5. เอาลูกสาวมาคืน

5. เอาลูกสาวมาคืน

นอกจากหน้าตาที่เหมือนกัน เขียนฝันไม่มีอะไรเหมือนเขียนฟ้าเลยสักนิด ในสายตาอินทัชเขียนฝันเป็นเพียงผู้หญิงแสนธรรมดาบ้าน ๆ ไม่มีอะไรน่าสนใจ มินำซ้ำยังชอบทำตัวประหลาดเอาแต่หลบหน้าผู้คน ไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่เขาเคยคิดว่าใสซื่อคนหนึ่งจะกล้าวางแผนสลับตัวมาเป็นเจ้าสาวเขาอย่างแยบยล และยิ่งกว่านั้นคือเขาเองก็ไม่ได้เอะใจสงสัย ยอมให้เธอหลอกมาได้นานเป็นอาทิตย์

แล้วผู้หญิงที่เขารักล่ะ...เขียนฟ้าเธอหายไปไหน ทำไมถึงยอมให้พี่สาวทำเรื่องแบบนี้ อินทัชโกรธจนควันแทบจะออกหู แต่ก็ยังพยายามระงับความโกรธไว้อยู่ หากจะให้อยู่กินกันไปแบบเลยตามเลยเขาก็คงยอมรับไม่ได้ เพราะเขาเองไม่ได้มีใจให้เขียนฝันตั้งแต่ต้น

อินทัชลงมานอนที่ชั้นล่างตลอดทั้งคืน รุ่งเช้าก็เข้าไปเอาเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนตอนอาบน้ำ เขาไม่พูดคุยสักคำ ทำเหมือนเขียนฝันเป็นธาตุอากาศ พอเขียนฝันจัดการธุระตัวเสร็จก็เดินลงมาชั้นล่าง  ส่วนเขาเดินออกไปสตาร์ทรถรอ ไม่นานเขียนฝันก็เปิดประตูมานั่งข้างคนขับ แม้แต่หน้าเธอเขาก็ยังไม่อยากจะมอง

ครู่ต่อมาทั้งสองก็เดินทางมาถึงบ้านเต็มดวง  อินทัชบอกทุกอย่างไปจนหมด เต็มดวงได้ฟังก็ตกใจมาก แต่ไม่นานก็วางตัวสงบ  หันไปบอกกับลูกเขยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง  มีเพียงเขียนฝันเท่านั้นที่รู้ชะตากรรมตัวเองว่าต่อจากนี้ไปจะเจออะไร

"แม่ขอคุยกับน้องฝันสักครู่นะคะคุณหนึ่ง"

ผู้เป็นแม่จูงมือลูกสาวเข้าไปอีกห้องหนึ่ง เขียนฝันเองก็เดินตามเต็มดวงไปอย่างว่าง่าย ดวงตาทั้งสองคู่ของเธอปริ่มจะร่ำไห้อยู่ร่อมร่อ  อินทัชไม่สนใจหรอก  ต่อให้เธอจะร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดเขาก็ไม่สน  เพราะสิ่งที่เธอทำไว้มันสามารถทำลายชีวิตเขาได้เลย

"แกทำได้ยังไง แกอยากได้ผู้ชายของน้องเหรอฝัน"

เต็มดวงกระชากแขนเรียวแรง ๆ เค้นถาม อีกมือหนึ่งก็ทุบตีลูกสาวไปด้วย

"ฉันอุตส่าห์หาผู้ชายดี ๆ มาแต่งกับน้อง ทำไมแกต้องแย่งคุณหนึ่งไปจากน้อง แกนี่มันตัวปัญหา เลี้ยงไม่เชื่อง  แกน่าจะตาย ๆ ไปซะตั้งแต่ตอนนั้นทุกอย่างมันจะได้จบ ๆ ไป  บอกมาทำทำไม  แกทำแบบนี้ทำไม!"

"ฟ้าเป็นคนเสนอให้ฝันแต่งกับคุณหนึ่งเองค่ะ ส่วนตัวฝันเองก็อยากไปจากที่นี่ด้วย  เพราะ...เพราะฝันไม่อยากอยู่กับแม่ แม่ชอบทุบตีฝัน"

"อะไรนะ!"

