Nook Nick 의 작품

วันนี้ผมบอกให้ไทม์มารับเพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นที่โรงเรียนย้อนกลับไปช่วงแรกที่ผมเข้าเรียนผมปิดแมสและสวมแว่นเป็นปกติ วันแรกทุกคนไม่เอะใจอะไรก็เข้าใจว่าผมไม่สบายและชวนผมคุยปกติพอนานวันเข้าหลายคนเริ่มเอะใจว่าทำไมผมไม่ยอมถอดแมสและสำคัญคือไม่ยอมไปกินข้าวด้วย เสียงซุบซิบนินทาต่างๆเริ่มหนาหูมากขึ้นๆว่าผมเป็นไอ่คนมืดมน อมทุกข์ หยิ่งหรือแม้กระทั่งบางคนถึงกับบอกว่าผมอัปลักษณ์ ในห้องเลยแบ่งออกเป็น2ฝ่ายคือเชื่อและไม่เชื่อ คนที่ไม่เชื่อก็พยายามจะเข้ามาเพื่อตีซี้แต่ผมเองที่ปิดกลั้นจนสุดท้ายเลยหาข้ออ้างว่าตัวเองเป็นวัณโรค วันต่อมาเสียงซุบซิบนินมาไม่ได้มีแค่ในห้องแต่กระจายไปทั่วโรงเรียน ทุกคนเลยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ กันต์ม.6ห้อง3 ผมเลยมีฉายาไอ่กันต์วัณโรคตั้งแต่นั้นมา ผมรู้สึกแย่ในวันแรกแต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่เจอมาถือว่าจิ๊บๆดีเสียอีกที่ไม่มีใครอยากเห็นหน้าตาไม่น่ามองนี้ เผลอๆถ้าถอดแมสออกอาจจะโดนหนักกว่าเดิมเหมือนที่ผ่านมาก็ได้ผมเลยคิดว่าดีแล้วที่เป็นแบบนั้นเพราะงั้นผมถึงกลัวว่าวันนี้ไทม์จะโดนอะไรที่ เหมือนๆกันแล้วต้องรู้สึกแย่หรือเปล่าบรื้นน บรื้นนน บิ๊กไบค์คันใหญ่ขับซิ่งมาแต่ไกลก่อนจะมาจอดตรงหน้า

"รวยหนิมึงอ่ะ ช่วยพี่เขาหน่อยดิ" "หึ" โจหัวเราะเสียงต่ำในลำคอเมื่อได้ยินผมพูดก่อนกวักมือเรียกสาวสวยนักศึกษาคนนั้น เอาแล้ว เพลย์บอยตัวพ่อเริ่มแล้ว!พอถูกเรียกเธอคนนั้นก็รีบเดินมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดีใจ ผิวของเธอส่องสว่างขาวนวลท่ามกลางแสงจันทร์ยามกลางคืน ใบหน้าผุดผ่องมองเห็นแก้มอมชมพูเป็นธรรมชาติมาถึงเธอก็ถาม "หอมะคะ หอม้ะ" เป็นสำเนียงแปร่งๆ ลูกครึ่งมั้ยนะ?"ไม่เอาหอ จะเอาหอย" แต่ไอ้โจแม่งช็อตฟีลจัด เธอหลบตาเขินใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ"ไอ้โจมึงก็ปล่อยๆบ้างก็ได้" ผมกระซิบกระซาบข้างหูคนขับเบาๆ "เหมาหมดนั่นแหละ เท่าไหร่?" โจถาม เธอหันมามองอย่างดีใจก่อนยื่นถุงหอยสี่ถุงมาตรงหน้าคนถามพร้อมบอกราคาเสียงสดใส"สี่ล้อ" ชูสี่นิ้ว"พี่เค้าบอกสี่ร้อย" ผมกระซิบบอกไอ้โจ กลัวมันช็อตฟีลทำเขาอายอีกแต่มันกลับตอบผมว่า "กูรู้แล้ว" ตามด้วยการหยิบถุงหอยมาให้ผมถือแล้วบอกผมว่า"มึงจ่าย""อ่าวเห้ย!" ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า แต่ไม่มีเวลาให้คิดมาก ผมรีบควักเงินแบงก์ม่วงในกระเป๋าออกมาจ่ายให้ทันที "ไม่ต้องทอนครับ" เจ็บใจฉิบหาย ถึงไม่ซื้อผมก็จะซื้ออยู่แล้ว!! จะทำเก๊กบอกเหมาทำเหี้ยไร ก่อนถึงสัญญาณไฟเข

