LOGINShare
ตอนที่ 13 ดูแล
Last Updated:
2025-02-14 14:40:55ภูเมฆาหลับไปนานพอสมควร เขารู้สึกตัวตื่นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงกัญญ์วรากลับเข้ามา
“ใบตองเหรอ” เขาถามออกไปทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“ใบตองเองค่ะพี่ภู ขอโทษนะคะที่ทำเสียงดังจนพี่ตื่น”
“เอาน้ำให้หน่อยได้ไหมคอแห้งมากเลย”
“ได้ค่ะ ใบตองซื้อน้ำส้มมาด้วย คั้นสดๆ เลยนะคะ” เธอส่งน้ำส้มขวดเล็กให้ก่อนจะเดินกลับมาเก็บของที่เพิ่งซื้อมาเข้าตู้เย็น
“อร่อยดีไม่เปรี้ยวอย่างที่คิดนะ”
“ถ้าชอบเดี๋ยววันหลังใบตองจะซื้อให้อีกนะคะ ไหนๆ ที่ภูก็ตื่นมาแล้วใบตองจะถามว่าเย็นนี้อยากกินอะไรคะ”
“เอาเหมือนตอนกลางวันก็ได้นะ อร่อยดี”
“ไม่เบื่อเหรอคะ”
“ยังไม่เบื่อนะ” ภูเมฆาเป็นคนกินง่ายไม่ว่ากัญญ์วราจะทำเมนูไหนเขาก็ทานได้หมด
“ได้ค่ะ ว่าแต่พี่ภูมียาก่อนอาหารไหมคะ เดี๋ยวใบตองดูให้ค่ะ” เมื่อเห็นเขาจะลุกจากโซฟากัญญ์วราเลยรีบเดินมาหยิบถุงย่าที่อยู่บนโต๊ะทานข้าว เธอเปิดถุงยาของเขาดูอีกครั้งเมื่อเห็นว่าไม่มีก็เก็บเข้าที่เดิม
“ไม่มีใช่ไหม”
“ไม่มีค่ะ”
กัญญ์วราลงมือทำอาหารเย็นอีกครั้งนอกจากจะมีข้าวผัดกุ้ง ต้มจืดเต้าหู้หมูสับแล้วเธอยังเพิ่มฉู่ฉี่กุ้งอีกอย่างเพราะเห็นว่ากุ้งที่ซื้อมายังพอทำได้อีกเมนู
“อาหารพร้อมแล้วค่ะพี่ภู” กัญญ์วราเดินไปเรียกเจ้าของห้องที่หายเข้าไปในห้องทำงานตั้งแต่เธอเริ่มทำอาหารเย็น
“ไวจังขอพี่ทำงานต่ออีก 5 นาทีนะ”
“ได้ค่ะ อย่าเกินนั้นนะคะพี่ต้องรีบกินข้าวกินยา”
“ไม่เกินหรอกใบตองไปนั่งรอได้เลย”
กัญญ์วรานั่งเล่นโทรศัพท์ฆ่าเวลา แล้วก็ไลน์ไปบอกธิชากรว่าภูเมฆาไม่ได้เป็นอะไรมาก ธิชากรเลยเล่าว่าคนที่บริษัทห่วงภูเมฆากันมากและอยากมาเยี่ยมแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าชายหนุ่มพักที่ไหนนอกจากน้าสุชาติคนขับรถคนเดียว ซึ่งพอไปถามน้าสุชาติก็ไม่ยอมบอก
หลังทานอาหารเย็นกัญญ์วราก็เตรียมยาให้ภูเมฆาระหว่างนั้นก็ชวนคุยเรื่องที่ทุกคนในบริษัทกำลังเป็นห่วงเขา
“พี่ภูจะไม่แจ้งข่าวพวกเขาหน่อยเหรอคะ”
“ไม่ต้องหรอกมั้งพรุ่งนี้พี่ก็จะไปทำงานแล้ว”
“ได้ยังไงคะ พี่ภูต้องรอให้แผลหายดีก่อนไปทำงาน”
“แต่พี่ไม่เป็นอะไรมากนะ”
“พรุ่งนี้ก็วันศุกร์แล้วนะคะ หยุดต่ออีกวันเถอะค่ะ”
ภูเมฆาพยักหน้ารับทราบเพราะเห็นแววตาที่ห่วงใยของกัญญ์วรา เขาเลยคิดว่าพรุ่งนี้เช้าจะโทรไปบอกเลขาว่าตนเองไม่ได้เป็นอะไรมาก
“พี่ภูคะ แผลของพี่ต้องทำแผลไหม”
