บทที่8

คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าเบาๆ ก่อนเดินหน้าต่อ โดยมีร่างสูงเดินตามมาติดๆ ทำให้เขาถึงกับหยุดแล้วหันไปมองอีกฝ่ายทันที "มีไรครับ?"

"ขอเบอร์หน่อย" ก็บอกแล้วว่าพี่แกจะรุก

"..." ที่เงียบเพราะน้องงง 

"ไม่ได้เหรอ?"

"เอาโทรศัพท์มาสิครับ"

จากที่ใกล้หงอยถึงกับหูตั้ง คิมหันต์รีบล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมายื่นให้คนตรงหน้าทันที 

ไวน์รับ พร้อมเมมเบอร์โทร ก่อนส่งคืนเจ้าของ

"ว่างสามทุ่มตรง 5นาทีนะครับ"

พูดจบเขาก็เดินหน้าต่อ หลงเหลือเพียงแผ่นหลังและกลิ่นหอมเจือจางให้คิมหันต์สูดดม

อ๊ากกก!! ตอนนี้เขาโห่ร้องในใจสุดเสียง ดีใจแทบบ้าแอบมองตั้งแต่ม.3 จนน้องขึ้นม.6 ไม่คิดว่าจะได้เบอร์ด้วยซ้ำ 

ส่วนอีกคนพอเข้าบ้านแม่ก็เอ่ยทัก

"ทำไมวันนี้หน้าแดง ไม่สบายหรือเปล่าไวน์"

"เปล่าครับ แดดข้างนอกมันแรง"

คนเป็นแม่พยักหน้าเข้าใจ ส่วนลูกชายรีบแจ้นเข้าห้อง แดดช่วงเย็นคงร้อนจนทำให้คนหน้าแดงได้เลยสินะ

ใครบอกไวน์ตั้งกำแพงไว้สูงหรือมีกำแพงหนาๆ

เจ้าตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภายนอกตัวเองเป็นแบบนั้นในสายตาของใครหลายคน ตัวเขาไม่ใช่ดอกฟ้า เป็นแค่คนธรรมดาจนๆคนหนึ่ง ที่ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า แตกสลายนับครั้งไม่ถ้วน

ตั้งแต่ตอนเด็กๆราวๆหกขวบ พ่อเคยพาเขาไปเคาะประตูห้องใครก็ไม่รู้ จำได้แค่ว่าเจ้าของห้องเป็นหญิงสาวอายุราวห้าสิบ สวมเสื้อกล้าม ผมยุ่ง เปิดประตูหาวหวอด

แล้วคนเป็นพ่อก็บอกเขาว่า'ขอตังป้าเขาสิลูก'

เขาพึ่งรู้ตอนโตขึ้น ว่านั่นเรียกขอทาน

โชคดีของตัวเองที่แม่เลิกกับพ่อขี้เมา ไม่งั้นชีวิตคงเละ จิตใจคงบอบช้ำไม่เหลือชิ้นดี 

ตอนเด็กๆไวน์เฝ้าฝันอยากเป็นนักร้อง ตอนนี้ทำได้แค่ร้องคาราโอเกะ โตขึ้นอีกหน่อยอยากเป็นข้าราชการกินบำนาญตอนแก่ แต่ชีวิตมันเส็งเคร็งแบบนี้แหละ

ผิดหวังซ้ำๆจนเลิกคาดหวัง

เขานึกอยากโทษโชคชะตาที่แสนตลกร้าย เพราะหลังจากแม่เลิกกับพ่อขี้เมา เธอก็กลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เลี้ยงเขาด้วยตัวคนเดียวอย่างยากลำบาก

หาเช้ากินค่ำทุกวันจนกระทั่งผมเริ่มหงอก ส่วนไวน์ที่เป็นเด็กชายตัวน้อย เขาเริ่มรู้จักหาเงินตอนอายุเก้าขวบ

ป.3 รับจ้างเก็บพริกกลางแดดร้อนจัดในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ แทนการออกไปเล่นกับเด็กคนอื่นในหมู่บ้าน

แต่เด็กก็คือเด็ก ทำงานทั้งวัน พักบ้างเล่นบ้าง สุดท้ายได้ค่าแรงสิบห้าบาท ยังซื้อก๋วยเตี๋ยวไม่ได้สักชาม

ป.4 รับจ้างตัดหอมในโรงงาน ดมกลิ่นฉุนๆตลอดทั้งวันจนเวียนหัว เขาแค่อยากซื้อสิ่งที่อยากได้แต่ไม่กล้าขอเงินแม่เพิ่มเพราะรู้ว่าคนเป็นแม่เหนื่อย

