Chapter 8

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มร่างใหญ่ ทว่าเวลาพูดกลับบีบน้ำเสียงให้แหลมเล็ก ท่วงท่ากิริยาสะบัดสะบิ้งอย่างต้องการให้ตัวเองดูเป็นผู้หญิงเดินจากไปไกลพอแล้ว ชายหนุ่มซึ่งยืนหลบมุมสังเกตการณ์อยู่เงียบ ๆ ก็เดินเท้าเบาไปทรุดตัวลงนั่งใกล้กับคนซึ่งหมายตาเอาไว้

 “ขอนั่งด้วยคนนะคุณ”

“ที่นั่งเยอะแยะไป คุณจะนั่งตรงไหนก็ตามใจซิ แต่อย่างมานั่งบนหัวฉันแล้วกัน” มัญชิษฐาตอบกลับอย่างประชดประชันน้ำเสียงแข็งกร้าว ยามค่ำมืดแบบนี้ เธอเป็นผู้หญิงนั่งอยู่คนเดียวก็ไม่ปลอดภัยพอแล้ว เวลานี้กลับมีใครไม่รู้มาขอนั่งด้วย คิดได้ว่าเป็นเรื่องไม่ดีแน่ ดังนั้นควรรีบไปก่อนเกิดเหตุร้ายอันไม่คาดคิด ทว่าเพียงแค่สองขาเรียวยาวยืดตรง ทาบสองมือบนพนักเก้าอี้ยันตัวขึ้น

“จะรีบไปไหนละคุณ อยู่คุยกันก่อนซิ” มือแข็งแกร่งก็ยื่นไปจับแขนกลมกลึงและบีบเต็มแรง

“ว้าย! ปล่อยฉันนะ!” ไม่ทันสิ้นเสียงร้องและสะบัดมือที่จับแขนเอาไว้ให้หลุด หัวใจมัญชิษฐาก็หลุนตุบลงไปกองอยู่ปลายเท้า เมื่ออีกฝ่ายซึ่งเธอยังไม่เห็นหน้า ออกแรงกระตุกจนร่างโปร่งบางเซถลาไปนอนพังพาบบนร่างหนาแกร่งราวกับหินแกรนิตอย่างแนบชิดจนได้กลิ่นหอมอ่อนของโคโลนญ์

ท่อนแขนกำยำรัดร่างกลมกลึงจนแนบชิด “อยู่คนเดียวมืดๆ ไม่กลัวอันตรายหรือไงคุณผู้หญิง” ถือโอกาสโน้มใบหน้าลงไปสูดกลิ่นหอมที่ผสมผสานทั้งน้ำหอมและผิวกายสาวเต็ม ๆ ปอด อืม...หอมดี

“ปล่อยฉันนะไอ้วายร้าย!” มัญชิษฐาตวาดเสียงแข็ง โชคดีว่าสองแขนไม่ได้ถูกอีกฝ่ายจับเอาไว้ เธอเลยใช้มือยันอกกว้างพยายามยันตัวเองขึ้น แต่กลับถูกรัดจนเอวแทบจะหักเป็นสองท่อน ในหูได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายเต็ม ๆ ดังก้อง

แม้จะอยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานมัญชิษฐาก็ยังมีสติพอ ไม่ได้กลัวจนลนลานทำอะไรไม่ถูก เธอเที่ยวผับเที่ยวบาร์แทบทุกคืน เจอผู้ชายหน้าหม้อชอบพาตัวเองเข้ามาเกี้ยวพาราสี บางรายหนักหน่อยมือไวเสียด้วย เผลอนิดก็จับโน่นจับนี่หากำไรตลอดเวลา เลยทำให้เธอมีสติและได้เกราะคุ้มกันไว้ป้องกันตัวในยามเกิดเหตุการณ์เช่นตอนนี้

มัญชิษฐาผ่อนลมหายใจออกจากปอดแผ่วเบา การต้องอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนนี้ สิ่งหนึ่งผุดขึ้นมาในสมอง...อันตราย เธอก็ไม่รู้ว่าอันตรายยังไง แต่รู้ว่าผลของการใกล้ชิดจนได้กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ทำให้เธอสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งหัวใจ ถ้ากลิ่นกายของอีกฝ่ายจะเหม็นเน่าเหมือนพวกกินเหล้าเมายา พวกขยะสังคมทั้งหลายแหล่จะดีกว่านี้ เพราะเธอจะได้รู้สึกขยักแขยง อยากจะดิ้นให้หลุด

“หือ...ท่าทางคุณไม่กลัวเลยนะคุณผู้หญิง” ชายหนุ่มแนบปากลงบนลำคอระหงแผ่วเบา “ถ้าผมไม่ปล่อย เธอจะทำยังไงละคนสวย...” เขาเอ่ยถามพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ

“ผิวคุณลื่นและนุ่มมืออย่างนี้” ฝ่ามือหนาร้อนผ่าวลูบไล้ลำแขนเสลา “แล้วตัวคุณก็นุ่มนิ่มน่ากอดน่าหอม...” เขาซุกไซ้จมูกโด่งคลอเคลียผิวเนื้อนุ่มหอม

