Chapter 5

Chapter 5

ในความฝัน ฉันกำลังยืนอยู่ท่ามกลางดอกทานตะวัน สีเหลืองอร่ามชูช่อแข่งกับดวงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา สวนดอกไม้ดูร้างไร้ซึ่งผู้คน มีเพียงฉันที่ยืนอยู่เพียงคนเดียว ดูเอาเถิดในขนาดในฝันฉันยังไม่เหลือใคร ช่างคล้ายกับชีวิตจริงเหลือเกิน

“ลลิล..” เสียงหวานๆที่คุ้นชินดังขึ้นทางด้านหลัง ฉันหันขวับไปตามเสียง ร่างบางในชุดเดรสสีขาวยาวระพื้น ผมยาวสลวยของเธอโบกพลิ้วไปตามแรงลมที่โชยมาอ่อนๆ ดวงหน้าสวยหวานที่ละม้ายคล้ายคลึงกับฉันยิ้มกว้าง มือของเธอกางออกคล้ายกับจะเรียกให้ฉันเข้าไป

“แม่เอย..” น้ำเสียงของฉันสั่นพร่าด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ประดังประเดเข้ามาพร้อมๆกัน ตื่นเต้นดีใจคิดถึง ฉันเองก็บอกไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไหนมากกว่ากัน ฉันโผเข้ากอดแม่อย่างแนบแน่นด้วยความคิดถึง ฉันโหยหาอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้มานานแสนนานถึงจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันก็ทำให้หัวใจของฉันอุ่นวาบคล้ายกับมีแสงแดดโลมไล้หัวใจที่แช่แข็งด้วยความเหงามาตลอด

“ลลิลคิดถึงแม่” ฉันกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก ถึงจะรู้ว่ามันเป็นแค่ความฝันแต่ฉันก็ไม่อยากผละออกจากอ้อมกอดนี้ ไม่อยากตื่นเลย อยากอยู่ในความฝันนี้ตลอดกาล..

“ลลิลคนเก่งของแม่ ลูกต้องเข้มแข็งนะ แม่จะคอยดูหนูอยู่บนนี้” มือเล็กๆของแม่ลูบไล้แผ่นหลังของฉันอย่างแผ่วเบา ร่างของแม่เริ่มโปร่งบางและค่อยๆเลือนหายไปในที่สุด

“แม่...”  ในฝันนั้นฉันกรีดร้องขึ้นมาอย่างสุดเสียง หัวใจวูบโหวงด้วยความใจหายปนความเศร้าพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลริน ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ มือทั้งสองข้างของตัวเองกำลังกอดรัดใครบางคนแน่นหนึบเพราะใบหน้าของฉันซบอยู่แผ่นอกของเขา กลิ่นน้ำหอมผู้ชายจางๆลอยอบอวลอยู่ใกล้ๆ ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองเขา ใบหน้าเรียวได้รูปกำลังอยู่ในห้วงนิทรา คิ้วเข้มบางครั้งก็ขมวดมุ่น ริมฝีปากแดงจัดขยับไปมาเหมือนกำลังอยู่ในห้วงความฝัน ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติฉันคงรีบผละออกจากตัวของเพื่อนรักเพราะตอนนี้เราโตเป็นผู้ใหญ่มากเกินจะมากอดกันแบบนี้ได้แล้ว ทว่าตอนนี้ความเศร้าปนความเหงาคล้ายคนที่กำลังจะโดนทอดทิ้งทำให้ฉันโหยหาความอบอุ่นจากใครบางคนและอ้อมกอดของอคินมันก็ช่างอบอุ่นเหลือเกิน ฉันซุกร่างเข้าไปใกล้เขาอีกพลางหลับตาลงอีกครั้งด้วยความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อคืนฉันไม่รู้จะไปไหนหรือไปหาใครเพราะอคินก็ติดงานด่วน เพื่อนสนิทสมัยมัธยมอย่างเมอิก็กำลังท่องเที่ยวอยู่ที่ภูเก็ต ฉันแอบเห็นเพื่อนสาวลงไอจีมีรูปของชายปริศนาที่ถ่ายให้เห็นเพียงด้านหลังและใบหน้าของเมอิก็แนบลงที่แผ่นหลังนั้นอย่างแนบแน่นแถมแคปชั่นก็เปิดเผยโดยไม่ต้องเดา