"ดูดปาก?" ตลกกันใหญ่ "งั้นมาแข่งกันสิ?"ไม่ยอมให้จูบง่ายๆหรอก คิดจะใช้ข้ออ้างให้ตัวเองเลิกบุหรี่ แถมยังไม่ยอมบอกว่าจะลบคลิปให้ ข้อเสนอหรือข้ออ้าง ผมไม่โง่นะครับ"อะไรของมึง" โจริญขมวดคิ้วมุ่นมองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ"ถ้าชนะก็ตามใจมึงเลย แต่ถ้าแพ้มึงต้องลบคลิป" นี่สิมันถึงจะเป็นข้อเสนอที่แฟร์ๆ"คำไหนคำนั้น"เขาตอบอย่างไม่ลังเลทั้งยังไม่ได้ถามรายละเอียดของข้อเสนอที่ผมยื่นให้เลยด้วยซ้ำ ดีเลย ดีมาก เพราะผมมั่นใจว่าข้อเสนอที่ผมยื่นให้นี้มันแฟร์กับเราทั้งคู่ หลังตกลงกันเรียบร้อยเราสองคนเดินทางมายังจุดหมายที่ผมคิดไว้นั่นก็คือ...'หนูจ๊ะมาม้ะร้องเกะ'ร้านคาราโอเกะที่เคยมากับกันต์และไทม์ช่วงก่อน เป็นความทรงจำที่ดีจนลืมไม่ลงเลยล่ะ"มึงพากูมานี่ทำไม?" โจบ่นแต่ถึงอย่างนั้นก็ก้าวขาลงจากรถตามผมมาแต่โดยดี"ร้องเพลง" ผมตอบ"ร้องเพลง?" เขาดูแปลกใจแต่ก็ยอมเดินตามจนถึงหน้าเคาน์เตอร์ยังคงเห็นพี่สาวพนักงานคนเดิม"อ้าว! พ่อหนุ่มเบ้าหน้าฟ้าประทาน ไม่เจอกันนานเลย" เธอเอ่ยทักผมก่อนจะเหลือบตามองอีกคนข้างๆแล้วยิ้มกริ่ม "โรงเรียนนี้มีแต่คนน่ากินโว้ย!"พูดเสร็จก็ถามโจว่า "มีแฟนยังอ่ะเรา" พร้อมดวงตาแพรวพราวกระพริบ

หลังจากคืนนั้นโจริญไม่เข้าใจว่าทำไมของตัวเองถึงไม่แข็ง หดแล้ว หดอีก หดต่อ ขนาดนัดเจอกับสาวอกดูม หรือหนุ่มน้อยหน้ามนตามสเปคที่ชอบก็ไม่มีทีท่าว่าจะผงาดขึ้นมาแต่อย่างใดมันนิ่งสนิท...เหมือนมะเขือเผา เหี่ยวเฉาเหมือนชิเมโจใด๋🎶ชิโมโจใด ชิเมโจใด๋ เอาหัวใจเธอมา🎶ใครมาเปิดเพลงแถวนี้วะ!!เหนือสิ่งอื่นใด เขาคิดและปักใจเชื่อว่ามันเป็นเพราะคืนนั้นที่ทำให้ชีวิตเขาต้องรันทดขนาดนี้ ยิ่งคิดยิ่งพาลให้หงุดหงิดใจ เขาปฏิญาณกับตนเองว่า 'ต้องลากไอ้หล่อนั่นมารับผิดชอบให้ได้'ช่วงนี้ปาร์ตี้ในคลับวงในเลยเกิดข่าวซุบซิบกันใหญ่ว่าเพลย์บอยตัวพ่ออย่างโจริญนกเขาไม่ขันเลยอำลาวงการหนุ่มช่างสำราญไปแล้ว"ได้ข่าวว่ามังกรไม่ตื่นเหรอเพื่อน?" ชายหนุ่มหน้าหล่อร้ายคนหนึ่งถามขึ้น ขณะที่โจริญกำลังล้างมือหน้าอ่างล้างมือในห้องน้ำของคลับ"..." ใครเพื่อนมันวะ? โจริญคิดและถึงเขาจะรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดนั้นแต่ก็เลือกที่จะเมินเฉย ไม่โต้ตอบ"แนะนำสาวให้เอาเปล่า แถวรัตแม่งอย่างแจ่ม เบิ้มๆ ดูมๆ" ชายคนนั้นยังคงไม่ยอมแพ้ เขาพูดนำเสนอพร้อมทำไม้ทำมือประกอบหึ พวกนายหน้าสินะ...คิดได้โจก็หันกลับไปตอบตามมารยาท "โทษทีว่ะ หน้าอย่างกูไม่จำเป

