Nevermind :: CHAPTER 4 องศา Part.2 [100%]

Nevermind : 4

องศา (Part. 2)

เวลา 20.20 น.

Rrr

สมาร์ทโฟนของผมดังครืดบนลิ้นชักหัวเตียง จำต้องควานหากว่าจะเจอผมก็กดรับสายทั้งที่หลับตาอยู่ “ใคร”

(“คุณองศาคะ แพรเองนะ”)

“...” ชื่อนี้ทำให้เปลือกตาเปิดขึ้นทันทีโดยอัตโนมัติ พลิกตัวมองไปยังผนังปลายเตียงเหนือทีวีจอยักษ์เวลาก็ปาไปเกือบสองทุ่มครึ่งแล้ว “ไหนบอกว่าเลิกเย็นๆ ไง”

(“คือว่าเลิกติวตั้งแต่หกโมงแล้วค่ะ”)

“ทำไมเพิ่งโทรมา” ผมเอ่ยเสียงแข็งพลางลุกขึ้นนั่งยีเส้นผมตัวเอง “เหลวไหลใหญ่แล้วนะแพรวา”

(“เปล่านะคะ แพรโทรคุณองศาแล้วค่ะ โทรหาหลายสาย... แต่คุณองศาไม่รับ”) คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน จำต้องเอาสมาร์ทโฟนออกจากหูมองข้อความที่แพรวาโทรเข้ามาเกือบยี่สิบสาย ผมก็ถอนหายใจออกมา (“แพรขอโทษค่ะ”)

“รอฉันยี่สิบนาที”

(“ถ้าคุณองศาไม่สะดวก ไม่เป็นไรนะคะ นิวบอกว่าจะมาส่งแพรเองค่ะ”)

“บอกว่าไม่ต้องไง” เค้นเสียงใส่ปลายสายจนเงียบ “ให้รอก็ต้องรอ”

(“ค่ะ”)

วางสายผมก็ลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาให้ตื่นเต็มที่ หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำปลายเตียงมาสวมแบบลวกๆ หยิบกุญแจรถพร้อมสมาร์ทโฟนยัดลงกระเป๋ากางเกง เปิดประตูห้องออกมาก็ต้องตกใจเล็กน้อยที่มีถุงแบรนด์เนมมากมายกองอยู่หน้าห้อง

“อะไรวะ?”

“ทางร้าน xx บอกว่าคุณองศาให้ส่งของมาที่ห้องนี่ครับ” มองคนของตัวเองที่เลิกคิ้วทำหน้ามึนงง

“อ๋อ” เสื้อผ้า รองเท้าแล้วก็ของจิปาถะของแพรวา “กูลืมอีกละ”

ช่วงนี้เป็นไรลืมบ่อยเกิน ผมเพิ่งจะอายุสามสิบสองนะ ยังไม่แก่จนสมองจำเรื่องราวที่เพิ่งเกิดไม่ได้ปะ ผมสั่งให้ลูกน้องเอาของไปกองไว้ในห้อง มากองอยู่หน้าประตูคือเดินแทบไม่ได้อะ ไม่คิดด้วยซ้ำว่าผมซื้อของให้แพรวาเยอะขนาดนี้ แค่รูดเงินจ่ายไปเกือบแสนเองนะ

ขับรถออกจากลานจอดรถในตัวคอนโดของวีไอพีซึ่งมีรถของผมจอดอยู่หลายคัน แต่เลือกใช้คันโปรดมากกว่า ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีตามที่บอกแพรวา รถของผมก็มาจอดที่หน้าบ้านของเพื่อนเธอ แน่นอนว่าสายตาของผมเหลือบไปมองแพรวาที่นั่งรอผมที่เก้าอี้ไม้หน้าบ้าน มีนิวเพื่อนชายและเอมเพื่อนสาวนั่งด้วย พวกเขาหันมามองรถของผมที่ไม่ได้ลงไปหรอกนะ พอแพรวาเห็นเธอก็โบกมือลาเพื่อนเปิดประตูรถขึ้นมานั่ง

“เพิ่งตื่นเหรอคะ?”