“หมอบอกไม่ต้องนะ”
“แล้วพี่ภูจะอาบน้ำได้ไหม”
“ได้สิ หมอปิดพลาสเตอร์กันน้ำไว้แล้ว”
“ค่ะ ใบตองขอตัวก่อนนะคะถ้าพี่ภูจะเรียกใช้ก็เรียกได้นะคะ”
“อือ”
กลางดึกขณะที่กัญญ์วรากำลังจะเข้านอนก็มีสายโทรเข้าจากภูเมฆา แต่ปลายสายไม่ได้พูดอะไร เธอได้ยินแต่เสียงลมหายใจของเขาและคิดว่าชายหนุ่มคงจะนอนทับโทรศัพท์จนมันโทรออก
แต่เธอก็ยังกังวลกลัวว่าเขาจะไม่สบายหรือต้องการความช่วยเหลือจึงถือวิสาสะเดินไปยังห้องนอนของชายหนุ่มซึ่งได้คุยกันก่อนหน้านี้แล้วว่าคืนนี้เขาจะไม่ล็อกประตูห้องนอน
กัญญ์วราเดินผ่านความมืดเข้าไปด้วยความเคยชินเพราะห้องนี้เธอเดินเข้าออกมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน หญิงสาวเดินไปหยุดบริเวณข้างเตียง อาศัยแสงไฟจากทางด้านนอกห้องมองหน้าคนที่กำลังหลับอยู่
ใบหน้าหล่อเหล่าที่สาวๆ เห็นต่างพากันมองนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อทั้งที่ห้องก็เปิดเครื่องปรับอากาศไว้จนเธอยังรู้สึกหนาวเพราะสวมแค่ชุดนอนตัวบาง
เธอเอื้อมมือไปสัมผัสกับใบหน้าของเขาแล้วก็ต้องรีบดึงมือกลับเพราะไอร้อนที่ออกมาจากผิวกายนั้นร้อนกว่าปกติอยู่มาก
“พี่ภูคะ”
“อือ”
“พี่ภูตัวร้อนมากๆ เลยค่ะ แผลอักเสบหรือเปล่าคะ”
“ไม่รู้” เขาตอบทั้งที่ยังหลับตา
“พอจะลุกนั่งไหวไหมคะ เดี๋ยวใบตองเอายาลดไข้มาให้ แล้วก็ต้องเช็ดตัวด้วย”
“ไหวอยู่นะ” ภูเมฆายันตัวลุกนั่งแต่ก็ต้องเอามือกุมแผลเพราะรู้สึกเจ็บกว่าเมื่อตอนกลางวันมาก
“ใบตองขอเปิดไฟได้ไหม”
“ได้”
กัญญ์วราเปิดไฟที่หัวเตียงจากนั้นก็ช่วยพยุงให้เขานั่งก่อนที่ตัวเองจะรีบวิ่งออกไปหายาแก้ปวดลดไข้ซึ่งหมอได้จ่ายมาให้กับภูเมฆาตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย
“กินยาก่อนนะคะ”
จากนั้นกัญญ์วราก็รีบไปเตรียมกะละมังใบเล็กและผ้าเช็ดตัวเข้ามา เธอปิดเครื่องปรับอากาศและนั่งลงบนเตียง
“พี่ภู ใบตองขอถอดเสื้อได้ไหม”
“อือ”
พอเขาอนุญาตหญิงสาวก็รีบแกะกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ดจนในที่สุดร่างกายท่อนบนของเขาก็เปลือยเปล่าตรงหน้า เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นกล้ามหน้าท้องของใครใกล้ขนาดนี้ หญิงสาวมือสั่นเล็กน้อยเมื่อเช็ดไปตามหน้าท้องที่มีกล้ามเรียงตัวกันอย่างสวยงาม
“เจ็บแผลไหมคะ” เธอชวนเข้าคุยเพื่อกลบความประหม่า
“อือ ไม่รู้ว่ามันอักเสบไหม”
“ใบตองว่าถ้าพรุ่งนี้พี่ภูยังไม่ไข้อยู่ก็ต้องไปหาหมอนะคะ”