ทำตัวเหี้ยขนาดนั้นคงจะมีเพื่อนอยู่หรอก"..." เขายื่นซองบุหรี่ให้ไม่พูดไม่จา สายตาทอดมองวิวตรงหน้าอย่างเหม่อลอยแน่นอนว่าผมปฏิเสธ "ไม่สูบ"จากนั้นเจ้าตัวก็ดึงซองบุหรี่กลับ ก่อนหยิบขึ้นมาหนึ่งมวนคาบไว้ในปาก มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุดสูบและพ่นควันออกมาทางปากกับจมูกด้วยสีหน้าผ่อนคลาย มีแวบหนึ่งที่ผมนึกสงสัยในรสชาติแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดจะลองเพราะเท่าที่รู้ บุหรี่มี ทาร์ เป็นสารเหนียวที่ก่อมะเร็ง นิโคตินที่สูบแล้วติด คาร์บอนมอนอกไซด์ที่เป็นก๊าซพิษขัดขวางการทำงานของออกซิเจน ข้างซองก็ระบุไว้ชัดเจนว่าสูบแล้วเป็นมะเร็ง จะมีกลิ่นปาก ถุงลมปอดพอง แล้วแม่งยังจะสูบอีก"เข้าประเด็นเลยดีกว่า พากูมานี่ทำไม?" ถึงวิวจะงดงามแค่ไหนแต่พอไม่รู้จุดประสงค์ก็คับข้องใจอยู่ดี"เงียบๆใช้สมาธิอยู่" ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามหรือใช้สมาธิจริงๆอยู่กันแน่ ไร้การสนทนา ความเงียบได้กลืนกินเราสองคนเหลือไว้เพียงเสียงลมพัดหวิวๆเท่านั้นท้องฟ้าค่อยๆมืดขึ้นเรื่อยๆจนมองเห็นดวงจันทร์ เต็มดวงและดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้าแสงสีเหลืองนวลจากตึกเองก็เริ่มเด่นชัดขึ้น ผมปล่อยให้เวลาไหลผ่านอย่างใจเย็

