บทที่10

คิมหันต์ขับรถพาไวน์ซ้อนท้ายไปยังร้านขายกิ๊ฟช็อป ตัวเองคิดว่าจะซื้อของให้น้องมันสักชิ้น

ปกติแล้วเสียงหัวใจคนเราจะดังตึกตัก แต่ตอนนี้ถูกกอดจากคนซ้อน แม่งดังวี้หว่อ วี้หว่อ เหมือนใจจะวายเฉียบพลัน คิมจึงขับรถช้าๆ ชมวิวด้วยหน้าระรื่น 

ไวน์เองก็ไม่ต่างกัน ที่กอดเพราะเห็นคนขับตัวใหญ่ อยากรู้จะอุ่นเหมือนที่คิดหรือเปล่าแค่นั้น แต่พอได้สัมผัสจริงๆอุ่นกว่าที่คิดอีกนี่สิ เขาสูดกลิ่นเข้มๆราวกับกาแฟดำยามเช้าของหนุ่มหล่อที่ลืมถามแม้กระทั่งชื่อ 

'หิ้วไปดมต่อที่บ้านได้มั้ยนะ?' ไวน์คิด

เป็นการเดินทางที่เพลินจนกระทั่งถึงร้านกิ๊ฟช็อปคิมเริ่มชะลอรถ เคลื่อนตัวจอดเทียบฟุตบาทหน้าร้าน

เป็นร้านกระจกใสตกแต่งภายในเป็นโทนชมพูขาวดูน่ารักสดใส ไวน์ลงจากรถถอดหมวกกันน็อคคืนเจ้าของ

"นี่ครับ"

คิมหันต์ยื่นมือไปรับ ทันใดนั้นเองก็็เผลอจับมือนุ่มๆของน้องอย่างไม่ตั้งใจ มือไวน์นุ่มจริงๆ นุ่มเหมือนเกิดมาไม่เคยผ่านมรสุมในชีวิต คงเอาแต่อ่านหนังสืออย่างเดียวเลยสินะ 

ต่างจากเขาที่หยาบกระด้างเพราะชีวิตสมบุกสมบันตั้งแต่เด็ก เขาสัญญาเลยว่าจะไม่มีวันให้มือของไวน์หยาบกระด้างเป็นอันขาด ฟังดูน้ำเน่าแต่จริงใจนะเว้ย

คิมหันต์จูงมือคนตัวเล็กนำเข้าไปในร้าน มีทุกอย่างตั้งแต่กิ๊ฟผมยันกางเกงในเรืองแสง เขาเลือกหยิบหมอนรองคอลายแมวชมพูหวานแหวนมาสวมให้คนน้อง

"ชอบมั้ย?" สีเข้ากับคนมากเลยแฮะ

"คะ..ครับ"

ตอนนี้ไวน์รู้สึกแปลกมาก ใจเขาเต้นตุ๊บๆไม่หยุดตั้งแต่ตื่นจนถึงวินาทีนี้ ยิ่งได้มองใกล้ๆ ยิ่งเห็นใบหน้าชัดเจน หน้าคม ตาคม จมูกโด่ง "หล่อจัง" จนเผลอพึมพำสิ่งทีี่คิดในหัว

"หือ?" 

"ปะเปล่าครับ" 

"ไปกันเถอะ"

สิ้นเสียงคิมจับมือไวน์แน่น ครั้งนี้ตั้งใจ ซึ่งอีกคนรับรู้ เขาถึงได้หน้าแดง จากช่วงแรกที่เกร็งจนตะคิวแทบจะกิน ตอนนี้เริ่มคุ้นเคยแต่ยังไม่ชินสักที 

ทั้งคู่จ่ายตังหน้าเคาน์เตอร์ก่อนพาก่อนออกไป ทว่าสายฝนกลับกระหน่ำสาดลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว คิมหันต์อุตส่าห์คิดว่าหลังซื้อเสร็จจะพาไวน์ไปดูหนังต่อ

"ชอบตากฝนมั้ย?" เขาหันไปถามคนตัวเล็กกว่าพลางจับมือแน่นไม่ยอมปล่อย

"ไม่รู้สิครับ"

หน้าฝนทีไร ความทรงจำเก่าๆก็ผุดขึ้นมา ไวน์จำได้ว่าตากฝนครั้งล่าสุดตอนรับจ้างเก็บพริกสมัยป.3 คิดๆแล้วก็นึกขำตัวเอง เขายังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ขึึ้นใจ เพราะมันคือความอัปยศในชีวิต

ตอนนั้นสายฝนสาดกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งเหมือนอย่างตอนนี้ ทุกคนที่ยืนตากฝนเก็บพริกกลางสวนอย่างขันแข็งต่างพากันวิ่งหลบ พวกป้าๆลุงๆรวมถึงเด็กน้อยเก้าขวบอย่างเขาเองก็ด้วย

แต่ก็มีบางคนที่ขยันไม่ยอมพัก อายุพอๆกับเขา เป็นรุ่นพี่ผู้ชายห่างกันสักสามปีได้มั้ง แต่เขาลืมไปแล้ว

ประเด็นมันอยู่ที่ ตอนเขานั่งกอดเข่าสั่นงันงงเพราะหนาวแถมยังง่วงซึม ในกระท่อมรวมกับคนอื่นๆที่ต่่างพากันคุยจ้อ 

