Nevermind :: CHAPTER 3 องศา [100%]

Nevermind : 3

องศา

:: Ongsa Talk ::

เพียะ

“แม่งเอ๋ย” ผมสบถออกมาอย่างหงุดหงิดขณะมองหญิงสาวที่นั่งพับเพียบอยู่บนพื้นหลังจากโดนมือของผมตบเข้าไปที่แก้มอย่างแรง “แล้วจะรู้ได้ไงว่าใครมันตัดหน้ากูขายอาวุธวะ!”

“...”

“กูอยากจะบ้าตาย สั่งงานใครแม่งก็ไม่ได้เรื่องสักคน”

หันไปคว้าวิสกี้กระดกดื่มจนเกือบจะหมดขวด ด้วยเพราะอารมณ์กำลังขึ้น ตวัดสายตามองไปยังร่างเล็กที่ตอนนี้นั่งเอามือกุมแก้มตัวเอง ผมก็สั่งให้นนท์หิ้วหล่อนออกไปก่อนที่ผมจะบีบคอตายซะก่อน จังหวะนั้นก็มีร่างบอบบางเดินแทรกเข้ามาหาผม

“เรื่องคุณกิตติ ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะคุณองศา”

“อืม”

“เขาจัดการไม่ให้พวกตำรวจเข้ามาตรวจที่นี่ อาจจะรั้งไว้ได้สักปีสองปี หลังจากนั้นเขาก็น่าจะไม่มีผลประโยชน์อะไรแล้ว” ใช่ หล่อนพูดถูก แต่ก็ทำให้ยืดเวลาตำรวจเข้ามาตรวจสอบที่นี่ได้ล่ะนะ ความจริงผมมีแผนสำรองเสมอฉะนั้นถ้าหากกิตติทำไม่ได้อย่างที่ตัวรับปากกับผมไว้ก็คงจะได้เห็นดีกันแน่

“แก่จะลงโลงอยู่แล้ว อำนาจก็คงไปต่อไม่ได้”

“ค่ะ แต่ฉันสืบมารู้อย่างหนึ่งนะคะ”

“เรื่อง?” มองพนักงานสาวคนนี้ที่ทำหน้าที่เป็นนกต่อที่ดีให้กับผมมานานนับปีแล้วล่ะ เธอทำมันสำเร็จเสมอ ยกเว้นก็แต่คนอื่นนั่นแหละ มักทำให้ผมอารมณ์เสียอยู่เรื่อย

“คุณ ‘ธาม’ ค่ะ”

“เธอว่าอะไรนะ”

“คุณธามค่ะ ฉันรู้มาว่าเขาเปิดคาสิโนเหมือนกับคุณองศา”

“แล้วเธอรู้ได้ไง”

“คุณกิตติหลุดปากออกมาตอนที่ฉันถามเขาค่ะ ว่าต้องทำงานให้กับคุณธามเหมือนกัน อะไรประมาณนี้น่ะค่ะ”

“ไอ้ธามงั้นเหรอ?”

“คุณองศารู้จักเขาด้วยเหรอคะ”

ยิ่งกว่ารู้จักซะอีกนะ... รู้จักดีเลยล่ะ ถึงได้ตกใจจนรู้ว่าตัวเองสีหน้าถอดสีแค่ไหน ไม่คิดไม่ฝันด้วยซ้ำว่าไอ้ธามเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยด้วยกัน จู่ๆ ที่มันหายตัวไปเลยหลังเรียนจบ ผ่านมาหลายสิบปีมันกลับเปิดคาสิโนของตัวเองด้วยเนี่ยนะ หรือว่ามันกำลังจะคิดเอาคืนผมที่เคย ‘กลั่นแกล้ง’ มันมาก่อน

“เธอออกไปก่อน เรื่องรางวัลเดี๋ยวฉันจัดการให้”

“ได้ค่ะคุณองศา”

เพราะข้อมูลที่เธอได้มามันมากพอจริงๆ ผมเอาแต่ครุ่นคิดเรื่องของไอ้ธาม เพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาลัยหมกหมุ่นถึงแต่มันจนต้องเปิดหาอะไรสักอย่างในเน็ต พอค้นคว้าหาข้อมูลก็ทำให้ผมได้รู้ว่ามันกลายเป็น CEO บริษัทที่สานต่อจากพ่อของมันที่ฆ่าตัวตายเพราะแม่มันทำอะไรเนี่ยล่ะผมจำไม่ได้แล้ว

