4|จูบ

“ผู้ชายพวกนั้นใช้เงินแต่ไม่ให้คำว่ารักเหมือนพี่ตะวัน”

“คำว่ารักของพี่ไม่ได้หวือหวา มีแต่ความจริงใจ วันนี้ดาวอาจจะยังไม่รู้สึก พี่อยากขอเวลา ให้พี่ได้ทำสิ่งที่อยากทำให้ดาวได้ไหม”

“ดาวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนรถคว่ำ ดาวจำอะไรไม่ได้เลย แม้กระทั่งชื่อตัวเอง พ่อเล่าให้ฟังว่าดาวช็อกมาก ตื่นมาก็เอาแต่กรี๊ดแล้วก็ซึมไปตั้งหลายวันกว่าจะยอมคุยกับหมอ”

ตะวันจำวันนั้นได้ดีและไม่มีวันลืม

“ดาว ดาว ฟื้นสิครับดาว” สองมือของชายหนุ่มประคองร่างของแฟนสาวขึ้นมาจากพื้นถนน ของเหลวสีแดงไหลออกจากร่างกายเธอจนเขาตกใจ กลิ่นคาวคละคลุ้งทำให้ตกอยู่ในความกลัว อุบัติเหตุชนแล้วหนีครั้งนั้นทำให้ดาวประดับสูญเสียความทรงจำที่มีเขาไปตลอดกาล

ตะวันเหมือนคนบ้าโดนขัดขวางไม่ให้เข้าเยี่ยม ถูกเจ้าสัวดิลกสั่งห้ามติดต่อกับดาวประดับมาตลอด พอรู้ว่าเธอสูญเสียความทรงจำยิ่งทำให้เขาหมดแรงสู้ต่อ ผู้ชายที่มีแต่ตัวและหัวใจไม่มีผู้ใหญ่คนไหนอยากยกลูกสาวให้ดูแล

ตะวันมีแค่ไร่เล็ก ๆ ที่เป็นมรดกตกทอดจากพ่อแม่ ไม่เด่นพอที่จะทำให้มีโอกาสคว้าดาวประดับมาครอบครอง

ผู้มีอิทธิพลอย่างเจ้าสัวดิลกสามารถทำได้ทุกอย่างดาวประดับถูกส่งไปอยู่เมืองนอกเมื่อหายดี ไม่มีแม้คำร่ำลา รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ไม่มีวันได้รับจากเธออีกแล้ว ความเจ็บปวดนี้ฝังลึกในใจ เขากลายเป็นคนบ้าอยู่พักใหญ่ เมื่อตั้งสติได้จึงคิดทำบางอย่าง จมปลักอยู่กับความทุกข์คงไม่มีอะไรดีขึ้น เจ้าสัวดิลกไม่ผิด ดาวประดับก็ไม่ผิด คนที่ผิดคือเขาเอง เขายังพยายามไม่มากพอ

ทุกการเคลื่อนไหวของเธอในต่างแดนอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา หลายปีผ่านไปในใจตะวันก็ยังมีเพียงดาวประดับ ไร่ภูผาหมอกขยายอาณาเขต ธุรกิจภายในไร่เติบโตอย่างก้าวกระโดด ตะวันใช้ความรู้ที่เรียนมานำไปใช้และพัฒนางานในไร่

ถึงไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยแต่ก็ได้รับการผลักดันส่งเสริมจนถึงที่สุด ตะวันได้น้องชายของพ่อ อาสมภพช่วยสนับสนุนจนไร่ภูผาหมอกเติบโตเป็นที่รู้จักของคนทั้งประเทศ

ตะวันมีทุกอย่างพอที่จะทำให้เจ้าสัวดิลกยอมรับ ไม่รู้ว่าโชคเข้าข้างหรือชะตาฟ้าลิขิต วันหนึ่งเจ้าสัวดิลกให้ลูกน้องคนสนิทติดต่อมาหา พอได้ยินว่าเป็นเรื่องของดาวประดับ ตะวันไม่รอช้ารีบตอบรับข้อเสนอนั้นทันที

“จำไม่ได้ไม่เป็นไร ถ้าพยายามรื้อฟื้นแล้วปวดหัวก็อย่าเลย”

“ในนั้นมีพี่ตะวันอยู่ด้วยใช่ไหมคะ” ในความทรงจำนั้นต้องมีตะวันอยู่ด้วยแน่ พ่อคงไม่ยกเธอให้ผู้ชายที่ท่านไม่รู้จัก ตะวันต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับความทรงจำที่หายไป เธอเชื่อแบบนั้น

“อยากให้มีไหม” แม้จะจดทะเบียนกันแล้ว ดาวประดับก็ยังไม่รู้สึกชินกับสถานะสามีภรรยา ไม่เหมือนกับตะวันเขาดูสบายและผ่อนคลายทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ

“ดาวจริงจังนะคะ ดาวคิดไม่ออกจริง ๆ ถ้าพี่ตะวันไม่เล่าให้ดาวฟังดาวจะรู้ไหมว่าพี่ตะวันกับดาวเคยรู้จักกันมาก่อน”

“ขยับมาใกล้ๆ”

“ไม่เอาหรอก”