‘I’m so in love with you’

ด้วยเหตุนี้ฉันจึงตัดสินใจมาค้างที่คอนโดของอคินเพราะเจ้าของห้องไม่อยู่และไม่รู้ว่าจะเสร็จงานตอนไหน ฉันเข้าไปนอนในห้องของเขาด้วยความเคยชิน ฉันเข้านอกออกในห้องของหมอหนุ่มเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว อคินจึงไม่แปลกใจที่มักจะเจอฉันในห้องโดยที่ไม่ได้นัดหมายกันมาก่อน ฉันตื่นขึ้นอีกครั้งตอนตีห้าซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของฉันอยู่แล้วในการตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อทำบุญตักบาตร ฉันได้รับการปลูกฝังตั้งแต่เด็กๆในเรื่องของบาปบุญคุณโทษ พอจำความได้ฉันก็เดินตามแม่ต้อยๆเพื่อใส่บาตรที่หน้าบ้านเป็นประจำทุกวัน ส่วนพ่อนั้นนานๆครั้งถึงจะตามมาสมทบบ้างในวันสำคัญทางศาสนา ฉันไม่ได้ปลุกอคินเพราะเดาว่าเขาต้องกลับมาถึงห้องจนดึกดื่นและคงง่วงซะจนไม่สนใจว่าใครจะนอนบนเตียงของตัวเอง เขามักจะบอกว่าไม่อยากนอนบนโซฟา นอนตรงนั้นทีไรเขาจะชอบบ่นว่าปวดหลังเสมอ พอซื้อของใส่บาตรเรียบร้อยฉันก็นั่งรอที่ม้านั่งหน้าคอนโดของหมอหนุ่ม

“วันนี้ลลิลซื้อขนมข้าวเหนียวเผือกปิ้งที่แม่ชอบมาฝากนะคะ แล้วก็มีแกงเขียวหวานกับไก่ทอดด้วยค่ะ” ฉันพูดพึมพำเบาๆคนเดียว ได้แต่หวังว่าคนบนฟ้าคงจะรับรู้และได้รับผลบุญที่ฉันอุทิศให้ในวันนี้ พระสองรูปกำลังจะเดินผ่านมาฉันรีบลุกขึ้นถอดรองเท้าพลางหยิบของที่ซื้อมาใส่บาตร มือหนาของใครบางคนหยิบของในถุงของฉันใส่ลงในบาตรของพระ เพื่อนรักของฉันยืนทำหน้าสะลึมสะลืออยู่ข้างๆ ผมยุ่งชี้โด่เด่ไม่เป็นทรงเพราะคงเพิ่งจะลุกจากที่นอนแล้วตรงลงมาที่นี่เลย

“ทำไมไม่ปลุกเลย อยากจะได้บุญคนเดียวรึไง” เสียงบ่นลอยๆของหมอหนุ่มทำให้ฉันหลุดขำ

“อยากได้บุญเหมือนกันเหรอ? ลากมาใส่บาตรทีไร บ่นแต่ว่าง่วงๆทุกที”

“วันนี้ฉันเลทได้ วันหยุดไม่ได้ราวน์เช้ามาก” ฉันเดินตามร่างสูงขึ้นมาบนห้องของเขา ตอนนี้เพิ่งจะตีห้าครึ่งยังเช้าอยู่มาก ฉันนั่งลงบนโซฟาตัวยาวในห้องรับแขก ส่วนเจ้าของห้องกลับเข้าไปนอนอีกครั้ง

“ไม่นอนต่อเหรอ?” ชายหนุ่มโผล่เพียงใบหน้าออกมาจากประตูห้องนอน

“เดี๋ยวนอนที่โซฟาก็ได้ นายนอนเถอะ”

