7
ฉันรักนายออสติน
ในขณะที่ชลธิชาชวนให้มลชญาไปจากตรงนั้นและออสตินเองก็กำลังจะเดินไปจากตรงนั้นแต่มลชญากลับไม่ยอมไปจากตรงนั้นและไม่ยอมให้ออสตินไปจากตรงนั้น
“ออสตินอย่าพึ่งไป” มลชญาเดินไปหาออสตินแล้วก็จับที่ไหล่ของออสตินให้หันมามองหน้าของเธอ
“อะไรของเธออีกเนี่ยฉันไม่มีเวลามาคุยกับเธอหรอกนะแต่ถ้าเธออยากได้ฉันมากเธอก็ไปขอให้แม่ของเธอมาขอฉันแต่งงานเลยสิ” ออสตินพูดขึ้นมาอย่างเลือดเย็นอีกครั้ง
“นายคิดว่าฉันอยากมารบกวนนายอย่างนี้หรือไง ฉันก็ไม่ได้อยากทำอย่างนี้หรอกนะ แต่หัวใจของฉัน หัวใจที่มันไม่รักดีของฉันมันสั่งให้ฉันหน้าด้านมาทำอะไรอย่างนี้ทั้งๆ ที่รู้ว่านายไม่แม้จะอยากมองอยากคุยกับฉันเลยสักนิด” มลชญาเอ่ยออกมาทั้งน้ำตาจนชลธิชาเองก็แทบจะร้องไห้ตามมลชญาเพราะเธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอรักและคลั่งออสตินแค่ไหน
“เธออย่ามาบีบน้ำตาหน่อยได้มั้ย รำคาญแล้วก็ไม่ต้องมาพูดอะไรอย่างนี้ตรงนี้ได้มั้ย” ออสตินยังคงเลือดเย็นกับเธอไม่เลิกเพราะความเข้าใจที่เขามีต่อเธอมันไปในทางที่ไม่ดี
“ฉันไม่ได้บีบน้ำตาแต่ฉันอยากให้นายที่เกลียดฉันไม่ชอบฉันฟังไว้ว่าที่ฉันทำไปเพราะฉันรักนายออสติน แล้วฉันก็จะไม่หมั้นกับนายเพราะฉันไม่อยากบังคับจิตใจของใคร” เมื่อสิ้นสุดเสียงคำว่ารักที่เธอเอ่ยออกมาเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักแล้วก็เดินไปจากตรงนั้นทั้งน้ำตา
บวรพจน์รีบเอาถุงที่มลชญาตั้งใจนำมันมาให้ออสตินแต่ออสตินกลับไม่อยากได้มัน เขาเอามันไปให้ชลธิชาเพื่อให้เธอเอาไปให้มลชญา
“ผมขอโทษโมเดลแทนออสตินด้วยนะ” บวรพจน์บอกกับชลิชาด้วยความรู้สึกผิดแทนเพื่อนของเขา ชลธิชาพยักหน้าตอบรับเขาแล้วก็รีบเดินไปตามหลังของมลชญาไปด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้เพราะตอนนี้มลชญาเดินไปไกลมากๆ แล้ว
“โมเดลรอฉันด้วย” ชลธิชาตะโกนตามหลังของเพื่อนเสียงดังพร้อมกับเสียงวิ่งที่ดังตามหลังเพื่อนของเธอ
มลชญาวิ่งไปนั่งที่ใต้ต้นไม้แห่งหนึ่งแล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจและเสียใจ เธอไม่ได้ต้องการให้ออสตินรับรักเธอแต่เธอก็แค่ต้องการให้เขาได้รู้และมองเห็นความรักของเธอบ้าง
ฮึก!!! ฮึก!!! ฮือ!!! ฮือ!!! เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของมลชญาดังขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับร่างกายที่สั่นเทา
“โมเดลไม่เป็นไรนะเธอยังมีฉันเป็นเพื่อนนะ” ชลธิชาพูดกับมลชญาแล้วก็เดินไปนั่งข้างๆ เธอด้วยความห่วงใย