“ไปหาทำไม หมอก็ให้ยามาแล้ว อันที่จริงหมอก็บอกไว้ว่าคืนนี้น่าจะมีไข้ให้กินยากันไว้เลยแต่พี่ลืมกิน”
“นั้นไง ถ้าพี่ภูเชื่อหมอก็คงไม่ตัวร้อนแบบนี้ ดูสิเหงื่อเต็มเลย” หญิงสาวเช็ดไปบ่นไปแต่ก็ช่วยเขาเช็ดตัวจนทั่ว
“เช็ดขาด้วยไหม”
“ค่ะ แต่ไม่ต้องถอดกางเกงนะคะเช็ดถึงแค่เขาก็พอ”
“พี่ว่าถอดหมดดีกว่านะ”
“ถ้าถอดหมดพี่ภูต้องเช็ดเองนะคะ”
“อ้าว นึกว่าจะช่วยเช็ด”
“ใครจะช่วยกันล่ะคะ เดี๋ยวใบตองจะไปเอาชุดนอนมาให้เปลี่ยนให้ระหว่างนี้พี่ก็เช็ดไปคนเดียวก่อน อ้อ เช็ดแล้วก็ห่มผ้าไว้อย่างเดิมนะคะ ใบตองไม่อยากเป็นตากุ้งยิง”
“อย่าแอบดูล่ะ”
“ใครจะแอบดูกันล่ะ ของแบบนี้ใบตองเห็นจนเบื่อแล้วล่ะคะ” กัญญ์วราพูดจบก็รีบวิ่งไปยังห้องแต่งตัว เธอเลือกชุดนอนที่เป็นแบบติดกระดุมเพื่อเขาจะได้สวมได้ง่ายๆ จากนั้นก็นั่งรอเวลาอีกสักพักก่อนจะกลับออกมา
“พี่ภู” หญิงสาวหลับตาและเดินคลำทางมาเพราะกลัวว่าเขาจะยังโป๊อยู่
“ลืมตาได้แล้วน่า พี่ห่มผ้าแล้ว”
“แน่นะคะ”
“อือ”
กัญญ์วราลืมตาดูทีละนิดเมื่อเห็นเขาห่มผ้าแล้วเธอก็ช่วยเขาใส่เสื้อนอน
“ที่เหลือใส่เองนะคะ ใบตองจะกลับห้องแล้วค่ะ อีกชั่วโมงจะเข้ามาดูใหม่นะคะ” หญิงสาวเก็บเสื้อผ้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อจากนั้นก็เดินกลับไปยังห้องของตนเอง
พอครบหนึ่งชั่วโมงกัญญ์วราก็กลับมาที่ห้องของภูเมฆาอีกครั้งเมื่อ เธอสัมผัสหน้าผากของเขาแล้วเห็นว่าไม่ร้อนอย่างตอนแรกก็เบาใจ
เธอกลับมายังห้องนอนของตนเองอีกครั้ง พอเวลาผ่านไปสองชั่วโมงหญิงสาวก็กลับเข้าไปดูเขาอีกเมื่อทุกอย่างปกติกัญญ์วราก็ล้มตัวลงนอนด้วยความง่วง
Latest chapter
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 44 กลืนน้ำลายตัวเอง (ตอนจบ)
ภูเมฆากึ่งหลับกึ่งตื่นเมื่อหลานสาวเจ้าสัวมาเรียกให้เขาไปทานอาหารเย็น “ใบตอง” ชายหนุ่มรู้สึกราวกับตนเองกำลังฝัน ผู้หญิงคนที่เขาตามหามาตลอดยืนอยู่ตรงหน้าและเธอกำลังยิ้มให้เขา ภูเมฆาสลัดศีรษะไปมาและตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติของตนกลับมา “ตบตัวเองแบบนั้นไม่เจ็บเหรอคะ” “ใบตอง นี่ใบตองจริงๆ ใช่ไหม พี่ไม่ได้ฝันใช่ไหม” ภูเมฆารีบลุกขึ้นแล้วดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดด้วยความรักและความคิดถึง “เบาๆ สิคะกอดแบบนี้หนูก็หายใจไม่ออกกันพอดี” “พี่ดีใจที่เจอหนู หนูไปอยู่ไหนมา สบายดีไหม แพ้ท้องหรือเปล่า หนูลำบากไหม แล้วมาที่นี่ได้ยังไง” “ใจเย็นๆ สิคะ ถามรัวแบบนั้นหนูคิดคำตอบไม่ทัน” “ใบตองหนูจะไม่ทิ้งพี่ไปอีกแล้วใช่ไหม