“ห้องรับแขกแอร์เสีย ฉันก็เลยเข้าไปนอนข้างใน” อคินบอกเหตุผลที่เขาเข้าไปนอนในห้องกับฉันเมื่อคืน ฉันพยักหน้ารับพลางส่งยิ้มบางๆให้เขา

“มานอนด้วยกันก็ได้นะ ฉันไม่ถือหรอก” หมอหนุ่มไม่พูดเปล่าเขาตรงมาหาฉันทั้งดึงทั้งลากฉันเข้าไปในห้องนอนกับเขาด้วย

“อคิน ฉันไม่ง่วง เดี๋ยวจะไปดูร้านแล้ว” ฉันหาข้ออ้างทั้งที่จริงรู้สึกขัดเขินที่เผลอตัวนอนกอดเพื่อนรักทั้งคืน ตัวของอคินนุ่มแถมยังอบอุ่นด้วย อุ่นไปถึงหัวใจของฉันเลยล่ะ..ดีที่ชายหนุ่มนอนหลับสนิทเขาคงจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ถึงเราจะคบหากันอย่างบริสุทธิ์ใจในฐานะเพื่อน แต่ชายหญิงอยู่กันสองต่อสองมันดูไม่ค่อยดีนัก ถ้าใครรู้เข้าคงเอาไปนินทาเสียๆหายๆ ฉันมาค้างห้องอคินบ่อยๆก็จริง แต่ทุกครั้งเขาจะเสียสละให้ฉันนอนในห้องส่วนเขาก็นอนโซฟาห้องรับแขก ทว่าเมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่เรานอนบนเตียงเดียวกันแถมฉันยังแอบลวนลามอคินด้วย..เป็นฉันเองแหละที่รู้สึกผิดบาปในใจ

“ไม่นอนก็ได้ มาคุยกันหน่อย” ปกติเขาจะชอบพูดล้อเล่นพูดเรื่องขำขันเรียกเสียงหัวเราะให้ฉันได้ตลอด ทว่าตอนนี้ใบหน้าของผู้ชายตรงหน้าจริงจังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันเข้ามานั่งบนเตียงข้างๆกับเขา

“จะเอาไงต่อ จะไม่กลับบ้านใช่ไหม?” อคินคงรู้เรื่องที่พ่อของฉันจะแต่งงานใหม่แล้ว คนที่เล่าให้ฟังน่าจะเป็นคุณน้าพลอยฝนแม่ของเขาและแม่ของอคินเคยเป็นอดีตคนรักของพ่อฉัน ก่อนที่ท่านจะมาเจอกับแม่เอยและได้แต่งงานจนให้กำเนิดฉันซึ่งเป็นลูกเพียงคนเดียวของพวกท่าน พ่อกับแม่พยายามมีน้องให้ฉันแต่ก็ไม่มีเสียที พึ่งวิทยาศาสตร์ก็แล้วไสยศาสตร์ก็แล้ว สุดท้ายพวกท่านจึงถอดใจ เหมือนกับครอบครัวของอคิน หมอหนุ่มก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของบ้าน น้าพลอยฝนเคยเอ่ยปากอยากได้ฉันเป็นสะใภ้และฉันก็ปฏิเสธท่าเดียว ฉันมองอคินเป็นแค่เพื่อนสนิทมาตลอด ถ้าจะให้หันมามองเขาในฐานะสามี ฉันทำไม่ลงจริงๆ

“ไม่ ฉันจะออกมาเปิดร้านกาแฟ นายช่วยดูคอนโดให้ฉันทีเอาใกล้ๆกับร้านของฉัน” ฉันตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะไม่กลับไปบ้านหลังนั้นอีกแล้วและพ่อก็คงไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจที่ฉันอยู่ที่นั่นหรือไม่ ในตอนนี้ท่านคงกำลังเตรียมงานแต่งงานโดยไม่รู้ว่าฉันหนีออกจากออกบ้านตั้งแต่เมื่อคืน