เวลาตีสามกว่าผมขับรถมาถึงคอนโดมาถึงชั้นของตัวเองที่ซื้อไว้ทั้งชั้นเพื่อให้คนของตัวเองอยู่ที่นี่เป็นที่พักพิง ผมถอดเสื้อสูทออกขณะเข้ามาในห้องพลางเดินเลี้ยวเข้ามาทางห้องนอนก่อนอันดับแรก ถึงได้เห็นว่าบนเตียงที่เคยมีผมอยู่แค่คนเดียว ณ เวลานี้มีใครบางคนกำลังนอนหลับสบาย เห็นภาพนั้นรอยยิ้มของผมผุดขึ้นทันทีที่วางเสื้อสูทไว้ตรงปลายเตียง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มคลุมมาถึงไหล่เธอที่เปิดแอร์ซะเย็นเชียวจำต้องปรับลง

ก็ไม่รู้... ทำไมถึงได้ให้แพรวามาอยู่ที่นี่กับผมด้วย ทั้งที่ผมไม่เคยช่วยเหลือใครมาก่อนด้วยซ้ำ หากแต่ว่าพอได้ฟังเรื่องราวรันทดของชีวิตเธอ ความรู้สึกบางอย่างมันก็เหมือนก่อเกิดขึ้น คล้ายว่าเธอได้เจอกับผมมันเป็นเพราะโชคชะตา แต่นั่นแหละยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตคนอื่นด้วย ทั้งที่คิดว่าจะให้เธออาศัยพักพิง ทั้งที่ผมอันตรายมากๆ แต่เธอก็เชื่อใจผม ใช่ ผมคนนี้ที่ไม่ใช่คนดีสำหรับเธอหรอก

เธอตัดสินใจมาอยู่กับผม มอบชีวิตของเธอให้กับผม แน่นอนว่าผมจะทำอะไรก็ได้ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้...

“อือ” ผมสะดุ้งเล็กน้อยขณะชักมือตัวเองกลับ เมื่อกี้เผลอไปลูบศีรษะแพรวาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “คุณองศา”

“นอนต่อเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำ”

“ให้แพรทำอุ่นให้ไหมคะ?”

“ไม่ต้อง แล้วนี่อะไร” เพราะแพรวาลุกขึ้นทำให้ผมเห็นเอกสารปึกหนึ่งอยู่ข้างใต้ผ้าห่ม

“ใกล้สอบแล้วค่ะ แพรเลยอ่านหนังสือ แต่เผลอหลับตอนไหนก็ไม่รู้” เธอเม้มริมฝีปากตัวเอง พลางยกมือเกาศีรษะ “หิวไหมคะ แพรจะทำข้าวต้มให้”

“ไม่ดีกว่า เธอนอนพักผ่อนเถอะ อย่าหักโหมมาก”

“ค่ะ”

สายตาของผมทอดมองไปยังวิวทิวทัศน์ตรงหน้า ในเวลานี้เข็มนาฬิกากำลังเดินไปอย่างเชื่องช้าตามด้วยท้องฟ้าที่มืดมิดคล้ายกับว่าแสงสว่างจะคืบคลานเข้ามาในอีกไม่ช้านี้ ผมแช่ตัวอยู่ในอ่างกุชชี่ขนาดสี่เหลี่ยมใหญ่กว้าง ปรับให้น้ำอุ่นเพื่อจะได้ทำให้ร่างกายผ่อนคลาย เทียนหอมที่ถูกจุดอยู่ทั่วห้องทั้งที่ปิดไฟเพื่อจะได้สูดเอากลิ่นหอมทำให้ความรู้สึกเครียดกังวลมลายหายไป มือขวาถือแก้วไวน์สีแดงเลือดนกถูกกรอกผ่านลำคอและถูกเทลงแก้วอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ผมก็ไม่ได้มานั่งนับหรอกนะ เพราะเวลานี้สมองกำลังประมวลเรื่องของแพรวาด้วยส่วนหนึ่ง เธอมาอยู่กับผมเป็นเวลาเกือบครึ่งเดือนแล้วล่ะ ผ่านมาอย่างรวดเร็วจนเธอใกล้สอบปิดภาคเรียนเพื่อขึ้นปี 2 ในเร็ววัน ผมมักจะสังเกตแพรวาอยู่เสมอ

