บทที่ 2 หลีกหนีไม่ได้แล้ว

บทที่ 2 หลีกหนีไม่ได้แล้ว

       ไป๋ลี่เฟยอยู่วนเวียนในห้องน้องสาวผู้ยังไม่ตายของมีมี่ จนเอ็นดูหลานของมีมี่ดั่งว่าเป็นลูกหลานของตนไปด้วยเสียแล้ว คนในบ้านหลังนี้ หากไม่นั่งดูอะไรร่วมกันในจอใหญ่ก็จะดูให้จอเล็กที่ใช้ทำอะไรได้มากมายนัก บางคราแม่นางน้อยลูกของน้องสาวมีมี่ก็ใช้ทำแบบฝึกหัดที่อาจารย์จากสำนักศึกษาของนางสอนสั่งระหว่างรอมาดูเรื่องราวของนาง ที่ตอนนี้แล่นมาถึงโค้งสุดท้าย

“ไป๋ลี่เฟย หากวันนี้มีอะไรไม่ถูกใจเธออีก เธอห้ามทำให้ไฟดับนะ” มีมี่เดินเข้ามาหาลี่เฟยที่นั่งเหม่อลอยรอเวลา

“ข้าไม่เคยรู้เลยว่าองค์ชายสามรักน้องรองถึงเพียงนั้น หากข้ารู้มาก่อนย่อมยินดีหลบทางให้ก่อนที่จะได้หมั้นหมายกันเป็นทางการ” ลี่เฟยยิ้มบางตอบในตอนล่าสุดองค์ชายสามไปลาซินหยานเพื่อไปยังสุสานของจักรพรรดิหูหลงฉางกับตัวนาง

       การจากลาที่หวานซึ้งไม่ได้ทำร้ายน้ำใจให้นางรู้สึกเจ็บปวดดั่งคนอกหักปางตาย แต่ลี่เฟยรู้สึกเสียหน้าจนเกินกว่าจะให้อภัย ความเจ็บปวดเรื่องความรักสำหรับนางไม่เท่าการไม่ให้เกียรติกันเช่นนี้

“ข้าทุ่มเทมากมายถึงเพียงนี้ ยอมเสี่ยงตายไปหุบเขานั้นเพื่อความฝันขององค์ชาย หาทุกวิถีทางให้เส้นทางการขึ้นเป็นรัชทายาทตกเป็นขององค์ชายสามอย่างมั่นคง แต่เขากลับเอ่ยออกมาว่าน้องสาวของข้าเป็นสตรีเพียงผู้เดียวที่อยู่เคียงข้าง น่าขันเป็นที่สุด” ลี่เฟยที่ยังรอดูต่อไปเพื่อให้แน่ใจว่าชายที่นางยึดเป็นหมุดหมายมาตลอดชีวิต แม้ไม่ได้รักลี่เฟยก็คงอาจทำตามคำสัตย์ที่ให้ไว้ต่อกันบ้าง

“เธอไม่โกรธน้องสาวเธอบ้างเลยเหรอ” มีมี่ถามอย่างอดไม่อยู่

“ถ้ามีองค์ชายมาเกี้ยวทุกวัน เจ้าจะไม่ใจอ่อนเลยหรือ น้องของข้าเป็นแม่นางน้อยผู้หนึ่งหัวใจย่อมหวั่นไหว และเจ้าก็เห็นว่าตลอดมา ซินหยานพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ใส่ใจ ข้าโทษนางเห็นจะไม่ได้” เมื่อลี่เฟยพูดจบเสียงเพลงเริ่มเรื่องก็จบลงพอดี ถึงเวลาแล้วที่ลี่เฟยจะได้รู้ตัวตนขององค์ชายผู้นี้อย่างแท้จริง

.

.

.

เหตุการณ์หลังไป๋ลี่เฟยดื่มพิษจิตแตก…

       ประตูหินเลื่อนออกเผยให้เห็นขวดยาที่บรรจุน้ำหกธาตุพิชิตไว้ พร้อมกับนักแสดงหญิงที่ได้บทบาทเป็นไป๋ลี่เฟยล้มลงกับพื้นนอนนิ่งอยู่เช่นนั้นแทบเท้าจ้าวหลินไฉ่ผู้เป็นพระคู่หมั้น เมื่อนางดื่มน้ำวิเศษลงไปแล้วก็เกิดแสงเรืองรองสีม่วงจนเกือบดำหมุนวนรอบกายก่อนจะกระอักเลือดออกมาเล็กน้อย

       องค์ชายสามกวาดสายตามองมาที่ร่างของไป๋ลี่เฟยเล็กน้อยก่อนออกคำสั่ง “นำร่างของนางไปรวมกับทหารที่ตกตายในสุสานนี้เสีย” 

“องค์ชายจะไม่ส่งนางคืนสกุลไป๋เพื่อทำพิธีหรือ” หนึ่งในทหารเอ่ยถาม

“หากนำนางกลับไปด้วยย่อมทำให้พื้นที่การขนสมบัติอื่นน้อยลง เจ้าอยากลดส่วนแบ่งของตัวเจ้าหรือ” กล่าวเช่นนั้นเสร็จสิ้นก็ใช้พลังที่ได้มาใหม่นี้ ระเบิดกำแพงสุสานเพื่อออกไปภายนอกโดยไม่เดินกลับทางเดิมที่สลับซับซ้อนอีก

.

