บทที่ 147

หลินเซียวกลับไปยังบ้านเกิดของเขาในชนบทและจมอยู่กับความทรงจำตลอดทั้งวัน

เขาใช้ชีวิตวัยเด็กที่นี่ และความสุขทั้งหมดของเขาก็อยู่ในห้องเล็กๆ เหล่านี้

เมื่อจ้าวหลานแม่บุญธรรมของเธอเสียชีวิตอย่างกะทันหัน หลินเซียวไม่สามารถยอมรับได้และเอาแต่จมอยู่กับความเศร้าโศก

เหลิ่งซวงที่อยู่ข้างๆหลินเซียว เธอไม่รู้ว่าจะต้องปลอบใจหลินเซียวอย่างไรและทำได้เพียงอยู่เป็นเพื่อนเขาเท่านั้น

ตระกูลเยว่พบว่าหลินเซียวเป็นเพียงทหารชนชั้นธรรมดา แต่พวกเขากลับได้รับข่าวล่าสุดว่าเมื่อคืนหลินเซียวและเหลิ่งซวงไปที่ถิ่นของเหลยเฉียง และสังหารผู้คนไปมากมาย แต่แกงค์ชิงหลงดูเหมือนจะไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย แถมตอนนี้ตระกูลเยว่ก็ไม่กล้าดำเนินการอะไรอย่างหุนหันพลันแล่นอีกด้วย

ในเวลาเดียวกัน ตระกูลเยว่ก็เกรงกลัวสถานะของเหลิ่งซวงในฐานะนายพลระดับกลางอย่างมาก และเหลิ่งซวงดูเหมือนจะเคารพหลินเซียวมาก ตอนนี้พวกเขาจึงไม่กล้าที่จะดำเนินการอะไรทั้งนั้น

พวกเขายังต้องการรอให้แกงค์ชิงหลงลงมือก่อน อย่างไรก็ตาม พวกเขายังมีเวลาเตรียมตัวอีกสองสามวัน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รีบร้อน

แต่แกงค์ชิงหลงมีหลี่ซุนคอยให้คำแนะนำ จะไม่ลงมือทำอะไรโดยพละการ