'ร้านขายยานนนที'เป็นร้านขายยาโดยเภสัชกรที่ลูกค้าแห่แหนกันมาซื้อยาแน่นร้านทุกวัน แม้ไม่เจ็บแต่ก็ต้องเก็บเงินมาซื้อยาดมวันละร้อยรอบ เพราะลูกชายเจ้าของร้านโคตรพ่อโคตรแม่หล่อทุกคนต่างขนานนามว่าเขาคือชายหนุ่มที่พระเจ้าสร้างขึ้น ด้วยรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลามาพร้อมกับใฝเสน่ห์เม็ดเล็กใต้ตาซ้ายและผิวสีน้ำผึ้งสุขภาพดีชวนให้คนหลงใหล เขาคนนั้นกำลังเหม่อลอยอยู่หน้าเคาน์เตอร์ยาเหมือนคิดอะไรอยู่ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังถูกเพ่งมองด้วยสายตาหวานเยิ้มจากเหล่าลูกค้าในร้าน'มันไม่แข็งกับคนอื่นก็เพราะมึง' เสียงนั้นคอยรังควานผมอยู่ตลอดเวลา"เกี่ยวไรกับกูวะ!!" "เกี่ยวสิครับ ผมปวดฟัน มาซื้อยาแก้ปวดฟัน"ผมสะดุ้งหลังพลั้งปากโดยไม่รู้ตัวแล้วมีเสียงอู้อี้ตอบกลับมา"อ่ะ ขอโทษครับ"รีบก้มหัวทันทีด้วยความรู้สึกผิด เมื่อเห็นชายวัยกลางคนยืนจ้องอยู่ตรงหน้าพร้อมแก้มซ้ายที่ดูบวมตุยเหมือนพึ่งไปถอนฟันคุดมาใหม่ๆ"เมื่อกี้ไม่ได้ว่าลูกค้านะครับ พอดีคิดอะไรไปเรื่อยเลยหลุดปาก ขอโทษด้วยนะครับ...ฝ่าฟันคุดมาสินะครับ^^" ก้มหัวสำนึกผิดเสร็จผมยิ้มทักทาย เรื่องในหัวพลันหายวับไปทันที อารมณ์ที่หงุดหงิดเมื่อครู่ก็เช่นกั

ไทม์เอื้อมมือไปข้างหน้าแต่ก็ต้องหยุดชะงัก ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว เจ้าตัวยังไม่อนุญาตอย่าพึ่งเลยดีกว่า ถ้าเขารู้คงโกรธมาก ถ้าสนิทกันมากพอคงได้เห็นเอง คิดได้ดังนั้นก็ชักมือตัวเองกลับมาก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆกลับถึงบ้านเสียงหัวใจเริ่มเต้นตึกตักๆ ภาพในหัวคิดถึงแต่ร่างกายที่ขาวเหมือนหยกกับสัมผัสที่นุ่มนิ่มไทม์สะบัดภาพในหัวไม่ออกและคิดว่าตัวเองคงเป็นบ้าไปแล้วหรือไม่ก็โรคจิต...กริ๊งงงง กริ๊งงงง เสียงนาฬิกาปลุกแจ้งเตือนว่าเช้าแล้ว"เฮือก..." ผมตื่นขึ้นมาในสภาพเปลือยท่อนบนก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ ภาพเหตุการณ์เมื่อวานเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ "ให้ตายสิ บ้าบอชะมัดสาบานว่าจะไม่ดื่มอีกแล้ว"สายตาเหลือบไปมองนาฬิกาที่แควนห้อยอยู่บนกำแพงบอกเวลาเกือบ7.30แล้วโถ่เว้ยสายแล้วๆๆๆ ผมรีบวิ่งแจ้นไปอาบน้ำแปรงฟันก่อนจะแต่งตัวสวมแว่นปิดแมสแล้วรีบเปิดประตูเรียกรถแกร็บให้มารับทันทีไม่กี่นาทีต่อมาก็มาถึงหน้าโรงเรียน...และก็เห็นว่าประตูรั้วกำลังจะปิดเท่านั้นแหละผมใส่เกียร์หมาวิ่งสุดชีวิตเลยทั้งยังตะโกนลั่น"อย่าพึ่งงง" โอ้วว แม่เจ้าโว้ยไม่ทันแล้ววว"กันต์ๆ มานี่ๆ" เสียงพุ่มไม้ด้านข้างเรียกกระซิบเบาๆ ผมได้

