บทที่ 2

หรือว่าชื่อไลฟ์จะฟังดูรุนแรงไป ทว่าไม่นานก็มีผู้ชมเข้ามาดู แถมยังมีม่านกระสุนโผล่ขึ้นมาอีกด้วย

ม่านกระสุนก็คือ ความคิดเห็นของผู้ชม แต่มันจะปรากฏบนหน้าจอเหมือนคำบรรยาย

[ไลฟ์สดดูผีอีกแล้วเหรอ? อย่าบอกนะว่าแค่ทำเสียงให้น่ากลัวอีก?]

[แอดมินใช้ชื่อ “บล็อกเกอร์สาวสยองขวัญ”? หันกล้องหน้ามาให้ฉันดูหน่อยสิว่าจะน่ากลัวสักแค่ไหน?]

[ดูสิ ถ้าน่ากลัวจริง ๆ ฉันจะให้ของรางวัลเป็นดาบหนึ่งเล่ม]

ดาบเป็นของรางวัลมีค่า หนึ่งเล่มมีราคา50หยวน จุนเหยารู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย แต่ใบหน้าของฉันมีเนื้องอกเต็มไปหมด มันทำให้ฉันรู้สึกลังเล

ได้แต่สับสนกับตัวเองว่า อย่าไปทำให้พวกเขาตกใจกลัวเลย หรือจะช่างมันดีนะ

มือบางหยิบมือถือและไฟฉายขึ้นมาแล้วเล็งกล้องไปที่ป้ายของคลินิก บนแผ่นป้ายนั้นมีสีดำเปื้อนอยู่ ดูแล้วคล้ายกองเลือด

ฉันเริ่มอธิบาย “ที่นี่คือคลินิกที่มีชื่อเสียง เมื่อสามปีที่แล้ว หมอเจิ้ง เจ้าของคลินิกได้ทำการผ่าตัดให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเธอประสบอุบัติเหตุทางการแพทย์ระหว่างผ่าตัด และเธอเสียเลือดเยอะมากจนเสียชีวิตคาเตียง หมอเจิ้งจึงถูกสั่งห้ามให้ประกอบวิชาชีพทางการแพทย์ เขาโดนโจมตีหนักมาก ท้ายที่สุดเขาก็ผูกคอตายในห้องผ่าตัด ตั้งแต่นั้นมา ที่นี่ก็เป็นคลินิกผีสิง มีคนเห็นหมอเจิ้งถือมีดผ่าตัดเดินไปเดินมาอยู่ในคลินิก และยังฆ่าคนเร่ร่อนที่เข้ามาป้วนเปี้ยนอีกด้วย เราเข้าไปดูกันเถอะ”

ขายาวก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะค่อย ๆ ผลักประตูไม้ที่มีรอยจุดสีดำให้เปิดออก

ผู้ชมเริ่มส่งม่านกระสุนอีกครั้ง

[เสียงแอดมินเพราะจัง เธอเป็นคนสวยเหรอ?]

[หันกล้องหน้าอีก!]

รู้สึกเจ็บปวดใจนิดหน่อยแหะ ถ้าฉันเป็นคนสวยก็คงดีกว่านี้

ฉันหยิบไฟฉายขึ้นมาส่องไปทางห้องรับแขก

ด้านหลังเคาเตอร์เปื่อย ๆ คือตู้กระจกใส่ยา กระจกสะท้อนแสง ทำให้เห็นเป็นเงาของฉัน แม้ว่ากล้องเพิ่งจะส่องไปแค่เดี๋ยวเดียวแต่ม่านกระสุนของผู้ชมก็เพิ่มเข้ามารัว ๆ

[เดี๋ยว ๆ ฉันเพิ่งเห็นอะไรนะ คนที่สวมหมวกกับหน้ากากคือคนถ่ายเหรอ?]

[คนถ่ายนี่ลึกลับจริง ๆ เลยนะ นี่เธอน่าเกลียดเกินไปหรือสวยเกินไปกันแน่]

[คอมเมนต์ข้างบนโง่หรือเปล่า? คนสวยจะมาไลฟ์สดล่าผีเหรอ?]

[คอมเมนต์ข้างบนหยุดพูดทั้งสองคนเลย เมื่อกี้ฉันเห็นในกระจกมีเงาสองอัน!]