เธอดูสดใสขึ้นมาก ต่างจากวันที่ผมเจอเธอหนีหัวซุกหัวซุนจากป้ามหาภัยที่ชอบทุบตีทำร้ายเธอ หนำซ้ำลุงผัวของป้าและลูกชายติดผัวจ้องจะขืนใจเธออยู่ตลอดเวลา นั่นทำให้ผมรู้ว่าแพรวาไม่เคยหลับได้เต็มตา ไม่เคยข่มตาหลับได้เลยแม้แต่วันเดียว นับตั้งแต่วันที่ลุงกับน้องชายนอกไส้ลวนลามเธอ แพรวากลัวว่าสองคนนั้นจะแอบเข้ามาในห้องและลักหลับเธอ ไหนจะเรื่องเรียนอีก เธอไม่เคยได้เรียนอย่างเต็มที่แม้ว่าจะทำงานที่ร้านเค้กด้วยก็ตามที

มันไม่สำคัญเท่ากับว่า... แพรวารู้สึกปลอดภัยที่มาอยู่กับผม เธอข่มตานอนได้อย่างไม่ต้องหวาดระแวงว่าใครจะมาทำร้าย เธอสามารถตั้งใจเรียนได้และทำงานโดยเธอสามารถเก็บเงินก้อนนั้นไว้ ไม่ใช่ทำงานเหนื่อยแทบตายก็เอาไปให้ป้าหมด สองคนนั้นเล่นพนันจนติดหนี้ ที่มาตามรังควานแพรวาอยากได้เงินจากเธอซะมากกว่า

ไปๆ มาๆ ที่คิดว่าช่วยเธอเพราะไม่มีเหตุผล มาตอนนี้ผมรู้แล้วว่าแพรวาต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหนกับการต้องอยู่อย่างเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ นั่นแหละ ผมเคยบอกว่าผมอันตรายมากแค่ไหน แต่แพรวาก็เลือกผมมากกว่าญาติของตัวเอง เพราะเธอเชื่อใจว่าผมจะไม่ทำร้ายเธอซึ่งมันก็ถูกต้อง ทว่าเรื่องที่เธอยอมทำตามคำสั่งผมทุกอย่าง ผมก็มีเหตุผลเหมือนกันนะ แต่มันยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมไง ไว้ถึงตอนนั้นแพรวาอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้

ผู้ชายอย่างองศาไม่เคยปราณีใครไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ผมโหดร้ายและผมอันตรายมากๆ นั่นคือผมในแบบที่แพรวาไม่เคยรับรู้มาก่อน และถ้าหากเธอรู้... เธอต้องเปลี่ยนความคิดที่ว่า ‘ผมเป็นคนดี’ กลายเป็น ‘ผมเป็นคนสารเลวและชั่วร้าย’

ลุกขึ้นจากอ่างกุชชี่หยิบผ้าขนหนูมาพันเอว ผมก็เดินตรงไปยังห้องน้ำที่มีอยู่สองห้องสำหรับห้องน้ำที่อยู่ใกล้กับอ่างกุชชี่กับห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องนอน คอนโดห้องของผมอยู่สูงสุดของตึกนี้เลย หนำซ้ำชั้นนี้ทั้งชั้นก็เป็นพื้นที่ของผมทั้งหมด เข้ามาอาบน้ำเรียบร้อยผมก็สวมกางเกงบ็อกเซอร์รัดรูปสีดำเดินตัดผ่านโซนครัวไปถึงห้องนอนที่เป็นแบบโล่ง มองร่างบอบบางที่นอนหลับตาพริ้มพ่นลมออกทางปากเบาๆ และนั่นทำให้ผมเผยรอยยิ้ม ทิ้งตัวลงนอนหันตะแคงข้างมองใบหน้าสวย เพราะเธอสวยขนาดนี้สินะ เพราะว่าเธอสวยมากไอ้เวรพวกนั้นถึงอยากได้ตัวเธอขนาดนั้น มือของผมเอื้อมไปเกี่ยวเส้นผมสีดำสนิทเงาออกจากใบหน้าเรียวของแพรวา ไม่เคยสังเกตมาก่อนด้วยซ้ำ ไม่เคยมองหน้าเธอแบบนานๆ เลยสักครั้ง ทว่ามาตอนนี้...