“ฉันเสียใจฉันไม่รู้เลยว่าฉันทำผิดอะไร ฉันแค่อยากซื้อของให้เขาอย่างที่ใจของฉันต้องการแค่นั้น เขาไม่รักฉันก็ไม่เป็นไร ตลอดเวลาที่ผ่านมีฉันเสียดายความรู้สึกของฉันมากๆ” มลชญาพูดไปก็ร้องไห้ไปด้วยความเสียใจ
“ฉันเตือนเธอแล้วโมเดลที่ฉันเตือนก็เพราะว่าฉันไม่อยากให้เธอต้องเสียใจอย่างนี้ไงฉันรักแกนะเพื่อน” ชลธิชากอดเธอไว้แน่นแล้วก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ร้องไห้ออกมาเป็นเพื่อนของโมเดล
“ขอบใจแกมากเพื่อนต่อจากนี้ฉันจะรักตัวเองและฉันจะไม่รักใครทั้งนั้นเพราะฉันไม่ไหวจริงๆ กับนิสัยของออสตินฉันไม่คิดว่าเขาจะเป็นขนาดนี้” มลชญาพูดขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
“ไม่เป็นไรนะ วันนี้เราไปเที่ยวกันมั้ยวันนี้ฉันเลี้ยงเอง” ชลิชาชวนมลชญาไปเที่ยวเพื่อให้เธอลืมเรื่องราวเศร้าๆ นี้ให้ได้
“ไปก็ไป ฉันจะดื่มให้ลืมมันไปเลยไอ้คนใจร้าย ฮือๆ ๆ” มลชญาพูดขึ้นชลธิชาคิดว่าเธอหายแล้วที่ไหนได้พอพูดถึงออสตินขึ้นมาก็ร้องไห้ออกมาอีกซะอย่างนั้น
มลชญากลับมาที่บ้านด้วยดวงตาที่แดงก่ำพร้อมกับถุงกระดาษที่เธอเอามันไปให้ออสตินแต่โดนเขาปัดมันทิ้งอย่างไม่ใยดี มลชญาเดินเข้ามาในบ้าน ลักขณาที่เห็นตาของลูกสาวๆ แดงๆ ก็รีบถามขึ้นมาด้วยความห่วงใย
“โมเดลลูกหนูร้องไห้ทำไมไหนบอกแม่มาสิมีใครทำอะไรหนูหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ แต่ที่หนูอยากบอกแม่ก็คือเรื่องหมั้นหนูขอไม่หมั้นแล้วนะคะเพราะหนูไม่อยากต้องบังคับให้ใครต้องมาหมั้นกับหนูเพราะเขาไม่ได้รักหนู” มลชญาพูดขึ้นมาลักขณาก็เข้าใจลูกสาวของเธอและรู้ว่าลูกสาวของเธอแอบชอบแอบรักออสตินมานานแค่ไหน
“แม่รู้นะว่าที่หนูยอมหมั้นในตอนแรกเพราะหนูรักออสตินแต่เขาไม่ได้รักหนูใช่มั้ยล่ะ ไม่เป็นไรนะลูกแม่จะทำตามที่ใจของหนูต้องการเพราะความต้องการของลูกสำคัญที่สุดแล้วสำหรับคนเป็นแม่” ลักขณาพูดออกมาอย่างนั้นยิ่งทำให้บ่อน้ำตาของเธอแตกออกมาอีกครั้ง
“แม่ ฮือๆ ๆ” มลชญากอดแม่ของเธอแน่นแล้วก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันเสียงดังและดูน้ำตาไหลไม่มีท่าทีจะหยุดเพราะแม่ของเธอคือความปลอดภัยของเธอในทุกๆ ด้าน ไม่ว่าเรื่องอะไรแม่ของเธอพร้อมรับฟังปัญหาของเธอเสมอ
“ร้องออกมาลูกแม่พร้อมอยู่ข้างๆ ลูกของแม่เสมอพรุ่งนี้แม่จะเข้าไปคุยเรื่องหมั้นให้นะลูก” ลักขณากอดเธอไว้อย่างนั้นจนเธอร้เองไห้ออกมาจนพอ
