บทที่3

"ทำไมครับ?" 

หือ? เสียงนี้... 

คิมหันต์ หันไปมองเจ้าของเสียงที่เดินตามมา เห็นเป็นหนุ่มผมทองตาฟ้าเบ้าหน้าลูกครึ่งถึงกับตกใจ 

"เปล่าครับ ผมสะกิดคนผิด" กะจะสะกิดไหล่ไวน์แต่ดันเป็นเจอาร์ หน้าเลยหมองลง

"คุณชอบไวน์เหรอครับ"

คิมหันต์กำลังจะเดินกลับแต่คำถามอีกฝ่ายทำให้เขาชะงัก "ไม่ได้ชอบ" ตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ 

"ผมดูออกน่่า อย่าปฏิเสธหน่อยเลย"

"รักเลยต่างหาก"

และคำตอบนัั้นทำให้หนุ่มผมทองนิ่งค้าง ทั้งที่คนตอบเดินจากไปแล้ว เขาไม่คาดคิดถึงสิ่งที่ได้ยิน นั่นมันไม่ต่างอะไรจากการป่าวประกาศว่าเป็นศัตรูกับเขาโต้งๆเลยสักนิด เพราะใครๆต่างก็รู้ว่าเขากำลังจัีบคุณไวน์อยู่

ขณะเดียวกันคิมหันต์เดินออกจากห้องน้ำ สายตาทอดมองไปไกล ทัศนียภาพในกรอบสายตาเห็นเพียงไวท์ช็อกผมน้ำตาลอ่อนนั่งดื่มคนเดียว เขารีบจ้ำอ้าว พยุงตัวให้มั่นไปหาอีกฝ่ายอย่างไร้สติ 

มาถึงก็จับมือน้อยๆของไวท์ช็อกผมน้ำตาลโดยไม่รู้ตัว

ไวน์ที่กำลังเคี้ยวเนื้อแก้มตุ่ยถึงกับตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง ไม่ทันได้ถามก็ถูกฉุดกระชากให้เดินตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ "จะพาผมไปไหน!" เขาพยายามสะบัดข้อมือสุดแรงแต่กลับไม่เป็นผล ถูกลากมาที่รถเก๋งขาว กระจกทึบคันหนึ่ง จอดนิ่งอยู่ตรงลาน ซึ่งเจ้าของรถคือตัวการที่ลากเขามานั่นแหละ 

คิมหันต์ผลักไวน์เข้าไปในรถ ปิดประตูดัง ปัง! ด้วยความโกรธ ก่อนจะตามไปนั่งฝั่งคนขับ 

เมื่อทั้งคู่อยู่ในรถด้วยกัน ก็ไม่ต่างอะไรจากถ่านไฟเก่าที่ไม่เคยมอดดับ แต่ไฟกลับลุกโชนอีกครั้ง

"สรุปมีอะไรครับ ลากผมมาทำไม?"

ไวน์หันไปถามคนเมาอย่างไม่เข้าใจ เขาเองก็มึนๆเบลอๆจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปพอสมควร

"คิดถึง" คิดหันต์ตอบกลับสั้นๆ แต่คำตอบนั้นกลับสั่นไปถึงหัวใจของไวน์ มันเจ็บมันร้าวไปหมด จนเขาจะร้องไห้

'คิดถึงเหมือนกัน' คือเสียงในใจ

แต่สิ่งที่ตอบกลับไปคือ "งั้นเหรอ" ราวกับคนไม่หลงเหลือเยื่อใย

"ขอโทษนะ"

"เหอะ! ขอโทษงั้นเหรอ ทำไมครับ หึงเหรอ หรือหวงก้างถึงได้พึ่งสำนึกเอาตอนนี้"

ไวน์พูดประชดประชันอย่างเหลืออด แต่อีกคนกลับนิ่งเงียบ ไม่สะทกสะท้าน ไม่ใช่ว่าคิมไม่รู้สึกผิด เขาไม่ได้เต็มใจ แต่มันจำเป็นจริงๆ ตอนนี้คิมหันต์สับสน อาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เดิมเข้าไป เขาถึงไม่สามารถยับยั้งชั่งใจตัวเองได้เลย คิดจะพูดก็พูด คิดจะทำก็ทำ อย่างตอนนี้เขาลากไวน์ขึ้นรถ แถมยังพูดว่าคิดถึง ทั้งที่พยายามผลักไสแต่น้องมันน่ารักอะให้ทำไงได้วะ  

"พี่แค่..." ไม่รู้เลยว่าจะแก้ตัวยังไง "พี่คง...อุบ" 

ระหว่างที่ยึกยักคิดหาเหตุผลก็ถูกคนตัวเล็กกว่าเอื้อมมือมาคว้าท้ายทอยไปกดจูบอย่างดูดดื่ม คิมอึ้งเผยอปากอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนจะถูกเรียวลิ้นสอดเข้ามาตวัดเลียในโพรงปากอย่างตะกละตะกลาม ไวน์เองก็คิดถึง รักพี่คิมมากเหมือนกัน

