6 ทำเพราะรัก

6

ทำเพราะรัก

 มลชญาที่เห็นออสตินมากับผู้หญิงเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเพราะเธอมั่นใจว่าสักวันเขาก็ต้องมาเป็นของเธอและมาเป็นของเธออย่างเต็มใจ

 มลชญากลับมาที่บ้านเธอก็คิดเรื่องออสตินว่าเธอจะทำอย่างไรให้ออสตินสนใจในตัวของเธอและทำให้ออสตินรู้สึกว่าเธอดีกับเขาจนหันมามองเธอให้ได้ แต่มลชญาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ออสตินไม่ได้มองความรักจากใครอีกต่อไปแม้แต่จากเธอ

 “ซื้อขนมไปฝากออสตินดีกว่า ออสตินชอบกินอะไรนะ ตอนนั้นที่เคยเจอกันที่งานวันเกิดเห็นออสตินชอบกินช็อคโกแลต” มลชญาพูดขึ้นมายิ้มๆ แล้ววิ่งลงไปข้างล่างรีบหยิบกุญแจรถขึ้นมาแล้ววิ่งไปที่รถทันทีเพื่อที่จะไปเหมาช็อคโกแลตไปให้ออสติน

  

 มลชญาไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อช็อคโกแลตแต่เมื่อเธอเห็นขนมอื่นๆ ก็หยิบมันไปด้วยเพื่อนำไปให้ออสติน แล้วเธอก็เดินไปเห็นรองเท้าแบรนด์ดังแบรนด์หนึ่งเธอจึงไปเลือกซื้อรองเท้าให้กับเขาด้วยที่เธอรู้ว่าเขาใส่รองเท้าเบอร์ไหนเพราะเธอรู้ทุกเรื่องของออสตินไม่ว่าเธออยากรู้อะไรเกี่ยวกับออสตินเธอแค่โทรหาน้องสาวของออสตินแค่นั้นเธอก็รู้ทุกเรื่องแล้ว

 

 เช้าวันใหม่ที่แสนสดใสของมลชญาเพราะวันนี้มันเป็นวันพิเศษที่เธอจะมีของฝากไปให้ออสตินจริงๆ สักทีเพราะเมื่อก่อนเธอได้แต่คิดหรือบางทีก็ฝากน้องสาวของออสตินไปให้แต่ครั้งนี้เธอจะเป็นคนเอาไปให้เขาด้วยตัวเอง 

 “โมเดลแกถืออะไรมาเยอะแยะของฉันหรือเปล่า” ชลธิชาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเพื่อนด้วยความดีใจเพราะคิดว่าเพื่อนเอาขนมมาฝาก

 “นี่มัดหมี่พอแล้วแกอย่ายุ่งกับขนมของออสตินนะ ของพวกนี้เป็นของออสตินทั้งนั้น” มลชญาพูดขึ้นมาแล้วก็มองดูของที่เธอเตรียมมันมาให้ออสติน

 “ว้า!! เสียดายจังแล้วในกล่องนั้นล่ะมีอะไรในนั้น” ชลธิชาเอ่ยถามเพื่อนขึ้นมาอีกอย่างสงสัยเพราะกล่องถูกห่อของขวัญอย่างสวยงามและอยู่ในถุงกระดาษที่ดูดีมากๆ 

 “รองเท้าของออสตินไง” 

 “แกลงทุนมากนะกับผู้ชาย ระวังขาดทุนนะแก ขอเตือนไว้ก่อน เมื่อวานยังเห็นไปกับหญิงที่ไหนไม่รู้อยู่เลยแล้วก็ไม่ได้สนใจแกอีกด้วยนะ” ชลธิชาพูดออกไปตามความจริงและความหวังดีและความเป็นห่วงที่มีต่อเพื่อน

 “รู้ว่าแกเป็นห่วงฉันมัดหมี่แต่ฉันก็อยากได้เขา ฉันต้องเริ่มทำอะไรสักอย่างเพราะอย่างน้อยๆ ตอนนี้เขาก็คือว่าที่คู่หมั้นของฉัน” มลชญาพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าและแววตาที่ดูจริงจังมากๆ 

 “ฉันขอให้ออสตินมองเห็นความรักของแกนะเพื่อนแต่ตอนนี้เราต้องไปเรียนแล้วไม่อย่างนั้นเราจะสายและไปเรียนไม่ทันและอาจารย์ก็จะหักคะแนนของเรา” ชลธิชาจับมือของเพื่อนเพื่อเดินขึ้นไปเรียนที่ชั้นที่สูงที่สุดในอาคารนี้

 ในระหว่างที่มลชญากำลังเรียนเธอก็นั่งคิดว่าจะให้ของที่เตรียมมากับออสตินยังไง แม้ว่าเธอจะรู้จักกับออสตินดีแค่ไหนแต่เธอก็ไม่ได้สนิทกับเขาทำให้เธอรุ้สึกกังวลใจอยู่ไม่น้อย

