บทที่2

"ทีมB ขอเสนอข้าวปั้นต้มยำกุ้งครับ วัตถุดิบทัั่วไป แต่..."

"ผมมองว่ามันธรรมดาไป"

ไวน์ยังไม่ทันพูดจบคิมหันต์ก็ตัดบททันที

"ไม่มีใครสอนเรื่องมารยาทเหรอครับ?"

เอาแล้ว! ดูเหมือนไวน์จะเริ่มฉุน

"นั่นสิครับ สงสัยต้องหาเมียสักคนไว้สอนเรื่องมารยาท"

กึด

ไวน์กัดฟันเสียงดังจนคนที่นั่งข้างๆอย่างเจอาร์ได้ยิน แต่เขากลับยิ้มกริ่ม ดูชอบใจที่เห็นไวน์ทำหน้าบึ้งตึงใส่คนตรงหน้า

"ผมว่าหัวหน้าทีมBก็พูดถูกนะครับ หัวหน้าทีมAควรจะฟังให้จบก่อน ส่วนจะธรรมดาหรือเปล่านั้นค่อยมาตัดสินหลังจบประชุมกันเถอะครับ" เจอาร์แทรกขึ้น

ถึงจะอย่างนั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนไวน์จะไม่มีอารมณ์สาธยายต่อ เขาไม่ชอบที่คิมหันต์พูดแทรก ขัดแข้งขัดขาตลอด แต่เขาจะไม่ลาออกเพราะเรื่องแค่นี้เด็ดขาด! คิดได้ก็สูดหายใจเข้าลึกๆปรับอารมณ์แล้วเริ่มนำเสนองานต่อ 

"ที่ผมจะบอกคือ ต้มยำกุ้งเป็นอาหารที่ได้รับความนิยมมากที่สุด เพราะมีรสชาติจัดจ้านเป็นเอกลักษณ์ แต่ใช้เวลาในการปรุงค่อนข้างนาน ทำให้คนที่อยากทานแต่มีเวลาน้อยอย่างเช่นพนักงานออฟฟิศ หรือกลุ่มคนใช้แรงงาน ผมจึงอยากนำเสนอในรูปแบบข้าวปั้น อิ่ม อร่อย ในงบประหยัดครับ เราเทสสูตรมาแล้วด้วย ลองชิมดูสิครับ" หัวหน้าทีมB(ไวน์) พยักหน้าให้กิ๊ฟซี่(ชื่อจริงสมศักดิ์)

กิ๊ฟซี่พยักหน้ารับก่อนเปิดกล่องข้าวสี่เหลี่ยมบนโต๊ะออก ในนั้นมีข้าวปั้นสามเหลี่ยมสีสันจัดจ้านน่าทานห่อด้วยแรปใส สิบเอ็ดก้อนตามจำนวนสมาชิกในห้อง

ทุกคนต่างพากันหยิบไปคนละชิ้น นั่นทำให้ไวน์ตื่นเต้น หัวใจเต้นรัว หนึ่งในความคาดหวังคงเป็นคนตรงหน้า 'สารเลว' คนนั้นแหละ

"หืม...อร่อยมากเลยนี่!" ออนนี่เอ่ยปากชม คนในทีมตรงข้ามเองก็พยักหน้าตาวาวกันขณะเขี้ยวข้าวปั้นจนแก้มตุ่ย 

แต่ 'สารเลว' กลับทำหน้านิ่งราวกับคนไร้ความรู้สึก

"ก็ดี" เขาพูดเพียงประโยคสั้นๆขณะมองอีกฝ่าย

"ส่วนเรื่องราคากับบรรจุภัณฑ์คิดไว้คร่าวๆดังนี้ครับ" ไวน์ไม่สนใจ ยืนขึ้นนำเสนอต่อในฐานะหัวหน้าทีม เปิดโปรเจคเตอร์ควบคู่ไปด้วยอย่างกระฉับกระเฉง 

กระทั่งจบการนำเสนอทุกคนในห้องต่างพากันตบมือ ไวน์กลับมานั่งที่เดิมพร้อมความรู้สึกสมบูรณ์แบบ

จนกระทั่ง...

หัวหน้าทีมA(คิมหันต์) เริ่มคัดค้าน

"สำหรับผมยังมองว่าธรรมดาอยู่ดีครับ รสชาติอาจจะไม่ได้แย่ แต่ราคาแรงไป ผู้บริโภคที่เป็นกลุ่มเป้าหมายไม่มีใครซื้อข้าวเกินราคา70 กับข้าวข้างถนนเริ่ม40มีเยอะแยะ อีกอย่างบริษัทอื่นก็ทำออกมาแล้วด้วย ถ้าคุณอยากชนะคู่แข่งต้องลดราคาสินค้าลง ซึ่งเป็นไปไม่ได้นอกจากหาแหล่งวัตถุดิบที่ถูกเพื่อลดต้นทุน ถูกมั้ยครับ?"

