Semua Bab ไออุ่นของคุณตะวัน: Bab 1 - Bab 10

ชีวิตของเธอนับจากนี้จะเปลี่ยนไปตลอดกาล ดาวประดับหิ้วกระเป๋าออกจากบ้านหลังใหญ่เพื่อมาทำหน้าที่ภรรยาให้เจ้าของไร่ภูผาหมอกและว่าที่สามีก็ลงทุนขับรถมารับเธอถึงกรุงเทพด้วยตัวเองตะวัน เจ้าของร่างสูงผิวสีแทนคล้ำแดดคือเจ้าของไร่ภูผาหมอก เขาทำหน้าที่ขับรถด้วยความใจเย็น แวะปั๊มทุก ๆ สองชั่วโมงเพื่อให้คนข้างๆ เข้าห้องน้ำ แม้เธอไม่เอ่ยปากเขาก็เข้าใจ ไม่มีใครอดทนนั่งรถนาน ๆ ได้หรอก หรือไม่อาจมี ดาวประดับคนนี้ไง โตเป็นสาวดูขาวขึ้นเยอะ ปากนิดจมูกหน่อย เสียดายไม่ช่างพูดช่างเจรจาเหมือนเมื่อก่อน คงเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน“อยากแวะซื้อของก่อนไหม พี่จะพาแวะห้างในเมือง”“ไม่เป็นไรค่ะ” เจ้าของไร่พยักหน้าแล้วเร่งความเร็วเพราะใช้เวลาทำธุระที่อำเภอเสียนานดีที่ยังไม่ค่ำมืดเสียก่อนทางเข้าไร่ก็เพิ่งจะลงคอนกรีตเสร็จข้างเดียวขืนชักช้าเกรงว่าฝนหลงฤดูจะเทลงมาทำให้การเดินทางล่าช้ามากกว่าเดิมยังไม่ทันไรฝนห่าใหญ่ก็เทลงมา ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆฝน ตะวันต้องใช้สมาธิและฝีมือการขับรถค่อนข้างมาก อาศัยความชำนาญพารถเจ็ดที่นั่งเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ระหว่างนั้นก็สังเกตคนข้าง ๆ อยู่ตลอดดาวประดับกำลังกลัว

“ดาวไม่ชอบเด็ก”“แต่พี่ชอบ เด็กขี้บ่นยิ่งชอบ”ณ เรือนกลางไร่ช่วงบ่ายของวัน คนงานนับร้อยมารวมตัวกันเพื่อรอชื่นชมนายหญิงของนายตะวัน นับเป็นข่าวดีและเรื่องน่าตื่นเต้นของคนงาน ทุกคนรู้ว่านายใหญ่ทุ่มเทเรื่องงานมากกว่าการหาคู่ ไม่คิดว่าอยู่ ๆ ไร่ภูผาหมอกจะมีนายหญิงขึ้นมาอยู่เคียงข้างนายใหญ่ ทุกคนดีใจ และยินดีต้อนรับ“นี่ดาวประดับนายหญิงของไร่ ขอบใจทุกคนมากที่มาในวันนี้” เสียงฮือฮาของคนงานดังขึ้นเป็นระยะ ส่วนมากเป็นเสียงชื่นชมความสวยของเมียนายใหญ่ ไม่อยากเชื่อว่านายใหญ่จะมีเมียสวยขนาดนี้ วันๆ เอาแต่ขลุกอยู่กับงาน ตากแดดตากลมจนผิวคล้ำแทบไม่มีเวลาดูแลตัวเอง“ยินด้วยนะนาย”“ขอบใจมาก ทุกคนเลยนะ” ดาวประดับยืนมองภาพคนงานและเจ้านายที่ดูสนิทสนมกันเหมือนเครือญาติ ทุกคนส่งรอยยิ้มให้เธอ รู้สึกได้ถึงมิตรภาพและความจริงใจ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นทุกคนก็แยกย้ายไปทำงานดาวประดับยังไม่อยากกลับบ้าน งานในไร่นี้น่าสนใจ ทำให้เธอกระตือรือร้นอยากเรียนรู้มากกว่านั่งเก้าอี้บริหารเสียอีก ตะวันมีเรื่องที่ต้องจัดการเลยอยากให้เธอกลับไปรอที่บ้านก่อน อยู่ ๆ ฝนก็ตั้งเค้ามาเกรงว่าถ้าให้ตามไปด้วยจะตากฝนไม่สบายเสียเปล่าๆ“ดาวอย

“ทุกคนกินข้าวกันค่ะ” นายใหญ่และคนงานวางงานในมือลง แม่ครัวเรียกกินข้าวเสียงใสมีหรือที่จะปฏิเสธ“มีอะไรกินบ้างครับนายหญิง”“ดาวเตรียมมาแค่ไข่กับปลากระป๋องค่ะ มาคราวหน้าสัญญาว่าจะจัดเต็ม” ตะวันมองเจ้าของเสียงเจื้อยแจ้วนั้นแล้วยิ้มไม่หยุด“ลำบากแบบนี้นายหญิงอย่ามาเลยครับ”“ไม่ได้ลำบากอะไรเลยนี่คะ แค่มาทำกับข้าว งานก็ไม่ได้ช่วยทำ” สายตาของหญิงสาวมองไปยังสามีที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ ใบหน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ เห็นแบบนั้นแล้วเธอจึงเดินขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาส่งให้เขา“ให้พี่เหรอ”“ค่ะ”“เช็ดให้ด้วยสิ มือไม่มีแรง” สามลูกน้องรีบตักข้าวใส่จานแล้วเดินหามุมเหมาะนั่งกินอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ข้าวใหม่ปลามันได้หยอกล้อกันนายใหญ่มีชีวิตชีวาขึ้นมาก รอยยิ้มที่น้อยนักมักได้เห็น จ้อยหนึ่งในคนงานที่ใกล้ชิดกับตะวัน ทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่มาตั้งแต่รุ่นบุกเบิก เคยได้ยินเรื่องนายหญิงมาบ้างพ่อของนายหญิงเป็นเจ้าสัวใหญ่ร่ำรวยจากการทำธุรกิจหลายอย่าง เคยพานายหญิงมาที่ไร่แห่งนี้ครั้งหนึ่ง นายหญิงเป็นเด็กน่ารัก ยิ้มสวย รอยยิ้มสดใสนั่นตราตรึงผู้คนที่พบเห็นเจ้าสัวดิลกต้องการไร่ภูผาหมอกแห่งนี้มาครอบครอง แต่เพราะความใจแข็ง