[คอมเมนต์ข้างบนอย่ามาหลอกกันนะ ทำไมฉันเห็นอะไรเลย?]

ฉันไม่รู้ว่าคนดูกลัวหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกทั้งกลัวทั้งตกใจมาก เลยส่องไฟฉายไปที่กระจกอีกครั้ง แต่ก็เจอแค่เงาของตัวเองคนเดียว

โล่งอกไปที คิดว่าคนดูต้องตาฝาดแน่ ๆ

“เอาหล่ะ ตอนนี้เราไปดูห้องน้ำกัน ว่ากันว่าคนเร่ร่อนคนนั้นโดนผีหมอเจิ้งหลอกที่ห้องน้ำ” ฉันพูดพร้อมเปิดประตู

ข้างในเป็นห้องให้น้ำเกลือ มีเตียงเหล็กสองสามเตียงตั้งวางสะเปะสะปะอยู่ ร่างบางสูดดมกลิ่นแล้วเอ่ย “มีกลิ่นเลือดได้อย่างไร”

ฉันส่องไฟฉายไปรอบ ๆ พลันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ที่นี่มีกองเลือดได้ยังไงเนี่ย?”

ผ้าปูเตียงเต็มไปด้วยเลือด ไหลลงมาตามลวดของเตียงและหยดลงมารวมกันเป็นแอ่งสีชาดบนพื้น

มือข้างหนึ่งสัมผัสรอยเลือด

ริมฝีปากบางอ้าค้าง “เลือด มันคือเลือดจริงๆ”

[แอดมินเอาเลือดหมูมาพรมเองหรือเปล่า]

[แอดมินอย่ามาเล่นกลหลอกกันเลย แบบนี้ฉันเห็นมาเยอะแล้ว]

ฉันกลัวแทบตาย จนไม่มีกะจิตกะใจจะอ่านม่านกระสุน

แน่นอนฉันไม่ได้เป็นคนพรมเลือดพวกนี้!

ฉันอยากจะกลับหลังและวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ แต่ดันมีเสียงดิงดองดังขึ้น มีคนให้ของรางวัล!

ไอเท็ม [ไวน์แดงชนิดหนึ่ง] ห้าหมาว แต่ยังไงห้าหมาวมันก็คือเงินเหมือนกัน!

จุนเหยากัดฟันพร้อมอธิบายต่อด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน “ว่ากันว่า ผีหมอเจิ้งตัดเส้นเอ็นแขนและขาของคนเร่ร่อนที่ในห้อง และหลังจากนั้นก็ลากเขามาที่เตียงลวดนี้เพื่อฆ่าเขาอย่างโหดเหี้ยม ตอนที่ตำรวจเข้ามาเจอ ภาพที่เห็นนั้นน่ากลัวมาก ๆ ว่ากันว่ามีคนมีคนอาเจียนตรงนั้น…”

เอี๊ยด——

ฉันหยุดพูดกะทันหัน และหันไปมองประตูห้องน้ำที่ถูกเปิดออก

[เฮ้ย อันนี้เอฟเฟกต์อะไร?]

[คอมเมนต์ข้างบนโง่จัง มันก็ต้องมีคนอยู่ในห้องน้ำแน่นอน พอคนถ่ายเข้าไป ผู้สมรู้ร่วมคิดของเธอก็จะออกมาหลอกเรา]

เสียงดิงดองดังขึ้นสองครั้ง บ่งบอกว่าได้รับของรางวัลไวน์แดงสองแก้ว

ฉันกลัวจนขาสั่น แต่เพื่อเงิน ฉันจะสู้!

ร่างกายเริ่มเหนื่อยหอบ แต่ยังค่อย ๆ เดินไปที่ห้องน้ำอย่างระมัดระวัง

[แอดมินเสียงเพราะมาก ให้ของรางวัล ให้ของรางวัล]

ครั้งนี้ฉันได้ดาบหนึ่งเล่ม หรือเท่ากับห้าสิบหยวน! นี่มันเทียบเท่าตอนฉันส่งของห้าสิบชิ้นเลยนะ

ภายใต้เงินที่ล่อตาล่อใจ ฉันก็มีความกล้าขึ้นมาอีกครั้ง สาวเจ้ากัดฟันพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ห้องน้ำมีขนาดค่อนข้างกว้างใหญ่ถูกแบ่งเป็นสามช่อง ที่ผนังมีกระจกบานใหญ่ บนกระจกนั้นเต็มไปด้วยคราบสกปรก

