บทที่ 1 นั่นมันเรื่องราวของข้า?!

บทที่ 1 นั่นมันเรื่องราวของข้า?!

“มีมี่ข้าเข้าไปได้แน่หรือ” ไป๋ลี่เฟยฉงนอยู่หน้าประห้องน้องสาวของมีมี่สหายในโลกวิญญาณผู้นี้ คราแรกนางเข้าใจว่าทั้งตึกเป็นจวนประจำสกุลของผีสาวนางนี้ แต่เมื่อรู้ว่าคนในยุคสมัยนี้อยู่ในห้องกันเสียส่วนมากก็ตกใจไม่น้อย

“เข้าได้สิ เจ้าที่แถวนี้น่ะไม่มีพลังขนาดนั้นแล้ว กันเราเข้าไปไม่ได้หรอก” มีมี่ทะลุประตูเข้าไปโดยที่ฉุดไป๋ลี่เฟยตามเข้าไปด้วย

“เห็นไหมว่าเข้าได้” มีมี่ยักคิ้ว

“เหตุใดเจ้าที่ไม่มีพลัง” ไป๋ลี่เฟยยังยึดติดกับคำพูดก่อนหน้าอยู่จึงกล่าวถามเช่นนี้ออกไป

“ก็ไม่มีใครสนใจจะบูชาอะไรแล้วน่ะสิ เหลือแค่ส่วนน้อยเท่านั้น มาเร็วเข้า กำลังเริ่มพอดี” มีมี่ที่เห็นน้องสาวของตนนั่งข้างหลานสาวตรงหน้าโทรทัศน์แล้วก็รีบเรียกให้มาทันที

       ไป๋ลี่เฟยก้าวตามไปหยุดตรงที่นั่งซึ่งมีมี่หันมาบอกว่าคือโซฟา แล้วก็นั่งลงเลียนแบบคนทั้งสอง และผียุคอนาคตของนางอีกหนึ่งตน ดวงตาจับจ้องไปที่กล่องสี่เหลี่ยมบางจนเกือบเป็นกระดาษอย่างไม่เข้าใจนัก 

“เหตุใดมีคนอยู่ในที่บางเช่นนั้นได้ ช่วยพวกเขาออกมาเร็วเข้า!” คุณหนูไป๋ตกใจสุดขีด แม้จะพบเรื่องประหลาดมากมาย แต่สิ่งที่เห็นอยู่นี้ทำให้นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดคนที่นี่จึงกักกังคนไว้ดูเล่นเช่นนี้

“ใจเย็นๆ ลี่เฟยไม่มีใครอยู่ในทีวีหรอกนะ เหมือนเวลาเจ้าวาดทิวทัศน์ก็ไม่มีทิวทัศน์อยู่ในกระดาษจริงๆ ใช่ไหม นี่ก็หลักการเดียวกัน”

       เมื่อมีมี่บอกกล่าวว่าในนั้นไม่มีผู้ใดถูกกักขังไป๋ลี่เฟยจึงวางใจ แต่ก็ยังไม่ปล่อยวางสีหน้าฉงนใจตามองดูภาพในกล่องบางนั้นต่อ

ภาพวาดฝีมือปรมาจารย์ก็ไม่เหมือนจริงเช่นนี้ คนสมัยนี้วาดภาพอย่างไรให้ขยับได้ ทั้งยังมีเสียงเพลง

       ไป๋ลี่เฟยเมื่อเริ่มชินตากับภาพที่ปรากฎก็ตาติดอยู่กับจอจนไม่อยากจากไปไหน “ผู้นี้ที่เจ้าเรียกนางเอกชื่อเหสือนน้องสาวข้าเลยไป๋ซินหยานก็เป็นลูกแม่รองเหมือนกับนางเข่นกัน” ลี่เฟยหันไปบอกกับมีมี่

“เอ๋…แม่รองหมายถึงฮูหยินรอง ก็เมียน้อยใช่หรือไม่” มีมี่ที่เห็นว่าได้อยู่กับคนในยุคโบราณตัวเป็นๆ(?) ก็เอ่ยถามขึ้น

