บทที่ 1

ฉันชื่อ หยวนจุนเหยา คุณยายเป็นคนตั้งให้ มีความหมายว่า “หยกที่สวยงาม” แต่ฉันไม่สวยเลยแม้แต่นิด แถมยังน่าเกลียดเหมือนสัตว์ประหลาดอีกต่างหาก

ว่ากันว่า ตอนที่ฉันคลอดออกมายังไม่ถึงสามเดือน ก็เริ่มมีเนื้องอกบนใบหน้า พ่อกับแม่จึงพาฉันไปโรงพยาบาล หลังจากตรวจเสร็จ หมอบอกว่า เป็นไฟโบรมาชนิดที่ไม่ร้ายแรงและไม่สามารถทำให้ถึงแก่ชีวิตได้ แต่ก็ไม่สามารถตัดออกได้เช่นกัน เพราะถ้าตัดแล้วก็เป็นได้อีก หากไม่แน่ใจว่าพอฉันโตขึ้นมันจะเป็นอันตรายไหม

หลังจากนั้น พ่อก็เริ่มทำร้ายแม่เรื่อยมา พ่อบอกว่ายีนของแม่ไม่ดี เป็นเหตุทำให้ฉันต้องเกิดมาป่วยและต้องเสียเงิน

ไม่ถึงสองปี พ่อก็ได้เลื่อนตำแหน่ง ท่านขอหย่ากับแม่ ซึ่งตั้งแต่วันที่ครอบครัวเราพังทลาย พ่อก็ไม่เคยกลับมาหาฉันอีกเลย

ส่วนแม่ก็พบผู้ชายคนใหม่อย่างรวดเร็ว เขาไม่ชอบที่ฉันน่าเกลียด และยังบอกอีกว่าฉันเป็นโรคติดต่อ เขาบังคับแม่ให้พาฉันไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด พูดตามตรง แม้ฉันเติบโตมาได้ขนาดนี้แต่ก็ได้เจอแม่แค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น

ตอนที่ฉันเรียนอยู่มัธยมปีสาม พ่อเลี้ยงทะเลาะกับคนคนหนึ่งจนถูกฆ่าเสียชีวิต ส่วนแม่ทำงานหนักจนป่วยและจากไป แต่ฉันไม่ได้รู้สึกเศร้าอะไรมากมาย เพราะสำหรับฉันแล้ว แม่ก็ไม่ต่างอะไรกับคนแปลกหน้าเลย

ไม่นานก็มีเด็กผู้ชายที่อายุน้อยกว่าฉันสามปีก็ถูกส่งตัวมา เขาชื่อเสิ่นอันอี้ เป็นลูกของพ่อเลี้ยงกับภรรยาเก่าของเขา ญาติฝั่งพ่อเลี้ยงปฏิเสธที่จะรับเลี้ยงเขาและมีตำรวจเท่านั้นที่หาเราเจอ

คุณยายเป็นคนขี้สงสารมาก ซ้ำยังบอกอีกว่า เพิ่มมาอีกหนึ่งคนก็เหมือนตะเกียบเพิ่มมาอีกหนึ่งคู่ เด็กคนนี้ดูน่าสงสาร จึงรับช่วยเหลือเขาไว้ ส่วนเรื่องอื่นก็ช่างมันเถอะ

ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงมีน้องชายเพิ่มมาหนึ่งคน

น้องชายคนนี้เป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงโดยแม่ของฉัน นิสัยจึงเหมือนแม่ ถึงแม้ว่าเขาจะกลัวตอนเห็นฉันครั้งแรก แต่เขาก็ค่อย ๆ ชิน เขามักจะตะโกนเรียกพี่สาว พี่สาว ไม่หยุด แล้วก็มาหลบอยู่ข้างหลังฉัน

เพราะใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยเนื้องอก เวลาออกจากบ้านฉันจึงต้องสวมหมวกและหน้ากากอยู่เสมอ เพื่อนร่วมชั้นมักจะรังแกฉัน คุณครูก็รังเกียจฉันเช่นกัน ไม่เคยทำดีกับฉันเลย แต่ฉันก็ค่อย ๆ เรียนรู้ที่จะอดทนไปเรื่อย ๆ