“ไม่ใช่ว่ามันจะซื้อแบบปุบปับได้นะ ที่อยู่อาศัยเราต้องดูให้ดีๆเพราะต้องอยู่ไปตลอด”

“ฉันจะไปอยู่กับเมอิจนกว่านายจะหาคอนโดให้ฉันได้” ฉันเห็นเพื่อนสาวโพสท์รูปล่าสุดเมื่อเช้าตรู่ เมอิกำลังเดินทางกลับกรุงเทพฯ แสดงว่าหญิงสาวกลับจากการตะลอนทัวร์แล้ว..

“เธอไปอยู่กับเมอิไม่ได้หรอก”

“ทำไมล่ะ?”

“เมอิไปอยู่คอนโดกับไอ้ปืนแล้ว”

“ป้อมปืนเพื่อนเราอ่ะนะ” ฉันทวนชื่อของเพื่อนชายในกลุ่มอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นคนๆเดียวกัน ผู้ชายปริศนาในรูปของเมอิก็คือป้อมปืนเองเหรอ? มิน่าถึงได้ดูคุ้นๆว่าผู้ชายที่เมอิโพสท์เหมือนใครสักคน

“ใช่ ไอ้ปืนนั่นล่ะ เมอิคงไม่สะดวกให้เธอไปอยู่ด้วยหรอก”

“แต่ฉันไม่กลับบ้าน” ฉันยังยืนยันหนักแน่น จนอคินถอนหายใจพลางส่ายหน้าเบาๆกับความรั้นระดับสิบของฉัน

“งั้นก็อยู่กับฉันไปก่อน แต่ฉันไม่ค่อยได้กลับมาที่นี่หรอกนะ เธออยู่ได้ตามสบายเลย ส่วนเรื่องคอนโดฉันจะดูให้ละกัน” เขาตัดสินใจให้ฉันเสร็จสรรพและฉันก็ไม่มีทางเลือกจริงๆ สำหรับฉันแล้วการอยู่กับอคินเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าการกลับไปอยู่บ้านหลังนั้น..บ้านหลังใหญ่โตแต่ไร้ซึ่งความอบอุ่นของคนในครอบครัว..   

Akin talks

ผมกลับมาถึงห้องเกือบเที่ยงคืน ดีที่อาบน้ำที่ห้องพักแพทย์แล้ว ผมจึงอยู่ในสภาพพร้อมที่จะนอนทันที ทว่าพอเข้ามาในห้องนอนกลับมีไอ้เจ้าก้อนกลมๆที่นอนม้วนตัวอยู่ในผ้าห่มของผม ซึ่งก็ไม่ใช่ใครยายชีนั่นเอง ขณะที่ผมกำลังจะหมุนตัวออกไปนอนที่โซฟาเหมือนเคย

“แม่..” ลลิลร้องขึ้นมาเสียงดังตามด้วยเสียงสะอื้นไห้ ดวงหน้าสวยหวานยังคงหลับตาพริ้ม เธอคงจะฝันถึงแม่เอยแน่ๆ เสียงร้องไห้บาดลึกเข้ามาในใจของผม ผมรู้สึกสงสารเพื่อนรักที่นอกจากจะเสียแม่ไปแล้ว ผู้เป็นพ่อกำลังจะสร้างครอบครัวใหม่ ลลิลคงรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวซึ่งเธอก็อยู่บ้านนั้นเพียงลำพังกับความเหงามาตลอด ผมล้มตัวลงไปนอนข้างๆร่างบางที่กำลังสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดในใจ มือเล็กๆนั้นโอบกอดผมอย่างแนบแน่น ลลิลซุกใบหน้าที่หน้าอกของผมราวกับต้องหาจะหาความอบอุ่น ผมกอดเธอตอบพลางลูบไปตามแผ่นหลังนั้นเพื่อปลอบโยนเหมือนที่เคยทำมาตลอด..แต่ในฐานะเพื่อนสนิทเท่านั้น..