จริงทั้งหมด ไม่มีข้อไหนที่ไวน์เถียงกลับได้เลย แถมเขายังกระพริบตาอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน 

ห้องประชุมดำเนินต่ออย่างตึงเครียด เหมือนทุกครั้ง จนกระทั่งถึงการนำเสนอของหัวหน้าทีมA

ไวน์กระตุกยิ้มมุมปาก เตรียมหาจุดบอดคู่แข่งเพื่อดับไฟโทสะในใจให้มอดลง ถ้าไม่ได้โวยไอ้คนปากไม้สิ้นกลิ่นน้ำนมละก็วันนี้คงนอนไม่หลับ

"ทางทีมของเราขอเสนอเป็นอาหารกึ่งสำเร็จรูปเพื่อสุขภาพครับ"

"ธรรมดาไปครับ" เห็นช่องโหว่ไวน์แย้งทันที 

คิมหันต์ถึงกับชะงัก กระตุกยิ้ม พลันโต้กลับ "ไม่มีใครสอนเรื่องมารยาทเหรอครับ?" ด้วยสีหน้ากวนๆ

ไวน์ขมวดคิ้วไม่ชอบใจ แต่ก็นึกได้ว่า "เป็นแบบนี้กับแค่คนไร้มารยาทน่ะครับ" เขายิ้มกริ่มราวกับผู้กุมชัยชนะ 

คิมหันต์เลิกคิ้วทำทีไม่สนใจก่อนนำเสนองานต่อจนจบ อย่างที่รู้ เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ ทั้งไวน์และคิมหันต์กัดกันตลอดการประชุม กว่าจะเสร็จ ทั้งคู่ต่างเหน็ดเหนื่อย วิ่งออกจากห้องประชุมไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างเร่งรีบเหมือนแข่งกันวิ่งยังไงยังงั้น

โชคดีหน่อย ที่บริษัทแบ่งโต๊ะทำงานเป็นโซน ทีมAของคิม และทีมBของไวน์ จึงอยู่ห่างกันพอสมควรบรรยากาศในบริษัทเลยไม่ตึงเครียดมากนัก

แต่เย็นวันนั้น...

ทุกอย่างกลับตาลปัตรเมื่อหัวหน้าฝ่ายอย่างเจอาร์บอกจะเลี้ยงมื้อเย็นตอบแทนที่ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย

ช่วงเย็นสมาชิกสิบคนรวมเจอาร์เป็นสิบเอ็ด 

พากันมากินปิ้งย่าง ดื่มแอลกอฮอล์กันอย่างสำราญใจ แต่จะมีอยู่สองคน แม้จะอยู่กันคนละฟากคนละฝั่ง อีกคนอยู่หัว อีกคนอยู่ท้าย แต่จ้องเขม็งกันปานจะงับคอ คงไม่ต้องเดา

"ร้านนี้อร่อยมากเลยคุณไวน์ ลองชิมนี่ดูสิครับ"

"ขอบคุณครับ" ไวน์เลิกสนใจไอ้คนเฮงซวยแล้วหันมาสนใจเนืื้อกึ่งสุกกึ่งดิบแบบมีเดียมแรร์ในจานแทน 

หัวหน้าฝ่ายยิ้มหน้าบาน ย่างให้ไม่พอยังคีบป้อน ชนแก้ว ดื่มเหล้า ภายนอกดูกระหนุงกระหนิงเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามัน อย่างน้อยก็ในสายตาของคิมหันต์ เจ็บปวดทุกครั้งที่มองแต่ให้ทำไงได้ ทุกอย่างเป็นเพราะเขาเลือกเอง เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้นคนที่จะเจ็บกว่าคงเป็นตัวไวน์เอง

"ชนหน่อยสิคะหัวหน้าทีม" ออนนี่(สมาชิกในทีมคิมหันต์) ยกแก้วเหล้ามาตรงหน้าพร้อมยิ้มอ่อย คนข้างๆอย่างเลย์เห็นก็ยอมไม่ได้ ป้อนเนื้อเอาใจบ้าง สาวน้อยจุ๊บแจงเองก็ไม่ยอม เธอขยับเก้าอี้มานั่งข้างๆคิมหันต์ เจ้าตัวกลายเป็นคนฮอตฉับพลัน ไม่ได้ปฏิเสธแต่รับมาอย่างไม่ใส่ใจ

คนแอบมองอย่างไวน์ถึงได้เจ็บปวด เขาชนแก้วกับเจอาร์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันแปลบอยู่ในอกร้าวอยู่ในใจเหมือนมีใครเอามือมาล้วงแล้วบีบเล่นจนเละไม่เป็นชิ้นดี

"อีกแก้วสิครับ" ไวน์ยกแก้วเชิงให้ชน

"คุณไวน์ดื่มเยอะไปแล้วนะครับ" เจอาร์พูดเตือนเสียงนุ่มอย่างเป็นห่วง แต่กลับยกแก้วขึ้นชนอย่างว่าง่าย ดื่มแล้ว ดื่มอีก ดื่มต่อ...

ดื่มจนไม่รู้ถึงสายตาอาฆาตของคิมหันต์ ตอนนี้เขาเริ่มเมาแล้ว ลุกขึ้นยืืนแล้วเดินอ้อแอ้ไปอีกฝั่งของโต๊ะ 

"ไปเข้าห้องน้ำกันมั้ย" เขาสะกิดไหล่กว้างเบาๆ ดวงตาริบหรี่ ใบหน้าแดงระเรื่อถึงใบหูสองข้าง ก่อนเดินโซซัดโซเซนำไปยังห้องน้ำ