Nevermind :: CHAPTER 6 ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? [100%]

Nevermind : 6

ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?

วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้วล่ะ หลังจากสอบเสร็จก็ปิดเทอมเป็นเวลาสองเดือนกว่านิดๆ ระหว่างนั้นฉันอ่านหนังสือแบบโต้รุ่งมากเลย จนคุณองศาต้องบอกว่าให้ฉันพักผ่อนบ้าง แต่ปากบอกให้พักผ่อนก็ซื้อของบำรุงมาให้ฉันกินเยอะมาก ทั้งวิตามินและยาบำรุงร่างกายต่างๆ มีอยู่วันหนึ่งที่คุณองศากลับมาจากคาสิโนและนั่งมองฉันอ่านหนังสือ แบบนั่งมองฉันอ่านหนังสือตาไม่กระพริบ ฉันบอกให้เขาไปนอนเขาก็ไม่ไป หาว่าฉันดื้อเขาน่ะดื้อที่สุดแล้ว

“ย้ายออกมาอยู่กับเอมกับฉันก็ได้นะแพร”

“แพรอยู่กับเขาก็ไม่เห็นเป็นอะไร ไม่ได้โดนทำร้ายด้วยซ้ำ นายใจเย็นหน่อยสิ”

“ใจเย็นบ้าไร! วันก่อนไม่เห็นเหรอว่าแก้มแพรแดง ไม่โดนมันตบหรือไง”

“จะให้ฉันบอกกี่รอบนิว ว่าคุณองศาไม่ได้ตบฉัน”

“งั้นทำไมไม่บอกความจริง ถ้าเขาไม่ได้ตบเธอน่ะ”

ฉันถอนหายใจมองนิวที่เอาแต่คาดคั้นและเอาแต่บอกให้ฉันย้ายออกจากคอนโดของคุณองศา ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้เนื่องจากฉันให้สัญญากับคุณองศาไว้แล้วว่าจะอยู่กับเขาตลอดไป มอบชีวิตของฉันให้กับเขา ฉะนั้นเขาจะทำอะไรกับฉันมีสิทธิ์ทุกอย่าง เช่นเรื่องทำงานก็ยังไม่เห็นเขาพูดอะไร ราวกับให้ฉันได้ใช้ชีวิตไปก่อนอย่างเรื่องปิดเทอมฉันขอเขาว่าขอทำงานที่ร้านเค้กทุกวัน เขาก็ไม่ห้ามด้วยซ้ำ

“นี่พวกนาย ฉันต้องไปแล้วนะ” จู่ๆ เอมก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความตึงเครียด ฉันจึงผละสายตามองเอม “พี่ดีนโทรหาฉันน่ะ บอกว่ารอที่หน้ามหาลัย”

“อืม กลับบ้านดีๆ นะ” ฉันโบกมือให้เพื่อนสาวพี่ดีนที่เอมพูดถึงคือแฟนหนุ่มเรียนปี 3 คณะวิศวฯ รู้สึกจะอยู่มหาลัยอื่นที่ไม่ใช่มหาลัยเดียวกันกับเรา เห็นว่าเอมกับพี่ดีนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ จากพี่น้องกลายเป็นแฟนกันเรียบร้อย

“ถ้าเธอตัดสินใจแบบนั้น ฉันก็จะไม่ยุ่ง”

“ขอบใจ” รู้ว่านิวโกรธและประชด ถึงได้ลุกเดินหนีฉันไปแบบนั้น ฉันเข้าใจถึงความหวังดีของเพื่อนแต่ฉันเลือกที่จะไม่ทำให้ตัวเองต้องประสบพบเจอกับป้าอีก นั่นคือสิ่งที่ฉันทำต้องจริงๆ ต่างหาก พอได้มาอยู่กับคุณองศาเขาปกป้องฉันและทำให้ฉันไม่ต้องหวาดกลัวกับป้าที่จะมาตามรังควาน พวกเขาหายไปเลยราวกับไม่เคยมีผลอะไรกับชีวิตของฉัน ซึ่งมันดีมาก ชีวิตของฉันสงบสุขสักที

