บทที่ 02

หลินเซียวนึกว่าเขาได้พบความรักของตัวเองหลังจากที่เขากลับจากพรมแดนมายังสังคมเมือง

เดิมทีเขาคิดว่าในวันเกิดปีที่ยี่สิบสามวันนั้น เขาจะสารภาพตัวตนของเขาตามจริงให้หวังม่านนี จะให้หวังม่านนีเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก

แต่สิ่งที่เขาไม่ได้คิดเลยก็คือ หวังม่านนีจะรังเกียจกลิ่นเหงื่อของเขาในการทำงานหนัก

กลิ่นเหงื่อที่หมายถึงความขยันหมั่นเพียรนั้น ช่างเป็นกลิ่นเหงื่อที่น่าขยะแขยงในสายตาของหวังม่านนี

ถึงกระนั้น เพื่อความสัมพันธ์ของตนกับหวังม่านนีในปีนี้ หลินเซียวพูดกับเธออย่างจริงใจว่า “สิ่งที่เธอต้องการนี้ เดิมทีผมวางแผนที่จะให้คุณพรุ่งนี้ ม่านนีครับ เชื่อใจผมเถอะนะ ที่ผมให้คุณได้ต้องเป็นมากกว่าที่คุณคิดไว้แน่นอน! “

หวังม่านนีทอดถอนใจ และพูดอย่างเหน็ดเหนื่อยว่า “หลินเซียว ฉันเหนื่อยแล้ว คุณน่ะมันเป็นชายยากจน ไม่มีเงิน ไม่มีอำนาจ ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ คุณจะให้อะไรฉันได้ เราทั้งคู่จบกันแค่ตรงนี้เถอะนะ พรุ่งนี้เราจะไปหย่ากัน คุณพกเอกสารไปด้วย”

หลังจากที่หวังม่านนีพูดจบ เธอก็เข้าไปที่ห้องนอนไปด้วยหน้าตาอันเฉยเมย

จากนั้น หลินเซียวก็ได้ยินเสียงประตูถูกล็อคออกมาจากด้านในห้องนอน

เขามองดูภาพถ่ายของคู่บ่าวสาวที่แขวนอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างเหม่อลอย

ก่อนจะมองประตูห้องนอนที่ถูกล็อคอีกครั้ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

คิดไม่ถึงว่า สิ่งที่หลินเซียวนึกว่าเป็น “รักแท้” กลับแพ้ให้กับเงินในท้ายที่สุด

คิดไม่ถึงว่า สาวผู้เป็นดั่งลูกรักพระเจ้าอย่างหวังม่านนี ที่ในอีกไม่เกินหนึ่งถึงสองชั่วโมงก็สามารถได้รับทุกสิ่งที่เธอปรารถนา

แต่ทั้งหมดนี้ถูกทำลายโดยมือของเธอเอง

หลินเซียวนั่งเงียบ ๆ อยู่บนโซฟาเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง

ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะนอนที่ห้องนอนไม่ได้ จึงแค่นอนบนโซฟาเท่านั้น

แต่ในขณะนี้ ประตูห้องนอนถูกเปิด และใบหน้าอันสวยงามแต่มีความเย็นชาแฝงไว้ของหวังม่านนีก็ปรากฏออกมาจากในห้อง

หลินเซียวยังแอบรู้สึกดีใจ เพราะเขานึกว่าหวังม่านนีจะยังทำใจปล่อยความสัมพันธ์นี้ของทั้งสองคนไปไม่ได้

แต่ในขณะถัดไป กล่องสีชมพูทรงหัวใจก็ถูกทิ้งลงที่ข้างเท้าของหลินเซียว

กล่องนี้เป็นของขวัญที่หลินเซียววางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงเพื่อจะส่งให้หวัง

แต่ไม่คิดว่าของขวัญชิ้นนี้จะเป็นราวขยะที่ถูกหวังม่านนีโยนทิ้งออกมาอย่างไม่แยแส

หลินเซียวก้มตัวลงหยิบกล่องนั้น แล้วส่ายหน้า จากนั้นรอยยิ้มอันขมขื่นก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

เขาลองถามหวังม่านนีเป็นครั้งสุดท้ายว่า “คุณไม่อยากจะเปิดดูด้วยเหรอครับ ว่ามันมีอะไรอยู่ข้างใน”