“ใช่” ตอบแพรวาผมก็จดจ้องมองนิวหมอนั้นมองมาทางรถของผมตาเขม็งเลย “เพื่อนเธอ ทำไมมองแบบนั้น”

“คงจะเพราะว่านิวอยากให้แพรย้ายออกมามั้งคะ”

“เป็นเพื่อนหรือเป็นแฟนกันแน่” แพรวาส่ายหน้าไปมาทันที “ทำไมต้องเจ้ากี้เจ้าการชีวิตเธอด้วย”

“นิวคงเป็นห่วงแพรน่ะค่ะ”

“...”

“แต่ไม่มีอะไรแน่นอนค่ะ เราเป็นแค่เพื่อนกัน” แพรวาคิดแบบนั้น สำหรับผมคิดว่าหมอนั้นไม่ได้คิดแค่เพื่อนกับแพรวาแน่นอน พอเธอบอกแบบนี้ผมก็ขับรถออกจากซอยบ้านเพื่อนเธอ ตอนแรกว่าจะพาแพรวาไปกินข้าวก่อน แต่นนท์โทรมาหาให้เข้าคาสิโนด่วน ผมก็เลยจำต้องพาแพรวาไปด้วย มาถึงคาสิโนผมก็เดินนำเธอเข้ามาข้างใน ถึงได้เห็นว่าดวงตาของคนตัวเล็กเบิกกว้างแค่ไหน “ที่นี่... ของคุณองศาเหรอคะ?”

“ใช่” ผมตอบเธอพลางกวาดสายตาไปรอบๆ “อาณาจักรของฉัน และที่ทำเงินของฉัน”

“ไม่ผิดกฎหมายใช่ไหมคะ” แพรวาเอ่ยถามน้ำเสียงแผ่วเบา “แพรพอรู้กฎหมายมาบ้างน่ะค่ะ”

“มึงพาแพรวาไปรอกูที่ห้องข้างบนที”

“ได้ครับคุณองศา” นนท์ที่เดินมาหาผมได้รับคำสั่งก็นำแพรวาขึ้นไปชั้นสอง เธอยังคงหันมามองผมด้วยสีหน้าสงสัย ทำไมเธอถึงถามแบบนี้ด้วยล่ะ แต่ถึงเธอถามผมไม่ให้คำตอบซะอย่าง จะอยากรู้แค่ไหนก็คงไม่ได้คำตอบแน่ๆ

ที่ต้องมาที่นี่ด้วยเหตุผลสองสิ่งคือนนท์มันบอกว่าเรื่องส่งของนั่นแหละที่จะคุยด้วย ผมก็เลยเดินมานั่งรอที่เคาน์เตอร์บาร์มองผู้คนที่กำลังเล่นพนันกันอย่างสนุกสนานหนำซ้ำยังมีอีกหนึ่งที่หัวเราะชอบใจกินได้เยอะ อีกหนึ่งก็หน้าบูดบึ้งเพราะโดนกินจนเหรียญหมดตูด ผมสั่งวิสกี้มากระดกดื่มจนหมดแก้วก็ให้พนักงานเทให้อีก อ่อ ลืมบอกไปอย่าง ไม่กี่วันน่าจะช่วงอาทิตย์หน้า จะมีเล่นพนันบนเรือยอร์ชด้วย มีผู้หญิง เครื่องดื่มมึนเมาครบครัน ที่จองก็มีคนใหญ่คนโตที่ไม่อยากให้ใครมาเห็นว่าตัวเองอยู่ในคาสิโนนั่นแหละ ล่องเรือกลางทะเลต่อให้หน้าต่างมีหูประตูมีช่องก็คงไม่มีใครรู้ใครเห็นหรอก