“พี่ทำให้ดาวตกใจนะคะ” ตะวันรู้ว่าเธอตกใจ ให้อดใจไม่ให้กอด หอม ลูบไล้ ลวนลามเมียตัวเองได้อย่างไร งานแต่งก็ไม่ได้จัดอย่างใครเขา คืนเข้าหอก็ไม่มีแถมเจ้าสัวดิลกยังย้ำเรื่องมีหลานเพิ่มให้เขาปวดใจอีก ท่านกลัวจะอยู่ได้ไม่นานเพราะอาการป่วยที่เป็นอยู่ตะวันรับปากและจะพยายาม ไม่ลืมเรื่องความทรงจำของเธอ ตะวันเชื่อว่าความทรงจำจะไม่มีผลเพราะเขาจะทำให้เธอรักเขาใหม่อีกครั้ง“ก็พี่รัก อยากอยู่ใกล้”“ใช้คำเปลืองไปมั้ยคะ”“ไม่สักนิด”ดาวประดับยิ้มเขิน หากเขารุกแรงแบบนี้เธอจะพยายามรับมือให้ได้ ต้องอยู่กันไปอีกนานไม่รู้นานแค่ไหน พ่อนะพ่อทำไมต้องฝากเรื่องหลานกับลูกเขยจริงจังขนาดนั้น“พี่ตะวัน ดาวปรับตัวไม่ทันค่ะ”“สบายๆ สิ ดูพี่สิ ไม่เห็นต้องคิดมาก”“ดาวไม่เคยมีสามีมาก่อนนี่คะ”“พี่รู้ พี่ก็ไม่เคยมีเมียมาก่อน ดาวคือเมียคนแรก เรามาเรียนรู้ไปพร้อม ๆ กันนะ” ไม่เข้าใจก็จะหาว่าโกหก มันยากเหลือเกิน ไม่เคยรู้จัก ไม่ได้รัก แค่พ่อบอกว่าเขาเป็นคนดีเธอก็ยอมตอบตกลง ผู้ชายคนนี้พยุงครอบครัวของเธอให้เดินหน้า ไม่ใช่คนเลวพวกนั้นที่คิดแต่แสวงหาผลกำไรโดยไม่ถึงความสัมพันธ์อันยาวนาน“ก็ได้ค่ะ แต่ดาวขอเรื่องหนึ่งได้มั้ยคะ”“ขอ

“มองอะไรคะ”“ผิวเสียหมดแล้ว แดดแรงพอก่อนมั้ย” ชีวิตคุณหนูอย่างเธอไม่เคยเจอแดดแรงขนาดนี้ แต่ครั้งนี้ดาวประดับเต็มใจและตั้งใจมาก เธอรู้สึกอิสระและมีความสุขกับการอยู่กับต้นกุหลาบ แม้จะเหนื่อยและร้อนจนผิวแดงอักเสบเธอก็ไม่ปริปากบ่น มีแต่สามีนี่แหละที่ร้อนรนแทนเธอทุกอย่าง“ดาวทาครีมกันแดดมาค่ะ” ท่าทางของพ่อหนุ่มเจ้าของไร่ไม่ได้สนใจครีมกันแดดที่เธอทามาสักนิด“แต่หน้าแดง ช่วยได้ที่ไหน”“ครีมกันแดดป้องกันแสงแดดทำร้ายผิวค่ะ ผิวแดงคงเกิดจากผิวของดาวเอง” อีกไม่นานเธอคงชินกับแสงแดด ตอนนี้ไม่ได้ห่วงผิวเลยสักนิด เธออยากเรียนรู้และอยู่กับสวนกุหลาบแห่งนี้ให้มากและนานที่สุด“เข้าร่มสักแป๊บสิ พี่ให้ป้าภาทำน้ำมะนาวเย็น ๆ มาให้ด้วย” แผนหลอกเมียเข้าร่มสำเร็จ ดาวประดับยอมเดินเข้ามานั่งม้าหินอ่อนใต้ต้นก้ามปูยักษ์ บนโต๊ะมีตะกร้าหวายใบกลางวางอยู่และกระติกน้ำแข็งเล็ก ๆ ที่เห็นบ่อยในครัว“หิวหรือยัง กินข้าวเที่ยงเลยมั้ย”“ป้าภาทำอะไรมาให้บ้างคะ” พอได้กลิ่นอาหารที่โชยออกมาท้องก็เริ่มร้อง“ราดหน้าทะเล พี่จำได้ว่าดาวชอบกินอาหารทะเล เมื่อวานพี่ให้คนงานแวะซื้ออาหารทะเลเข้ามาให้ตอนออกไปซื้อปุ๋ย” ดาวประดับนั่งมองสามีแก