“จะนับเช่นนั้นก็ไม่ผิดอันใด แต่การเป็นฮูหยินรองก็ไม่ได้เสื่อมเสียอันใด…นั่นมัน” ไป๋ลี่เฟยที่คิดอยากอธิบายต่อก็ต้องเงียบเสียงลงเมื่อเห็นความแปลกประหลาดเกิดขึ้น

“มีอันใดผิดไปหรือ” มีมี่หันมาสนใจ

“ข้า…ข้าว่านี่เป็นเรื่องราวของข้า” เมื่อเรื่องราวที่ถ่ายทอดออกมาเริ่มทำให้ลี่เฟยคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ก็ตกใจไม่น้อย “นางกล่าวถึงพี่ใหญ่ ข้า และท่านพ่อท่านแม่ แม้กระทั่งบ่าวประจำตัวยังเป็นชื่อเดียวกัน”

“จริงเหรอ แล้วต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น” มีมี่ตาลุกวาว

“เรื่องนี้คงเล่าในมุมของน้องรองใช่หรือไม่ นางใส่ชุดเช่นนี้เหตุการณ์ต่อไปย่อมเป็นยามที่ข้าและน้องรองเข้าทดสอบระดับพลัง แต่การทดสอบจะเกิดขึ้นเมื่อมีอายุครบสิบสองปี เหตุใดจึงเลือกคนโตกว่ามาเช่นนี้ เรียกอันใดนะ…นักแสดงใช่หรือไม่”

“บางอย่างก็จำเป็นต้องปรับอายุให้เหมาะสม คนในสมัยฉันสิบสองเป็นเด็กอยู่จะเอามาพัวพันกับเรื่องความรักไม่ได้ แล้วก็ทำให้ดำเนินเรื่องได้ดีขึ้นละมั้ง” มีมี่พยายามอธิบาย

“แม้จะยังไม่รักใคร่ แต่สิบสองไม่ต้องมองหาคู่หมั้นหมายหรือ แล้วจะขยายฐานอำนาจครอบครัวกันอย่างไร” ไป๋ลี่เฟยตกอยู่ในความรู้สึกฉงน หากไม่หาไว้ตั้งแต่สิบสอง แล้วยามมีอายุสิบหกถึงสิบแปดคนที่เหมาะสมไม่หายไปหมดแล้วหรือ

“ก็ไม่ทำน่ะสิ ยกเว้นคนรวยมากๆก็คงยังมี แต่คนส่วนใหญ่แล้วแต่งงานด้วยความรัก ดูต่อเถอะ กำลังสนุก” มีมี่ยิ้มตอบ

       คุณหนูไป๋ที่พยายามหาเหตุผลว่าเหตุใดเรื่องราวของไป๋ซินหยานจึงได้ถูกนำมาเล่าขานยังที่แห่งนี้เท่าใดก็คิดไม่ออก เพราะน้องคนรองของนางผู้นี้นอกจากรูปโฉมที่งดงามกว่าพี่น้อยคนอื่นอยู่นิดหน่อยก็หาได้มีอันใดที่จะโดดเด่นเกินหน้าผู้อื่นสักเท่าใดนัก ระดับพลังแม้ไม่สามัญแต่ก็ไม่นับว่าสูง ความสามารถทางการรักษาไม่ปรากฎ 

หรือน้องรองได้เป็นฮูหยินของผู้ยิ่งใหญ่สักคน…ต้องเป็นเช่นนี้แน่

       ไป๋ลี่เฟยลอบยิ้มให้ชะตาของน้องสาว หากองค์ชายสามเรียกวิญญาณของนางกลับไปไม่สำเร็จ อย่างน้อยลี่เฟยก็จะได้รู้เสียทีว่าคนอย่างน้องรองผู้ไม่เคยเปิดโอกาสให้ผู้ใดจะพ่ายแพ้ให้กับความรักได้น่าเอ็นดูเช่นไร