“อ๋อ...อยากมีอะไรกับฉันหรือ” คำพูดที่กระแทกเข้าช่องหู เปิดเส้นทางให้มัญชิษฐาคิดได้ว่าจะพาตัวรอดยังไง รอยยิ้มเล็กๆ ผุดตรงมุมปากด้านหนึ่ง นัยน์ตาคมกริบเป็นประกายวามวามราวกับตาแมวส่องสว่างกลางที่มืด

“อยากจูบฉันใช่ไหมล่ะ” หญิงสาวถามเสียงเซ็กซี่ นิ้วยาวเรียวลูบไล้บนกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง 

“อืม...” ชายหนุ่มแสร้งทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย “ถ้าผมอยาก...แล้วฉันจะต้องทำยังไงละคุณผู้หญิง ถึงจะได้จูบหวาน ๆ จากคุณล่ะ” ในเมื่ออีกฝ่ายเสนอมา เขาก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธ ทั้งที่ก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายหาทางยืดเวลา เพื่อจะทำให้ตัวเองหลุดออกจากอ้อมแขนเขา ก็อยากรู้เหมือนกัน หญิงสาวจะทำยังไง

“ง่าย ๆ คุณแค่ช่วยคลายแขนที่รัดฉันออกสักหน่อยก็ได้แล้วละ อยู่อย่างนี้อึดอัด หายใจไม่ออก” ถ้าขอให้ปล่อย เธอรู้ดีว่าไม่มีทาง แต่การขอให้คลายแรงรัดลงทำได้ง่ายกว่า รัดจนร่างเธอแทบจะจมหายลงไปในอกแล้ว จะขยับกายก็ทำไม่ได้อีก ไหนจะสองขาเรียวที่ถูกสอดรัดเอาไว้ด้วยขาแข็งแกร่งจนเธอสัมผัสได้ถึงลอนกล้ามเนื้อที่เคลื่อนไหวอยู่อีกล่ะ

“ฉันจะได้ให้คุณจูบอย่างถนัดถนี่อย่างไงละ” ‘เวลาฉันเอาคืนจะได้หนักหน่วงและแม่นยำด้วยไงล่ะ’

คิ้วหนาเป็นปื้นเลิกขึ้นเล็กน้อย “ถ้าปล่อย...คุณจะตบหน้าผมหรือเปล่าละคุณผู้หญิง”

“ฮื่อ...ไม่ตบ” ‘แต่ไม่รับรองว่าจะไม่ทำอย่างอื่น’ “สัญญาด้วยเกียรติเนตรนารีที่เรียนมา” ‘ฉันจะทำให้ผู้ชายขี้หลีอย่างแก เจ็บจนกระอักเลยเชียวแหละ’ มัญชิษฐายิ้มตาวาววับในความมืด

แสร้งทำท่าทางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมคลายอ้อมแขนรัดร่างสมส่วนออกเล็กน้อย ให้อีกฝ่ายได้เคลื่อนไหวอย่างใจต้องการ ทว่ายังฝ่ามือร้อนผ่าวยังทาบตรึงไว้ระหว่างเอวและสะโพก นิ้วยาวร้อนลากไล้คลึงเนื้อนุ่มเบา ๆ

“อย่างนี้ค่อยดีหน่อย” หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานแผ่วเบา ฝ่ามือนุ่มนิ่มทาบบนอกกว้าง เริ่มลูบไล้แผ่วเบา มารยาหญิงเรื่องนี้ตอนแรกเธอก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ แต่เพราะชาช่าบอกว่า ผู้ชายร้อยทั้งร้อยมักหลงเพลิดลืมตัวยามได้เจอเข้ากับเสน่ห์ ความอ่อนหวานช่างออดอ้อนเอาใจของผู้หญิง เธอก็เคยลองใช้กับกับพวกไก่แจ้มาแล้วหลายตัวแล้วและได้ผลทุกครั้ง กับผู้ชายมือไวตรงหน้าก็คงไม่ต่างกัน

“คุณอยากให้ฉันจูบตรงไหนก่อนดี”

นิ้วยาวเคลื่อนไล้ไปบนใบหน้า ที่ความมืดมิดทำให้เธอมองไม่เห็นว่าหน้าตาเขาแท้จริงเป็นอย่างไร รับรู้เพียงแค่ว่าแกร่งกระด้าง จากคางไปถึงสันแก้มโหนกนูนไม่อิ่มเนื้อเหมือนแก้มเธอ หน้าผากกว้าง ละเว้นดวงตา เพราะกลัวตัวเองจะอดใจไม่ไหวใช้สองนิ้วจิ้มให้บอดไปเสียก่อน เรื่อยลงไปตามจมูกโด่งขึ้นรูปท่าจะสวย และสุดท้ายริมฝีปาก ซึ่งเมื่อแตะลงไปแล้วมัญชิษฐารู้สึกสะท้านไหววูบ ขนบนเรือนกายลุกเกรียว จากกระแสไฟอ่อน ๆ แล่นวาบจากปลายนิ้วไปสู่ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจอย่างฉับพลัน แต่ก็ต้องรีบสลัดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว