Nevermind :: CHAPTER 5 ยิ่งอยู่ด้วยกัน ยิ่งสบายใจ [100%]

Nevermind : 5

ยิ่งอยู่ด้วยกัน ยิ่งสบายใจ

ดวงตาของฉันเปิดขึ้นทันทีที่รู้สึกตัว เวลานี้หกโมงครึ่งแน่นอนว่าแสงแดดยังคงไม่ส่องแสงทะลุผ้าม่านมาปลุก ด้วยเพราะนอนตะแคงข้างหันหลังให้คุณองศา ฉันถึงได้รับรู้ว่าท่อนแขนหนักๆ มีลวดลายรอยสักที่สวยงามพาดมาตรงเอว มึนงงไม่น้อยปกติเราสองคนนอนเว้นระยะกันค่อนข้างห่าง เอี้ยวใบหน้าไปด้านหลังก็ต้องตกใจหลายร้อยเท่าเมื่อใบหน้าหล่อเหลาหนุนหมอนใบเดียวกับฉัน ดวงตาคมหลับลงทำให้เห็นแพขนตารับกับดวงตา ไล่มาถึงสันจมูกที่โด่งและมาหยุดที่ริมฝีปากแดงคล้ำของเขา นั้นทำให้ความรู้สึกบางอย่างก่อเกิดขึ้นมาทันที

ฉันคิดบ้าอะไร?... ทำไมมองปากคุณองศาแล้วอยากสัมผัสจัง

ทันเท่าความคิดฉันก็พลิกตัวหันหน้าเข้าหากันและกัน ฝ่ามือของฉันวางบนแก้มสากที่มีหนวดขึ้นรำไร เวลาคุณองศาหลับดูน่ารักมากๆ เลย ต่างจากตอนตื่นที่ดูดุ น่าเกรงขาม รอยยิ้มของฉันผุดขึ้นขณะที่นิ้วโป้งมาแตะบนริมฝีปากของเขา ความร้อนระอุจากริมฝีปากคุณองศาทำให้ฉันค่อยๆ ลูบไล้ไปมา

หมับ

“!” ตกใจอีกครั้งที่ฝ่ามือหนาคว้าข้อมือฉันให้หยุดลูบริมฝีปากเขา

“ใครให้เธอลูบปากฉัน” น้ำเสียงแข็งกระด้างเอ่ยทั้งที่ยังหลับตาอยู่ นั่นเป็นผลให้ฉันดึงข้อมือตัวเองกลับ ทว่าสู้แรงคุณองศาไม่ได้เลยสักนิด

“พะ แพรขอโทษค่ะ” ฉันขอโทษขอโพยคุณองศาที่เปลือกตาเปิดขึ้นพลางกระตุกยิ้มมุมปาก “แพรคิดว่าคุณองศาหลับอยู่ก็เลย...”

“ลูบปากฉัน” เม้มริมฝีปากตัวเองขณะที่คุณองศาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนหน้าฉันร้อนเห่อ “เป็นเด็กดื้อหรือไง”

“แพรเปล่านะคะ คุณองศาต่างหาก มานอนใกล้แพร”

“นี่เตียงฉัน อีกอย่างฉันนอนดิ้นจะตาย”

“ไม่นะคะ ปกติคุณองศานอนที่ตัวเองนิ่งมาก แทบไม่ขยับเลยถ้าจะขยับก็แค่นอนคว่ำ” เถียงเขาคอเป็นเอ็น แต่ใบหน้าหล่อเหลากลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มมากกว่า “แพรตกใจค่ะ เห็นแขนคุณองศาพาดมาที่เอว”

“งั้นเหรอ” น้ำเสียงแหบพร่าแต่เซ็กซี่ของเขาดูน่าฟังเสมอ

“แพรไปเตรียมอาหารให้คุณองศาดีกว่าค่ะ”

“จะไปไหน” ฉันกำลังจะลุกแต่คุณองศาก็กระตุกแขนฉันให้เซล้มลงบนตัวของเขา จนใบหน้าของเราสองคนใกล้กันชนิดที่ว่าได้กลิ่นลมหายใจของเราผสานกันไปมา ฉันลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอขณะไล่สายตาจากริมฝีปากมาสบตากับคุณองศาที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว ฝ่ามือหนาเลื่อนมาเกี่ยวเส้นผมฉันให้เหน็บข้างใบหู “อยู่กับฉันเธอเป็นยังไงบ้าง?”

“ดีค่ะ” คำถามของเขาทำให้ฉันเผยรอยยิ้ม “แพรนอนหลับ กินอิ่มแล้วก็มีเวลาอ่านหนังสือ ได้เรียนอย่างเต็มที่ค่ะ”

“มีความสุขใช่หรือเปล่า?”

“มั้งคะ”

“มั้งเหรอ?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน “ขาดเหลืออะไรตรงไหนหรือเปล่า”

“ไม่มีค่ะ”

“เธอบอกเองนะว่ามั้ง”

“แพรล้อเล่นค่ะ” ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยามที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาตึงเครียด คุณองศาบีบจมูกฉันจนต้องดึงมือเขาออก “แพรเจ็บนะคะ”

“เดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะ รู้จักเล่นลิ้นกับฉันเหรอ”

“แพรเปล่าสักหน่อย”

“ดื้อนะ” คุณองศาเอานิ้วชี้จิ้มตรงตำแหน่งหน้าผากจนฉันหลับตาลง “เป็นเด็กดื้อต้องโดนอะไรบ้าง”

“ไม่รู้ค่ะ”

“ก็ต้องโดนแบบนี้ไง”

“คะ คุณองศา ฮ่าๆ ไม่เอาค่ะ แพรจั๊กจี้!”

ฉันตะโกนลั่นห้องทันทีที่คุณองศาขึ้นคร่อมและเอานิ้วจิ้มตรงเอวฉันที่ดีดดิ้นไปมา หัวเราจะน้ำหูน้ำตาไหลอาบแก้ม ผลักดันมือของเขาให้ออกจากการจี้เอว แต่ก็ไร้ประโยชน์ชะมัด สายเดี่ยวชุดนอนหลุดออกจากไหล่ทั้งสองข้างมันเลื่อนลงเรื่อยๆ จนยอดอกเต่งตึงโผล่พ้นมาตรงผ้าลูกไม้

“แพรยอมแล้ว!” คุณองศาหยุดการกระทำของตัวเองทันทีที่ฉันนอนหอบหายใจมองร่างสูงที่ทิ้งตัวลงนอนข้างฉัน หันไปมองเขาที่หลับตาลงเหมือนจะนอนอีกรอบสินะ “นอนต่อเถอะค่ะ”

“อืม”

ลุกจากเตียงเดินอ้อมเตียงเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย ฉันก็หยิบเสื้อพลัสแขนยาวไหล่ตกสีม่วงและกางเกงวอร์มสายผูกสีเทา หยิบยางรัดผมมารวบเส้นผมยาวไว้ท้ายทอยแบบมวย จากนั้นก็ตรงมายังตู้เย็นหาของสดที่จะทำอาหารเช้าซึ่งฉันคิดไว้แล้วว่าจะทำข้าวต้มหมูสับ พับแขนเสื้อถึงข้อศอกฉันก็เอาหมูชิ้นมาสับและหมักอีกทีจะได้รสชาติของหมูสับที่อร่อย เรื่องทำอาหารไม่ต้องห่วงเลยฉันเก่งเรื่องทำอาหารและทำงานบ้านทุกอย่าง คุณองศาเคยบอกว่าไม่ต้องให้ฉันทำงานบ้านก็ได้แต่เพราะเขามีแม่บ้านมาทำให้ รีบปฏิเสธเลยว่าขอทำเถอะ ให้ฉันอยู่สบายๆ มันก็ยังไงไม่รู้สิ อยู่บ้านป้าฉันทำแทบทุกอย่าง แค่ทำให้คุณองศาไม่เห็นจะยากเลย วันนี้มีแพลนซักเสื้อผ้าของเขาด้วยเนื่องจากตะกร้าสานใบใหญ่มีกองเสื้อผ้าคุณองศาล้นมาเลย ฉันซักหมดเลยนะแม้แต่กางเกงในหรือแม้แต่ถุงเท้า ก็เขาคือผู้มีพระคุณนี่นา ทำแค่นี้สบายมาก

เมื่อทำข้าวต้มเสร็จก็รอคุณองศาตื่นนั่นแหละ ถ้าไม่มีงานเช้าเขาจะตื่นเกือบเที่ยง...

อาหารเช้าเรียบร้อยฉันก็เดินเข้าห้องแต่งตัว เอาตะกร้าเข้าเอวและสาวเท้าตัดผ่านตรงอ่างกุชชี่ ฉันยืนมองของที่วางอยู่รอบๆ เป็นเทียนหอมทั้งหมด จึงหยิบมาดมหนึ่งอันเป็นกลิ่นอโรมา คล้ายกับโรสแมรีเลย วางเทียนหอมลงตามเดิมฉันก็เข้าห้องซักผ้าที่มีระเบียงยื่นออกไปมีราวไว้แขวนเสื้อผ้า แต่ไม่ต้องกลัวว่าเสื้อผ้าจะปลิวนะ เพราะไม้แขวนมีตัวล็อกอย่างดีพอๆ กับราวแขวนเลย ฉันแยกเสื้อสี... เอาจริงนะ สไตล์ของคุณองศาไม่มีสีสันเลยมากกว่า มีแค่สีดำ ขาวและเทาแค่นั้น มันก็เลยไม่จำเป็นต้องแยกสี กดปั่นเครื่องเรียบร้อยก็เข้าห้องที่เป็นห้องแบบสำหรับซักผ้าด้วยมือ ฉันก็เลยหยิบกะละมังสีขาวเอากางเกงในและถุงเท้าของคุณองศามาซักมือ เพราะแบบนี้มันดีกว่าปั่นไง

“ทำอะไรอยู่”

“คุณองศา” หันไปมองคนตัวสูงที่ยกมือปิดปากหาว ก่อนจะหรี่สายตามองมาที่กะละมังฉันกำลังขยี้กางเกงในคุณองศาตัวสุดท้ายและจะต่อด้วยถุงเท้า “บอกแล้วใช่ไหมแพรวา”

“แพรทราบค่ะ”

“ห้ามซักของพวกนี้ให้ฉัน” ใช่ เป็นคำสั่งแต่ฉันก็ขัดไง “ปั่นรวมกันไปเลย”

“แต่ทำแบบนั้นมันจะทำให้กางเกงในกับถุงเท้ายืดและใช้ไม่ทนนะคะ”

“เธอนี่นะ ดื้อกับฉันครั้งที่สองแล้วนะแพรวา”

“...” โดนดุฉันก็ก้มหน้างุด

“ห้ามอะไรเธอได้บ้างเนี่ย?”

“แพรไม่ทำก็ได้ค่ะ” สะบัดมือที่มีฟองผงซักฟอก แต่คุณองศาก็วางมือบนศีรษะฉันและกดให้นั่งตามเดิม เงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่เขาจะรู้ไหมว่าน้องชายเขาจะทิ่มหน้าฉันอยู่แล้ว จำต้องเบือนหน้าหนีด้วยความขวยเขิน

“อยากทำอะไรก็ทำ ฉันไม่ห้าม”

“คุณองศาโกรธแพรไหมคะ?” ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ รอยยิ้มก็เปื้อนบนใบหน้าและนั่นทำให้รู้ว่าเขาคงไม่โกรธ

“โกรธ”

“แพรขอโทษนะคะที่ไม่ทำตามคำสั่ง” เม้มริมฝีปากตัวเองขณะหันมาซักถุงเท้าในกะละมังต่อ

“อย่างอแง” มาหาว่าฉันงอแงอีก คุณองศานี่นะ! “ทำให้เสร็จ จะได้กินข้าวพร้อมกัน”

“ถ้าคุณองศาหิว ทานก่อนได้เลยนะคะ รอแพรมันช้าค่ะ” หันไปมองคุณองศาที่หมุนตัวกำลังเดินออกจากห้องซักผ้า เขาก็เอี้ยวใบหน้ามามองฉันอีกครั้ง แค่เพียงสายตาที่จ้องเขม็งฉันก็พยักหน้ารับว่าต้องทำยังไงต่อไป ไม่ต้องรอให้เขาพูดเยอะ

เมื่อเอากางเกงในกับถุงเท้าตาก ฉันก็ซักผ้าของคุณองศาใช้เวลาครึ่งชั่วโมงได้เอาเสื้อเชิ้ตสีขาวตากเป็นตัวสุดท้าย ฉันก็เดินออกจากห้องซักผ้าตัดผ่านมาถึงห้องครัวถึงได้เห็นว่าร่างสูงอาบน้ำและล้างหน้าล้างตาแล้ว ฉันมองคุณองศาที่สวมกางเกงยีนส์สีซีดตัวเดียวเท่านั้นกำลังนั่งตวัดขาไขว่ห้างตรงมุมโซฟากลางห้อง ดูเหมือนกำลังจะทำงานในไอแพดเลยหันมาอุ่นข้าวต้มหมูสับและชงกาแฟดำให้คุณองศา ระหว่างนั้นก็หันไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่จดจ้องกับการทำงาน ผมวันนี้ไม่ได้เซตขึ้นทำให้ปรกใบหน้า มุมนี้คุณองศาดูเหมือนวัยรุ่นอยู่เลยและถ้าหากเซตผมทรงที่เขาชอบก็จะเป็นแบบนักธุรกิจหนุ่มวัยสามสิบที่กำลังฮอตมาก ได้มองเขารอยยิ้มของฉันก็ผุดขึ้นมาเทกาแฟดำลงแก้วเซรามิคสีเทา วางไว้บนโต๊ะตรงข้ามกันและกัน

“แพรอุ่นข้าวต้มเสร็จแล้วค่ะ” ดันถ้วยข้าวต้มไปตรงหน้าฉันก็ทิ้งตัวลงนั่ง ขณะมองคุณองศาที่นั่งพลางยกกาแฟขึ้นจิบมองข้าวต้มในถ้วยก็ตักกินทันทีโดยไม่รีรอ “แพรถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?”

“อืม”

“คุณองศาชอบทานอะไรเป็นพิเศษบ้างไหมคะ” เพราะว่าคุณองศากินทุกอย่างที่ฉันทำ โดยไม่แพ้อะไรเลย อยากที่จะรู้ว่าเขาชอบกินอะไร ฉันจะได้ทำให้เขากิน

“ไม่รู้สิ” ชะงักช้อนที่กำลังตักข้าวต้ม คุณองศาก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มตรงหน้าที่ใกล้จะหมดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า “ปกติฉันไม่ค่อยกินข้าวสักเท่าไหร่”

“หมายถึงยังไงคะ”

“ก็แบบข้าวเช้าไม่กิน กลางวันไม่กิน เย็นกินนิดเดียวตามด้วยเหล้า”

“...” ถามจริง อดได้ไงอะ ถึงจะคิดแบบนั้นคุณองศาก็ไม่ได้ซูบผอมนะ ร่างกายของเขากำยำและแข็งแรงมากด้วยเพราะออกกำลังกาย เคยเห็นคุณองศาลงไปฟิตเนสด้านล่างคอนโดทุกวันเลย

“ตั้งแต่เธอมาอยู่ด้วยกัน ฉันก็กินอิ่มทุกวัน” คำตอบของคุณองศาทำให้ฉันอมยิ้ม “แถมเหล้าที่เคยกินก็น้อยลง เพราะต้องกลับมากินน้ำขิงรสชาติประหลาดๆ ของเธอ”

“ไม่ประหลาดนะคะ อร่อยจะตาย”

“ฉันเคยกินซะที่ไหนกันล่ะ?”

“ถ้าคุณองศาชอบ แพรจะหาซื้อชามาชงให้ดื่มทุกคืนเลยดีไหมคะ”

“นี่เธอวางแผนจะฆ่าฉันหรือไงแพรวา”

ฉันหัวเราะออกมาดังลั่น พร้อมเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของคุณองศา สายตาที่เขามองฉันดูเอ็นดูฉันมากเลยล่ะ แถมไม่ต่อว่าฉันด้วยนะที่จะหาชามาให้เขาดื่มทุกคืน ใครกันล่ะที่เครียดเรื่องงานและพาให้ฉันเป็นห่วง คุณองศาดื่มชาทุกคืนที่ฉันชงให้อย่างปฏิเสธไม่ได้เลยล่ะ

“เข้าไม่ได้นะครับ!”

