บทที่9

"บอกทีว่ากูหล่อแล้ว"

ในห้องเช่าสี่เหลี่ยมแคบๆมีเตียง ห้องน้ำ ห้องครัว ห้องแต่งตัวยัดรวมกัน เหมาะสำหรับอยู่คนเดียว จากประตูสู่เตียง เดินเพียงสอง ปลายเตียงมีประตูห้องน้ำ ส่วนข้างหัวเตียงมีโต๊ะกลมขนาดเล็กวางหนังสือเรียนที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าซื้อมาทำเหี้ยไร แค่เห็นคนที่ชอบอ่าน เขาเลยอยากลองอ่านดูบ้างก็เท่านั้น

"คนที่ตดสาวก็พร้อมดมอย่างมึงมีสิทธ์พูดคำนัั้นจริงดิ...เป็นไร ทำเป็นไม่มั่นใจ กูไม่ได้อิจฉานะ กูแค่สงสัย เป็นไรครับเป็นไร" 

หนึ่งคำถามแต่ไอ้เพื่อนอย่างเตชินร่ายยาวราวเวทมนตร์ 

"คนที่ชอบ กับคนที่ไม่มีใจมันต่างกัน" 

เตชินเบ้ปาก อยากจะแหมมม ยาวๆไปถึงดาวอังคาร ก็คิมหันต์เล่นซื้อแจ็คเก็ตตัวใหม่สีดำ กับยีนส์สีเข้ม บนหุ่นสมบูรณ์แบบขนาดนั้นแล้วมาถามว่า หล่อยัง?

ไอ้สัตว์! ปกติเสื้อยืด เกงย้วย สาวก็ตรึมอยู่แล้วไหม

รู้แหละว่าน้องเขาน่ารักแต่จำเป็นต้องทุ่มซื้อเสื้อผ้าใหม่ใส่ไปเดตวันเดียวขนาดนี้เลย เตรู้สึกเหม็นเบื่อ เหม็นขี้หน้าความหล่อเพื่อนตัวเอง

"กูไปก่อนนะ"

ได้คำตอบที่่ต้องการคิมหันต์รีบคว้ากุญแจรถบนผนังห้อง เดินรีบๆออกไป ปล่อยให้เพื่อนสนิทโดดเดี่ยวอยู่ในห้องตามลำพัง 

"เดี๋ยว!!" เรียกมาเพราะจะถามว่า หล่อยัง แค่เนี้ย สัตว์เอ๊ย!

แค้นมาก แค้นสุดๆ ความโกรธแค้นนี้เขาไม่มีวันลืม เปลืองน้ำมันขับรถมาตั้งไกล เตชินเอาความแค้นทั้งหมดไปลงกับพัดลมเก่าๆบนผนังห้อง 

เขาเปิดเบอร์แรงสุด นั่นคือเบอร์สอง นอนตากพัดลมให้เปลืองไฟเล่นๆ สิ้นเดือนเจอแน่ อย่างน้อยค่าไฟต้องขึ้นสักสิบบาทไอ้เพื่อนเวร

สิบโมงแล้ว เป็นเวลาที่คิมหันต์นัดกับไวน์ที่สวนสาธารณะ เขาบิดสุดไมล์ แต่ความแรงของมอไซค์เก่าๆเร็วสุดได้แค่แปดสิบ ทำได้คงซื้อฮาเล่ย์ให้น้้องซ้อนไปนานแล้ว ขอโทษที่พี่มันจน

กระทั่งคิมหันต์มาถึงที่หมายในห้านาที เขาเหลือบเห็นหนุ่มน้อยนั่งบนม้าหินใต้ต้นไม้ แม้จะเห็นเพียงแผ่นหลังก็จำได้ทันที ก็มองน้องตัั้งสามปีทำไมจะไม่รู้

คิมหันต์จอดรถหน้าปากทางเข้า รวมกับมอเตอร์ไซค์คันอื่นๆ ก่อนเดินเข้าไปทักทายอย่างขัดๆเขินๆ วันนี้แต่งหล่อเป็นพิเศษ กลัวน้องแซว 

"รอนานยัง"

"ไม่ครับ" 

แต่น้องไม่แซวว่ะ 

ไวน์มองไปยังร่างสูงที่ยืนเก้อเขินเกาหัวหน้าแดงเขารีบขยับพลางตบที่ว่าง เบาะๆ! เรียกคนพี่นั่ง

 "นั่งนี่สิครับ" เขาเองก็แปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้คนพี่หล่อผิดหูผิดตา แต่ไม่กล้าทัก กลัวเจ้าตัวจะเขินหนักกว่าเดิม

"อะแฮ่ม...น่ารักดีนะ" ไม่รู้จะพูดอะไร ชมก่อนเลย น้องสวมเสื้อโปโลขาวหลวมๆ กับแว่นหนาดูชิคๆคูลๆ น่ารักดี 