.

.

‘นำร่างของนางไปรวมกับทหารที่ตกตายในสุสานนี้เสีย’

‘นำร่างของนางไปรวมกับทหารที่ตกตายในสุสานนี้เสีย’

‘นำร่างของนางไปรวมกับทหารที่ตกตายในสุสานนี้เสีย’

       เสียงนั้นยังก้องดังอยู่ในหูของไป๋ลี่เฟย เสมือนถูกฉายซ้ำ ตอกย้ำความเจ็บปวด นางทำได้เพียงยืนนิ่งจมอยู่ในอารมณ์หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก สับสนว่าความรู้สึกควรเป็นอย่างไรเมื่อเจอเรื่องเช่นนี้ ทั้งในตอนท้ายยังเป็นฉากบันทึกว่าหลินไฉ่ผู้ชั่วช้าได้กลายเป็นกษัตริย์ที่คนกล่าวขานถึงคุณงามความดี และมีสตรีในวังหลังเพียงผู้เดียวคือไป๋ซินหยานน้องสาวของนาง

.

.

.

“แม่คะ ทำไมพระเอกถึงทำกับคู่หมั่นแบบนี้ อย่างน้อยถ้าไม่ขนร่างกลับก็หาที่ฝังดีหน่อยก็ได้” มี่เยว่หลานสาวของมีมี่เอ่ยถามมารดาของตน

“นี่ล่ะนะมี่เยว่ นางรองเรื่องนี้น่าสงสารจริงๆ ทำไปเท่าไหร่ คนไม่รักเขาก็ไม่รักอยู่ดี ไม่ให้เกียรติอีกต่างหาก” น้องสาวของมีมี่ตอบบุตรตน

…

“ลี่เฟย…ลี่เฟย ลี่เฟย!” มีมี่ร้องเรียก

“ข้าต้องไปแล้ว”

“ไปไหน”

“ไม่รู้ ที่ผ่านมาข้าขอบคุณเจ้า แต่ข้าต้องไป ข้าอยู่ที่นี่ไม่ได้ ต้องหาหนทางกลับไป ขะ…ข้า” ไป๋ลี่เฟยมีท่าทีลนลาน หลังจากที่นิ่งไปกับความผิดหวังที่ได้เห็น น้ำตาแห่งความเคียดแค้นก็ไหลรินจนห้ามไม่อยู่ 

ต่ำช้า สารเลว! ปฏิบัติกับผู้ที่ช่วยเหลือตนจนบรรลุเป้าหมาย ดั่งว่าเป็นขยะที่ต้องกำจัดได้อย่างไร!!

       ไป๋ลี่เฟยวิ่งขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าของตึก นางจ้องมองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนแห่งนี้ “จ้าวหลินไฉ่เกิดกี่ชาติข้าจะขอจองเวรจองกรรมกับเจ้าตลอดไป เมื่อทำดีแล้วไม่เห็นค่า ไม่รักษาสัญญาตอบแทนความเสียสละของข้า ไม่แม้แต่จะไว้อาลัยให้เช่นนี้ หากข้าได้กลับไปจะขอขัดขวางเจ้าให้ถึงที่สุด จะร้ายจนสิ่งที่เรียกว่านางร้ายต้องกราบกรานให้เป็นอาจารย์! หากความแค้นนี้จะส่งให้ข้าเป็นหรือตาย ไป๋ลี่เฟยผู้นี้ก็ไม่สน ขอเพียงเจ้าล่มจมไปตามกัน!!!”