“แพร” น้ำเสียงนุ่มละมุนคุ้นหูทำให้ฉันผละสายตาจากจอสมาร์ทโฟนที่คุณองศาส่งข้อความมา ครั้งแรกเลยด้วยซ้ำที่เขาส่งข้อความมาแต่นั่นทำให้ฉันไม่ได้สนใจเท่ากับเงยหน้ามองคนที่เอ่ยทัก

“พี่ตะวัน” ฉันเอ่ยชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา มองร่างสูงที่ทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามฉัน

“แพรสบายดีไหมครับ?”

“...”

“เราไม่ได้เจอกันมาหลายเดือนมาก” ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนะ พี่ตะวันเรียนปี 2 คณะสถาปัตยกรรม และเขาคนนี้คือคนที่เคยอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด จนวันหนึ่งเขาเหินห่างกับฉันไป เปิดตัวคบกับยัยหมีที่ปล่อยข่าวลือเรื่องฉัน พี่ตะวันเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและใจดีมาก เขาไม่เคยรังเกียจฉันอย่างที่เคยบอก แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาถึงหนีหายไปทั้งที่ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด “แพร”

“พี่ไม่ควรมาคุยกับแพร” ฉันหลุบสายตามองมือตัวเองที่จิกเข้าหากัน “แพรไม่อยากมีปัญหากับหมี”

“แพร พี่ขอโทษ”

“พี่ตะวันไม่ผิด ทำไมต้องขอโทษแพรด้วยคะ?”

“ผิดสิ พี่ผิดที่ทอดทิ้งแพรให้ต้องโดดเดี่ยว” ใบหน้าหล่อเหลาหลุบมองมือตัวเองเหมือนกับที่ฉันทำ พี่ตะวันเป็นผู้ชายที่หล่อมากๆ คนหนึ่งก็ว่าได้ แถมนิสัยยังดีอีกต่างหาก ใครบ้างจะไม่สนใจเขา ฉันเองก็เคยรู้สึกแบบนั้นและพอจะลืมเขาไป ทำไมต้องโผล่หน้ามาให้เห็นด้วยก็ไม่รู้ “เพราะพี่ แพรถึงต้องเจอกับเหตุการณ์แย่ๆ”

“ชีวิตของแพรก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ”

“...”

“พี่ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดด้วยซ้ำ เพราะงั้นเลิกโทษตัวเองเถอะค่ะ พี่ตะวันไม่ได้ทิ้งแพร”

“ถ้าตอนนั้นพี่ไม่หายไปก็คงดี” พี่ตะวันพูดถึงเรื่องราวก่อนนั้น ใบหน้าของเขาก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม “ถ้าพี่อยู่ข้างๆ แพรให้นานกว่านี้ เราสองคนก็คงจะระ...”

“แพรวา”

“!”

ตกใจสุดขีดจนดวงตาเบิกกว้างขึ้น เมื่อหันไปมองร่างสูงคุ้นตายืนล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คตามด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง เขามองฉันกับพี่ตะวันสลับกันไปมา จนพี่ตะวันขมวดคิ้วทันทีที่มองหน้าคุณองศา มาได้ยังไงก่อน...

“คุณองศามาได้ยังไงคะ?”

“ส่งข้อความมา ไม่เห็นอ่าน”

“แพร...”