“วันนี้กูไม่มาคาสิโนนะ” นนท์ที่พาแพรวาไปอยู่บนห้องผมเดินมานั่งเคียงข้างกัน “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“ครับ” สีหน้าของนนท์แลดูเครียดอย่างเห็นได้ชัด “ของส่งเรียบร้อยดีครับ”

“เรื่องแค่นี้ แจ้งกูพรุ่งนี้ก็ได้ปะ”

“มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้ครับ คุณองศา” ผมที่กำลังยกแก้ววิสกี้กรอกผ่านลำคอ จำต้องหยุดชะงักหันไปสบตากับนนท์ “ทางนั้นบอกว่าถ้าหากเราส่งของให้ในแบบที่ไม่ดี เขาจะไม่สั่งต่อ”

“เหตุผล?” นี่คือสิ่งที่ผมถามนนท์ ไม่ใช่เพราะว่าตกใจหรอกนะ มันเรื่องปกติผมไม่ซีหรอก

“ดูเหมือนทางนั้นจะเจอคู่ค้ารายใหม่ครับ”

“...”

“รายนั้นส่งของให้ดีกว่า แถมยังมีของพิเศษแถมให้ด้วย แต่ผมก็บอกนะครับว่าเราร่วมงานกันมานาน อย่าให้ต้องผิดใจกันเพียงเพราะเขาเจอคู่ค้ารายใหม่”

“หรือว่า?”

“ใครเหรอครับ คุณองศารู้แล้วเหรอ” นนท์เอ่ยถาม

“เปล่าๆ กูแค่นึกถึงใครบางคนขึ้นมาได้”

ใครคนนั้นมันกำลังจะเอาคืนผมอยู่เหรอ? เอาคืนกับสิ่งที่ผมเคยทำไว้กับมันสินะ แต่ใช่ว่าผมจะยอมให้มันทำอะไรตามใจตัวเองหรอกนะ ถ้าหากจะแก้แค้นก็ขอให้มาซึ่งๆ หน้า อย่ามาลักไก่ลอบกัดข้างหลัง แบบนั้นผมไม่ค่อยจะชอบใจสักเท่าไหร่ ผมไม่สนหรอกนะว่ามันกำลังคิดหรือทำอะไรอยู่ แต่หลังจากนี้ผมจะต้องทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม จะไม่ยอมให้มันมาทำให้ทุกอย่างที่ผมสร้างกับมือต้องพังลงเด็ดขาด

ผมกับแพรวามาถึงห้องเกือบสี่ทุ่มแล้ว แน่นอนว่าระหว่างทางผมไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลยแม้แต่คำเดียว อาจด้วยเพราะคิดเรื่องของไอ้ธามอยู่ ต้องเป็นมันแน่ๆ ถ้าคนอื่นไม่มีทางมาเหยียบจมูกเสือได้ เป็นไอ้ธามไม่ต้องคิดอะไรเยอะ ทว่าผมยังไม่มีหลักฐานอะไรที่จะต้องไปปรักปรำมัน คงต้องส่งนกต่อไปสืบเรื่องนี้ซะแล้วมั้ง ผมยืนอยู่ตรงริมระเบียงพลางสูบบุหรี่เป็นมวนที่สาม หันไปมองแพรวาที่กำลังขนของเข้าไปในโซนที่เป็นห้องแต่งตัวแบบกว้างใหญ่ เวลานี้มีเสื้อผ้าของแพรวาด้วยคนละฝั่งกันนะ ผมถอนหายใจพลางจิ้มก้นบุหรี่ลงที่เขี่ยคริสตัลสีน้ำเงินสะท้อนแสง