ครั้งหนึ่ง มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งในห้องเรียนดึงหน้ากากของฉันออกต่อหน้าเพื่อน ๆ ในห้อง มือนั่นดึงผมของฉันพร้อมกับหัวเราะ “ทุกคนมาดูนี่สิ หล่อนน่าเกลียดมากเลย ถ้าฉันเกิดมาหน้าตาน่าเกลียดแบบนี้ ฉันต้องตายแน่ ๆ”

เพื่อน ๆ ทั้งชั้นเรียนต่างล้อมรอบมองชี้มาที่ฉัน ฉันไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้มาก่อน แต่ก็ไม่กล้าสู้ ได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาใคร

ในขณะเดียวกัน เสิ่นอันอี้ก็รีบวิ่งเข้ามาทุบตีเด็กผู้ชายคนนั้นอย่างแรง แต่เด็กคนนั้นทั้งตัวสูงและใหญ่ เขาจึงโดนต่อยจนหน้าบวมกับจมูกที่ช้ำเลือด แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา พร้อมพูดกับฉันว่า “พี่ ผมจะปกป้องพี่เอง”

นับตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ยกให้เขาเป็นน้องชายสุดที่รักของฉัน

ตอนมอสาม คุณยายเสียชีวิต บ้านของฉันจึงสูญเสียเงินทั้งหมดอย่างกะทันหัน ที่จริงฉันสอบติดเข้ามหาวิทยาลัยจินหลิง แต่หลังจากเห็นค่าเทอมแล้ว ฉันก็ล้มเลิกความคิดทันที สิ่งที่ทำได้มีเพียงเก็บมรดกของยายไว้ให้น้องชายฉันได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยเท่านั้น

น้องชายของฉันทำได้ดีมาก เขาสอบเข้าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งที่เมืองซานเฉิง เราสองคนย้ายมาอยู่ในเมือง ส่วนฉันทั้งหน้าตาน่าเกลียด ไม่มีการศึกษา หางานดี ๆ ไม่ได้ ทำได้แค่ล้างจาน และเป็นคนส่งของ

ฉันทำงานสามงาน งานที่ทำเงินได้มากที่สุดคือส่งของ ฉันจึงส่งทั้งวันทั้งคืน งานทุกอย่างที่คนอื่นไม่ทำ ฉันจะรับทำหมด

วันนี้เองก็ผ่านไปไวเหมือนวันก่อน ๆ ไม่ทันไรก็มืดเสียแล้ว หัวหน้าให้ฉันรีบไปส่งของให้เร็วที่สุด เพราะลูกค้าเร่ง ซึ่งฉันต้องขี่รถมอเตอร์ไซค์เพื่อไปส่งให้ทัน

ที่นั่นเป็นวิลล่าที่ทำเลห่างไกลมาก ฉันใช้เวลาหานานมากกว่าจะเจอ แต่พอไปถึง ก็ได้ยินเสียงดังมากมาจากด้านใน อย่างกับจัดปาร์ตี้สังสรรค์อย่างนั้นแหละ

มือเรียวเคาะประตูพลางยื่นของให้เขา “เซ็นรับให้ด้วยค่ะ”

เขาคือชายหนุ่มหน้าตาดี แต่จุนเหยาคิดว่าอีกฝ่ายดื่มเหล้าไปเยอะพอสมควร สายตาเขามองกวาดไปมาที่ตัวฉัน ก่อนเอ่ย “เอาหน้ากากมาให้ฉันดูหน่อยสิ”

ฉันปฏิเสธโดยทันที เขารีบดึงหน้ากากของฉันออก หลังจากนั้นเขาก็แสดงสีหน้าท่าทางประหลาดใจ เสียงทุ้มนั่นเอ่ยดัง “น่าเกลียดจริง ๆ เฮ้ย พวกแกมาดูนี่สิ ตรงนี้มีคนน่าเกลียดด้วยล่ะ!”