“ฉันผ่านมาแถวนี้พอดี ก็เลยแวะเข้ามารับ” ทำไมถึงฟังน้ำเสียงแล้วรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไหนจะรังสีอำมหิตสีดำรอบตัวคุณองศานี่มันอะไรกัน “หรือจะคุยก่อน”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันรีบรวบของลงกระเป๋าผ้าลุกขึ้นสบตากับพี่ตะวันที่ยังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไร “แพรไปก่อนนะคะ”

“ครับ แล้วเจอกันนะ”

พี่ตะวันโบกมือให้ฉันที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามคุณองศาไป นักศึกษาหลายคนมองรถและมองเขาด้วยสายตาตกใจที่เห็นว่าเขาดูหล่อและรวยแค่ไหน เปิดประตูรถด้านข้างคนขับกระทั่งรถของคุณองศาขับออกจากรั้วมหาลัยอย่างรวดเร็ว

“แพรต้องไปทำงานที่ร้านเค้กนะคะ”

“วันนี้ฉันไม่ให้ไป”

“คะ?” มองใบหน้าหล่อเหลาด้านข้างซึ่งเต็มไปด้วยความเครียด ก่อนที่รถจะจอดติดไฟแดง คุณองศาก็หยิบบุหรี่คาบไว้ตรงมุมปากจุดไฟจนควันลอยคลุ้งในรถ เขาก็ลดกระจกรถลงยื่นแขนออกไปด้านนอกพลางหันมามองฉัน

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”

“พี่ตะวันเหรอคะ” คิ้วเรียวขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่คุณองศาต้องการจะสื่อ แต่ฉันก็พร้อมจะบอกเขาทุกอย่างไม่ปิดบังเรื่องส่วนตัวกับเขา “เราสองคนเคยมีความรู้สึกดีๆ ให้กันน่ะค่ะ”

“...”

“แต่พี่ตะวันหายไปจากชีวิตแพรได้สักห้าเดือนมั้งคะ”

“แล้วรู้จักกันได้ไง”

“ตอนแพรเข้าเรียนมหาลัยครั้งแรกค่ะ พี่ตะวันคอยดูแลแล้วก็อยู่ข้างๆ แพรในวันที่แพรโดนทำร้าย” คุณองศาตวัดสายตามามองฉันแวบหนึ่งก็หันกลับไปสูบบุหรี่ต่อ

“ดูเป็นคนดีนะ ทำไมถึงทิ้งเธอไปล่ะ”

“ไม่เชิงทิ้งหรอกค่ะ เราไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่าความรู้สึกดีๆ ที่ว่าคือมันมากกว่าพี่น้องน่ะค่ะ”

“แหม โรแมนติกจัง” ฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าคำพูดของคำจาของคุณองศาแลดูประชดฉันยังไงบอกไม่ถูก “หมอนั้นอยากกลับมาขอเธอคบหรือไง?”

“คงไม่ได้แล้วล่ะค่ะ”

“เพราะ”

“พี่ตะวันคบกับหมีไปแล้วค่ะ”

“ไม่เสียดายหมอนั้นเหรอ”

“แพรไม่เคยนึกเสียดายพี่ตะวันเลยค่ะ” เพราะอะไรน่ะเหรอ ฉันแค่หวังว่ายัยหมีจะดูแลเขาได้ดีที่สุด ไหนๆ ก็แย่งเขาไปจากฉันแล้วนี่นา “ขอให้เขาได้เจอกับผู้หญิงที่ดี ผู้หญิงที่ดีกว่าแพรก็พอ”

“เธอไม่ดีพอ”

“คุณองศาก็รู้แพรผ่านอะไรมาบ้าง ใครจะสนใจแพรที่โดนกล่าวหาว่าขายตัวล่ะคะ”

“ใครบอก?” คุณองศาหันหน้ามามองฉันคอแทบหลุด “ฉันถามว่าใครปล่อยข่าวเธอเรื่องขายตัว!”

