บทที่ 01

ในสนามรบที่ห่างไกลนับหมื่นลี้ของพรมแดนประเทศหลง

หิมะที่ตกโหมกระหน่ำราวกับขนห่าน

ทหารล้านนายที่ไม่เกรงกลัวอากาศหนาวเหน็บนั้น กำลังรวมตัวกันเป็นแนวรบสี่เหลี่ยมจัตุรัสนับพัน

บนภูเขาหิมะสีขาวโพลนที่พรมแดน พวกเขาเหล่านั้นรวมตัวกันเป็นระเบียบ มันเป็นภาพอันตระการตายิ่ง!

ต่อให้เป็นพายุที่กำลังใกล้เข้ามา หรือหิมะที่ตกไปทั่วท้องฟ้า เมื่ออยู่หน้ากองทหารหรงต้าซึ่งมีทหารผู้กล้านับล้านนายเช่นนี้ก็ยังต้องถูกบดบังจนหายลับ

พลังสังหารมหาศาลทะยานขึ้นไปบนท้องนภา!

ทหารแข็งแกร่งจำนวนล้านนายเป็นทหารผู้โดดเด่นของตำหนักราชามังกร

ห้าปีที่ผ่านมา พวกเขาราวกับผู้พิพากษาจากขุมนรก ทั้งสังหารด้วยความเด็ดขาดและสำเร็จกิจอันยากจะสำเร็จอยู่พรมแดนประเทศหลง จนกลายเป็นฝันร้ายของเหล่าศัตรูของประเทศเพื่อนบ้าน

ในสนามรบ พวกเขาประสบชัยชนะทุกคราว ถ้าได้ยินนามหลงก็ก็ทำให้ศัตรูครั่นคร้ามและสูญเสียความกล้า

ปัจจุบันนี้ ตำหนักราชามังกรให้พรมแดนจนสงบแล้ว กองทัพแข็งแกร่งที่ไม่ว่าจะรบกี่ครั้งก็ไร้พ่ายเช่นนี้เป็นดั่งผู้ทรงอำนาจใต้หล้าที่ไม่มีผู้ใดไม่รู้จัก!

“ตำหนักราชามังกร จะปราศจากราชามังกรไม่ได้!”

“พรมแดนห่างไกลนับหมื่นลี้จะปราศจากราชามังกรไม่ได้!”

“กรมใต้อำนาจราชามังกรจะปราศจากราชามังกรไม่ได้!”

น้ำเสียงที่ทั้งอึกทึกและดุดันดังสนั่นไปทั่ว

ทั้งเด็ดเดี่ยวและแข็งแกร่ง!

คำสั่งนี้ทะลวงลมหนาวและบดขยี้เกล็ดหิมะไปยังหูของทหารหล้านับล้านในสนาม!

“ต้อนรับราชามังกรกลับมา!”

“ต้อนรับราชามังกรกลับมา!”

“ต้อนรับราชามังกรกลับมา!”

กองทัพทหารนับล้าน เสียงกังวานดังระฆังดังก้องไปทั่วแผ่นดิน สนั่นไปทั้งแปดทิศ แม้แต่เมฆดำหนาบนท้องฟ้าก็ถูกทะลวงทลายหาย!

หนึ่งปีก่อน ดินแดนรอบด้านรวมอำนาจกับตระกูลต่าง ๆ สร้างการป้องกันแน่นหนาไปทั่วเทือกเขาคุนหลุน

จุดประสงค์ก็เพื่อโจมตี หลินเซียว เจ้าแห่งตำหนักราชามังกรแดนหรงกั๋ว

หลินเซียวเริ่มการต่อสู้ความเป็นตายกับกองกำลังของแต่ละแดน เขาสังหารทุกฝ่าย ก่อนจะรัดคอและแขวนร่างของผู้นำดินแดนและประมุขผู้ทรงอำนาจเอาไว้บนยอดเขาคุนหลุน

ตะลึงทั่วโลก

ตำหนักราชามังกรใช้โอกาสนี้เพื่อกวาดล้างการบุกรุกพรมแดนที่เหลืออยู่ในคราวเดียว คืนความสงบสุขให้กับพรมแดนหรงเป็นระยะทางกว่าหกหมื่นกิโลเมตร และรวมดินแดนได้สำเร็จ

แต่หลินเซียวกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากการรบครั้งนี้!

ครึ่งปีก่อน หลินเซียวเคยส่งข้อความหาผู้นำทหารที่สนิทบางคน เนื้อหาว่ายามนี้พรมแดนไร้สงครามและเขาจะไปแต่งงาน ใช้ชีวิตธรรมดา ถ้าหากพรมแดนไม่มีเรื่องอะไร ห้ามรบกวนความสงบของเขาที่หนานหูเด็ดขาด

มาวันนี้ แดนศัตรูเริ่มส่งทหารมายังเขตด้านนอกพรมแดนหลังจากพักฟื้นฟูอยู่กว่าร้อยปี เป็นการเคลื่อนไหวที่โง่เขลา

สำหรับคนของตำหนักราชามังกร หลินเซียว เป็นกษัตริย์เพียงคนเดียวของพวกเขา

และบนสนามรบห่างไกลนับหมื่นลี้นี้ เขาเป็น……

ราชามังกรผู้ไม่เคยพ่ายแพ้เพียงคนเดียว!