ฉันค่อย ๆ เดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง ในหัวคิดจะหยิบเศษแก้วที่แตกเก็บไว้เพื่อเป็นอาวุธ คิดไม่ถึงว่าฉันจะจับโดนมีดผ่าตัดจริง ๆ

มีดผ่าตัดอันนั้นขึ้นสนิมและมีคราบสกปรกสีดำติดอยู่ แต่ใบมีดยังคมดี

[ไอเท็มอันนี้ก็ไม่เลวนะ ดูแอดมินมีความพยายาม ให้ของรางวัลดีกว่า]

ของรางวัลเป็นดาบอีกหนึ่งเล่ม

ฉันสูดหายใจลึก ๆ แล้วใช้มือผลักบานประตูออก

ห้องน้ำสกปรกส่งกลิ่นเหม็นโชย แสงจากไฟฉายส่องไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เจออะไร จุนเหยาจึงเดินต่อไปอีก

เสียงน้ำไหลแผ่วเบา

ทำเอาร่างทั้งร่างสะบัดตัวหันมองที่อ่างล้างหน้า พบว่ามีเสียงในท่อน้ำ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ เพราะที่นี่ไม่มีน้ำมาหลายปีแล้ว

ขณะที่ฉันกำลังก้มมองไปที่อ่างล้างหน้า ประตูห้องน้ำห้องที่สองที่อยู่ทางด้านหลังก็เปิดออกอย่างเงียบเชียบ พลันเงาของคนใส่เสื้อกราวสีขาวก็ลอยออกมา

เมื่อคนดูเห็นฉากนี้ผ่านกระจก คลื่นม่านกระสุนก็ปรากฏขึ้นมาไม่หยุด

[ฮ่า ฮ่า ผู้สมรู้ร่วมคิดออกมาแล้ว]

[แต่งตัวแบบนี้ก็ไม่เลวนะ ให้ของรางวัลเป็นดาบดีกว่า]

[เดี๋ยว ๆ เขาลอยได้ยังไงอ่ะ?]

[เขาต้องติดรอกไว้ที่เท้าแน่นอน]

เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอมองกระจกก็เห็นเงาของคนใส่เสื้อกราวสีขาวที่อยู่ด้านหลังพอดี ฉันหันหลังไปดูด้วยความตกใจ ส่วนกล้องก็ส่งไปทางด้านหลังเช่นกัน แต่กลับไม่เจออะไรเลย จุนเหยาจึงหันกลับไปมองที่กระจกอีกครั้ง ก่อนพบว่ามีเงาที่น่ากลัวนั่นอยู่ในกระจก

[โอเอ็มจี! เอฟเฟกต์อันนี้เจ๋งมาก!]

[ดาบห้าเล่ม สำหรับเอฟเฟกต์]

[คอมเมนต์ข้างบน พวกเธอคิดว่ามันเป็นเอฟเฟกต์จริง ๆ เหรอ?]

“นี่มันไม่ใช่เอฟเฟกต์” ฉันกรีดร้องด้วยความตกใจแล้วรีบเก็บมือถือลงในกระเป๋าเสื้อตรงหน้าอก แต่กล้องดันหันไปทางด้านหน้าพอดี จากนั้นก็หยิบมีดผ่าตัดและแทงเข้าไปที่เงาในกระจก

เสียงชัดเจนมากว่ากระจกถูกแทงเข้าไปจนแตก มีดผ่าตัดเองก็ปักไปที่ตำแหน่งหัวของเงาในกระจก

เลือดสด ๆ ทะลักออกมาจากกระจกส่วนที่แตก แต่เงาผีในกระจกกลับแสดงท่าทางน่ากลัวและหัวเราะเยาะเย้ย

“อ๊าย!” ฉันกรีดร้องออกมา คอของฉันถูกบางอย่างรัดแน่น พร้อมกับทุกคนที่ถูกตัดขาดไปเพราะความอึ้งทึ่งช็อค

ห้องไลฟ์สดมีผู้ชมเพิ่มขึ้นทันทีทันใด ม่านกระสุนก็เยอะขึ้นเรื่อย ๆ

[หรือจะมีผีจริง ๆ! รีบแจ้งตำรวจเร็ว!]