ฉันรีบปิดหน้าแล้วหันหลังวิ่งหนี แต่กลับโดนพวกผู้ชายจับไว้ได้ ฉันสู้สุดชีวิต แต่โดนปิดปากและจมูกด้วยผ้าเช็ดหน้าเปียก ๆ ผืนหนึ่ง

ก่อนที่จะสลบไป ฉันได้ยินพวกเขายิ้มพูดกันอย่างชั่วร้ายว่า “ในที่สุดก็เจอของดี” ฮ่าฮ่า ฉันอยากเห็นหน้าจริง ๆ ถ้าหยินเฉิงเหยาคนหน้าตายคนนั้นรู้ว่าตัวเองนอนกับผู้หญิงคนนี้ จะเป็นยังไงนะ”

หญิงสาวฟื้นขึ้นมา ก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ซึ่งข้าง ๆ กันก็มีผู้ชายหน้าตาหล่อนอนอยู่ด้วย

ไม่นานผู้ชายคนนั้นก็ฟื้นขึ้นมา เขามองตัวเองแล้วหันมามองที่ฉันด้วยสีหน้าท่าทางรังเกียจสุดขีด เขากำลังโกรธมาก

เขายกขาเตะโดนที่หน้าอกของฉันอย่างแรงจนตกลงจากเตียง ดูเหมือนว่าซี่โครงฉันจะหัก ฉันนอนอยู่บนพื้นเป็นเวลานานเพราะไม่สามารถลุกขึ้นได้ จุนเหยาจะไม่มีวันลืมสายตาคู่นั้นที่เขาใช้มองเธอเหมือนมองสิ่งสกปรกที่สุดในโลกเด็ดขาด

ณ เวลานี้ พวกผู้ชายที่ทำให้ฉันหมดสติเดินเข้ามาพร้อมหัวเราะเสียงดังลั่น ในพวกนั้นมีมือถือที่กำลังถ่ายวิดีโอไว้อย่างต่อเนื่อง

ชายหนุ่มหล่อคนเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เขาใช้เสียงตะคอกอย่างรุนแรง “คังจุนหนาน แกกล้าดียังไงวางยาฉัน!”

ภายในห้องมีการต่อสู้วุ่นวาย ฉันอดทนกับความเจ็บปวดเพื่อปีนหนีออกจากวิลล่า และในที่สุดก็วิ่งหนีออกมาได้

ฉันไม่กล้าแจ้งตำรวจ สาเหตุหน้าตาที่น่าเกลียด ฉันจึงไม่กล้าไปเผชิญหน้ากับสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามของคนอื่น

หญิงสาวกลับมาถึงเมืองที่สกปรกและวุ่นวาย เราเช่าห้องเก่า ๆ สภาพทรุดโทรมพร้อมค่าเช่าราคาแสนถูก

ฉันนอนหายใจอย่างเจ็บปวดอยู่บนเตียง เมื่อน้องชายฉันกลับมา เขาตกใจมาก แต่ฉันไม่ได้บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนั้น ฉันแค่บอกเขาไปว่า ฉันตกรถมอเตอร์ไซค์ขณะกำลังส่งของ

เขาบังคับให้ฉันไปโรงพยาบาล แต่จริง ๆ แล้วฉันไม่อยากไป เพราะฉันไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา

น้องชายยืนกรานอย่างหนัก ทว่าสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงระหว่างทางขณะที่ฉันกำลังไปโรงพยาบาลก็เกิดขึ้น มีรถปอร์เช่คันสีแดงคันหนึ่ง แล่นมาหาเราอย่างเร็ว น้องชายตะโกนลั่น “พี่จุนเหยา ระวัง!” เขาผลักฉันออกไป และโดนรถชนแทน

อันอี้โดนกระแทกจนตัวกระเด็น รถปอร์เช่เลี้ยวโค้งและขับหนีไปอย่างไร้ร่องรอย ฉันกอดน้องชายเอาไว้เหมือนคนบ้าคลั่งและรีบพาเขาไปโรงพยาบาลในที่สุด

สิบห้าชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดการพยายามช่วยชีวิตน้องชายไว้ก็ทำให้เขารอดชีวิต แต่เขาต้องกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง ซึ่งค่ารักษาพยาบาลแต่ละวันก็แพงมาก

ฉันแจ้งตำรวจแล้ว แต่ฉันเห็นป้ายทะเบียนไม่ชัด แถมบริเวณนั้นก็ไม่มีกล้องวงจรปิด ทำให้หารถที่ก่อเหตุไม่พบ

แต่จุนเหยาคิดว่าตัวเองเคยเห็นรถคันนั้น เพราะตอนที่วิ่งหนีออกมาจากวิลล่า เธอเห็นรถคันนั้นจอดอยู่ที่ด้านหลังคฤหาสน์

เขาคือผู้ชายที่ชื่อหยินเฉิงเหยาคนนั้น! เขาเกลียดฉัน และเขาก็พยายามจะฆ่าฉันด้วย!

