ความจริงที่ไม่อยากเชื่อ

สงคราม....

และระหว่างที่พวกผมกำลังนั่งดื่มอยู่ ไอ้พวกผู้ชายโต๊ะข้างๆก็พูดอะไรบางอย่างจนทำให้ผมกับพวกไอ้เป้ไอ้ต๋องต้องเงียบฟังทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของพวกผมเลยที่มีแอบฟังคนอื่นคุยกัน ถ้ามันไม่ได้พูดถึงเอมคู่หมั้นของผม

"มึงทำยัยเอมอรท้องจริงเหรอวะ"

"อืม คืนนั้นกูก็เมายัยนั่นก็เมากูก็เลยไม่ได้ป้องกัน"

"แล้วยัยนั่นทำยังไงวะ"

"เห็นบอกว่าแม่พาไปทำแท้งที่เกาหลี"

"จริงดิ"

"อืม ทั้งที่กูบอกแล้วว่าจะรับผิดชอบแต่เอมบอกไม่ต้องการเพราะกูรวยไม่เท่าคู่หมั้นของเธอ"

"คู่หมั้น??ยัยเอมมีคู่หมั้นเหรอวะ"

"อืมเธอเพิ่งบอกกูตอนที่กูรู้ว่าเธอท้องเธอบอกว่าเธอมีคู่หมั้นที่กำลังจะกลับมาจากอังกฤษเพื่อจะแต่งงานกับเธอแล้วเธอก็บอกเลิกกู"

"เพราะแบบนี้มึงถึงมาเมาหัวราน้ำที่นี่"

"กูรักเอมจริงๆนะถึงแม้จะรู้ว่าเธอไม่ได้มีกูแค่คนเดียวก็ตาม"

"เห้อทำใจเถอะว่ะผู้หญิงดีๆยังมีอีกเยอะมึงอย่ายึดติดกับยัยนั่นเลย"

"กูพยายามอยู่"

นั่นคือสิ่งที่ผมกับไอ้ต๋องไอ้เป้ได้ยิน ถามว่าผมรู้สึกยังไงที่ได้ยินแบบนี้ มันบอกไม่ถูกเหมือนกันจะว่าเสียใจก็ไม่ขนาดนั้นแต่มันเหมือนกับว่าผมถูกเอมหลอกเป็นไอ้โง่มาตลอดสี่ปีที่เอมบอกว่ารักผมคนเดียวและเธอก็รอผมกลับมา ถึงแม้ที่ผ่านมาผมจะมีอะไรกับคนอื่นแต่ผมก็ไม่ได้จริงจังและไม่เคยไม่ป้องกันแต่ทำไมเอมถึงไม่ป้องกันทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองท้องกับคนอื่นซ้ำร้ายไปกว่านั้นเธอไปทำแท้งโดยมีแม่ของเธอพาไปนั่นก็แสดงว่าน้าอุษารู้เห็นเป็นใจทุกอย่าง ตอนแรกผมก็ไม่อยากจะเชื่อที่ไอ้โต๊ะข้างๆพูดถ้าไอ้นั่นมันไม่พูดเรื่องเอมไปเกาหลีเพราะเธอไปจริงๆไหนจะเรื่องคู่หมั้นที่กลับมาจากอังกฤษอีกซึ่งก็คือผม

"ไอ้ครามมึงโอเคป่าววะ" ไอ้ต๋องมันคงเห็นผมเงียบไปก็เลยถาม

"อืมกูโอเค ดื่มต่อเหอะ"

ของขวัญ....

"พี่ศึกคะนี่ค่ะของขวัญจากขวัญ" ฉันยื่นกล่องของขวัญให้พี่ชนะศึกหลังจากที่เราทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว เขารีบเปิดมันทันทีที่ได้รับ ทำให้ฉันลุ้นว่าพี่เขาจะชอบไหม

"พี่ขอบใจขวัญมากเลยนะสำหรับผ้าพันคอผืนนี้มันสวยมากเลยขวัญจำได้ด้วยเหรอว่าพี่ชอบสีดำ"

"ค่ะขวัญจำได้"