“หิวไหมคะ?” แพรวาเห็นหน้าผมที่ยืนกอดอกพิงกับขอบประตูทางเข้าแต่ไม่มีประตูนะ เป็นแบบเปิดโล่ง เธอนั่งพับเพียบเอาเสื้อผ้าลงตะกร้าเพื่อเอาไปซักก่อนใส่ รองเท้าถูกวางเรียงด้านบนเสื้อผ้าของแพรวาที่ติดตัวมามีน้อยกว่าผมพันเท่า เพราะแบบนี้จำต้องซื้อเสื้อผ้าให้เธอ มันถูกแล้ว “แพรเห็นคุณองศาสีหน้าไม่ดีเลย”

“สังเกตด้วยเหรอ”

“ค่ะ อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ แพรจะทำให้”

“อะไรก็ได้” ผมไม่เรื่องมากหรอก แพรวาทำอะไรให้กินผมก็กินได้หมด เดินไปนั่งยองๆ ข้างแพรวาผมก็หยิบชุดนอนสีดำที่เลือกเองกับมือ เป็นเดรสนอนสายเดี่ยว มีแผงลูกไม้ผ้าซาตินส่งให้แพรวาซึ่งเธอก็รับไปอย่างมึนงง “ซักตัวนี้แล้วก็ใส่คืนนี้”

“คะ?”

“จะได้ดูให้ ว่ามันโป๊หรือเปล่า” ใบหน้าสวยตื่นตระหนกพร้อมแก้มนวลแดงระเรื่อ พอเห็นแบบนี้ความเครียดที่มีก่อนหน้านั้นก็หายวับไปกับตา ผมเอื้อมมือไปผลักศีรษะเธอเบาๆ “มันก็แค่ชุดนอนเอง ฉันไม่ได้ให้เธอใส่ไปข้างนอกซะหน่อย”

“ได้ค่ะ” ถึงจะเขินไม่น้อยแต่แพรวาก็ตอบตกลง เธอลุกขึ้นหยิบตะกร้าเดินสวนผมไปยังห้องซักผ้า ก่อนจะเดินออกมาทำอาหารให้ผม แพรวาบอกว่าจะทำข้าวผัดง่ายๆ และต้มจืดให้ เนื่องจากวัตถุดิบในตู้เย็นหดหายไปเยอะ พรุ่งนี้คงต้องไปซื้อแล้วล่ะ เป็นวันหยุดอีกหนึ่งวันของแพรวา เห็นบอกว่าเรียนอีกแค่สองวันก็จะสอบปิดเทอมแล้ว เธอบอกผมขณะกินข้าวว่าจะทำงานที่ร้านเค้กช่วงเช้าจนถึงค่ำเลย ผมก็อนุญาตนะ ยังไงก็ส่งคนของตัวเองไปคอยคุ้มครองเธอ ครั้งนี้ถ้าป้าของเธอมารบกวนอีก ผมคงต้องอุ้มสั่งสอนสักทีจะได้หายเข็ด

เข้าห้องน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยผมก็นุ่งเพียงผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียว ทิ้งตัวนั่งบนเตียงและดูสมาร์ทโฟนเรื่องงานที่บริษัทรถด้วยล่ะ ที่คาสิโนมีนนท์ดูแลให้ผมไม่ห่วงมาก

“น้ำขิงร้อนๆ ค่ะ” แก้วเซรามิคสีขาวยื่นมาตรงหน้า ผละสายตาจากสมาร์ทโฟนมองแพรวาที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ “แพรชงมาให้ค่ะ ไม่เผ็ด รสชาติกล่มกล่อม”

“ทำมาให้ฉันทำไม?”

“แพรเห็นคุณองศาดูเครียดๆ น้ำขิงช่วยได้นะคะ”

“...”