ฉันเกลียด เกลียดตัวเองเป็นได้แค่ผู้หญิงน่าเกลียดคนหนึ่งที่หาความยุติธรรมให้น้องชายไม่ได้ ฉันทำอะไรไม่ได้เลย

แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดตอนนี้คือค่ารักษาพยาบาลของน้องชาย

บริษัทขนส่ง รวมทั้งร้านที่จ้างฉันทั้งหมดโทรศัพท์มาหาและบอกว่าไม่ต้องไปทำงานแล้ว แถมยังถามฉันอย่างคลุมเครืออีกด้วยว่าโกรธไม่ไหวแล้วใช่ไหม

หยินเซิงเหยาอีกแล้ว!

แต่เขาทั้งรวย มีอำนาจขนาดนั้น ฉันจะเอาอะไรไปสู้เขาได้ล่ะ?

ฉันกลับไปที่ห้องเช่าจน ๆ บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งที่ซื้อมาจากตลาดขายของเก่า ซึ่งฉันเตรียมไว้ให้น้องชายเพื่อเป็นของขวัญ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีโอกาสได้ใช้แล้ว

ฉันเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เพื่อลองหาว่ามีที่ไหนรับสมัครงานบ้าง และยังโพสถามในเว็บป๋ายตู้ อีกด้วย ไม่นานนักก็มีคนเข้ามาตอบ เขาถามว่าฉันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าเป็นผู้หญิง ก็ให้ไปทำไลฟ์สด อันนี้หาเงินได้ดี

ฉันคลิกเปิดแพลตฟอร์มไลฟ์สดที่ใหญ่ที่สุด ผู้หญิงที่กำลังไลฟ์สดเหล่านั้น ทั้งสดใส สวย ดูเย้ายวนและมีเสน่ห์ พวกหล่อนทั้งร้องทั้งเต้น ไม่ว่าจะร้องเพราะหรือไม่ ผู้ชมก็ยังให้ของรางวัล นักไลฟ์สดหญิงยอดนิยมบางคนสามารถทำรายได้หลักหมื่นในการไลฟ์สดเพียงแค่หนึ่งครั้ง

จุนเหยาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ อย่างฉันจะไปเป็นไลฟ์สดได้เหรอ? หรือจะทำการแสดงประหลาดเหรอ?

ขณะกำลังจะปิดหน้าเว็บ สายตาหันไปเห็นห้องไลฟ์สดห้องหนึ่งกำลังไลฟ์สดเกี่ยวกับผี

มือเรียวคลิ๊กเปิดดู คนไลฟ์สดเป็นผู้ชาย เขากำลังถ่ายทอดสดในบ้านผีสิง และบรรยากาศก็น่ากลัวมาก

ฉันดูจนจบ คนที่ไลฟ์สดคนนั้นก็ไม่ได้เจอผีจริง ๆ แค่ทำให้บรรยากาศน่ากลัว ตื่นเต้น ก็มีผู้ชมจำนวนเยอะแล้ว หนำซ้ำยังได้รับของรางวัลอีกเยอะแยะ มันล่อใจฉันมากจริง ๆ

การไลฟ์สดแบบนี้ ผู้ชมส่วนใหญ่จะดูผี ไม่ได้สนใจหน้าตาของคนไลฟ์ แบบนี้แหละที่เหมาะกับฉัน

พูดแล้วก็ทำเลย ฉันเอาเงินก้อนเดียวอันน้อยนิดที่มีอยู่ไปซื้อโทรศัพท์ แบบที่กล้องมีความละเอียดสูงและแบตเตอรี่ทนทาน โชคดีที่ได้เจอกับเพื่อนร่วมงานก่อนหน้านี้อีก เขาช่วยฉันสมัครแพ็คเกจรายเดือนไม่จำกัดปริมาณการใช้งาน

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ทันทีที่ฟ้ามืดฉันก็ออกเดินทาง

หญิงสาวเลือกคลินิกร้างที่หมู่บ้านในเมือง มันห่างจากบ้านของฉันไม่ไกลนัก

เมื่อไปถึงทางเข้าคลินิก ฉันก็ใช้มือถือลงทะเบียนทีวีพร้อมเปิดกล้องไลฟ์สด ห้องนี้มีชื่อเรียกว่า การเดินทางสยองขวัญสู่คลินิกผีสิง