มลชญาขออนุญาตแม่ของเธอไปเที่ยวกับเพื่อนซึ่งแม่ก็อนุญาตเพราะเธอก็เข้าใจว่าลูกสาวเป็นวัยรุ่นที่กำลังสนุกกับการใช้ชีวิตแต่เธอก็คอยห้ามถ้ามันมากเกินไปหรือบ่อยเกินไปก็ต้องเว้นระยะในการเที่ยวลงมาบ้าง
10ความทรงจำอันเลวร้าย เมื่อ 9 ปีก่อนตอนที่ออสตินกลับมาจากต่างประเทศเพื่อย้ายมาอยู่ที่ประเทศไทยและเป็นครั้งแรกที่ออสตินได้เจอกับมลชญาที่สนามบินเพราะครอบครัวของเธอมาต้อนรับการกลับมาของครอบครัวออสติน ทั้งสองครอบครัวทักทายกันอย่างเป็นมิตรด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ครอบครัวของทั้งสองก็ได้ไปกินข้าวด้วยกันหลังจากออกจากสนามบินซึ่งในตอนนั้นออสตินที่ได้เห็นมลชญาครั้งแรกและได้ทำความรู้จักกันผ่านพ่อกับแม่ของพวกเขาทั้งสองคน “ออสตินนี่โมเดลที่แม่เคยบอกว่าออสตินต้องไปเรียนที่เดียวกันกับโมเดล” ละอองแนะนำมลชญาให้กับออสติน ออสตินมองหน้าของโมเดลเขาก็รู้สึกเขินๆ เธอแต่เขาก็ยื่นมือของเขาออกไปจะจับทักทายกับโมเดลเพื่อทำความรู้จัก “ไม่แม่ไม่ให้จับมือกับผู้ชายแปลกหน้า” มลชญาพูดออกมาพร้อมกับมองหน้าของออสตินแต่ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนก็หัวเราะให้กับความน่ารักไร้เดียงสาของมลชญา “ไม่ได้แปลกหน้าสักหน่อยแม่ก็แนะนำให้รู้จักอยู่นี่ไง” ออสตินที่เห็นว่ามลชญาน่ารักแต่พอเธอพูดออกมาอย่างนั้นเขาก็เริ่มไม่ชอบนิสัยของมลชญา “ไม่เป็นไรจ๊ะ
9ยกเลิกการหมั้น หลังจากที่มลชญาบอกกับแม่ของเธอเรื่องยกเลิกการหมั้นหมายพ่อกับแม่ของเธอก็ได้มาที่บ้านของออสตินเพื่อพูดคุยกับพ่อแม่ออสตินเรื่องยกเลิกการหมั้นหมาย “อ้าว!!! ลักขณามีอะไรทำไมได้มาเร่งด่วนอย่างนี้ล่ะ” ละอองถามเธอขึ้นมาเพราะเห็นโทรมาเร่งด่วนแล้วก็มาถึงในเวลาไม่นาน “ก็มีเรื่องด่วนที่เราสองคนต้องได้พูดคุยกันเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของลูกเราสองคนที่ต้องให้ความาสำคัญมากๆ” ลักขณาพร้อมด้วยบุรินทร์สามีของเธอก็เดินเข้าไปในบ้านทันที “ต้องเป็นเรื่องหมั้นแน่ๆ เลย” ละอองพูดขึ้นด้วยความดีใจเพราะคิดว่าทั้งสองจะมาเลื่อนให้เร็วขึ้น บุรินทร์พยักหน้าให้กับเพื่อนของภรรยา “ไปนั่งคุยกันดีกว่าละออง เรื่องมันยาว” ลักขณาพูดจบละอองจึงเดินพาทั้งสองไปที่ห้องรับแขก “วันนี้แฟรงค์ไม่อยู่นะพึ่งบินเมื่อวานเห็นบอกว่าพี่ชายไม่ค่อยสบาย” ละอองพูดขึ้นมาก่อนจะนั่งลงแล้วก็เรียกให้เด็กนำน้ำมาเสิร์ฟ “ละอองฉันขอเข้าเรื่องเลยนะ” ลักขณายากที่จะเอ่ยมันขึ้นมาเพราะเธอไม่ได้อยากทำให้เรื่องราวมันเป็นอย่างนี้อีกอย่างเธอก็รู้ว่าลูกสาวของเธอก็ไม่ไ