"เนี้ยพี่กะว่าจะไปหาซื้อเพราะเดือนหน้าพี่ต้องขึ้นไปดูงานที่ไร่ที่เชียงใหม่แล้ว" ฉันยิ้มอย่างโล่งใจที่พี่ชนะศึกชอบผ้าพันคอที่ฉันถักให้ ฉันมองดูเวลาที่ผนังเห็นว่านี่เกือบห้าทุ่มแล้วฉันคงต้องกลับบ้าน

"ช่วงนี้ที่นั่นคงจะสวยมากเลยนะคะยิ่งเป็นไร่ชาคงจะสวยวิวดีมากๆ" ฉันเคยเห็นรูปที่อากานถ่ายมาให้ดูเมื่อนานมาแล้วตอนที่อากานกับอากองทัพไปเที่ยวพักผ่อนที่นั่น ตั้งแต่ฉันจำความได้ฉันไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย เชียงใหม่คือจังหวัดที่ฉันอยากไปมากที่สุดแต่ยังไม่มีโอกาสได้ไปเลยสักครั้งด้วยภาระหน้าที่ของฉันเพราะตอนนี้ฉันเรียนปีสามแล้วอีกปีเดียวก็จะเรียนจบแล้ว

"ใช่ช่วงนี้หน้าหนาวด้วยอากาศคงจะกำลังดีถ้ามีโอกาสพี่จะพาเราไปเที่ยวนะ"

"ขอบคุณนะคะแต่ขวัญคงไม่ได้ไปหรอกค่ะเพราะขวัญต้องอยู่ดูแลคุณย่าไหนจะต้องไปมหาลัยอีก" 

"ก็เอาไว้ปิดเทอมเราค่อยไปด้วยกันก็ได้พาคุณย่าไปเที่ยวด้วยดีมั้ย"

"ขอบคุณนะคะพี่ศึกที่ชวนขวัญเอาไว้ขวัญขอคิดดูก่อนนะคะเพราะช่วงนี้คุณย่าท่านไม่ค่อยสบายด้วย เอ่อพี่ศึกคะนี่ก็ดึกแล้วพี่ช่วยไปส่งขวัญหน่อยได้มั้ยคะ" ที่ฉันขอให้พี่ชนะศึกไปส่งเพราะตอนนี้มันดึกมากแล้วซึ่งก่อนหัวค่ำเขาบอกว่าถ้าฉันจะกลับเขาจะเป็นคนอาสาไปส่งที่บ้าน

"ขวัญนอนที่นี่ก็ได้นะแม่พี่โทรไปบอกคุณย่าท่านให้แล้วว่าขวัญอาจจะนอนที่นี่ซึ่งย่าท่านก็อนุญาตแล้วด้วย"

"ไม่เป็นไรค่ะบ้านคุณย่าก็อยู่ตรงนี้เองถ้าพี่ศึกไม่สะดวกไปส่งอย่างนั้นขวัญขอยืมไฟฉายได้มั้ยคะขวัญจะกลับเอง" ถึงแม้รั้วบ้านเราติดกันแค่เดินไปไม่กี่เมตรก็ถึงแต่ว่าตอนนี้มันดึกมากและทางเดินกลับก็มืดไหนจะต้องมุดรั้วเข้าไปไหนจะต้องเดินลัดผ่านสวนหลังบ้านอีกซึ่งมันอาจจะมีงูหรือสัตว์มีพิษอยู่แถวนั้นคือถ้าเป็นตอนกลางวันมันไม่มีอะไรแต่ตอนนี้มันดึกมากฉันก็กลัวฉันก็เลยคิดว่าจะเดินไปเข้าทางหน้าบ้านแทนแม้มันจะไกลสักหน่อยก็ไม่เป็นไรคือเนื้อที่ของบ้านอากานกว้างมากกว้างพอๆกับบ้านของคุณย่าถ้าจะเดินกลับทางนั้นก็ใช้เวลาหลายสิบนาทีกว่าจะถึงประตูหน้าบ้านแต่ถึงยังไงฉันก็ต้องกลับทางนั้นเพราะฉันไม่กล้านอนค้างที่นี่เพราะถ้าคุณเอมอรกับคุณอุษารู้เข้าฉันจะเจ็บตัวอีกเพราะทั้งสองคนสั่งห้ามไม่ให้ฉันมาที่นี่ แต่นี่ฉันต้องมานอนค้างฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าทั้งสองคนรู้ฉันจะโดนอะไรบ้าง