"ไม่ได้!!!" กันต์เผลอพูดเสียงดังจนทำให้เพื่อนที่อยู่ในห้องต่างพากันเหลียวมองแต่เจ้าตัวยังคงไม่รู้เพราะสายตาฝ้าฟางเพียงรู้สึกถึงความผิดปกติที่เสียงเจี๊ยวจ๊าวเมื่อครู่กลับเงียบลง"เอ่ออ ขอโทษที่เซ้าซี้นะ" หลังขอโทษเสร็จนทียื่นแว่นมาให้ ผมรีบสวมมันก่อนจะเห็นสายตามองเหยียดที่ทุกคนมองมา ตึกตัก ตึกตัก หัวใจผมเต้นรัวๆนาทีนั้นความทรงจำอันแสนเลวร้ายที่ตามหลอกหลอนผมมาตลอดผุดขึ้นมา ผมวิ่งออกมาจากห้องอย่างตื่นตะหนกปัก!!! และชนเข้ากับอกหนาของใครบางคนเข้า"โทษครับ" ก่อนจะก้มหัวข้อโทษและวิ่งต่อไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งๆที่ผ่านมันมาได้ตลอดแต่ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วย อีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้วแท้ๆ ต้องอดทนให้ได้แต่นี่พึ่งเปิดเทอมวันแรกเอง สายตาแบบนั้นมันคืออะไรกัน น่ากลัว"แหกๆๆ อึก" ผมวิ่งมาจนถึงตึกล้างที่ประจำความรู้สึกแน่นหน้าอกจนหายใจไม่ออกกลับเข้ามาอีกครั้งในรอบหลายปี ทุกอย่างรอบตัวเปลี่ยนไปมันดูมืดและน่ากลัว.....กลัว....น่ากลัว เวียนหัว หายใจไม่ออกกันต์กำลังตัวสั่นเทาและเหมือนจะเป็นลมให้ได้ทำให้เขาล้มลงไปนอนกองกับพื้นในสภาพที่เกือบหมดสติปากพูดพึมพำเบาๆ"ไม่ชอบเลย หยุดมอง หยุดมองได้แล้ว"ทุกการกระทำอยู

เวลาพักกลางวันที่ทุกคนมักไปทานข้าวโรงอาหารหรือตามศาลาและพูดคุยกัน แต่ไม่ใช่กับผม ผมมักจะหลบเลี่ยงไม่ให้เข้าใกล้ใครและทานข้าวคนเดียวในที่ๆไม่มีคนเห็นนั่นก็คือหลังโรงเรียน จะมีตึกทิ้งล้างอยู่บางทีก็สังเวชตัวเองเหมือนกันที่ต้องมาในที่แบบนี้แต่ตอนนี้ชินแล้วชีวิตดีกว่าช่วงม.ต้นเยอะแซนวิชแฮมไข่กับนมจืดเป็นอาหารช่วงเที่ยงที่สะดวกและรวดเร็ว ผมจึงกินมันประจำผมหันซ้ายขวาเมื่อไม่เห็นมีใครแล้วก็ดึงแมสลงเตรียมหม่ำแซมวิชตรงหน้า"ง่ำๆ อร่อยจัง""อร่อยไหม" เสียงใครบางคนดังมาจากด้านหลังทำแซนวิชแทบพุ่งออกปาก"แค่กๆๆ" ผมรีบดึงแมสขึ้นและหันกลับไปมอง"ไทม์? มาทำอะไรที่นี่" "นายล่ะมาทำอะไรที่นี่""ฉ...ฉันมา" ถ้าบอกว่ามากินข้าวจะแปลกไหมหรือควรเลี่ยงไม่ตอบอะไรดี เขาจะเห็นหน้าผมหรือยังแล้วถ้าเห็นจะรังเกียจผมไหม ผมไม่มั่นใจเลย"มา?" เขาถามย้ำ"มาชมวิว ฮ่าๆที่นี่สวยดี" คิดว่าเขาคงเชื่อแหละเพราะพูดออกไปแบบเป็นธรรมชาติที่สุด(คิดเองทั้งนั้น)"อ๋อ ชอบวิวแบบหลอนๆว่างั้น""อ..อือ""กินแซนวิชเหรอ""อ่ะ อืม""ปิดแมส?""อ๋อ อิ่มแล้ว""ที่พูดหมายถึงทำไมถึงปิดแมส""เอ่อ...คือ"เป็นคำถามที่เจอบ่อยแต่ทำไมวันนี้ผมถึงไม่กล