พอเขียนฝันบอกออกไปตามตรงเต็มดวงก็เดินไปหยิบไม้เรียวที่วางไว้อยู่ฟาดลงบนร่างกายลูกสาวแบบไม่ยั้งมือ เขียนฝันร้องไห้อ้อนวอนขอให้ผู้เป็นแม่หยุดแต่ก็เปล่าประโยชน์ สองมือพนมขึ้นไหว้ร้องขอให้แม่หยุดตี  แต่เต็มดวงยิ่งเพิ่มน้ำหนักมือแรงกว่าเดิม  เธอเจ็บแสบไปทั้งตัวน้ำตาไหลอาบแก้ม  

"ฝันเจ็บ ฝันขอโทษ แม่พอเถอะค่ะ ฝันเจ็บ ฝันจำแล้ว"

หยาดน้ำตาใส ๆ ร่วงกราว เขียนฝันปาดน้ำตาออกจากสองแก้มเนียนทรุดลงนั่งกอดขามารดาอย่างน่าสงสาร  ทั้งฟูมไหวอ้อนวอนแต่เต็มดวงก็ยังตีไม่หยุด

"แม่ขา น้องไม่อยากแต่งงานน้องให้ฝันแต่งแทนจริง ๆ  ฝันพูดความจริงนะคะ  ฝันไม่กล้าโกหกแม่หรอก"

"แล้วตอนนี้น้องอยู่ไหนห๊ะ"

"น้องไปต่างประเทศแล้ว ...ฮื่อ..."

"ดี ดูสิ่งที่พวกแกทำแต่ละคน  ฉันเลี้ยงมาด้วยความยากลำบาก แต่ไม่มีใครเห็นหัวฉันเลยสักคน อีกคนก็ทำอะไรตามใจ อีกคนก็ชอบทำตัวเป็นตัวปัญหา"

เต็มดวงพูดพลางใช้มือเฉดหน้าผากลูกสาว สะบัดขาอย่างแรงจนร่างเล็กฟุบลงกับพื้น แต่ถึงอย่างนั้นเขียนฝันก็ยังลุกขึ้นมากอดขาเต็มดวงไว้อีก

"แม่ขา ฝันขอโทษ"

"แกไม่ต้องมาขอโทษฉัน ในเมื่อแกอยากแต่งงานกับคุณหนึ่งมากแกก็ห้ามหย่ากับเขาเด็ดขาด รู้มั้ยว่าเขามีประโยชน์กับฉันแค่ไหน หากไม่ได้เขาเราจะมีคนนับหน้าถือตาขนาดนี้เหรอ"

"นะ...นี่แม่หมายความว่าจะให้ฝันเกาะคุณหนึ่งกินเหรอคะ ถ้าทำแบบนั้น"

ผู้เป็นแม่ดึงลูกสาวขึ้นยืนแล้วตบหน้าไปหนึ่งฉาด  ใบหน้างามหันไปตามแรง

"เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นเพราะแกไม่ใช่เหรอ หากแกไม่สวมรอยเป็นน้องแล้วแต่งแทน ป่านนี้ยัยฟ้าก็แต่งออกไปอย่างราบรื่นแล้ว"

"แต่คุณหนึ่งเขาเกลียดฝัน แม่จะให้ฝันอยู่กับเขาต่อได้ยังไง"

"ฉันก็เกลียดแก แกยังทนอยู่กับฉันมาได้ตั้งนาน"

"...แม่"

"ถ้าทำไม่ได้ก็อย่ามาเรียกฉันว่าแม่ ตั้งแต่พ่อแกตายไปฉันหาเลี้ยงพวกแกเหนื่อยสายตัวแทบขาด ยอมอดมื้อกินมื้อเพื่อให้พวกแกได้อิ่ม ลำบากส่งเสียให้เรียนหนังสือจนจบ ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้แกมันลูกอกตัญญู"