“เสียงอะไร?” คุณองศาอุทานเมื่อได้ยินเสียงแว่วๆ ดังมาทางประตู คุณองศาจึงลุกขึ้นหวังจะเดินไปดูแต่ก็ต้องชะงักทันทีที่เห็นร่างบอบบางของผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวเซ็กซี่มาก ฉันเองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นผู้หญิงคนนี้พร้อมคุณนนท์ที่พยายามดึงแขนผู้หญิงคนนี้ให้ออกจากห้อง “เธอมาทำอะไร”

“องศาไม่คิดจะติดต่อนาเลยเหรอคะ?”

“เฮ้อ ฉันงานเยอะ”

“งานเยอะ” หล่อนทำเสียงเยาะเย้ยพลางหันมามองฉันที่นั่งเอ๋ออยู่ “หรือกกกับอีตัวกันแน่”

“นี่!” คุณองศาตวาดเสียงดังลั่นทันทีที่เธอคนนี้ด่าฉันว่าเป็น... อีตัว

“แล้วคืออะไรคะ คุณพาอีเด็กนี้มานอนด้วยเนี่ยน่ะเหรอ”

“ใช่ แล้วจะทำไม” ฉันมองคุณองศากับผู้หญิงคนนี้สลับกันไปมา โดยมีคุณนนท์ยืนมองอยู่ห่างๆ “เธอก็แค่อีตัวที่ฉันจ่ายเงินแล้วนอนด้วยเฉยๆ นะ”

ตกใจมาก ฉันเบิกตากว้างทันทีที่คุณองศาใช้คำพูดที่หยาบคาย เพิ่งจะเคยได้ยินก็อีตอนนี้

“อะ องศา”

“หรือไม่จริง แค่นอนไม่กี่คืนเธอได้เงินจากฉันไม่ล่อเป็นล้านแล้วเหรอนา?” นี่ฉันกำลังฟังเรื่องอะไรอยู่ล่ะเนี่ย “อ่อ ลืมไป งานเดินแบบของเธอมันได้เงินน้อยสินะ”

“คุณจะดูถูกฉันมากไปแล้วนะ เพราะอีเด็กนี้เหรอ” หล่อนชี้นิ้วมาทางฉัน ใบหน้าสวยแลดูบิดเบี้ยวทันที ริมฝีปากที่ปาดลิปสติกสีแดงเลือดนกกัดเข้าหากันแน่น ฉันไม่รู้จะทำอะไรเมื่อเธอคนนี้เดินมาหาฉันอย่างรวดเร็วและง้างฝ่ามือขึ้น...

เพียะ

“!”

“อีเด็กชั้นต่ำ แกคิดว่าจะจับองศาได้นานงั้นเหรอ แกข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ” ใบหน้าของฉันหันไปตามแรงตบที่ฟาดลงมาบนแก้มซ้าย ดวงตาเบิกกว้างขึ้นพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นพร้อมที่จะพังทลายลงมาทันทีด้วยความเจ็บหนึบ ฝ่ามือของฉันประคองแก้มตัวเองไว้และหันมามองคุณองศาที่มีสีหน้าที่เกรี้ยวกราด เขากระชากแขนผู้หญิงคนนี้และง้างมือขึ้นเหมือนที่ผู้หญิงคนนี้ตบฉัน... ณ เวลานี้คุณองศาลงฝ่ามือบนแก้มของหล่อนอย่างแรงจนล้มลงไปกองกับพื้น

“อยากเป็นศพจริงๆ ใช่ไหม?” เขาย่อตัวลงก่อนจะกระชากเส้นผมเธอให้เชิดหน้ามองเขา มุมปากมีเลือดไหลออกมาเป็นทางและนั่นเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นความโหดร้ายของคุณองศา ความคิดในตอนแรกที่คิดว่าเขาเป็นคนดี ฉันกลับคิดว่าคุณองศาอันตรายอย่างที่เขาเคยบอกฉันไว้เสมอ “กล้าดียังไงมาตบเด็กของฉัน”

“อึก อะ องศาฉันเจ็บ”

“เจ็บเหรอ? งั้นก็ควรรู้ที่ต่ำที่สูง”

“...”