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากได้กลิ่นเปรี้ยวนี้อีกต่อไป”

พูดจบไม่นาน ประตูห้องนอนก็มีเสียงล็อคดังขึ้นอีกครั้ง

หลินเซียวนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง เขาส่ายหน้าและถอนหายใจ แล้วไปเปิดกล่องทรงหัวใจที่คิดว่าเป็นขยะในสายตาของหวังม่านนี

ภายในกล่องทรงหัวใจนี้ มีบัตรธนาคารจากทองคำบริสุทธิ์ และโทรศัพท์เครื่องใหญ่รุ่นเก่าแก่ที่ดูหนาหนักอยู่

บัตรธนาคารจากทองคำบริสุทธิ์นี้ถูกสร้างขึ้นโดยธนาคารสวิสสำหรับลูกค้าระดับสูง หมายเลขบัญชีเป็นแปดแปดตัว สามารถใช้ได้ทั่วโลกโดยไม่มีขีดจำกัดในการถอนเงิน อยากรูดเท่าไรก็รูด อยากซื้ออะไรก็ซื้อ

แถมคนที่มีบัตรนี้รวมมีแค่แปดคนในโลกเท่านั้นที่ได้ถือครอง

จริง ๆ แล้ว นักธุรกิจน้ำมันและมหาเศรษฐีหลาย ๆ คนก็ไม่รู้จักถึงความเป็นอยู่ของบัตรเช่นนี้

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่สนใจที่จะเป็นเจ้าของบัตรใบนี้ แต่เป็นเพราะว่าพวกเขาไม่มีสิทธิ์ในการที่จะได้รับมัน แม้กระทั่งคุณสมบัติไม่มีเพียงพอและพวกเขาไม่สมควรที่จะรู้ว่ามีบัตรใบนี้อยู่ด้วยซ้ำ

มือถือรุ่นเก่านี้ดูทรุดโทรมมาก ความหนานั้นหนากว่ามือถือโนเกียรุ่นเก่าเสียอีก

เหมือนกับของปลอม ๆ ที่ถูกผลิตขึ้นมาจากโรงงานที่ไม่ได้มาตรฐาน ไม่มีแม้แต่โลโก้

แม้แต่มือถือรุ่นธรรมดานี้ติดตั้งระบบหรงเมิ่งซึ่งเป็นระบบชั้นนำของโลก ซึ่งตำหนักราชามังกรเป็นผู้วิจัยและพัฒนาด้วยตนเอง

หลังจากการสแกนใบหน้าผ่านแล้ว มือถือก็จะปลดล็อค

ระบบหรงเมิ่งนี้ใช้จะโดยสมาชิกภายในของตำหนักราชามังกรเท่านั้น

หลังจากมือถือถูกปลดล็อคด้วยใบหน้าแล้ว เสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้นต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน มีข้อความหลายรายที่ถูกส่งเวลาเที่ยงคืน และเนื้อหาเหมือนกันทั้งหมด เป็นการอวยพรในโอกาสฉลองวันเกิดที่มีความสุขที่สุดให้กับราชามังกรในวันเกิดอายุครบรอบยี่สิบสามปี

ในขณะนี้ เสียงเรียกเข้าดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าจากเหลิ่งซวงสาวรับใช้ข้างกายของราชามังกร

““ท่านราชามังกร ฉันขอให้สุขสันต์วันเกิดเจ้าค่ะ ตอนฟ้ารุ่งเราจะไปฉลองวันเกิดของท่าน ตอนนี้ให้ทราบสถานการณ์ทางพรมแดนสักหน่อย แล้วมาเยี่ยมพระชายาด้วยค่ะ พวกเรานำของขวัญหลายชิ้นมาให้ เช่น ไข่มุกใหญ่ที่เปล่งแสงแวววาวที่มีแค่อันเดียวในโลก บัวหิมะเทียนซานที่ใหญ่ที่สุดในเทือกเขาคุนหลุน แล้วยังมีของขวัญอีกหลายอย่าง ล้วนเป็นน้ำใจจากฉันค่ะ”“

“เหลิ่งซวง ข้าจะหย่าแล้วล่ะ... ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะพระชายารังเกียจที่ข้าไม่มีอำนาจและไม่มีเงิน”