8เราผิดอะไร มลชญาให้คนรถที่บ้านมารับชลธิชาที่บ้านของเธอแล้วทั้งสองก็ไปที่ร้านเหล้าประจำเป็นร้านเล็กๆ ไม่ใหญ่มาก ซึ่งทั้งสองก็ชอบมานั่งชิลล์ที่ร้านนี้เป็นประจำ “อ้าว!!! น้องโมเดลน้องมัดหมี่ไม่ได้เจอกันนานเลย มาๆ เข้าร้านก่อนวันนี้ทางร้านจัดส่วนลดให้ด้วยนะ” พี่เจ้าของร้านที่เป็นรุ่นพี่ของทั้งสองและพึ่งเรียนจบมาได้ไม่กี่ปี “ได้ค่ะ เอาที่เดิมนะคะว่างหรือเปล่า พอดีอย่างนั่งดื่มชิลล์ๆ หน่อยค่ะ” ชลธิชาพูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เปื้อนหน้าของเธอ “ได้สิ สำหรับคนพิเศษของพี่ทั้งสองพี่จัดให้ได้อยู่แล้วมาทางนี้เลย” พี่เจ้าของร้านเดินนำทั้งสองไปเพื่อพาทั้งสองไปที่โต๊ะที่ทั้งสองคนต้องการ ร้านเหล้าเป็นร้านเล็กๆ เป็นร้านแบบเปิดไม่ได้มีผู้คนมากมายเหมือนสถานบันเทิงใหญ่แต่มานั่งดื่มชิลล์ก็ได้บรรยากาศเย็นๆ ดีเหมือนกัน นานๆ ทีที่มลชญากับชลธิชาจะได้มา พี่เจ้าของร้านพาทั้งสองมานั่งที่ดต๊ะประจำที่ทั้งสองนั่งมาตั้งแต่ปีสองจนตอนนี้สองสาวเพื่อนซี้จะเรียนจบชั้นปีที่สี่แล้ว “ตามสบายนะอยากได้อะไรบอกน้องๆ เลยแล้วก็ถ้าต้องการตัวพี
7ฉันรักนายออสติน ในขณะที่ชลธิชาชวนให้มลชญาไปจากตรงนั้นและออสตินเองก็กำลังจะเดินไปจากตรงนั้นแต่มลชญากลับไม่ยอมไปจากตรงนั้นและไม่ยอมให้ออสตินไปจากตรงนั้น “ออสตินอย่าพึ่งไป” มลชญาเดินไปหาออสตินแล้วก็จับที่ไหล่ของออสตินให้หันมามองหน้าของเธอ “อะไรของเธออีกเนี่ยฉันไม่มีเวลามาคุยกับเธอหรอกนะแต่ถ้าเธออยากได้ฉันมากเธอก็ไปขอให้แม่ของเธอมาขอฉันแต่งงานเลยสิ” ออสตินพูดขึ้นมาอย่างเลือดเย็นอีกครั้ง “นายคิดว่าฉันอยากมารบกวนนายอย่างนี้หรือไง ฉันก็ไม่ได้อยากทำอย่างนี้หรอกนะ แต่หัวใจของฉัน หัวใจที่มันไม่รักดีของฉันมันสั่งให้ฉันหน้าด้านมาทำอะไรอย่างนี้ทั้งๆ ที่รู้ว่านายไม่แม้จะอยากมองอยากคุยกับฉันเลยสักนิด” มลชญาเอ่ยออกมาทั้งน้ำตาจนชลธิชาเองก็แทบจะร้องไห้ตามมลชญาเพราะเธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอรักและคลั่งออสตินแค่ไหน “เธออย่ามาบีบน้ำตาหน่อยได้มั้ย รำคาญแล้วก็ไม่ต้องมาพูดอะไรอย่างนี้ตรงนี้ได้มั้ย” ออสตินยังคงเลือดเย็นกับเธอไม่เลิกเพราะความเข้าใจที่เขามีต่อเธอมันไปในทางที่ไม่ดี “ฉันไม่ได้บีบน้ำตาแต่ฉันอยากให้นายที่เกลียดฉันไม่ชอบฉันฟังไว้ว่าที่ฉันทำไป