“สวยเป็นบ้า”

พึมพำกับตัวเอง เปลือกตาของผมที่อดหลับอดนอนมาถึงตีสี่ก็ปิดลงเห็นถึงความมืดมิดและดันไปฝันเรื่อง?

เพราะเสียงอะไรสักอย่างดังเข้ามาในโสตประสาท ทำให้ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองภายในห้องที่สว่างเล็กน้อย เนื่องจากผ้าม่านถูกปิดบังแสงจากด้านนอก ผมพลิกตัวนอนคว่ำเอื้อมมือไปยังลิ้นชักหัวเตียงหรี่มองเวลาก็พบว่าสิบโมงกว่าแล้ว สายตาโฟกัสไปทางครัวซึ่งเป็นมุมอับทางที่จะไปแช่ตัวในอ่างกุชชี่นั่นแหละ บนโต๊ะอาหารผมเห็นอะไรบางอย่างวางไว้แต่ก็ไม่ได้สนใจ ลุกขึ้นนั่งให้หายงัวเงียผมก็ลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องครัว มองร่างบอบบางที่สวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นกำลังทำอะไรสักอย่างบนเตา ผมเปิดตู้เย็นสีดำขนาดยักษ์หยิบขวดน้ำขึ้นมากระดกดื่มครึ่งขวด

“แพรปลุกคุณองศาหรือเปล่าคะ?”

“เปล่าหรอก” ปลุกชัดๆ เลยล่ะ ผมเบนสายตามองแพรวาที่ยกกระทะตักไข่ดาวลงบนจาน วันนี้ทำ Breakfast มีไข่ดาว, ไส้กรอก, สลัดผักและขนมปังปิ้งที่มีแยมนูเทล่ากับแยมส้มจัดวางบนโต๊ะ “วันนี้ไม่ได้ไปเรียนหรือไง”

“วันนี้วันหยุดนะคะ” แพรวาเลิกคิ้วขึ้นมองผมที่กระพริบตานับวัน

“จริงด้วย ฉันลืมไป” ยกมือเสยเส้นผมของตัวเองขึ้นไป สายตาทอดมองบนโต๊ะอาหารและมองแพรวาซึ่งเวลานี้ใบหน้าสวยหวานแก้มขาวแดงเถือก พร้อมสายตาที่มองลงมาด้านล่างของผม “มองอะไร?”

“เออ แพร...” น้ำเสียงตะกุกตะกักของเธอทำให้ผมขมวดคิ้วพลางมองมายังช่วงล่าง ดวงตาของผมก็เบิกกว้างขึ้นทันทีที่ไอ้เจ้ามังกรตัวเขื่องชูชันอยู่ภายใต้กางเกงบ็อกเซอร์รัดรูปตัวเล็ก แม่งเอ๋ย! จะชี้โด่ทำไมก่อน

“กินก่อนเลยก็ได้ ฉันเข้าห้องน้ำแปบ”

“ไม่เป็นไรค่ะ แพรรอคุณองศาได้” เธอพูดแบบไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ ทว่าผมกลับเผยรอยยิ้มขึ้นเมื่อแก้มทั้งสองแดงระเรื่อ พอแพรวาเห็นว่าผมยิ้มเธอก็ยกมือซ้ายเกาท้ายทอยและเดินชนกับขอบเคาน์เตอร์บาร์ที่มีซิงค์ไว้สำหรับล้างจาน

ตุ้บ

“เป็นอะไรไหม?”

“มะ ไม่ค่ะ แพรไม่เจ็บ!” พูดรัวเร็วแถมตวาดผมอีกต่างหาก แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ เอ็นดูด้วยซ้ำไปที่เห็นแผ่นหลังบอบบางยืนจัดของบนโต๊ะอาหารทั้งที่มันก็วางดีอยู่แล้ว แพรวาก็ขยับตรงนั้นมาไว้ตรงนี้ อะไรก็ไม่รู้มั่วไปหมด ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำและจัดการเจ้าน้องชายที่ไม่รู้เกิดคึกอะไรถึงได้ทำขายหน้าผมไปหมด อันที่จริงที่เป็นแบบนี้เพราะดันฝันบ้าๆ นั่นแหละ ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำประมาณยี่สิบนาทีได้ ออกมาก็หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำมาสวมใส่พร้อมกางเกงยีนส์สีซีด วันนี้ไม่ต้องเข้าบริษัทด้วยล่ะผมก็เลยแต่งตัวสบายๆ ได้ เช่นทรงผมก็เซตขึ้นไปอีกส่วนก็ปล่อยปรกใบหน้าของตัวเอง ผมชอบผมของตัวเองทรงนี้ที่สุดแล้วล่ะ

“วันนี้มีแพลนจะไปไหน?”