“เธอไม่ควรมาที่นี่ด้วยซ้ำ เธอรู้ใช่ไหมนา” เค้นเสียงลอดไรฟัน คุณองศาก็ใช้มืออีกข้างบีบปลายคางหล่อนอย่างแรง แม้แต่คุณนนท์เองก็ไม่สามารถเข้าไปช่วยเธอได้ด้วยซ้ำไป “ฉันขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าอยากให้หน้าสวยๆ ของเธอยังใช้หากินได้ อย่ามาเหยียบที่นี่อีก”

“คะ ค่ะ” เธอรีบตอบรับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแต่สัมผัสได้ว่ามันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ฉันเองก็ด้วย

“ฉันไม่ใช่ของเธอและเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงของฉัน ฉะนั้นอย่าทำตัวเป็นเจ้าของฉันทั้งที่ตัวเองก็เป็นได้แค่อีตัวเหมือนกัน”

คุณองศาผลักใบหน้าเธออีกรอบจนล้มลงกับพื้น ภาพที่ฉันเห็นคือจากหล่อนที่เธอเดินเข้ามาในห้องสวยงดงาม ตอนนี้กลับเหลือแค่เพียงผู้หญิงที่แก้มแดงเถือกเพราะคุณองศาตบเธอ ผมเผ้าที่จัดทรงเรียบร้อยก็หยุ่งเหยิงด้วยเพราะคุณองศาทำกับเธอเหมือนไม่ใช่คน คุณนนท์เป็นฝ่ายดึงต้นแขนเธอคนนี้ให้ออกจากห้อง ทันทีที่เสียงประตูปิดลงฉันกลับรู้สึกเจ็บหนึบที่แก้มของตัวเองขึ้นมันทันใด ไม่กล้าสบตากับคุณองศาเลย นับเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกหวาดกลัวกับการกระทำของคุณองศา ทั้งที่ฉันคิดว่าเขาเป็นคนดีมาตลอด จดจ้องมองถ้วยข้าวต้มที่หายร้อนและไม่ได้ถูกตักขึ้นมากิน ฉันก็รับรู้ได้ถึงเก้าอี้ข้างกายที่ถูกดึงและมีร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงนั่ง ฝ่ามือหนาบีบปลายคางฉันจนสะดุ้งตกใจ

“ฮึก...” คุณองศาคิ้วขมวดที่เห็นฉันตัวสั่น

“กลัวฉันเหรอ?” น้ำเสียงที่เคยแข็งกระด้าง ทำไมเวลานี้กลับดูอ่อนโยนทั้งน้ำเสียงและสายตา ต่างจากที่เขาตบผู้หญิงคนนั้นและพูดจาเหยียดหยามเธอ “เจ็บไหม”

“...” เลื่อนมาสบตากับคุณองศาที่เขาใช้ปลายนิ้วโป้งลูบไล้ตรงแก้มฝั่งที่โดนตบ

“ฉันเข้าใจเธอไม่เคยเห็นฉันโหมดนี้มาก่อน” ฉันไม่พูดอะไรเลย เอาแต่ตัวสั่นเหมือนลูกนก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชะตากรรมของตัวเองจะเป็นเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า

“แพรกลัวคุณองศา” ในที่สุดก็หลุดปากออกไปจนได้ “คุณองศาน่ากลัวมาก”

“แล้วยังไง”

“ก็แพรกลัวว่าคุณองศาจะตบตีแพร เวลาที่ไม่พอใจ” ฉันเบะปากปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมาจนสัมผัสกับปลายนิ้วของเขา คนตรงหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางขยับใบหน้าเข้ามาใกล้

“แล้วฉันทำหรือเปล่า?”

“ตอนนี้ยัง ไม่นานก็คงใช่นี่คะ”

“เด็กบ๊องเอ๋ย” รอยยิ้มของคุณองศาทำให้ฉันยกหลังมือปาดน้ำมูกที่กำลังไหลรินพร้อมน้ำตา “เธอคิดว่าฉันจะตบเธอ จะตีเธองั้นเหรอ?”