พี่รักหนูนะ รักลูกของเราด้วย พี่ขอโทษที่ทำให้หนูรู้สึกแย่ ขอโทษที่บอกหนูช้าไปหนูให้อภัยพี่ได้ไหมคะ” “หนูก็ต้องขอโทษพี่ภูด้วยที่ใจร้อนและหนีมา” “ไม่เลยหนูไม่ผิดอะไรเรื่องนี้พี่ผิดคนเดียว พี่สัญญาจะไม่ทำให้หนูต้องน้อยใจอีก เรากลับมาอยู่กันเหมือนเดิมนะคะ”“ไปอยู่ที่คอนโดเหรอคะหรือที่บ้านหลังใหม่ล่ะคะ
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 43 แต่งงานกับหลานผมสิ แล้วคุณจะได้ทุกอย่าง
ผ่านอีกเดือนที่ภูเมฆาต้องอยู่คนเดียวในคอนโด เขารอเธอกลับมาแม้ว่าความหวังจะค่อนข้างจะริบหรี่ลงไปทีละนิด “กูว่ามึงเลิกรอเหอะภู” “นั่นสิ นี่มันสองเดือนแล้วนะ ภูกูว่ามึงทำใจเถอะ” เมคินก็เห็นด้วยกับคำพูดของธนสิทธิ์ “ลูกกับเมียกูนะเว้ย นานแค่ไหนกูก็จะรอ” “แล้วถ้าเขาไม่กลับมาล่ะ มึงจะจมอยู่กับความทุกข์แบบนี้ตลอดเหรอ” เมคินเห็นใจเพื่อนที่ดูไม่มีความสุขเลย “พวกมึงว่ากูประกาศตามหาดีไหมหรือไม่แจ้งความคนหาย” “มึงอย่าเชียวนะไอ้ภู แบบนั้นเขาจะยิ่งโกรธไปอีก” ธนสิทธิ์รีบห้ามเพื่อน “กูหมดหนทางแล้วจริงๆ” ภูเมฆาถอนหายใจยาว “เอาน่า กูว่าถ้าเขารักมึงยังไงวันหนึ่งเขาก็ต้องกลับมา” เมคินได้แต่ให้กำลังใจเพื่อนไปแบบนั้นทั้งที่เขาก็นึกไม่ออกเลยว่าเธอคนนั้นของภูเมฆาจะกลับมาหรือเปล่า ภูเมฆาดื่มกับเพื่อนจนถึงเวลาร้านปิดก็กลับมานั่งดื่มต่อที่คอนโดต่อเพราะอยากให้ตัวเองเมาและจะได้ลืมเรื่องที่กำลังทุกข์ใจอยู่แม้จะรู้ว่าตื่นมาเรื่องทุกอย่างก็ยังคงเหมือนก็ตาม เพราะเมื่อกว่าจะนอนก็เกือบจะเช้า วันนี้ภูเมฆาเ
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 42 ยังมีความหวัง
การมีชีวิตอยู่โดยไม่เหลือใครมันเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ ไม่ว่าจะมองไปทางในเขาก็เห็นแต่เงาของกัญญ์วราอยู่เต็มห้องไปหมด และพอหลับตาภาพความทรงจำก็แจ่มชัดขึ้น “เฮ้อ หนูหายไปไหนพี่จะต้องแจ้งความไหมว่าเมียหาย” เขาบ่นไปเรื่อยเปื่อย เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาพยายามตามหาแต่ก็ยังมีวี่แววของเธอเลย เขาโทรไปที่โมเดลลิ่งแต่ทางนั้นบอกว่าหญิงสาวไม่ได้รับงานที่นี่แล้วและเพื่อสนิทของเธอทั้งสองคนก็ยังไม่มีใครติดต่อกับกัญญ์วราได้เลย ชายหนุ่ม พยายามข่มตานอนเพราะพรุ่งนี้เป็นวันพฤหัสบดีซึ่งตรงกับวันที่เธอไปตรวจที่โรงพยาบาลครั้งสุดท้ายและมันก็ครบหนึ่งเดือนพอดี เขาหวังว่าเธอจะมาตรวจตามที่ได้สอบถามจากพยาบาลว่าหญิงตั้งครรภ์ไตรมาสแรกจะต้องมาตรวจทุกเดือน