“แพรมีนัดติวหนังสือกับเพื่อนน่ะค่ะที่บ้านของนิว” ขนมปังที่ทานูเทล่ากำลังจะกัดเข้าปากเป็นอันหยุดชะงัก

“เพื่อน?”

“ค่ะ แพรมีเพื่อนสองคนนิวกับเอมค่ะ” เอมน่ะรู้ว่าชื่อผู้หญิง แต่นิวนี่สิ “นิวเป็นเพื่อนผู้ชายค่ะ”

“แล้วทำไมต้องไปติวที่บ้านเขา” พอรู้เพศเพื่อนของแพรวา ผมก็ถามพลางกัดขนมปังและจิบกาแฟดำไปด้วย

“นิวเป็นคนนัดค่ะ แพรกับเอมก็เลยต้องไปติวที่บ้านของนิว”

“ไปกี่โมง?”

“บ่ายค่ะ เย็นๆ น่าจะกลับ” แพรวาตอบผมขณะตัดไส้กรอกจิ้มกับซอสมะเขือเทศเข้าปาก “แต่ไม่ต้องให้คนของคุณองศาตามแพรไปก็ได้นะคะ ป้าไม่รู้จักบ้านนิวหรอกค่ะ”

“...”

“แพรจะรีบไปรีบกลับค่ะ” ผมไม่ได้พูดอะไรหรอกนะ แต่กินอาหารเช้าพร้อมกับเธอจนหมด ผมก็มองนาฬิกาข้อมือสายหนังแท้หน้าปัดเป็นกรอบเงินทั้งหมดราคาก็เกือบล้าน ไม่ขออธิบายอะไรมาก

“ไปแต่งตัว”

“คะ?”

“ฉันจะพาไปซื้อของ” ใบหน้าสวยมึนงงกับคำพูดของผม “อย่าช้า”

“ดะ ได้ค่ะ”

 มองแพรวาที่รีบวิ่งตรงเข้าไปในห้องน้ำ รอยยิ้มของผมก็ผุดขึ้นและกินอาหารเช้าต่อ เดี๋ยวนะ... แพรวาหยิบขนมปังไปกินด้วยหรือไงกัน? เมื่ออาหารเช้าถูกซัดจนเกลี้ยงผมก็ออกมานอกห้องซึ่งเห็นนนท์เดินออกจากลิฟต์มาแต่ไกล

“คุณองศา”

“ไปไหนมา”

“ดูงานที่บริษัทไงครับ คุณองศาลืมเหรอครับว่าสั่งให้ผมเข้าไปตรวจ” เอิ่ม ช่วงนี้ทำไมผมถึงขี้ลืมแบบนี้นะ ตั้งแต่ลืมวันแล้วมาลืมว่าส่งนนท์ไปทำอะไร

“กูลืม” นนท์ยิ้มขำ “บริษัทโอเคนะ แบบว่าไม่ต้องให้กูเข้าไปเซ็นอะไร?”

“ไม่มีครับ เรื่องรถที่นำเข้าผมจัดการเรียบร้อย”

“แล้วเรื่องส่งของล่ะ” ของที่ว่ามีแค่ผมกับนนท์ที่รู้กัน ไม่ต้องอธิบายซ้ำว่าของนั้นคืออะไร

“ครับ เย็นนี้ผมจะจัดการให้ ส่วนเรื่องจัดเตรียมก็ไม่มีปัญหาอะไรครับ”

“ดีมาก” คิดว่างานราบรื่นไปได้ด้วยดีมันก็โอเค ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อนึกไปถึงเรื่องของไอ้ธาม

“ถอนหายใจทำไมครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีหรอก แค่...”