รสขมฝาดผสมกลิ่นฉุนของเหล้าคละคลุ้งอยู่ในปากทั้งสองคน ถ้าไวน์จะขนาดนี้ คิมหันต์เองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เขาจับกรอบหน้าหวานตวัดลิ้นตอบรับราวกับโพรงปากของอีกฝ่ายเป็นไอศกรีมรสโปรดทั้งดูดทั้งเลียอย่างเอร็ดอร่อย 

ไวน์ไม่ปฏิเสธ เขาเอียงคอในองศาที่ถนัดและละเลงปลายลิ้นในจังหวะที่รุนแรงขึ้นเหมือนกับความโหยหาที่เขามีต่อ'สารเลว' ไม่สิ 'พี่คิม'

แต่สุดท้ายแล้วคนที่ผลักไสเขาก่อนยังคงเป็น 'สารเลว' เหมือนเคย "โทษที พี่คงเมามากไป" 

คิมหันต์รีบปฏิเสธพลางหอบหายใจไม่ต่างจากหนุ่มหน้าหวานที่กระพริบตาอึ้ง ตั้งรับคำตอบไม่ทัน

"คิดเสียว่าเราพลาดแล้วกันครับ ขอตัวกลับก่อนนะครับ" สิ้นเสียงไวน์รีบลงจากรถ คำพูดของคิิมยังคงสารเลวเหมือนวันนั้น ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี

ไวน์วิ่งหนีสุดฝีเท้า มือเช็ดปากตัวเองเหมือนรังเกียจ ขณะที่น้ำตาเอ่อล้นใกล้ไหลเต็มที จนกระทั่งถึงโต๊ะปิ้งย่างเขารีบคว้ากระเป๋าสะพายข้างสีดำบนเก้าอี้ แล้วก้มหัวรีบๆบอกลาทุกคน "ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"

"อ้าว! จะกลับแล้วเหรอหัวหน้า" 

ถึงจะได้ยินเสียงไก่ตะโกนตามหลัง ไวน์ก็ไม่กล้าหันกลับไปมอง เพราะเกรงว่าทุกคนจะเห็นสีหน้าตอนนี้ เขาจึงยกมือโบกไปมาเชิงบอกลาแทนคำพูด ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนตอบกลับมาจากทุกคน "กลับดีๆนะครับ"

เว้นเสียแต่หัวหน้าฝ่ายอย่าง เจอาร์ เขารู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก ลุกขึ้นพรวด พลางถอดชุดคลุมแล้ววิ่งตามไวน์ไปติดๆ มาถึงก็ห่มสูทเทาหม่นให้หนุ่มตัวเล็ก

"ให้ผมไปส่งมั้ยครับ"

"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้เมาขนาดนั้น"

"ดึกๆมันอันตรายนะครับ"

"ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ แต่ผมไม่เป็นไรจริงๆ"

ไวน์รู้ว่าหัวหน้าฝ่ายรู้สึกยังไงกับเขา ตลอดหนึ่งปีที่ทำงานเจอาร์แสดงความรู้สึกผ่านการกระทำอย่างชัดเจน ชัดจนเทียบไม่ได้กับอีกคน 'พลาดจูบเพราะเมา'

เหอะ! อยากจะบ้าตาย

"ผมกลับก่อนนะครับ"

แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่ยอมเปิดใจให้ใครเลย ปิดกลั้นจนไม่เหลือที่ว่าง ไวน์ถอดเสื้อโค้ทที่คลุมไหล่ตัวเองคืนเจ้าของพร้อมรอยยิ้มอ่อน

"ส่วนโค้ชตัวนี้ผมขอไม่รับ" 

นั่นคงเป็นคำตอบแทนความรู้สึกของไวน์

เจอาร์มองโค้ทตัวเองที่ถูกยื่นมาจากมือน้อยๆ ก่อนใบหน้าจะหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เขายกยิ้มกลบเกลื่อนความเศร้า รู้คำตอบอยู่แล้วเพียงแต่เป็นพวกหัวรั้นชอบดันทุรัง สุดท้ายก็ถูกปฏิเสธจนได้

เกือบปีที่ตามจีบ หมดหวังแล้วจริงๆใช่ไหม...

"งั้นเจอกันพรุ่งนี้ครับ" เจอาร์ตอบกลับคนตัวเล็กกว่าด้วยเสียงราบเรียบ สั่นเครือช่วงท้ายคล้ายจะร้องไห้ 

"ครับ ลาก่อน" ไวน์คืนโค้ช เสร็จก็รีบวิ่งกลับไปควบรถมอไซค์ตัวเองตรงลานจอดรถ 

ตอนนี้เขาไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ สับสน แถมใจเต้นโครมครามราวกับจะระเบิด โกรธแต่ก็รู้สึกดี อยากเจอหน้าแต่พอเจอก็เจ็บปวด ไม่รู้เลยจริงๆว่าจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง ยิ่งคิดยิ่งบิดคันเร่ง

แบ๊นแบ๋นนนน~

พลางมองกระจกหลังเป็นระยะ เห็นรถเก๋งขาวตามมาตลอดทาง ยิ่งทำให้หัวขมวดคิ้ว แต่เดี๋ยวเดียวมุมปากก็ยกยิ้ม ทั้งชอบแล้วก็เกลียด 'ตามมาทำไมก็ไม่รู้!'