4. ความแตก

4. ความแตก

วันต่อมาอินทัชได้นำชุดเก้าอี้ที่เขียนฝันออกแบบไปเสนอลูกค้า ผลปรากฏว่าลูกค้าชอบเป็นอย่างมากและตกลงจะร่วมลงทุน อีกทั้งยังทำสัญญาให้โรงงานเป็นผู้ผลิตและออกแบบให้เป็นระยะเวลาหนึ่งปี โดยมีเงื่อนไขว่างานทุกชิ้นที่โรงงานผลิตให้จะต้องเป็นผู้ออกแบบคนเดิมตลอดระยะเวลาหนึ่งปี จากเดิมที่เคยคิดว่าจะทำไปก่อนตอนนี้เขียนฝันจึงได้งานมาทำเป็นชิ้นเป็นอันแบบไม่ได้ตั้งตัว

"คุณหายเป็นประจำเดือนรึยัง"

อินทัชถามขึ้นในขณะที่เขียนฝันกำลังยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มหลังจากรับประทานอาหารเย็นอิ่ม เขียนฝันได้ฟังถึงกับสำลักรีบคว้ากระดาษทิชชูมาซับมุมปาก ตั้งแต่ที่เธอบอกอินทัชว่ามีประจำเดือนก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว เขียนฝันลืมไปเสียสนิท

"อ๋อ"

"เป็นนานไปแล้วนะ"

เมื่อได้ยินประโยคที่สองเขียนฝันก็สะดุ้งอีก ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาอินทัชทำได้เพียงแค่กอดเธอนอนทุกคืน หากคืนนี้จะหาวิธีเลี่ยงก็คงยาก อันที่จริงไม่ใช่ว่าเขียนฝันอยากจะเล่นตัวหรืออะไร เป็นเพราะเธอพึงนึกอยู่เสมอว่าตนเองไม่ใช่เขียนฟ้าตัวจริงจึงละอายแก่ใจและรู้สึกผิด หากทุกอย่างเลยเถิดไปกว่านี้คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นอินทัช ถ้าเขารู้ความจริงในสักวันว่าคนที่เขาแต่งงานด้วยไม่ใช่คนที่เขารักตั้งแต่แรก เขาคงจะมองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป  เจ็บกว่านั้นคือหากเขารู้ว่าคนที่รักผลักไสเขาให้คนอื่นอินทัชคงจะเสียใจมาก

"พรุ่งนี้ไปหาหมอมั้ยครับ ให้หมอตรวจดูเผื่อว่าอาจมีบางอย่างผิดปกติ"

ที่แท้อินทัชเพียงแค่เป็นห่วงก็เท่านั้น  คำถามเมื่อครู่ก็ทำให้เขียนฝันคิดเลยเถิดไปไกล  เธอยิ้มเจื่อนก่อนจะตอบกลับ

"อ้อ ค่ะ เพิ่งจะหายเมื่อวานนี้เองค่ะ ไม่ต้องไปหรอกค่ะ"

"อ้าว หายแล้วเหรอ"

"ค่ะ"

หญิงสาวตอบเสียงแผ่วเบา มองใบหน้าคมคายที่กำลังส่งยิ้มให้แล้วไม่กล้าสบตา ในหัวคิดว่าคืนนี้จะหาข้ออ้างอะไรได้อีก พอคิดขึ้นได้แล้วก็เสแสร้งแกล้งไอทำทีเหมือนจะป่วย

แค่ก ๆ

"เป็นอะไรครับ ข้าวติดคอเหรอ"

"ฟ้า ฟ้าปวดหัว เจ็บคอ คัดจมูก ปวดท้อง เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว แล้วก็ เอ่อ น่าจะปวดฟันด้วยค่ะ"

"หืม"

เมื่อได้ยินอินทัชก็อึ้งจนพูดไม่ออก  เขามองหน้าภรรยาสาวอย่างรู้ทัน เห็นเงียบ ๆ แบบนี้แต่เล่ห์เหลี่ยมเจนจัดกว่าที่คิด

"เรียกรถพยาบาลดีมั้ยครับ"