ประเทศหลงจะไร้กษัตริย์ต่อไปไม่ได้แม้แต่วันเดียว ตำหนักราชามังกรจะไร้ราชามังกรไปไม่ได้แม้แต่วันเดียว

เครื่องบินรบฮ็อคอายบินทะลวงท้องฟ้าไปยังเมืองหนานหูด้วยความเร็วที่ต้องทำให้ผู้คนตกใจ เป้าหมายเดียวของพวกเขาก็คือ ต้อนรับราชามังกรของพวกเขากลับไป

ในขณะเดียวกัน ณ เมืองหนานหู แดนหรงกั๋ว

กำลังมีบทละครขอหย่าล้างครั้งมหึมาอยู่ภายในห้องพักให้เช่าห้องหนึ่ง

“หลินเซียวเราหย่ากันเถอะ!”

วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบ 23 ของหลินเซียวพอดี คิดไม่ถึงว่าหวังม่านนีจะเลือกวันนี้มาขอหย่ากับเขา

แม้ว่าพักนี้หวังม่านนีจะหาเรื่องราวมาทะเลาะกับหลินเซียวไม่เว้นแต่ละวัน

แต่หลินเซียวคิดเสมอว่า เขาและหวังม่านนียังมีความรัก ก็คือสิ่งที่โลกใบนี้เรียกกันว่า รักแท้

แต่สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือ หนึ่งวันก่อนวันเกิดอายุครบ 23 ของเขา กลับได้รับ “ถูกขอหย่า” เป็นของขวัญเสียแทน

หลินเซียวยืนอยู่นิ่งในห้องรับแขก เขานึกว่าวันนี้หวังม่านนีอารมณ์ไม่ดีแล้ว ตั้งใจจะลงอารมณ์ที่เขา เขาจึงพูดปลอบเธอ “ม่านนี พรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดอายุ 23 ของผม เดิมทีผมอยากจะให้ของขวัญพิเศษกับคุณในวันเกิด……”

“ไม่ต้องเลย!”

หลินเซียวยังไม่ทันพูดจบ หวังม่านนีก็โบกมือไปมาพร้อมสีหน้าหงุดหงิด

“ฉันไม่อยากให้คุณต้องมาลำบากหาเงินเพื่อฉันหรอก ตอนกลางวันไปทำงานที่บริษัท ยังใช้เวลาพักกลางวันไปส่งสินค้าในตึกนี้ด้วย คุณใช้เงินจากงานหนักขนาดนี้ซื้อของขวัญมาส่งให้ฉัน ฉันเกรงใจมาก ฉันไม่เอานะ...คุณเหนื่อยเกินไปทุกๆวัน”

หลินเซียวได้ยินหวังม่านนีพูดแบบนี้พาลนึกว่าเรื่องราวจะมีการเปลี่ยนแปลง

เขามองหวังม่านนีด้วยความตื่นเต้นก่อนจะพูดต่อ “ม่านนี ผมไม่เหนื่อย เพื่อคุณอะไรก็คุ้มค่าทั้งนั้น… ต่อให้ต้องเหนื่อยต้องลำบากอีกเท่าไร ผมก็ยอม…”

“งั้นคุณเคยนึกถึงฉันไหม? ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอม! คุณรู้ไหม? ฉันไม่ยอม!”

หวังม่านนีควบคุมอารมณ์ของตัวเองต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เธอยืนขึ้นแล้วมองหลินเซียวด้วยความโมโห และพูดขัดเขาขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉันไม่ยอมอีกแล้ว! แต่ละวันได้ดมกลิ่นเหงื่อเหม็นโฉ่ของคุณ!”

“ฉันไม่ยอมให้เพื่อนร่วมงานมาตั้งใจพูดเยาะเย้ยต่อหน้าฉัน ว่าสินค้านี้ของกวางวันนี้ ก็คือสามีฉันส่งมาเลย”

“ฉันไม่ยองไปบีบเสียดขึ้นรถเมล์ที่มีกลิ่นเหงื่อทุกวัน และต้องหลีกเลี่ยงมือบอนของชายโฉดเหล่านั้นอย่างหวาดกลัว”

“ตอนเลิกงาน ฉันอยากออกไปใช้ชีวิตยามค่ำคืนที่มีสีสัน ไปกินดินเนอร์ใต้แสงเทียน อยากเสพสุขในเมืองใหญ่ อยากนั่งรถหรู และอยากใส่เสื้อแบรนด์ดังทั้งตัวให้เพื่อนร่วมงานอิจฉา เรื่องพวกนี้คุณเข้าใจบ้างหรือเปล่า?”