ภูเมฆามาดักรอที่หน้าห้องตรวจตั้งแต่เช้าและหวังว่าจะเจอกับกัญญ์วราแต่รอจนกระทั่งหมดเวลาตรวจของแผนกผู้ป่วยนอกแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอเลย ที่นี่คือความหวังสุดท้ายที่เขาคิดว่าจะเจอเธอแต่ตอนนี้ความหวังของเขามันไม่เหลืออีกต่อไปแล้ว เขาเดินคอตกออกมาจากโรงพยาบาลก่อนจะขับรถกลับไปยังคอนโดซึ่งครั้งหนึ่งมันเต็มไปด้ว
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 41 เดี๋ยวก็กลับมา
ภูเมฆากลับเข้ามาที่คอนโดในเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม เขาเดินหากัญญ์วราไปทั่วห้องแต่ก็เหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ และน่าแปลกใจที่เธอไม่ได้เตรียมอาหารเย็นไว้รอ เขานึกถึงคำพูดของเธอที่บอกว่าไม่สบายก็รู้สึกเป็นห่วงจึงรีบโทรหาแต่โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด ถ้างานไม่เร่งเขาคงมีเวลาพาเธอไปหาหมอและให้เวลากับเธอได้มากกว่านี้ แต่ภูเมฆาเชื่อว่าเชื่อว่ากัญญ์วราจะเข้าใจถึงเหตุผลที่เขาทำลงไป ชายหนุ่มทั้งโทรหาและทิ้งข้อความให้โทรกลับแต่ผ่านไปเกือบชั่วโมงทุกอย่างก็ยังเงียบสนิท เขาเริ่มกังวลมากขึ้นครั้นจะโทรถามเพื่อนของเธอก็ไม่มีเบอร์ติดต่อใครเลย ถ้าหากยังติดต่อไม่ได้จริงๆ ก็คงจะต้องโทรไปถามฝ่ายบุคคลซึ่งน่าจะมีข้อมูลติดต่อเพื่อนของเธอบ้าง แต่ถ้าโทรไปเวลานี้คงไม่ได้เรื่องเนื่องจากเป็นวันหยุด เขาเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้นขณะที่มือก็กดโทรออกอย่างไม่พัก แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิมเขาเดินเข้ามายังห้องนอนจากนั้นก็โทรหาเธออีกครั้งแล้วสายตาของเขาก็สะดุดดับกระดาษแผ่นเล็กและแหวนเพชรที่เขาซื้อให้เธอซึ่งวางทับกันอยู่ ภูเมฆารีบหยิบขึ้นมาแล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงเอาเสียเลยเมื่ออ่านข้อค
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 40 คำตอบที่เหมือนเดิม
เวลาในแต่ละวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว กัญญ์วราเรียนจบและเริ่มทำงานได้เกือบหนึ่งสัปดาห์ หญิงสาวได้ทำงานในบริษัทเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโด พอเริ่มทำงานชีวิตก็เปลี่ยนไป เพราะในแต่ละวันเธอต้องทำงานอย่างหนักและพอกลับถึงบ้านก็เหนื่อยจนแทบไม่มีเวลาให้กับภูเมฆา ทางด้านชายหนุ่มก็ไม่ต่างกันช่วงนี้เขามีงานด่วนเข้ามาทำให้ในแต่ละวันจะกลับค่อนข้างดึก