 เมื่ออาจารย์ประจำวิชาปล่อยให้เลิกเรียนได้ มลชญารีบจับมือของชลธิชาวิ่งออกไปด้วยความรีบเพราะเธอต้องรีบวิ่งไปดักรอออสตินที่ใต้อาคารที่เขาเรียน

 “แกใจเย็นๆ ได้มั้ยอย่าวิ่งๆ ฉันหายใจไม่ทัน” ชลธิชาพูดขึ้นมาพร้อมกับหายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อยที่ต้องวิ่งตามมลชญา

 “ไม่ได้แกต้องวิ่ง วิ่งเท่านั้นเราต้องไปรอออสตินก่อนที่เขาจะลงมา” มลชญาดูจริงจังมากๆ ชลธิชาเห็นเพื่อนจริงจังมากๆ เธอจึงยอมทนวิ่งไปกับเพื่อนของเธอแม้ว่าเธอจะเหนื่อยมากกว่าเดิมก็ตาม

 

 มลชญากับชลธิชาวิ่งมาหยุดที่ใต้อาคารด้วยอาการหายใจแรงหอบถี่ด้วยความเหนื่อยมากๆ หัวใจของทั้งสองเต้นแรงมากๆ ด้วยความเหนื่อยที่วิ่งมาด้วยความเร็ว

 “โอ๊ย!!! เหนื่อยมากๆ เลยโมเดล ฉันหัวใจจะวายแกอย่าพาฉันทำอย่างนี้อีกนะโมเดล ฉันตายได้นะ” ชลธิชาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่บันได สายตาของเธอก็มองไปเห็นออสตินกำลังเดินลงมาจากบันไดพร้อมกับเพื่อนของเขาพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน

 “โมเดลออสตินเดินมาแล้วๆ” ชลธิชาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเพื่อนด้วยความตื่นเต้นแทนเพื่อนของเธอ

 “จริงหรอแก ฉันไปแล้วนะ” มลชญาพูดขึ้นมาพร้อมกับเดินไปหาออสตินด้วยความมั่นใจ

 มลชญาเดินไปหาออสตินแล้วก็หยุดตรงหน้าของออสติน ออสตินเองก็มองหน้าของเธออย่างไม่เข้าใจว่าเธอมาขวางทางของเขาไว้ทำไม

 “เธอมายืนขวางฉันทำไมโมเดล” ออสตินพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและเหมือนไม่ชอบที่เธอมาขวางเขาไว้อย่างนั้น 

 “เขาของมาให้” มลชญาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเขาแต่เขากลับไม่ได้มองหน้าของเธอหรือแม้แต่ของที่เธอยื่นให้  

 “ไม่เอา เอาคืนไป” ออสตินพูดขึ้นมาอย่างเลือดเย็นจนเพื่อนของเขามองหน้าของเขาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพูดออกไปอย่างนั้นทั้งๆ ที่มลชญาก็เอาของมาให้ไม่ได้มาหาเรื่องเขา 

 “ออสตินมึงทำไมพูดกับโมเดลอย่างนั้นล่ะ รับของไว้สิว่ะ” บวรพจน์พูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเพื่อน

 “ไม่!!! กูไม่เอา กูไม่อยากได้” ออสตินพูดแล้วก็จะเดินหนีไปแต่มลชญาก็ทำใจดีสู้เสือ เธอเดินมาขวางเขาไว้พร้อมกับยื่นถุงของที่เธอเตรียมมาให้กับเขา

 “ฉันบอกว่าให้เธอถอยออกไป ฉันไม่เอาของๆ เธออย่ามายุ่งกับฉัน” ออสตินตะคอกเธอเสียงดังพร้อมกับปัดถุงกระดาษที่มีรองเท้าหนึ่งถุงแล้วก็ยังมีช็อคโกแลตหนึ่งถุง

 “เฮ้ย!!! ออสตินมึงทำกับโมเดลรุนแรงไปหรือเปล่าวะ” บวรพจน์พูดพร้อมกับเดินไปหยิบถุงกระดาษที่ออสตินปัดมันหล่นลงบนพื้นแล้วเขาก็หยิบขึ้นมา

 “ไม่เป็นไรโมเดลมันไม่เอา เอาไปให้คนอื่นเถอะอย่ามาให้มันเลย” บวรพจน์ที่เห็นน้ำตาของเธอก็รู้สึกสงสารเพราะออสตินก็ตะคอกเธอแรงมากๆ จนเขาเองยังไม่ชอบที่ออสตินพูดอย่างนี้กับเธอ

 “มึงเป็นเพื่อนกู มึงจะไปปลอบใจคนอื่นทำไม” ออสตินพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของโมเดลเหมือนกับว่าเขารังเกลียดเธอ

 “โมเดลโอเคหรือเปล่า ฉันว่าเราไปจากตรงนี้เถอะคนมองกันเต็มแล้ว” ชลธิชาเดินมาหาเพื่อนเพราะเธอรอเพื่อนอยู่ใกล้ๆ ตรงนั้น