“เออ... หมีค่ะ”

“ยัยสัตว์ป่านั้นเป็นใคร”

“เพื่อนในคณะค่ะ แต่ไม่สนิทกัน เธอเคยเห็นแพรกับป้าที่ซ่องตอนที่ป้าพาแพรไปเร่ขาย”

“...” คุณองศาเงียบพลางขยี้ก้นบุหรี่จนแหลกละเอียดตรงล็อกสำหรับทิ้งบุหรี่

“อาจจะเพราะหมีปล่อยข่าว พี่ตะวันเลยหนีหายไปน่ะค่ะ” ฉันเข้าใจพี่ตะวัน คงจะไม่อยากโดนกล่าวหาว่าสนิทกับฉันเพราะซื้อฉันแล้วหรือเปล่า พี่ตะวันทำเพื่อปกป้องฉันนะ แต่เขาก็โทษตัวเองที่ปล่อยฉันไว้ลำพัง ทั้งที่ฉันรู้ดีว่าเขากำลังปกป้องศักดิ์ศรีให้ฉันต่างหาก “แต่แพรไม่สนใจหรอกค่ะ แพรไม่ได้เป็นอย่างที่ใครๆ พูดกัน”

“เธอน่ะอดทนเก่งนะแพรวา”

“ก็แพรต้องสู้คนเดียวนี่คะ ทุกปัญหาที่ถาโถมเข้ามาทำให้แพรอดทนและเข้มแข็งค่ะ”

“ตอนนี้เธอไม่ได้สู้คนเดียวนะ” ดวงตาของฉันเบิกกว้างขึ้นทันทีที่มองฝ่ามือหนาเอื้อมมือมาทาบทับบนหลังมือฉัน จากที่เคยตึงเครียดก่อนหน้านั้นดูหายไปพริบตาเดียวจริงๆ “แค่บอกไว้”

“ขอบคุณนะคะ”

คุณองศาดึงมือตัวเองกลับและขับรถตรงไปที่ไหนสักแห่งแต่ไม่ใช่คอนโด แถมวันนี้ยังให้ฉันหยุดงานอีกจำต้องรีบโทรบอกทางร้านว่าพรุ่งนี้จะเข้าทำงานช่วงเช้าถึงร้านปิดเลย ได้เงินเยอะแน่เพราะว่าทำแค่กะเย็นฉันได้แค่สี่ร้อยเองนี่นา ตอนนี้ถึงจะมีเงินเก็บได้ไม่มากแต่ก็ยังดีที่มีเก็บ เพราะคุณองศาทำให้ฉันมีเงินเก็บไม่ใช่ทำงานก็เอาให้ป้าไปจนหมด

คาสิโนของคุณองศาคือที่ที่เขาพาฉันมา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณองศาพาฉันมาทำไมถึงได้พาฉันมาสถานที่ที่มีแต่การพนันและผู้หญิงเยอะแยะเต็มไปหมด คุณองศาจูงมือให้เดินตามเขาเข้าไปข้างใน สายตาของฉันก็มองคุณนนท์ที่มีสีหน้าไม่ค่อยจะสบายใจที่เห็นฉันมาที่นี่

“คุณองศา พาแพรวามาที่นี่ทำไมครับ?”

“ให้พนักงานเอาไวน์แดงมาให้กูด้วย”

“ครับ แต่พาแพรวามาแบบนี้ เรื่องส่งของล่ะครับ”

“มึงก็จัดการสิ มีอะไรผิดพลาดค่อยมาบอกกู”

“ก็ไหนคุณองศาจะคุยกับลูกค้าเรื่องไม่ให้เขาเปลี่ยนการซื้อขายไงครับ”

“กูก็บอกอยู่นี่ไง มีอะไรผิดพลาดค่อยมาตามกู”

“แล้วเรื่องคุณธะ...”