พอมาถึงคอนโดก็รีบอาบน้ำเข้านอน พอเข้าเดือนที่สองงานของกัญญ์วราก็เริ่มลงตัวมากขึ้นแต่ดูเหมือนว่างานของภูเมฆานั้นจะยังคงยุ่งอยู่จนเธออดน้อยใจไม่ได้ที่เขาไม่มีเวลาให้ “พี่ภูคะ วันหยุดนี้เราไปเที่ยวกันดีไหมคะ” “พี่ไม่ว่างเลยน่ะสิ” “แล้วอาทิตย์หน้าล่ะคะ ว่างไหม” “ต้องรอดูอีกทีนะ พี่ขอโทษนะที่ไม่มีเวลาให้หนูเลย” “หนูเข้าใจค่ะ” กัญญ์วราได้แต่ฝืนยิ้มให้กับสิ่งที่เขากำลังโกหก วันนี้หญิงสาวบังเอิญเจอกับเลขาของแฟนหนุ่มจึงถามว่างานยุ่งไหม แต่คำตอบที่ได้คือไม่มีงานยุ่งหรืองานเร่งอะไรและยังบอกเธอว่ารู้สึกอิจฉาที่ภูเมฆารีบกลับก่อนเวลาทุกวัน ซึ่งมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอรู้จากภูเมฆา
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 39 ทุกๆ วันคือความสุข
ความกังวลของกัญญ์วราหมดไปพร้อมกับการฝึกงานที่จบลง เธอบอกความจริงกับหัวหน้าแผนกในวันสุดท้ายที่ทำงานด้วยกัน และพรกมลก็ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจแต่กลับชื่นชมที่หญิงสาวไม่อ้างตัวว่าตนเองเป็นใครอีกทั้งยังตั้งใจฝึกงานอย่างเต็มที่ “พี่ภูคะ พรุ่งนี้ใบตองจะเข้าไปมหาวิทยาลัยนะคะ” “พี่นึกว่าฝึกงานเสร็จแล้วจะจบเลย นี่ยังต้องไปเรียนอีกเหรอ” “ยังต้องเรียนเพิ่มอีกนิดหน่อย แต่ไม่ได้เรียนทั้งวันค่ะ” “ส่งตารางเรียนให้พี่ด้วยนะ” กัญญ์วราส่งตารางเรียนให้กับภูเมฆาเพราะจะได้ไม่ต้องตอบเขาว่าในแต่ละวันเธอต้องไปเรียนและเลิกเรียนเวลาไหน “พรุ่งนี้พี่ไปส่งนะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ ทางไปมหาวิทยาลัยกับทางไปบริษัทคนละทางกันเลยนะคะ หนูไม่อยากให้พี่เสียเวลา” “พี่ไปดูไซต์งานของเจ้าสัว มันผ่านทางนั้นพอดี” “อ้อ” กัญญวราเคยไปที่นั่นมาแล้วหนึ่งเธอจึงไม่ปฏิเสธที่เขาจะไปส่ง “แต่ตอนเย็นไปรับไม่ได้ เดี๋ยวพี่ให้คนขับรถไปรับนะคะ” “ไม่เป็นไรค่ะหนูคิดว่าเลิกเรียนแล้วจะไปเดินเที่ยวห้างแล้วก็หาอะไรกินกับเพื่อนค่ะ”
You may also like
คลั่งรักสุดใจของนายCEO
นครแสงจันทร์74.2K views(ผัว) เด็กมันร้าย BAD LOVE
ลำเจียก70.5K views3P อาหมวยโดนอาเฮียใหญ่ทั้งสองจับทำเมีย
Sadistic_X19.2K viewsยั่วรักท่านประธาน
ชะนีติดมันส์41.2K viewsสยบรักนายวายร้าย
อิแย้ม961 viewsSo Sexy Girl สยบรักร้ายนายเจ้าชู้
Phat_sara1.3K viewsยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว
M_MORINE'98 viewsBonaFide Love รักจำยอม
โนเนจัง1.5K views