“ไม่ทำอะไรหรอก” ดาวประดับกล้าๆ กลัวๆ แต่ก็ยอมขยับเข้าไปใกล้เพราะอยากรู้ กลิ่นสบู่ก้อนสีเขียวที่เธอเตรียมมาโชยออกจากตัวของเขา ไออุ่นจางๆ เมื่อขยับไปใกล้ทำให้เธอนิ่งไป

“ใกล้พอหรือยังคะ”

“อยู่ใกล้พี่แล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง” อบอุ่น ปลอดภัย และไม่อยากไปไหน ดาวประดับพยายามสะบัดไล่ความคิดเหล่านั้นออกไป ทั้งที่จริงสิ่งเหล่านั้นคือเรื่องจริงทั้งหมด

“ไม่เห็นมีอะไรเลย”

“โกหก หัดเป็นเด็กโกหกตั้งแต่เมื่อไหร่ มองตาแล้วตอบมา” เสียงฝนด้านนอกเริ่มดังหนักขึ้น ไม่ต่างจากในใจของดาวประดับหากต้องตอบออกไปแบบนั้นจริง ๆ สิ่งที่เธอได้รับจะเป็นความจริงด้วยหรือเปล่า

“ดาวหนาว”

“หนาวเหรอ”

“อ๊ะ พี่ตะวัน” ตะวันรวบคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ความอบอุ่นและกลิ่นหอมที่เฝ้าคิดถึง ดาวประดับพยายามดิ้นหนีแต่ก็ไม่เป็นผล แรงที่มีเพียงน้อยนิดสู้อะไรกับแรงชายได้

“อุ่นขึ้นไหม ดิ้นทำไม หนาวพี่ก็กอดนี่ไง ผัวกอดเมียอายอะไร ไหนดูสิ หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลย” ดาวประดับขยับหน้าหนี เธอไม่ได้อายสักหน่อยแค่ไม่เคยยอมให้ใครกอดง่ายๆ แบบนี้มาก่อน

“พี่ตะวันปล่อยดาวเดี๋ยวนี้เลย ไหนบอกจะเล่าให้ฟังไง” ตะวันไม่อยากพูดถึงเรื่องในอดีต เขาอยากเดินหน้าสร้างความทรงจำใหม่ให้เธอมากกว่า ถ้าการรื้อฟื้นทำให้อาการปวดหัวของเธอกำเริบแบบนั้นไม่ดีแน่

“พ่อดาวบอกพี่ว่าถ้าพูดถึงเรื่องในอดีตดาวจะปวดหัว”

“รู้แบบนี้แล้วยังมาหลอกดาวอีก” ตะวันหัวเราะชอบใจ เสียงหัวเราะนั้นของนายใหญ่ดังออกไปจนทำให้ลูกน้องที่อยู่ด้านนอกมองหน้ากันแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ก็อยากกอดเมีย อยากอยู่ใกล้ไม่ได้หรือไง”

“ใครเมียพี่คะ”

“อยากรู้ไหม”

“ว้าย! พี่ตะวันทำอะไร” สามีอย่างตะวันคิดแต่จะได้ใกล้ชิด ผิดกับเธอพยายามตีตัวออกห่าง สิ่งที่ได้กับไม่ใช่ ตะวันดันร่างภรรยาลงบนผ้าผืนนุ่ม ระยะเพียงคืบทำให้ใจของหญิงสาวเต้นรัว เธอมองหน้าสามีด้วยความหวาดหวั่น เธอกำลังกลัว แต่แล้วความกลัวนั้นก็ถูกกลืนกินด้วยรสจูบที่แสนนุ่มและอ่อนหวาน

กลีบปากของเธอถูกช่วงชิมอย่างละเมียดโดยชายผู้เป็นสามี ตะวันเกลี้ยมกล่อมและปลอบเธอด้วยจูบที่แสนหวาน ความกลัวทั้งหมดที่มีถูกหลอมละลายกลายเป็นไอร้อน เสียงฝนด้านนอกสร้างบรรยากาศปลุกปั่นให้สามีภรรยามอบความรู้สึกภายในให้กัน

บางอย่างที่ถูกปิดกั้นในใจของดาวประดับถูกทำลายลง ความทรงจำบางอย่างแวบเข้ามาในหัวเธอเป็นระยะ หญิงสาวเริ่มต่อต้านเพราะอาการปวดหัวกำลังกำเริบ จูบนี้ทำให้เธอมองเห็นภาพบางอย่างในหัว ตะวันยังคงฝืนจูบภรรยาต่อ เมื่อเห็นว่าเธอไม่ไหวจึงผละออกแล้วดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้แน่น

“พี่ขอโทษ”

“ดาวเห็นพี่แวบเข้ามาในหัว” เสียงหอบหายใจของภรรยาทำให้ตะวันกระชับกอดแน่นขึ้น เขาไม่ต้องการให้เธอรื้อฟื้น สิ่งที่เขาต้องการคือปัจจุบันมากกว่า

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ”

“พี่กอดดาว พี่ยิ้มให้ดาว”

“เหนื่อยแล้วพักเถอะ ไปอาบน้ำแล้วมานอน” หญิงสาวพยักหน้ายอมทำตาม อย่างน้อยจูบนี้ก็ทำให้เธอเห็นภาพบางอย่าง

--------------------------