“ไอ้นนท์”

“ผมทราบแล้วครับ”

คุณองศาเค้นเสียงแข็งทำให้รู้ว่าคุณนนท์ไม่ควรถามอะไรซ้ำ ให้ทำอะไรก็ต้องทำตาม จากนั้นคุณองศาก็จูงมือฉันขึ้นมายังชั้นสองที่เคยขึ้นมานั่งแล้ว เป็นแบบห้องนอนด้วยนะ เห็นว่าคุณองศาไม่ค่อยกลับห้องที่คอนโดสักเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนช่วงนี้จะกลับห้องทุกวันเลย เขาให้ฉันนั่งที่เก้าอี้ยกสูงมีเคาน์เตอร์บาร์ตัวยาวและติดริมกระจกมองเห็นถึงด้านล่างที่ผู้คนกำลังเล่นการพนันกันอย่างสนุกสนาน ทั้งที่รู้ว่าได้ก็ต้องมีเสีย... ไม่สิ ต้องบอกว่าแขกของคุณองศาระดับบิ๊กๆ ทั้งนั้น แค่นี้ขนหน้าแข้งคงไม่ร่วงหรอกมั้ง

“เธออยากทำงานที่นี่ไหมแพรวา?”

“พะ แพรเหรอคะ” หันไปสบตากับคนข้างกายซึ่งคุณองศานั่งข้างฉันพลางชี้นิ้วลงไปด้านล่าง ฉันยังไม่ได้ให้คำตอบเขา ประตูห้องก็เปิดขึ้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ถือถาดไวน์และแก้วสองใบมาให้กับเขา ไล่มองการแต่งตัวของพวกเธอที่เซ็กซี่ขยี้ใจมากๆ แขกที่นี่คงชอบไม่มากก็น้อย “ไม่ดีกว่าค่ะ”

“ทำไมล่ะ?” คุณองศารินไวน์แดงสีเข้มลงแก้วไวน์ทั้งสอง คงไม่ได้ให้ฉันดื่มใช่ไหมเพราะว่าฉันดื่มไม่เป็นน่ะสิ!

“แพรคงไม่เหมาะกับงานที่คาสิโนคุณองศาน่ะค่ะ อันที่จริงแพรชอบทำงานที่ร้านเค้กมากกว่า”

“...” เขาเงียบไปทันทีพลางสบตากับฉัน

“แต่ถ้าคุณองศาอยากให้แพรทำ แพรก็จะพยายามทำให้ได้ค่ะ” ถึงจะบอกว่าตัวเองไม่อยากทำงานในที่ที่มีแต่การพนันและอบายมุขต่างๆ ถ้าเป็นคำสั่งของคุณองศา ฉันคงขัดไม่ได้หรอก

“ความจริงฉันไม่ได้อยากให้เธอมาทำงานที่คาสิโนหรอก”

“จริงเหรอคะ” ไม่อยากจะเชื่อเลยแต่พอเห็นคุณองศากระดกไวน์หมดแก้ว เขาก็วางมันลงพลางรินลงไปอีก

“อืม ที่ฉันถามก็เพราะอยากรู้ว่าเธอจะตกลงไหม?”

“แพรไม่ตกลง คุณองศาก็ใช้คำสั่งได้นี่คะ ไม่เห็นต้องถามแพรเลย”

“ต้องถามสิ”

“...”

“งานนี้ยังไม่ใช่ แต่อีกไม่นานคงได้ทำ” มองแก้วไวน์ที่ถูกเลื่อนมาตรงหน้า ฉันสบตากับคุณองศาที่พยักเพยิดให้ดื่มมัน

“แพรดื่มไม่เป็นนะคะ”

“หัดซะบ้าง จะได้ดื่มเป็น” ได้แต่มองแก้วไวน์และสีของมันแดงเข้ม จึงหยิบแก้วขึ้นมาดอมดมนั่นทำให้รับรู้ถึงกลิ่นที่หอมหวานของมันแต่ปะปนไปด้วยแอลกอฮอล์ที่ฉุนไม่มาก “แอลฯ ไม่กี่ % เธอไม่เมาหรอก”

“แพรจะลองนะคะ”

คำว่า ‘ไม่เมาหรอก’ ของคุณองศามันมีอยู่จริงไหม?

“ให้ตายสิแพรวา”

“ฮ่าๆ คูณอองสาคิดจาเมาเหล้าแพรเหรอคะ เอิ๊ก”

“ใครจะไปคิดว่าเธอจะคออ่อนขนาดนี้วะ!”