จึงอยากแบ่งเบาภาระโดยการหาเงินด้วยตัวเอง

ขึ้นมัธยมต้นเขาเริ่มแบกกระสอบส้มขึ้นเขาลงเขา 

จากเด็กชายกลายเป็นนายในช่วงมัธยมปลาย สุดท้ายกระปุกออมสินก็เริ่มเต็ม 

ไวน์ไม่ได้เป็นคนเรียนเก่งจึงหมั่นเพียรเขียนอ่านตลอดเพื่อชิิงทุน เขาพยายาม พยาม แล้วก็พยาม

ในที่สุดความพยายามมักสวยงามเสมอ เขาได้ทุนเรียนต่อม.ปลาย แลกกับการรักษาระดับเกรดให้ดี เขาจึงมักอ่านหนังสือตลอดเวลา วันหยุดทำงานพาร์ทไทม์

ชีวิตวนลูปอยู่กับความพยายามจนไม่ได้ใช้ชีวิต แต่เหมือนชีวิตกำลังใช้เขาอยู่ เขารู้ตัวเองดี 

แต่ใครบ้างไม่อยากใช้ชีวิตจริงมั้ย ทุกคนอย่างเที่ยวอยากพักผ่อน ทว่าสังคมมันบีบรัดให้เขาต้องทำ 

'เงินมันคมความจนมันน่ากลัว' 

ถ้ามีเงินอีกสักนิด สถานภาพเอื้ออำนวยอีกสักหน่อย เขาเองก็อยากพักบ้างเหมือนกัน เหนื่อยแต่ชีวิตแม่งต้องก้าวต่อไปด้วยความเชื่อ...

เชื่อว่าสักวันหนึ่งจะประสบความสำเร็จ

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่รู้ว่ามีีแต่คนแอบมองตัวเองตลอด ไม่เคยรู้ว่าตัวเองฮอตถึงนอกโรงเรียน

จนถึงวันปัจฉิมที่ได้รับดอกไม้จากหนุ่มๆหลายคนถึงได้รู้ตัว เป็นความแปลกใหม่ ให้ความรู้สึกชวนจั๊กจี้หัวใจ คันยุบยิบ แต่ให้เบอร์กับแค่คนเดียว เพราะพี่คนนั้นเขาแปลกดี

ใกล้เวลาอ่านหนังสือ เขารีบตรงเข้าไปอาบน้ำให้สดชื่น แล้วกลับมาเปลี่ยนชุดหน้าตู้เสื้อผ้า คว้าชุดนอนลายเป็ดเหลืองอ๋อยมาสวม ก่อนเดินไปยังโต๊ะทำงานมุมในสุดของห้อง เลือกหยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากกองหนังสือมากมายบนโต๊ะ

วันนี้วิชาที่จะติวคือคณิตศาสตร์ เปิดหน้าแรกไวน์ตาแม่งลายเลย มีแต่ตัวเลขที่โคตรจะเกลียดแต่ต้องฝืน รอบแรกไม่เข้าหัวก็ต้องรอบสอง รอบสาม วนไปจนกว่าจะได้ ระหว่างการติวเขาก็มีพักสมอง อ่านนิยายบ้าง ไม่ให้เครียดจนเกินไป

สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดัง ครืดด ครืดดดด~ 

ในเวลาสามทุ่มตรง

เขาสะดุ้งเล็กน้อย มองเบอร์บนหน้าจอ คงเป็นหนุ่ม'ปุ๊ด' กลิ่นไข่ต้มวันนี้แน่ๆ ไวน์กดรับสาย

"ครับ?"

"อะฮึ่ม...ทำไรอยู่" เสียงจากปลายสายต่างจากตอนเจอหน้ากันเล็กน้อย ทุ้มและนุ่มกว่า ก็หล่อดีนี่

"อะแฮ่ม!" เขาเองก็ต้องวอร์มคอ กระแอมไอเล็กน้อย "อ่านหนังสือครับ" ปรับโทนเสียงให้นุ่มขึ้น

"อ๋อ"

"..."

เป็นการพูดคุยที่ติิดๆขัดๆ ไม่รู้จะถามอะไรต่อแต่ก็อยากคุย มือใหม่หััดรักให้ทำไงได้ สุดท้ายเวลาก็ผ่านไปห้านาที 

"หมดเวลาแล้วครับ" ไวน์ย้ำ 

น้องก็เป้ะเกิ๊น!

"พรุ่งนี้ว่างมั้ย?" พี่รีบแทรกก่อนโดนตัดสาย

"ผมหยวนให้พี่คนเดียวเลยนะ ว่างสามทุ่มห้านาทีเหมือนเดิมครับ"

"ไม่ใช่ดิ...จะชวนเที่ยว"

"อ๋อ..." พรุ่งนี้ปิดเทอมวันแรก "ว่างครับ"

"เดี๋ยวไปรับนะ"

"ครับ"

สิ้นเสียงปลายสายกดวาง ไวน์กัดริมฝีปากตัวเองแน่น ก่อนซบหน้าลงบนโต๊ะด้วยใบหน้าแดงระเรื่อไปถึงใบหู "เขินว่ะ"