[คอมเมนต์ข้างบนโง่หรือเปล่า เธอจะแจ้งตำรวจว่าอะไร มีคนโดนผีหลอกอย่างนี้เหรอ?]

[แอดมินกล้ามาก แทงผีด้วยมีดผ่าตัด!]

[มีใครอยู่แถวนั้นไหม รีบไปช่วยเธอหน่อย!]

ฉันดิ้นสุดชีวิตจนแทบหายใจไม่ออก ไม่จริง ทำไมถึงโชคร้ายขนาดนี้นะเรา ฉันเพิ่งไลฟ์สดครั้งแรกแลัวยังจะต้องมาตายที่นี่อีกเหรอ!

เสียงเตือนโทรศัพท์ยังดังไม่หยุด ดูเหมือนว่าจะได้รับของรางวัลไม่น้อยเลย ดังนั้นฉันจึงกัดฟันสู้ เพื่อน้องชายที่นอนป่วย ฉันจะตายไม่ได้!

มือเรียวหยิบจี้หยกอันหนึ่งออกมาจากคอแล้วปาไปที่เงาผีตัวนั้น ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น และมีควันสีดำลอยขึ้นมา เป็นเหตุให้ต้องสูดดมควันนั้นเข้าไป

สุดท้ายร่างทั้งร่างก็ทรุดลงกับพื้นพร้อมสำลักอย่างรุนแรง

[ผีตายแล้วเหรอ?]

[จริง ๆ แล้วแอดมินซ่อนไว้]

[แอดมิน ไม่สิ ท่านอาจารย์ ข้าน้อยขอคาราวะ]

ฉันลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลพลันคว้าจี้หยกไว้แล้ววิ่งออกจากคลินิกแบบไม่คิดชีวิต นิ้วเรียวกดปิดห้องถ่ายทอดสดทันที

เมื่อกลับถึงบ้าน ขณะที่กำลังปลดกระดุมเสื้อ ก็พบว่าที่คอมีรอยมือสีดำ ๆ ม่วง ๆ เต็มไปหมด

ฉันนี่ช่างโชคร้ายจริง ๆ

ร่างบางเปิดบัญชีธนาคารของตังเอง ลองคำนวณดูคร่าว ๆ คืนนี้ฉันได้รับของรางวัลนับพันแล้ว อีกทั้งยังมีแฟน ๆ ที่มาติดตามฉันมากกว่าห้าพันคนอีกด้วย

สำหรับคนที่เพิ่งไลฟ์ครั้งแรกอย่างฉัน ฉันคิดว่าผลลัพธ์มันออกมาดีอย่างเกินคาดเลยล่ะ

แค่ล้างจานที่ร้านอาหารหนึ่งเดือนจนเหนื่อยเมื่อยเอวแทบตายก็ยังไม่ถึงหนึ่งพันเลยด้วยซ้ำ

คืนนี้ติดอันดับยอดนิยมแล้ว ถ้าฉันไลฟ์สดบ่อย ๆ และค่อย ๆ เพิ่มชื่อเสียงให้ตัวเองไปเรื่อย ๆ นอกจากจะได้รับรางวัลมากมายแล้ว ยังมีร้านค้าติดต่อให้ฉันไปทำโฆษณาอีก คราวนี้ก็สามารถหาเงินได้เยอะขึ้น

คนที่คิดว่าตัวเองหน้าเกลียดกัดริมฝีปากล่างแน่น ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว มีเพียงชีวิตที่เลวร้ายนี้ อย่างมากก็แค่ตาย แล้วยังจะต้องกลัวอะไรอีก

จุนเหยาคิดพลางลูบจี้หยกที่อยู่บนคอ มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่คุณยายทิ้งไว้ให้ฉัน ตอนอายุสามขวบ ฉันเคยเจอกับนักบวชลัทธิเต๋า เขาให้จี้หยกอันนี้มา และบอกว่าชีวิตนี้ยังต้องเจออะไรอีกมากมาย จี้หยกอันนี้จะช่วยปัดเป่าความชั่วร้าย ดังนั้นจึงขอให้ฉันเก็บมันไว้กับตัว

ฉันใส่มันมายี่สิบปีแล้ว คิดไม่ถึงว่าวันนี้มันจะช่วยฉันได้

พอนึกแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจพร้อมถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นใบหน้าที่น่ากลัวอีกครั้ง