“แพรเสร็จแล้วค่ะคุณองศา” กำลังจะตอบนนท์ผมก็หันไปมองประตูห้องที่เปิดขึ้นตามด้วยร่างบอบบางที่สวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีดตัวเดิมอีกแล้ว “คุยกับคุณนนท์อยู่เหรอคะ งั้นแพรไปรอในห้อง”

“ไม่ต้อง ไปกัน”

“คุณองศาจะพาแพรวาไปไหนเหรอครับ?”

“ห้าง จะพาไปซื้อของ”

ตอบนนท์ก็พยักหน้ารับ ผมก็เดินเคียงคู่ไปกับแพรวาจนรถของผมเคลื่อนตัวออกจากคอนโด มุ่งตรงไปยังห้างสรรพสินค้าระหว่างนั้นแพรวาก็ถามผมว่าจะซื้ออะไร ผมก็ไม่ตอบหรอกนะ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าไปห้างต้องไปซื้ออะไร พอผมไม่ให้คำตอบแพรวาก็ไม่เซ้าซี้เธอนั่งอ่านหนังสือเรียนที่ใกล้จะสอบในอีกไม่ช้า 

มาถึงห้างสรรพสินค้าให้เวลาต่อมา ผมก็เดินมาถึงชั้นโซนเสื้อผ้าชายและหญิง จากนั้นมองหาร้านเสื้อผ้าผู้หญิงผมก็เดินตรงเข้าไปทันทีเพราะแบรนด์นี้เป็นแบรนด์ดังมากๆ เสื้อผ้าก็มีให้เลือกหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นแบบสาวเท่ สาวหวานหรือสาวเซ็กซี่มีครบหมด พนักงานเห็นผมก็รีบมาต้อนรับทันทีด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแถมยังอธิบายเนื้อผ้าและไซส์แต่ละตัว

“คุณองศาซื้อให้แฟนเหรอคะ?” แพรวาเอ่ยถามผมจึงหันไปมองเธอที่สูงแค่ไหล่ผมเท่านั้น

“ฉันไม่มีแฟน”

“อ้าวแล้ว...”

“ซื้อให้เธอต่างหาก” ใบหน้าสวยหวานตื่นตระหนกทันทีที่ผมจะซื้อเสื้อผ้าให้ “ไปลองชุด”

“ไม่ต้องก็ได้นะคะ แพรมีเสื้อผ้าใส่อยู่เยอะ”

“เยอะที่ว่าคือมีแค่ไม่ถึงสิบตัวอะนะ?” แพรวาทำหน้าบูดใส่ผมซึ่งเห็นแบบนี้แทนที่จะโมโห กลับดันศีรษะเธอและยัดเสื้อที่ผมเลือกให้เข้าไปลองเปลี่ยนดู “ไปเปลี่ยน”

“แต่ว่า...”

“ไหนบอกจะเชื่อฟังฉันไง” ริมฝีปากเล็กบางเม้มเข้าหากัน แพรวาเลยจำใจเดินตามพนักงานไปยังห้องสำหรับเปลี่ยนหรือลองชุด ผมเดินมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาที่ไว้นั่งรอตรงหน้าห้องที่แพรวาเข้าไปเปลี่ยน สั่งพนักงานให้เอาทั้งเสื้อ กางเกง กระโปรงเข้าไปให้แพรวาที่กำลังเปลี่ยนอยู่ กระทั่งประตูเปิดขึ้นร่างบอบบางสวมเสื้อเบลาส์ขอบลูกไม้แขนพองตัดเว้าและเป็นแบบคอผูกผ้าลูกฟูกสีขาวพร้อมสวมกระโปรงสีน้ำตาลยาวเกือบถึงตาตุ่มโชว์เอวเล็กนิดเดียวของเธอ ผมเลื่อนสายตามองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้ารอยยิ้มจึงผุดขึ้นที่เปลี่ยนลูกเป็ดให้กลายเป็นหงส์ “เอาชุดนี้ ลองชุดที่เหลือให้ฉันดู”

“ค่ะ” แพรวาเปลี่ยนชุดมาให้ผมดูเรื่อยๆ ผมก็สั่งให้เอาชุดพวกนี้ทั้งหมด จนมาถึงเสื้อครอปขอบหยัก กระดุมหน้าสีเขียวเข้มโชว์เอวและโชว์ร่องอกพร้อมกระโปรงยีนส์สั้นโชว์เรียวขายาว

“เอาเซตนี้ด้วย”

“คุณองศาคะ คือชุดมันเยอะมากเลยนะคะ เอาทุกชุดแบบนี้แพรว่า...”