“ช่วยลดระดับความเครียด วิตกกังวลค่ะ” บอกตามตรงผมไม่เคยดื่มอะไรพวกนี้มาก่อนเลยนะ ปกติจะดื่มแต่เหล้าอย่างเดียว พอแพรวาเข้ามาในชีวิตบอกตามตรงว่าผมได้กินของที่ไม่เคยได้สัมผัส หรือแม้แต่เครื่องดื่มที่ดีต่อสุขภาพแบบนี้ เอื้อมือไปรับแก้วน้ำขิงผมก็สูดดมเอาเข้าหอมเข้าปอด ก่อนจะจิบเล็กน้อยซึ่งรสชาติโคตรห่วยแตก “ดื่มให้หมดเลยนะคะ”

“อือ” ถึงรสชาติจะไม่ถูกปาก แพรวาตั้งใจชงมาให้ผมก็ดื่มน้ำขิงและดูงานไปด้วย พอจิบไปก็เพลินดีนะทำเป็นเล่นไป วางแก้วน้ำขิงไว้บนลิ้นชักหัวเตียงพร้อมสมาร์ทโฟน ผมลุกขึ้นเดินไปห้องแต่งตัวหยิบกางเกงบ็อกเซอร์รัดรูปสีดำมาสวมใส่ เวลานอนมันสบายตัวดีไง มาถึงเตียงนอนผมก็ต้องตกใจที่เห็นร่างบอบบางปล่อยผมสยายกลางแผ่นหลัง เธอสวมชุดนอนที่ผมเลือกให้ เนื้อตัวของแพรวาขาวเนียนมากแม้จะซีดเซียวก็ตามที สายตาของผมเลื่อนมาถึงหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่โตไม่ได้สวมบราเซีย ปกติของเธอผมไม่ได้ว่าอะไร แต่ยอดอกที่เต่งตึงนูนเด่นนี่สิ ไหนจะเรียวขายาวนี่อีก แพรวาหน้าแดงเถือกที่ผมมองโดยไม่พูดอะไรออกไป

“โป๊ไหมคะ?” โป๊มาก... ผมได้แต่คิดในใจ ไม่คิดว่าพอมาอยู่บนเรือนร่างของแพรวามันจะเซ็กซี่ขนาดนี้ เธอเป็นผู้หญิงที่แบบยืนเฉยๆ ก็ดูเซ็กซี่น่ามอง ทั้งที่ไม่ได้แต่งตัวโป๊ด้วยนะเป็นผู้หญิงที่มี Sex appeal สูงมากๆ แค่ยืนนิ่ง ไม่ได้แต่งตัวดีมากนัก แต่ก็ดึงดูดเพศตรงข้ามหรือแม้แต่เพศเดียวกันก็ได้ แพรวามีตรงนี้ทว่าเธอกลับไม่รู้ตัวเลย

“มันก็แค่ชุดนอน” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “อย่าคิดอะไรเยอะสิ”

“ค่ะ”

“พรุ่งนี้มีไปไหนหรือเปล่า?” รีบเลี่ยงประเด็นก่อนที่จะคิดอะไรเลยเถิด ทั้งที่ผมไม่เคยคิดอะไรกับแพรวาเลย ใช่ คนอย่างองศาไม่เคยคิดเกินเลยก็ผู้หญิงที่มานอนค้างอ้างแรมด้วย อาจเป็นเพราะผมไม่อยากทำให้แพรวาต้องเจ็บปวดมากกว่า เวลาเห็นเธอยิ้มและมีความสุขที่ได้อยู่กับผม ราวกับว่าเธอมีชีวิตใหม่ที่ไม่ต้องจมอยู่ในนรกนั้น

“ไม่มีค่ะ”

“อยากไปไหน”

“ไม่ค่ะ แพรขออ่านหนังสือที่ห้องนะคะ”

“ได้” มองเธอที่ขึ้นเตียงมานอนดึงผ้าห่มมิดคอ “ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ”

“เรื่องอะไรคะ?” ปิดไฟในห้องจนมืดมิด แต่ก็มีแสงจากด้านนอกเล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา

“ฉันจำได้ว่าป้าเธอเคยพูดถึงแหวนของแม่เธอ มันหายไปไหนล่ะ ถ้าเป็นของสำคัญของเธอ”