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางเอาไว้บนโต๊ะมาแล้วตั้งใจจะกดโทร.หาโรงพยาบาลให้เอารถมารับ แต่อีกฝ่ายก็เร็วพอตัวรีบคว้ามือถือมาห้ามไม่ให้เขาต่อสาย

"คืนนี้นอนพักน่าจะหายดีค่ะ"

"แค่นอนเฉย ๆ ก็หายเหรอครับ เป็นเยอะขนาดนี้ไปหาหมอเถอะ"

"เป็นไม่เยอะค่ะ เป็นไม่เยอะแล้ว หายแล้วค่ะ เพิ่งหายเมื่อกี้นี้"

"แน่ใจนะ"

"ค่ะ"

รับประทานอาหารเย็นเสร็จเขียนฝันก็ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่า หลังจากเปิดประตูเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นอินทัชนั่งรออยู่ที่เตียงสีหน้าตึงเครียด ในมือยังมีกระเป๋าสตางค์ของเขียนฝันถืออยู่ด้วย

"คุณหนึ่งมีอะไรรึเปล่าคะ"

"นางสาวเขียนฝัน มานิชกร"

เขากางกระเป๋าสตางค์ออกพร้อมอ่านชื่อในบัตรประจำตัวประชาชนของเขียนฝันเสียงดังฟังชัด จากนั้นตะคอกถาม

"คืออะไร! นี่มันเรื่องบ้าอะไร คุณตอบผมมาเดี๋ยวนี้นะ"

"...คุณหนึ่ง"

"ผมอยากรู้ว่าทำไมถึงเป็นคุณ  เก่งมากที่โกหกผมได้เป็นอาทิตย์"

"ขอโทษค่ะ ในเมื่อคุณรู้แล้วฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัว  แต่..."

หญิงสาวรู้สึกตัวเล็กลีบลงทันที เพราะไม่เคยเห็นเขาโกรธเท่านี้มาก่อนจึงได้แต่ก้มหน้ารับผิด

"ขอโทษ แล้วจบเหรอ"

"...ฝัน"

"ฝัน? เหอะ หน้าไม่อาย คุณสวมรอยแต่งงานกับผมทำไม ถ้าผมไม่เห็นกระเป๋าคุณตกอยู่แล้วหยิบขึ้นมาดูผมคงโง่ไปอีกนาน"

"...ฝันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกนะคะ"

"ไม่ได้ตั้งใจบ้าบออะไร คุณก็รู้ว่าคนที่ผมรักคือน้องคุณ ไม่ใช่คุณ...คุณทำได้ยังไง"

เขียนฝันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ใช้มือทั้งสองข้างกระชับคอเสื้อคลุมอาบน้ำไว้แน่น ยืนหน้าชาตัวสั่นเทา

"เขียนฟ้าไปไหน"

"ฟ้าไปต่างประเทศแล้วค่ะ"

"ไม่จริง ถ้าฟ้าจะทิ้งความรับผิดชอบแบบนั้นแล้วจะหมั้นกับผมทำไม เป็นคุณใช่ไหมที่ขอให้ฟ้าไปแล้วก็สวมรอยแทน"

"ไม่ใช่นะคะ คุณเข้าใจผิด"

"นี่คุณจะบอกว่าเพราะฟ้าไม่อยากแต่งงานกับผม ก็เลยหนีงานแต่งแล้วยินดีให้คุณแต่งแทนเหรอ ใครมันจะไปเชื่อวะ"

"...แต่นั่นมันก็คือเรื่องจริง"

"หุบปาก!"

"...คุณหนึ่งคะ ฝันขอโทษ"

"พรุ่งนี้เราต้องคุยกับแม่ของคุณ ผมจะพาคุณกลับไปส่งบ้าน แล้วค่อยไปเซ็นใบหย่า"

อินทัชเดินออกจากห้องไป ในวันที่จดทะเบียนสมรสเป็นเพราะทั้งคู่ต่างแยกกันจดคนละห้อง พอจดแล้วเขียนฝันก็นำมาเก็บไว้เองทั้งสองฉบับ เขาจึงไม่ได้เห็นอะไรและไม่ทันได้เอะใจ รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นคนโง่ไปเสียแล้ว

...เขาถูกเธอหลอกและต้มจนเปื่อย