บทที่ 04

ในขณะนี้ เสียงรถสปอร์ตแบบโหดๆ แรงๆ ดังขึ้น

รถ BMW รุ่น Z4 สีแดงจอดลงข้างๆ หวังม่านนี

วินาทีถัดไป ประตูจึงค่อยๆ เปิดออก

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีอาการผมร่วงอย่างแรง อีกทั้งมีตาเดียวและใบหน้าเต็มไปด้วยกระได้เดินลงมาจากรถ

หลินเซียวรู้จักคนที่มีตาเดียวนี้

เขาเป็นลูกชายของผู้จัดการในบริษัท ชื่อจ้าวเสี่ยวเลี่ยง

ปีนี้อายุสามสิบกว่าปี

ตั้งแต่วันที่จ้าวเสี่ยวเลี่ยงเกิดมา เขาก็มีตาเพียงข้างเดียว

เขาอัปลักษณ์แต่ฐานะทางครอบครัวของเขานั้นดี และเขามีกิจการส่วนตัวที่เรื่อยๆ ไม่ได้โดดเด่นมาก เพราะเขาพึ่งเส้นสายของพ่อถึงมีวันนี้ได้

ดังนั้นตลอดมาเขาจึงไม่ได้แต่งงานเลย

หลังจากจ้าวเสี่ยวเลี่ยงลงจากรถ ก็ตรงไปที่หน้าหลินเซียว

เขาจับมือของหลินเซียวอย่างตื่นเต้นเร้าใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

“ขอบคุณนะครับคุณสามีเก่า ขอบคุณที่ดูแลภรรยาของผมด้วยความเอื้อเฟื้อมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา แม้ว่าคุณก็ไม่ได้ดูแลเธออย่างดีมากนัก แต่เธอก็จะเป็นภรรยาของผมแล้ว ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลเธอให้งดงามดั่งบุปผาครับ”

"หลังจากเธออยู่กับผมแล้ว ผมจะไม่ให้เธอนั่งรถเมล์อีกต่อไป และจะไม่ให้เธอทำงานบ้านใดๆเลย ผมจะพยายามสุดๆเพื่อให้เธอมีชีวิตที่ดีที่สุด"

เมื่อเราอยู่ด้วยกัน แน่นอนว่าเราจะมีความสุขมากกว่าเดิมนะครับ วางใจเถอะ คุณสามีเก่าครับ

จ้าวเสี่ยวเลี่ยงกล่าวคำสามคำต่อหลินเซียวในท่าทะเล้นที่ดูไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ต้อนรับหลินเซียวจริงๆ และในคำพูดของเขายังทำให้รู้สึกว่าเขาพูดอย่างจิกกัดกันกับหลินเซียวอีกด้วย พูดในท่าทางที่เป็นการโชว์ตัวเองเยอะเกินไป

หลินเซียวไม่ได้สนใจเขาอะไรเลย แค่มองไปที่หวังม่านนีอย่างอยากรู้อยากเห็น

ในความเห็นของหลินเซียว หวังม่านนีมีหน้าตาที่ไม่เลวเลย และอย่างน้อยเธอก็ควรหาคนที่อายุน้อยกว่า ฐานะดีกว่า และมีฝีมือมากกว่าเธอ

ในความเห็นของหลินเซียว หวังม่านนีมีหน้าตาที่ไม่เลวเลย และอย่างน้อยก็ควรหาคนที่อายุน้อยกว่าเขา มีฐานะดีกว่า และมีความสามารถมากกว่าเขาอยู่ดี

ใครจะคิดว่า หวังม่านนีอยากได้เพียงแค่คนที่มีเงิน

แต่คนที่มีแค่ตาเดียวที่อยู่ข้างหน้าของเขานี้ ดูร่ำรวยมากกว่าหลินเซียวแค่นั้นเอง

ถ้าดูแค่รูปร่างของเขาก็อาจเป็นความทรงจำที่เลวร้าย เพราะมันร้ายแรงเกินไป

"คุณหย่ากับฉันเพราะเขาใช่ไหม" หลินเซียวถามหวังม่านนีอย่างดุดัน

เห็นได้ชัดว่าหวังม่านนีรู้สึกละอายใจ และหน้าแดง เขินจนก้มหน้าลง

ชัดเจนว่าหวังม่านนีรู้สึกละอาย และหน้าแดง อายจนต้องก้มหน้าลง

แต่ในวินาทีถัดมา เธอก็เช่นกันเงยหน้าขึ้น รวบรวมความกล้าแล้วแถลงอย่างแรง "ใช่แล้ว มันเป็นเพราะเสี่ยวเลี่ยง เขาทำให้ชีวิตของฉันดีที่สุด เขาจริงใจกับฉัน หวังม่านนีไม่ใช่คนที่ดูถูกคนจนและรักคนรวย เสี่ยวเลี่ยงปฏิบัติต่อฉันอย่างดีและเต็มใจที่จะใช้เวลาและความสนใจกับฉัน ในสายตาของฉัน เสี่ยวเลี่ยงดีกว่าคุณร้อยเท่า

บางครั้งหวังม่านนีต้องการพูดออกมาให้ทราบอย่างนี้ เพื่อที่จะปกปิดลักษณะของเธอที่ชอบคนรวยและไม่ชอบคนยากจน และเพื่อซ่อนความอับอายที่ขายหน้าต่อหลินเซียวไป

"คุณสามีเก่าครับ ผมรู้ว่าคุณรักม่านนีมาก ดังนั้นคุณจะปล่อยเธอไปใช่มั้ย ผู้ชายควรเป็นแบบนี้ ผู้ชายที่มีความสามารถ ควรทุ่มเทอย่างเต็มที่ในการดูแลผู้หญิงที่เขารักอย่างดีเช่นผม ผู้ชายที่ไม่มีความสามารถ ควรเรียนรู้การปล่อยมืออย่างเช่นคุณ ปล่อยเธอไปซะ ให้เธอไปสู่ความสุขของตัวเอง"

ขณะที่จ้าวเสี่ยวเลี่ยงพูด เขาก็พยักหน้าอย่างภาคภูมิใจที่มีต่อหลินเซียว

เขาพูดต่อว่า "มีความรักแบบที่เรียกว่า 'ปล่อยวาง' คุณทำได้ดีอยู่แล้ว"

แล้วหลินเซียวไม่สนใจจ้าวเสี่ยวเลี่ยง

แต่เขามองไปที่หวังม่านนีอีกครั้ง เขาพูดกับหวังม่านนีด้วยสีหน้าผิดหวังว่า "คุณทิ้งฉันเพียงเพราะคนพิการคนนี้หรอ คุณทำให้ฉันผิดหวังมาก"

คำพูดของหลินเซียว จี้จุดของหวังม่านนี เธอโกรธทันทีและตะโกนออกมาโดยไม่ต้องกังวลกับภาพลักษณ์ของเธอว่า "ทำไมคุณเรียกสามีของฉันว่าพิการ เขาขับรถ BMW แล้วคุณล่ะ คุณมีไหม ขึ้นแค่รถเมล์ทุกวัน เขาได้เงินเดือน 50,000 - 100,000 บาท และพ่อของเขายังคงเป็นหัวหน้าของบริษัทด้วย"