“แพรไม่ได้ทำหายหรอกค่ะ” เธอหันมามองผมที่มองเธออยู่ก่อนหน้านั้น “แต่แพรให้คนอื่นไปค่ะ”

“ให้ของสำคัญกับคนอื่นเนี่ยนะ”

“ค่ะ มันผ่านมานานมาก แพรจำไม่ได้ว่าเคยให้ใครไป”

“บ้าหรือเปล่า ของดูต่างหน้าแม่เธอเลยนะแพรวา” ผมเอ็ดเธอ แต่มีเหรอว่าแพรวาจะสลด ไม่เลยสักนิด เธอหัวเราะใส่ผมอีกต่างหาก “ไม่ตลกนะ”

“แพรก็เสียดายค่ะ ก็จำไม่ได้อยู่ดีว่าให้คนแปลกหน้าคนไหนไป”

“เฮ้อ” ไม่เข้าใจความคิดของเด็กพวกนี้จริงๆ เลย กล้าให้ของสำคัญกับคนอื่นไปได้ยังไงกัน

“แพรขอถามคุณองศาบ้างจะได้ไหมคะ?” เอี้ยวใบหน้ามองแพรวาที่นอนตะแคงข้างมาทางผม อนุญาตด้วยการพยักหน้า แพรวาถึงได้เอ่ยถาม “คุณองศาไม่มีแฟนเหรอคะ”

“มีก็เห็นแล้วสิ” ถามแบบนี้ตั้งแต่ไปซื้อเสื้อผ้าให้แล้วนะ “งานของฉันมันอันตราย อีกอย่างฉันก็ยังไม่พร้อม”

“แต่คุณองศาอายุสามสิบสองแล้วนะคะ”

“สามสิบสองแล้วไง... ไม่มีก็คือไม่มีสิ” ผมเอ็ดแพรวาเสียงแข็ง จะให้เธอสลดแต่เปล่าเลย แพรวาเอื้อมมือมาทาบทับบนฝ่ามือผมที่วางไว้แผงอก

“ถ้างั้นระหว่างที่คุณองศายังไม่มีใคร ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน ให้แพรดูแลคุณองศานะคะ”

“...” คิ้วของผมขมวดเข้าหากันทันทีกับคำพูดของเธอ

“ให้แพรได้ตอบแทนในสิ่งที่คุณองศามอบให้ แค่ตอนนี้นะคะ” เธอยิ้มหวานดึงมือตัวเองกลับ “หลังจากที่คุณองศาเจอใครสักคน แพรจะหยุดค่ะ”

“คงไม่มีวันนั้นมั้ง” ตัดบททันทีก่อนที่แพรวาจะทำหน้ามึนงง ผมเลื่อนฝ่ามือไปวางบนแก้มนุ่มนิ่ม

“คุณองศาทั้งหล่อ รวยแล้วก็ใจดี ใครๆ ก็อยากเคียงข้างค่ะ”

“ตอนนี้ก็คือตอนนี้” แพรวาหยุดพูดทันทีที่นิ้วโป้งของผมปาดบนริมฝีปากชมพูเล็กบาง “ทำวันนี้ให้ดีที่สุด”

“แพรจะทำค่ะ”

“ดีมาก”

ไม่รู้ว่าตัวเองพูดคำว่า ‘ดีมาก’ มากี่รอบแล้ว แต่นั้นทำให้แพรวารู้สึกดีที่ผมเอ่ยชม เปลือกตาของแพรวาค่อยๆ หลับลงพร้อมมือของเธอที่ทาบทับบนหลังมือผม นานกี่นาทีผมไม่มั่นใจ รู้แค่ว่าผมเอาแต่จ้องมองใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้ม แถมยังกรนออกมาอีกต่างหาก แต่ไม่ได้ดังมากนะ... กลับทำให้ผมยิ้มได้

:: Ongsa Talk End ::

*----------------------------------------*