       เท่าที่ไป๋ลี่เฟยรับรู้องค์ชายหกนั้นดีต่อนางมากเป็นพิเศษกว่าผู้อื่น และมีคุณชายชั้นสูงมาเมียงมองอยู่บ้าง แต่นอกเหนือจากนี้ลี่เฟยก็ไม่เคยเห็นซินหยานมีท่าทีตอบกลับให้แก่ผู้ใด

“ลี่เฟย…เธอมาแล้ว ดูนั่นคนที่อยู่ในชุดสีขาวแสดงเป็นเธอ” เสียงของมีมี่ดังขึ้นเรียกไป๋ลี่เฟยออกจากภวังค์

       ลี่เฟยจับจ้องไปที่สตรีในอาภรณ์สีขาวปักลายด้วยด้ายแดงดูงดงาม จะติดอยู่อย่างเดียวคือหน้าตาของสตรีที่มาแทนตัวนางนั้นจืดจางซีดเซียวกว่าสีอาภรณ์เสียอีก

ต่อให้น้องรองจะงดงามกว่าแต่ตัวข้าก็ไม่ได้จืดชืดเช่นนี้นะ!

“มีมี่ข้าจืดจางเช่นนั้นเลยหรือ เหตุใดจึง…” ลี่เฟยหันไปถาม ปัดผมที่ปรกหน้าออกให้มีมี่มองได้ชัดเจน

“เธอสวยกว่านั่นแหละ แค่ตอนนี้หน้าซีดไปหน่อย ปกติของคนตาย ไม่ต้องคิดมาก เวลาเลือกนางรอง เขาก็ต้องเลือกให้สวยน้อยกว่านางเอกจะได้ไม่แย่งความโดดเด่นไป” มีมี่ขบขันสตรีที่ไม่พอใจในนักแสดงที่ถ่ายทอดตนเอง

“แต่…เช่นนี้ไม่ยุติธรรมกับข้าเลย ผู้คนไม่คิดกันไปหมดแล้วหรือว่าข้าไร้ซึ่งความงาม แม้จะไม่ใช่สาวงามอันดับหนึ่ง แต่หากถามถึงแม่นางที่มีรูปร่างหน้าตางดงาม ข้าเองก็อยู่ภายในสี่อันดับแรกเช่นกันนะ” ลี่เฟยหงุดหงิดไม่น้อยความสำคัญของนางดูน้อยจนหน้าใจหาย แล้วยังต้องทนกับความอึดอัดเช่นนี้อีก

       ตลอดชีวิตของไป๋ลี่เฟยทุกอย่างจะต้องสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ แม้กระทั่งนิสัยของนางยังต้องเป็นไปตามแบบแผน ชีวิตมากด้วยเหตุผลรองรับ คิดจะทำสิ่งใดตามใจย่อมไม่เคยเกิดขึ้น

“เขาอาจจะเล่นเก่งก็ได้ ถ้าแสดงดีรับบทไหนๆ ก็คงตีความออกมาได้น่าสนใจ” มีมี่พยายามพูดปลอบใจลี่เฟยที่มีสีหน้าหม่นหมองลง

       ลี่เฟยเพียงแค่ยิ่มตอบบางๆ ภาพบนสิ่งที่มีมี่เรียกว่าจอ กำลังฉายภาพในตอนทดสอบพลังของตัวนางและน้องรอง หลังจากนั้นภาพก็ตัดไปที่ซินหยานหลบหลีกออกจากลานทดสอบ 

น้องรองจะไปไหนกัน…

       เมื่อจบตอนแรกรายละเอียดมากมายที่ไป๋ลี่เฟยไม่เคยได้รับรู้ก็ถึงคราวได้รู้เห็น “มีมี่ข้าขอมาดูจนกว่าจะจบได้หรือไม่ มีหลายอย่างที่ข้าต้องได้รู้”

“ได้สิ อยู่ที่นี่แหละ” 

       หลังน้องสาวของมีมี่ปิดให้จอมืดสนิทลงลี่เฟยก็ต้องอยู่กับความคิดของตนอย่างเลี่ยงไม่ได้

น้องรองสนิทกับองค์ชายหกมาก่อน ทั้งองค์ชายสามก็ดูจะสนใจนาง…หมายความว่าอะไรกันแน่