"..." เหมือนการที่ผมไม่หันไปมองทำเป็นเหมือนว่าไม่ได้ยินเลยทำให้นทียิ่งสนใจกว่าเดิมนทีขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้ๆเขาเอื้อมมือเพื่อจะสะกิดไหล่คนข้างๆ"หวัดดีนที" แต่เหมือนแจมหนึ่งในแก๊งสามสาวจะเข้ามาทักก่อนผมถอนหายใจด้วยความโล่ง ขอบคุณนะแจมเธอคือนางฟ้ามาโปรด"หวัดดี เธอคือ.." นทีหันไปสนใจเพื่อนใหม่ที่มาทัก"เราชื่อแจม ฝากตัวด้วยนะ""ยินดีที่ได้รู้จัก" นทีส่งยิ้มให้กับแจมทำให้แจมตกอยู่ในภวังค์แห่งความเคลิ้มกับใบหน้าพระเจ้าสร้างของเขา"ฉันพิงค์นะ ขอไลน์หน่อยดิ" พิงค์มาแรงแซงทางโค้งไม่พูดมากรุกเลยแจมและกี้ที่ได้ยินดังนั้นหันขวับมาหาพิงค์ที่อยู่ตรงกลางอย่างไม่เชื่อสายตา"ฉันขอด้วย" แจมพูดขึ้น"ฉันกี้นะ ขอด้วยดิ""อะไรของพวกแกวะ ฉันขอก่อนนะโว้ยย" พิงค์หัวเสียที่เห็นเพื่อนขอตาม"เอ่อ ใจเย็นๆก่อนนะเดี๋ยวเราให้" แหมพ่อคุณ หล่อเลือกได้จริงๆ ผมที่เห็นดังนั้นก็ได้แต่แอบเหน็บแนมในใจ นทีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะให้สาวได้แอดไลน์แต่เผอิญว่าครูดันเคาะกระดานเสียก่อนก๊อกๆ "นักเรียน ครูยังแนะนำไม่เสร็จมีเพื่อนมาใหม่อีกคนกำลังมาถึงพอดีเลย"ทุกคนต่างดูไม่สนใจเพราะตอนนี้กำลังให้ความสนใจกับนทีนักเรียนหน้าใ

ช่วงวาเลนไทน์เด็กชายวัย14รูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ผิวขาวเนื้อตัวนุ่มนิ่ม ดวงตากลมโตขนตาแพรสวยรูปปากกระจับและยังมีสันจมูกที่ชัดได้รูป แต่ใบหน้าล้วนเต็มไปด้วยรอยแดงและตุ่มสิวจนแทบไม่หลงเหลือพื้นที่ให้เห็นผิวเนื้อ ตามช่วงวัยฮอร์โมนที่พลุ่งพล่าน เขาเดินอย่างเคอะเขินในมือถือกล่องช็อกแลตสี่เหลี่ยมขนาดเท่ากระดาษA4ไปยังห้องเรียนที่มีเพื่อนๆวัยเดียวกันกำลังแปะสติ๊กเกอร์หัวใจให้กันอย่างสนุกสนาน บางคนก็มอบช่อดอกไม้ บ้างก็กำลังเซลฟี่กันครึกครื้น"ร..เราชอบนาย" เด็กหนุ่มตะโกนออกไปสองมืออวบยื่นกล่องช็อกแลตในมือให้กับอีกฝ่ายที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นรูปร่างหน้าตาดีคิ้วเข้มในตาสีน้ำตาลอ่อนจมูกโด่งผิวสีน้ำผึ้งดูสุขภาพดีมีใฝเล็กๆใต้ตาซ้ายแถมยังฮอตในหมู่หนุ่มๆสาวๆในโรงเรียนอีกด้วย"หัดดูหนังหน้าตัวเองซะบ้าง ไอ่อ้วน" ช็อกแลตในมือถูกปัดตกกระจัดกระจายไปทั่วพื้นห้องตามมาด้วยเสียงซุบซิบนินทา"อุ้ย!!มั่นหน้าเนอะ""อุบฮ่าๆๆๆ""คริๆ อย่าว่าเพื่อนสิเขามีความกล้ามากนะ"...เฮือกก!!ผมสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนในช่วงวัยเด็กอีกครั้งนับเป็นเวลา4ปีที่ไม่ยอมส่องกระจกไม่ค่อยกินข้าวและเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องเพราะสูญเสี