6ทำเพราะรัก มลชญาที่เห็นออสตินมากับผู้หญิงเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเพราะเธอมั่นใจว่าสักวันเขาก็ต้องมาเป็นของเธอและมาเป็นของเธออย่างเต็มใจ มลชญากลับมาที่บ้านเธอก็คิดเรื่องออสตินว่าเธอจะทำอย่างไรให้ออสตินสนใจในตัวของเธอและทำให้ออสตินรู้สึกว่าเธอดีกับเขาจนหันมามองเธอให้ได้ แต่มลชญาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ออสตินไม่ได้มองความรักจากใครอีกต่อไปแม้แต่จากเธอ “ซื้อขนมไปฝากออสตินดีกว่า ออสตินชอบกินอะไรนะ ตอนนั้นที่เคยเจอกันที่งานวันเกิดเห็นออสตินชอบกินช็อคโกแลต” มลชญาพูดขึ้นมายิ้มๆ แล้ววิ่งลงไปข้างล่างรีบหยิบกุญแจรถขึ้นมาแล้ววิ่งไปที่รถทันทีเพื่อที่จะไปเหมาช็อคโกแลตไปให้ออสติน มลชญาไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อช็อคโกแลตแต่เมื่อเธอเห็นขนมอื่นๆ ก็หยิบมันไปด้วยเพื่อนำไปให้ออสติน แล้วเธอก็เดินไปเห็นรองเท้าแบรนด์ดังแบรนด์หนึ่งเธอจึงไปเลือกซื้อรองเท้าให้กับเขาด้วยที่เธอรู้ว่าเขาใส่รองเท้าเบอร์ไหนเพราะเธอรู้ทุกเรื่องของออสตินไม่ว่าเธออยากรู้อะไรเกี่ยวกับออสตินเธอแค่โทรหาน้องสาวของออสตินแค่นั้นเธอก็รู้ทุกเรื่องแล้ว เช้าวันใหม่ที่แสนสดใสของมลชญาเพราะวันนี้มันเป็นวันพิเศษที่เธอจะมีของฝากไปให้ออสตินจริงๆ สัก
5แอบรักแอบชอบ มลชญาไปมหาวิทยาลัยด้วยความตื่นเต้นเพราะเธออยากเล่าเรื่องนี้ให้กับชลธิชาฟังเรื่องที่เธอจะได้หมั้นหมายกับออสตินเพราะเพื่อนของเธอก็รู้ดีว่าเธอแอบรักแอบชอบออสติน “โมเดลวันนี้ทำไมแกถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างนี้ฉันเห็นแกตั้งแต่ในห้องเรียนแล้วนะ” ชลธิชาพูดขึ้นมาในขณะที่กำลังเดินไปที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย “ก็ฉันอารมณ์ดีฉันมีเรื่องดีๆ ในชีวิตที่ฉันรอคอยมาตลอดชีวิตของฉัน” มลชญาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของชลธิชาอย่างอารมณ์ดีแต่ก็ยังไม่ได้บอกชลธิชาว่าเรื่องอะไรที่เป็นเรื่องดีๆ ในชีวิตของเธอ “เรื่องอะไรทำไมแกไม่พูดออกมาล่ะ โมเดลแกพูดอย่างนี้ยิ่งทำให้ฉันอยากรู้” ชลิชาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเพื่อนที่เดินยิ้มไม่พูดไม่จาจนทั้งสองมาถึงโรงอาหารของมหาวิทยาลัย ชลธิชาสั่งอาหารเสร็จเธอมานั่งรออาหารก็เริ่มยิงคำถามกับมลชญาทันที “โมเดลเล่าสักทีฉันอยากรู้แทบทนไม่ไหวแล้ว” ชลธิชาพูดขึ้นมาด้วยความอยากรู้ “ฉันกำลังจะได้หมั้นกับออสติน” มลชญาพูดขึ้นมาเขินๆ แต่คนฟังอย่างชลธิชาที่ตกใจเผลอกรี๊ดออกมาเสียงดั