“ไม่ต้องพูด โอเค?” ฟังเธอปฏิเสธผมรำคาญหูมากเลยนะบอกตามตรง ชุดทั้งหมดเกือบยี่สิบตัวผมสั่งให้แพคใส่ถุงและจัดส่งไปที่คอนโด “ยังไม่หมด”

“ยะ ยังอีกเหรอคะ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังโซนชุดชั้นในของผู้หญิงแพรวาก็รีบวิ่งมาตะปบ ย้ำนะว่าตะปบมือผมที่ถือบราเซียสีดำอยู่

“อะไร?”

“คืออันนี้แพรเลือกเองดีกว่าค่ะ”

“เลือกเอง เธอคงเอาแค่ตัวเดียว” รู้ทันความคิดของแพรวา เพราะแบบนั้นเธอก็คลายมือออกจากมือผมทันที หันมามองชุดชั้นในหลากหลายสี ผมก็หยิบสีดำและสีขาวส่งให้พนักงาน “เอาสีแดงด้วย ฉันชอบ”

“แต่แพรชอบสีทึบนะคะ”

“ไม่ได้ ฉันชอบสีแดงเพราะงั้นก็ต้องเอาสีแดงด้วย”

“แล้วที่เลือกๆ มาคุณองศารู้เหรอคะว่าแพรคัพอะไร?”

“รู้สิ เธอคัพซีไง”

“!” หันไปมองใบหน้าสวยที่ตกตะลึงแก้มทั้งสองแดงระเรื่อ “ระ รู้ไงคะ”

“ถูกสินะ” ไม่ต้องงงว่าผมรู้ไซส์หน้าอกแพรวาได้ไง ก็ตอนที่เธอเป็นลม ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ตอนนั้นที่เห็นยังคิดนะว่าเธอตัวเล็กแต่หน้าอกหน้าใจใหญ่มาก พอเดาได้ว่าเธอน่ะคัพซีแน่ แค่เดานะแต่ดันใช่ซะงั้น “เรียบร้อย”

“...” แพรวาไม่สบตากับผมตรงๆ ด้วย คงจะเขินไม่น้อยที่ผมรู้ไซส์ชั้นในเธอน่ะ

“มีชุดนอนด้วย” ผมหยิบเดรสนอนสายเดี่ยว มีแผงลูกไม้ ผ่าชายเสื้อและเป็นผ้าซาตินสีดำส่งให้พนักงานแบบเดียวกันทั้งหมดห้าตัวมีสีแดงแล้วสาม

“มันโป๊นะคะคุณองศา แพรไม่เคยใส่”

“ใส่ให้ฉันดูคืนนี้สิ” ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ บอกไว้ก่อนที่เลือกให้เพราะแพรวาเป็นคนบอกให้ผมทำแบบนั้น เธอขี้เกรงใจผมรู้ดีถึงต้องเลือกของพวกนี้ให้เธอตามความชอบของตัวเองไง โดยเฉพาะสีแดง “แล้วฉันจะบอกเองว่าโป๊หรือไม่โป๊”

“...”

“คิดเงินได้เลย แล้วก็ส่งก่อนเย็น”

“ได้ค่ะคุณองศา” ผมจ่ายเงินสดทั้งหมดเกือบแสนและให้พนักงานส่งของให้ก่อนเย็น จากนั้นก็พาแพรวามาซื้อรองเท้าซึ่งรองเท้าผ้าใบของเธอมันเยิ่นหมดแล้ว ผมเลยซื้อรองเท้าผ้าใบให้เธอห้าคู่ รองเท้าแตะและส้นสูง สุดท้ายคือสมาร์ทโฟนรุ่นเดียวกับผมแต่เป็นสีม่วงซึ่งผมก็ยื่นมันให้กับแพรวาที่เกรงใจไม่ยอมรับ

“ถ้าเธอเกรงใจฉันแบบนี้ เธอกำลังขัดน้ำใจของฉันนะแพรวา”

“ขอบคุณนะคะ คุณองศา” สุดท้ายพอผมพูดที่ทำให้แบบแพรวารู้สึกผิดเธอก็ยกมือไหว้ขอบคุณผมรับกล่องสมาร์ทโฟนนั้นไป “แพรไม่รู้จะตอบแทนคุณองศายังไงดีที่ให้ชีวิตใหม่กับแพร”

“เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าตอนนี้ยัง แต่ถ้าฉันต้องการใช้เธอ เธอจะทำไหม?”