เสียง'ป๊าด' ก็ดังขึ้นราวกับระเบิดปรมาณู ลุงที่นั่งด้วยกันข้างๆกำลังจะเคลิ้มหลับถึงกับสะดุ้ง

ทุกอย่างชะงักฉับพลัน เสียวเจี๊ยวจ๊าวเงียบลงเพราะทุกคนต่างหันมามองต้นเหตุซึ่งก็คือไวน์ เขาเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก สักพักก็ได้ยินเสียงแซวจากพวกป้าๆลุงๆ 'ฮ่าๆ ไม่อายพี่มันรึไง' หรือ 'ปวดขี้ก็ไปขี้ไป' มันโคตรจะน่าอายเลยเว้ย แต่ก็นั่นแหละ เป็นเด็กเลยไม่มีใครถือสา

แต่สำหรับไวน์แล้วนั่น เป็นประสบการณ์ที่เหี้ยมโหดมาก รู้สึกการปุ๋งต่อหน้าทุกคนมันดูเยือกเย็น และโคตรจะเป็นความทรงจำที่เลวร้าย ขายหน้าเสียยิ่งกว่าขายหน้า

ทว่าไม่นานมานี้เขากลับพบว่า 'หรือมันจะเป็นเรื่องปกติ' เมื่อได้ยินเสียง'ปุ๊ด'ของหนุ่มหล่อ ดูทรงแล้วมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เขาดูตั้งใจตดต่อหน้าชัดๆ ทั้งยังตอบโต้ด้วยการพูดว่า 'โทษที พอดีกินไข่ต้ม' ราวกับเป็นเรื่องปกติ 

เห้ย! เจ๋งเป็นบ้า ไวน์จึงรู้สึกราวกับได้ปลดปล่อยสิิ่งที่คาใจ ว่าเหตุการณ์ของเขามันอาจจะไม่ได้ขายหน้าขนาดนั้นก็ได้

"ไปกันเถอะ" คิมหันต์เอ่ยเบาๆหลังฝนเริ่มซา ก่อนพาไวน์ออกจากที่หลบฝนในขณะที่เจ้าตัวยังยืนเหม่อคิดถึงเรื่องในอดีต

"ครับ?" จู่ๆก็ได้วิ่ง ได้นั่งซ้อนรถรุ่นพี่ที่ต้องถามชื่อแล้วแหละ ท่ามกลางฝนพรำแต่ขับมาได้สักระยะกลับตกหนักกว่าเดิม

พวกเขาต่างเปียกปอน ทั้งที่ควรหงุดหงิดแต่ทั้งคู่กลับหัวเราะหน้าระรื่น สดชื่นอย่างไม่เคยได้สัมผัสมานาน

และเริ่มรู้สึกผ่อนคลายกว่าช่วงแรก ไวน์กำชับกอดคนขับแน่น ในระหว่างที่คิมลดความเร็ว ขับเคลื่อนอย่างระมัดระวัง แต่ฝนตกหนักเกินกว่าจะไปต่อ รีบจอดพักริมศาลาข้างทาง แล้วพาคนตัวเล็กไปหลบด้านใน

ท้องถนนไม่มีรถสักคัน ลมเริ่มกระโชกแรงจนต้นไม้ใกล้โค่นลม โชคดีที่คิมตัดสินใจพาไวน์จอดพัก ไม่งั้นคงรู้สึกผิดแน่ๆ ตอนนี้น้องเองก็ดูหนาว ปากสั่นงันงก

เขาถอดแจ็คเก็ตตัวนอกมาห่มให้ วินาทีนั้นสายตากลับชั่วระยำเสื้อขาวของไวน์เปียกแนบเนื้อจนเห็นยอดอกชมพูชูชัน ปีศาจร้ายในตัวคิมเริ่มตื่นขึ้น

"โทษทีนะ ฝนหยุดแล้วจะรีบพากลับเลย" ห่มเสร็จก็รีบเบือนหน้าหนี 

"ขอบคุณครับ"

'คนสองคนใกล้ชิดกันในวันที่ฝนตกฟ้าร้อง'

จู่ๆไวน์ก็นึกถึงนิยายที่ตัวเองพึ่งอ่านจบไปเมื่อคืน เสียงหัวใจพลันเต้นดังโครมครามในศาลาอันเงียบงัน 

ตึกๆๆๆ

ยิ่งคิดถึงบรรทัดต่อมาที่อ่าน ยิ่งดังกลบเสียงฝนสาด ไวน์หันไปมองคนข้างๆ "พี่ชื่ออะไรครับ?" เขาเอ่ยถาม

"คิมหันต์" คนพี่เองก็หันมาตอบ

ทั้งคู่เผลอสบตากันอย่างไม่ตั้งใจ พี่ก็หล่อ น้องก็น่ารัก พยายามโฟกัสเสียงฝน มองทิวทัศน์ด้านหลังอีกฝ่ายแทนการมองหน้าตรงๆ

"ผมอยากรู้ครับ อยากลองบางอย่าง ถ้าพี่ไม่ว่าละก็..."

"เอาสิ อยากลองอะไรก็ตามสบาย พี่ให้ได้หมดแหละ" คิมหันต์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายอยากได้อะไร เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ 

ก่อนจะถูก 'จุ๊บ' โดนขโมยจูบซึ่งๆหน้า

แต่เพียงเสี้ยววิไวน์ก็ถอนริมฝีปาก สัมผัสเบาๆแต่กลับสั่นไปถึงหัวใจเลย ตึกตัก...ตึกตัก....ตึกตักๆๆๆ