ตอนพิเศษ

วันเวลาผ่านพ้นไปจนเข้าปีที่ห้าที่ทั้งคู่ร่วมทุกข์สุขกันมาจนเกิดมีพยานรักตัวน้อยมาทำให้ไร่ภูผาหมอกไม่เงียบเหงา

“พ่อตะวัน ไม่กินข้าว ไม่เอา”

“น้องฟ้าไม่กินไม่ได้นะคะ จะปวดท้องร้องโอ๊ยๆ นะ”

“ไม่อร่อย เค็ม คิดถึงแม่ดาว” เพียงเท่านั้นดวงตากลมโตก็คลอหน่อยเต็มไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากบิดเบ้พร้อมปล่อยโฮเต็มกำลัง

“โอ๋ๆ เดี๋ยวแม่ดาวก็กลับมานะลูก พ่อหยุดป้อนก่อนก็ได้ เรามาเดินเล่นพักผ่อนกันก่อนดีกว่า” น้องฟ้าอ้าแขนให้ผู้เป็นพ่ออุ้มออกจากโต๊ะกินข้าว ทันทีที่พ่ออุ้มแนบอกแก้มขาวใสก็ซบลงบนบ่าของพ่อทันที เมื่อคืนก็กว่าจะกล่อมให้หลับได้ร้องไห้งอแงขอโทรหาแม่ไปหลายครั้ง

ปีนี้น้องฟ้าอายุครบสามขวบพอดี เป็นเด็กพูดเก่งช่างเจรจา ติดแม่มากกว่าพ่อ วันที่น้องฟ้าเกิดพ่อตะวันติดพายุอยู่บนเขาเลยไม่ได้มีโอกาสเข้าไปให้กำลังใจแม่ดาวในห้องคลอด แต่พอลงมาได้ก็ตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาลทันที

“พ่อตะวันขา คิดถึงแม่ดาว”

“เดี๋ยวแม่ดาวก็กลับมาแล้ว น้องฟ้าต้องกินข้าวให้หมดก่อนที่แม่ดาวจะกลับมา ทำได้มั้ยครับ”

“น้องฟ้ากินไม่ลงค่ะ”

“แม่ดาวต้องไปช่วยคุณปู่ทำงาน อยู่กับพ่อแค่สามวันเองนะ” นึกน้อยใจลูกสาวเหมือนกันแต่เพราะคนเป็นแม่เลี้ยงมาไม่แป