"...ฮึก แม่เคยรักฝันบ้างมั้ยคะ ทำไม...ทำไมแม่รักฝันเท่าฟ้าไม่ได้ ทั้งที่ฟ้ากับฝันก็เป็นลูกแม่เหมือนกัน"

"...แกไม่ต้องมาเถียง...แกกลับไปซะ ถ้าแกหย่ากับคุณหนึ่งเราขาดกัน"

เต็มดวงเดินออกมาจากห้อง ส่วนเขียนฝันรีบเช็ดน้ำตาให้แห้งเดินตามออกมาทีหลัง การที่ได้ยินแม่แท้ ๆ บอกว่าเกลียดชังลูกตัวเองจากปาก ทำให้เขียนฝันเจ็บปวดแทบใจสลาย

พอบอกเรื่องนี้กับเต็มดวงแล้วอินทัชพาเขียนฝันขับรถออกมาทันที ตั้งใจจะพาไปอำเภอเพื่อจดทะเบียนหย่าขาดจากกันเสียตั้งแต่วันนี้ เรื่องจะได้จบ ๆ  แต่พอถึงหน้าอำเภอเขียนฝันก็ไม่ยอมลงจากรถ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่ยอมลง  เขายื้อยุดเธอก็ทำท่าทีขัดขืน

"ตกลงจะเอายังไง"

เขาถามเสียงดุ  ยืนรอได้ประมาณสิบนาทีแล้ว

"...ฝันขอเวลาได้มั้ยคะคุณหนึ่ง"

"ขอเวลาเพื่อ?"

"...ฝันไม่มีที่ไป"

เขียนฝันบอกออกไปทั้งน้ำตา หากยอมหย่าก็เท่ากับว่าได้ตัดขาดจากครอบครัว แล้วตอนนี้เงินติดตัวก็มีไม่มากพอที่จะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ เต็มดวงไม่ได้แบ่งอะไรให้เลย เพราะเธอเป็นลูกที่แม่ไม่รัก  จึงไม่ได้สมบัติติดตัวมาแม้แต่แดงเดียว

"บ้านคุณก็ใช่ว่าจะอดอยากขนาดนั้น แล้วแม่คุณก็"

พูดมาถึงตรงนี้อินทัชก็สะดุดตากับรอยแผลที่ถูกตีบนตัวหญิงสาว หัวใจของเขาอ่อนยวบลงทันที ไม่น่าเชื่อว่าเต็มดวงที่พูดจาดีและวางตัวดีต่อหน้าเขาจะเฆี่ยนตีลูกสาวได้หนักมือขนาดนี้ พอมองดี ๆ จึงรู้ว่าแก้มของเขียนฝันที่มีรอยแดงไม่ได้เกิดจากการร้องไห้ แต่เป็นรอยนิ้วมือจากการถูกแม่แท้ ๆ ตบตี

จะใจอ่อนทำไม...แบบนี้ก็สมควร มันเป็นสิ่งที่เขียนฝันจะต้องได้รับ อินทัชเบือนหน้าหนีมองทางอื่น ไม่อยากให้ตัวเองใจอ่อนกับผู้หญิงหลอกลวงคนนี้อีก

"แต่ ตามที่ระบุไว้ในเอกสารสัญญา ลูกค้าอยากให้ฝันเป็นคนออกแบบเฟอร์นิเจอร์ให้จนกว่าจะครบปี ถ้าคุณหนึ่งผิดสัญญาจะต้องจ่ายค่าชดเชยไม่ต่ำกว่าสิบล้าน ถ้าคุณหนึ่งจะหย่ากับฝันฝันก็จะไม่ออกแบบเฟอร์นิเจอร์ให้ลูกค้ารายนี้ต่อแล้ว"

"นี่คุณกำลังขู่ผมอยู่เหรอ"

"ฝันไม่ได้ขู่ค่ะ ถ้าเราหย่ากันแล้วฝันก็ไม่มีความจำเป็นต้องทำงานให้คุณหนึ่งอีก"

"เหอะ...หน้าด้านแล้วยังเล่ห์เหลี่ยมเยอะอีก"