แต่สำหรับไวน์เขาไม่ได้พิถีพิถันในการแต่งตัวมากนัก หยิบจับตัวไหนได้ก็ใส่ตัวนั้น เพราะในตู้ไม้เก่าๆมีเสื้อไม่กี่ตัว ที่เลือกสีขาวเพราะดูใหม่กว่าทุกตัวที่มี บวกกับกางเกงเทาหม่นสามส่วนธรรมดาๆ ใส่ๆซักๆ อาทิตย์วนอาทิตย์อยู่แบบนั้นกระทั่งสีซีดจาง

ถึงจะอย่างนั้นคิมหันต์กลับมองนานไม่ได้เพราะกลัวใจละลาย เขาเบือนหน้ามองทิวทัศน์ตรงเบื้องแทน

แดดยามสายสะท้อนผิวน้ำระยิบระยับชวนแสบตา กับบรรยากาศเกร็งๆที่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน? พูดยังไง? 

น้องก็เงียบ พี่ก็เงียบ ต่างคนต่างเงียบอยู่พักหนึ่ง

ไร้ประสบการณ์ทั้งคู่...

"เรา..." กระทั่งคิมเป็นคนเริ่ม "ไปเดินเล่นกันดีมั้ย"

แน่นอนว่าโตกว่าต้องนำ เขายี่สิบสองอีกปีเดียวจบมหาลัย ส่วนน้องไวน์จะสิบเก้าใกล้เข้ามหาลัย 

ตนลุกขึ้นจับมือคนน้อง เดินคู่กันอย่างเคอะเขิน มือเล็กๆนุ่มๆ ทำเอาคิมหันต์ไม่กล้ามองหน้า สักพักเหงื่อก็เริ่มซึม มือเริ่มชื้น เดินวนรอบสวนสาธารณะประมาณสองรอบ ไวน์ก็เริ่มคุ้นชิน เขาเอ่ยปากถามคนพี่เสียงเบา

"เรียนมหาลัยเป็นยังไงบ้างครับ"

แต่ไม่กล้าสบตาตรงๆ กวาดตาชมวิว มองซ้าย มองขวาอย่างปกติ ทั้งที่หัวใจเต้นดังโครมครามแทบระเบิด

"ก็ดีนะ ไวน์จะต่อไหนมอไหนอะ?" ไม่ต่างจากคิมหันต์มากนัก

"ปีนี้ผมว่าจะดรอป อ่านหนังสือเก็บเงินสักก้อน แล้วปีหน้าค่อยว่ากัน" เขาได้ทุนถึงแค่ม.ปลาย แต่มหาลัยค่าใช้จ่ายสูง ลำพังแม่ก็ลำบาก 

"ทำไมล่ะ? ปีนี้พี่จบแล้ว เรียนต่อสิเดี๋ยวพี่ออกค่าเทอมให้" ป๋าไปอีก ป๋ากระเป๋าแฟ้บ เขาไม่ได้เงินหนาลำพังตัวเองก็ทำงานงกๆส่งตัวเองเรียน แต่นึกเอ็นดูน้องมัน

ไวน์หูตั้ง รีบโบกมือปฏิเสธ "มะไม่เป็นไรครับ" 

ใบหน้าเหลอหลานั้นทำให้คิิมหันต์อมยิ้ม 

'น่ารักจังวะ' ดูโก้ะๆ เปิ่นๆ ในสายตาเขา 

"น่ารัก..." แพ้เสียงในหัวจนได้

"ครับ?" ไม่ใช่ว่าคนตัวเล็กไม่ได้ยิน เพราะเขาได้ยินชัดจนทำตัวไม่ถูก ครั้งแรกเลยที่เขาโดนชมซึ่งๆหน้าแบบนี้ ไวน์รีบเบือนหน้าหนี ใจเต้นแรงแถมหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ

"พี่เองก็หล่อเหมือนกัน"

และเพื่อไม่เป็นการเสียมารยาท เขาจึงชมคนพี่กลับบ้าง เอาซะคิมหันต์เก็บทรงไม่อยู่...

มันเป็นยังไงๆ ทำไมมันเมาอย่างนี้ 

หลังจากนั้นทั้งคู่เดินวนรอบสวนสาธารณะราวๆสิบรอบ เพราะต่างคนต่างไร้ประสบการณ์ ไม่รู้เลยว่านอกจากจับมือเดินแล้วควรทำอะไรต่อ

แดดเริ่มจ้าประจวบกับการเดินทอดน่องนานๆทำให้ร่างกายเริ่มเปียกโชกอาบไปด้วยเหงื่อ ถ้าไม่มีใครเริ่มทำอะไรสักอย่างโดนตะคิวแดกแน่ คิมหันต์เริ่มคิิดในใจ เขาไม่อยากปล่อยมือแต่ก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ไอ้สวนสาธารณะนี่ก็แคบจนไม่รู้จะทำอะไรเลยนอกจากเดิน

แล้วก็เดิน...

กระทั่งความคิดหนึ่งผุดขึ้น "ไปกันเถอะ" 

คิมจึงตัดสินใจพาอีกฝ่ายออกจากสวนสาธารณะนี่