“...” พยักหน้ารับเป็นการตอบรับ ราวกับว่าหนีป้าที่ทุบตีฉันมาเจอกับคุณองศาที่คงจะไม่ต่างกัน

“ฉันไม่มีวันทำร้ายเธอ แพรวา” ฉันควรเชื่อคำพูดของคุณองศาดีไหม? ทั้งที่เมื่อกี้ภาพนั้นยังติดตาฉันไม่จางหายไปเลย “ฉันจะไม่มีวันตอกย้ำความเจ็บปวดที่เธอพบเจอมาก่อนหน้านั้น”

“คุณองศา”

“เธอจะไม่มีวันต้องเจ็บปวดทางร่างกายอีกแพรวา เธอเชื่อใจฉันหรือเปล่า?” น้ำตาของฉันไหลรินอีกรอบพลางพยักหน้ารับเหมือนเด็กๆ ที่ผู้ใหญ่บอกให้เชื่ออะไร... ฉันก็เชื่อ ฝ่ามือหนาเลื่อนมาลูบศีรษะฉันและทำให้ความอบอุ่นแผ่ซ่าน “ไหนดูสิ แก้มแดงเลย”

“แพรไม่เป็นไรค่ะ แพรแค่ตกใจ” บอกคุณองศา “กินข้าวต่อไหมคะ?”

“ไปแต่งตัว ฉันจะไปพาไปกินข้างนอก”

“แต่ข้าวต้มแพรต้มเต็มหม้อเลยนะคะ” เสียดายอะ

“ให้ทำอะไรก็ทำสิแพรวา”

“ค่ะ”

ฉันลุกขึ้นเดินตรงเข้าห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและเลือกหยิบเสื้อยืดทรงหลวมลายทางสีน้ำตาลขาว พร้อมกางเกงขาสั้นคาดเข็มขัดสีครีมเป็นอันเสร็จ ผมฉันก็มัดตามเดิมนั่นแหละหยิบกระเป๋าสะพายข้างเห็นคุณองศาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนถึงข้อศอก ติดกระดุมไม่หมดเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้าพลางเอื้อมมือมาประคองแก้มข้างที่โดนตบ

“อยากกินอะไรบอกมาได้เลย”

“คุณองศาไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะคะ คุณองศาไม่ผิดที่แพรต้องเจ็บตัว” ใช่ เขาไม่ได้ผิดเลยสักนิด

“ผิดที่ปล่อยให้อีตัวมาตบเธอ” กระพริบตาถี่รัวขณะเงยหน้าสบตากับคุณองศา เลื่อนฝ่ามือจากแก้มมาจับข้อมือฉันให้เดินออกจากห้องเพื่อพาไปกินข้าว จังหวะนั้นคุณนนท์ก็ออกจากลิฟต์มาพอดี สายตาของเขามองมาที่มือของคุณองศาที่บีบข้อมือฉันอยู่ไม่แรงมากแต่อบอุ่นไปถึงขั้วหัวใจ “มีอะไรนนท์?”

“เปล่าครับ จะพาแพรวาไปไหนครับ”

“กินข้าว”

“งั้นแวะที่บริษัทด้วยนะครับ มีเอกสารที่คุณองศาต้องเซ็นสามเล่มครับ”

“ได้”

ค้อมศีรษะให้กับคุณนนท์ที่ส่งยิ้มหวานมาให้ ฉันกับคุณองศาก็ลงลิฟต์ซึ่งเขาจะพาฉันไปกินข้าวข้างนอกก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปที่ไหนหรือยังไง ฉันไม่ได้อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ เขาก็เลยบอกว่าให้ฉันคิดก่อนจึงพาแวะมาเซ็นเอกสารที่บริษัทของเขาใหญ่โตสมฐานะ ระหว่างรอคุณองศาที่โซนรับแขกฉันก็ครุ่นคิดเรื่องวันนี้พลางเอามือทาบทับแก้มตัวเองอีกครั้ง

แต่มันทำให้ฉันรู้อย่างหนึ่งนะว่าคำพูดของคุณองศาเชื่อใจได้จริงๆ และยิ่งนานวันเข้า ยิ่งได้อยู่กับเขา ฉันยิ่งสบายใจและมีความสุขมาก ราวกับว่าชีวิตของฉันไม่เคยพบพานกับความสุขเช่นนี้มาก่อนในชีวิต 

*--------------------------------*