‘ครึก ครึก เปรี้ยง’

       สิ้นเสียงพูดและกรีดร้องระบายความคับแค้นลง เสียงฟ้าร้องก็ดังสะเทือนไปทั่วบริเวณ พร้อมกับสายฟ้าที่ผ่าฟาดมาตรงกลางวิญญาณของไป๋ลี่เฟย ส่งให้นางถูกดูดมายังดินแดนประหลาดระหว่างโลกอีกครั้ง

“แม่นางไป๋มาแล้ว พวกข้าต้องสุ่มตามหาว่าเจ้าไปที่ใดจึงนานเช่นนี้ คงตกใจไม่น้อย” สัตว์คล้ายสุนัขที่เคยวิ่งไล่ล่านางจนต้องกระโดดใบบัวปรากฎขึ้นพร้อมเสียงที่ฟังแล้วดูใจดีจนแปลกแยก

“พวกท่านคือ…” คุณหนูไป๋ที่รู้ว่าคงหนีไม่พ้นอีกแล้วจึงถามสถานะให้นางปฏิบัติตัวไปถูกต้อง

“พวกข้าเป็นสัตว์เทพในดินแดนนิลดาภพแห่งนี้ และยังมีหน้าที่ดูแลผู้ที่มาเพราะมนต์ของนายท่านหูหลงฉาง

“ท่านสัตว์เทพท่านส่งข้ากลับไปได้หรือไม่ ชายผู้นั้น ชายที่เห็นแก่ตัวผู้นั้น…ข้าต้องการทำลาย” เข่าทั้งสองของนางทรุดลงต่อหน้าสัตว์เทพทั้งสี่ตน ความต้องการทวงแค้นแรงกล้าจนนางกล้าเอ่ยปากขอในสิ่งที่อาจเป็นไปไม่ได้ สัตว์เทพทั้งสี่อาจมีหน้าที่มาทำลายดวงจิตของนางตามคำสั่งผู้เป็นนาย

“แม่นาง…พิษจิตแตกมิได้มีฤทธิ์เดชอย่างที่คนร่ำลือกัน พิษนี้เหตุที่ชื่อว่าจิตแตกเป็นเพราะผู้ดื่มกินจะได้ทางเลือกสองทางที่ยากจะเลือกจนจิตสับสน หาได้เป็นการทำลายวิญญาณไม่” สัตว์เทพกายสีฟ้ากล่าว

“เลือกอย่างไร” ลี่เฟยเงยหน้าเล็กน้อย

“ทางแรกเจ้าสามารถมีชีวิตใหม่ที่ขีดเขียนชะตาชีวิตได้ด้วยตนเอง ไม่ว่าสิ่งใดก็เป็นไปได้ ลิขิตได้ทุกสิ่ง มากสมบัติ มากความรู้ มากอำนาจ ล้วนมีทั้งหมดได้โดยไม่จำกัดในโลกภพใหม่ ตัวตนใหม่ ร่างใหม่” สัตว์เทพกายเขียวเอ่ยตอบ

“ทางที่สองเจ้ากลับไปใช้ชีวิตเดิมได้อีกครั้ง ด้วยความทรงจำทั้งหมดที่เจ้ามี จะเดินในเส้นทางเดิม หรือเปลี่ยนแปลงทางเลือกย่อมอยู่ที่เจ้า” สัตว์กายสีม่วงเอ่ยบ้าง

“ความทรงจำของข้ารวมถึงสิ่งที่ข้ารู้ยามเป็นวิญญาณทั้งหรือไม่” คุณหนูใหญ่ไป๋มองด้วยดวงตาอันแน่วแน่ หากคนที่ไม่ได้มีความชิงชังในใจมากมายเช่นนาง ย่อมสับสนว่าควรเลือกชีวิตชาติใหม่ที่พร้อมสรรพ หรือชีวิตเดิมจะดีกว่า แต่สำหรับลี่เฟยที่จะทำลายทุกสิ่งที่หลินไฉ่ต้องการ ทางเลือกนี้ไม่ได้ยากอันใดเลย

“แน่นอนแม่นาง” สัตว์เทพทั้งสีเอ่ยพร้อมเพรียงกัน

“สิ่งที่ข้ารับรู้มา คนที่นั่นรู้ได้อย่างไรเจ้าคะ” ไป๋ลี่เฟยถามเพิ่มห่อนที่นางจะตัดสินใจอย่างชัดเจน

“เป็นบันทึกของคุณหนูไป๋ซินหยานส่วนหนึ่ง รวมกับบันทึกจากคำสารภาพก่อนตายของทหารที่เข้าไปในสุสานกับเจ้า หลานชายของเขาเป็นผู้บันทึกไว้” สัตว์เทพตนหนึ่งเอ่ยบอกออกมา

ไป๋ลี่เฟยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เหยียดรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาออกมา “ส่งข้ากลับไป ส่งข้ากลับไปทำลายมันเสีย!” วิญญาณไป๋ลี่เฟยถูกยกลอยขึ้น ก่อนดิ่งลงพื้นจนรอบกายเหลือแต่ความมืดมิด

จ้าวหลงไฉ่ แม้แต่ดินกลบหน้าก็อย่าได้มี!!!