“ทำค่ะ ไม่ว่าคุณองศาจะสั่งอะไร แพรพร้อมทำทุกอย่างเลยค่ะ”

“ดีมาก ฉันถือซะว่าเธอสัญญาแล้วนะ”

“แพรไม่คืนคำแน่นอนค่ะ คุณองศาวางใจได้”

“...”

“สั่งให้แพรทำอะไร แพรยอมทุกอย่าง ถ้าทำให้คุณองศามีความสุขและสบายใจค่ะ” คำพูดของแพรวาทำให้ผมพยักหน้ารับว่าเธอจะทำอย่างที่เธอพูดได้จริงๆ “เพราะคุณองศาทำให้แพรออกมาจากนรก แพรก็พร้อมค่ะ”

อย่างน้อยผมก็ดึงเธอออกมาจากนรกนั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่าหลังจากนี้แพรวาจะมองผมเป็นยมทูตที่พร้อมฉุดเธอลงนรกอีกครั้งหรือเปล่านี่สิ ทว่าผมก็ไม่ใช่ผู้ชายที่จะซ้ำเติมความรู้สึกเธอนะ เธอเจออะไรมาเยอะมากจริงๆ ชีวิตของเธออยู่ในกำมือผม ไม่ว่าผมอยากให้เธอเดินไปทางไหน เธอจะทำตามอย่างว่าง่าย ผมไม่สัญญาหรอกนะว่าจะไม่ทำให้เธอพบเจอกับสิ่งเลวร้าย เพราะผมต่างหาก... ที่เป็นเรื่องเลวร้ายที่สุด

“อย่าลืมเมมเบอร์ฉันไว้ ฉันโทรเข้าไปแล้ว”

“อ๋อ ได้ค่ะ” มองแพรวาที่ถือสมาร์ทโฟนเครื่องใหม่ ขณะที่รถของผมมาจอดที่หน้าบ้านเพื่อนชายของเธอ “งั้นแพรไปก่อนนะคะ แพรถึงห้องจะโทรบอกค่ะ”

“ไม่ต้อง” ผมรีบปฏิเสธจนแพรวาเลิกคิ้วขึ้น “จะกลับตอนไหน โทรหาฉัน”

“คะ?”

“เดี๋ยวมารับเอง” แพรวากระพริบตาถี่รัว จนผมเอามือโบกไปที่หน้าเธอ “เฮ้”

“อะ เอ่อ จะดีเหรอคะ?”

“เฮ้อ ฉันเบื่อมากเลยนะ เลิกเกรงใจฉันสักที”

“ขอโทษค่ะ” ค้อมศีรษะให้ผม แพรวาก็ฉีกยิ้มกว้างซึ่งเป็นยิ้มที่ผมไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก “แพรจะโทรหานะคะ”

“อืม”

แพรวาลงจากรถจังหวะนั้นผมเห็นประตูบ้านเปิดขึ้น เป็นร่างสูงหน้าตาเพื่อนผู้ชายของแพรวาก็หล่อดีนะ พอเห็นแพรวาหมอนั้นฉีกยิ้มกว้างทันทีพลางเลื่อนประตูปิด ผมขับรถออกจากซอยบ้านของหมอนี้และตรงกลับคอนโดเพื่อนอนต่อ อันที่จริงผมยังนอนไม่เต็มอิ่ม เพราะแพรวาทำอาหารเช้าเสียงค่อนข้างดังแต่ไม่ได้เบามาก จะต่อว่าก็ไม่ได้ด้วย เดี๋ยวได้เห็นใบหน้าสวยงอง้ำแลดูเสียใจ ผมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตถอดออกโยนไว้ตรงปลายเตียงจากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนคว่ำหลังจากที่เปิดแอร์เรียบร้อย พร้อมกดรีโมทปิดผ้าม่านเพื่อให้ห้องมืดตามกาลเวลา 

*--------------------------*