“คิดจะมอมแพรสินะ แพรรู้นะ.. คิคิ”

หัวของฉันขาวโพลนไปหมดพร้อมใบหน้าที่เอาแต่ซุกลำคอแกร่ง หลังจากที่คุณองศาให้ฉันลองดื่มไวน์เพียงแค่สองแก้วเท่านั้น จากนั้นก็เป็นอย่างที่บทสนทนา คุณองศาอุ้มฉันขึ้นลิฟต์เพื่อพาเข้าห้องเมื่อกลับจากคาสิโนในเวลาเที่ยงคืนกว่า มองประตูห้องที่เปิดขึ้นด้วยสายตาพร่าเบลอ

“สั่งห้ามเลยนะ”

“อารายคะ!” มองใบหน้าหล่อเหลาที่แลดูเครียดอย่างเห็นได้ชัด ฉันก็ฉีกยิ้มกว้างเอานิ้วชี้จิ้มแก้มคุณองศา

“ห้ามไปกินเหล้ากับใครทั้งนั้น ตกลงไหม?”

“คิคิ รับทราบครับผม!”

“เฮ้อ” คุณองศาส่ายหน้าไปมาขณะวางร่างของฉันที่แผ่นหลังสัมผัสได้ถึงเตียงนอนที่นุ่มนิ่ม ฉันพลิกตัวไปมาเห็นคุณองศายืนเท้าเอวมองฉันและเขกศีรษะฉันเบาๆ

“เจ็บนะคะ”

“ไว้สร่างเมาก่อน ค่อยว่ากัน” เขากำลังจะหมุนตัวเดินออกจากตรงนี้ ฉันเลยกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งและสอดแขนเข้าเอวสอบพลางแนบใบหน้าลงตำแหน่งหน้าท้องแกร่ง “ทำอะไร?”

“แพรไม่ให้คุณองศาไป” ซุกหน้าลงได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของเขาฉันก็ยิ่งกระชับท่อนแขนตัวเองแน่น

“พักผ่อนก่อน เธอเมาไม่มีสติแล้ว”

“ห้ามไปนะ ไม่งั้นแพรจะไปเมาที่อื่น” ถึงจะเมาแต่คงสติและรับรู้ถึงคำพูดของคุณองศาได้ทุกคำนะ เพราะเมาถึงได้รั้งเขาไว้และกอดเขาไว้ทั้งที่ฉันไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวคุณองศาเลย “แพรร้อน”

“...”

“ถอดเสื้อให้แพรหน่อย” ออดอ้อนคนตัวสูงที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ “คุณองศาใจร้าย ฮึก แพรโกรธแล้ว”

“เธอกำลังยั่วฉันอยู่นะ แพรวา”

“ถอดให้แพรเดี๋ยวนี้นะ!” ตะคอกคนตัวสูง ฉันก็ร้องไห้ออกมาทั้งที่เมาเนี่ยนะ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าไปขอร้องคุณองศาให้ทำเรื่องบ้าๆ อย่างเช่นถอดเสื้อเพื่ออะไรกัน ก้มหน้าลงมองรองเท้าของคุณองศาจากนั้นก็รับรู้ได้ว่าเขาย่อตัวลงนั่งพลางเอื้อมมือมาปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาฉันทีละนิดอย่างใจเย็น กระทั่งกระดุมมาถึงเม็ดสุดท้ายเผยให้บราเซียสีดำห่อหุ้มทรวงอกเอาไว้ เป็นแบบดันทรงซึ่งทำให้ก้อนเนื้อเข้ารูปสวยงาม “คุณองศาก็ต้องถอด”

“แพรวา หยุด”

“ต้องถอดนะคะ จะได้หายร้อน” เอื้อมมือไปหวังปลดกระดุมเสื้อให้คุณองศา ทว่าเขากลับคว้าข้อมือฉันไว้และบีบอย่างแรงจนฉันนิ่วหน้า

“ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นยั่วฉัน ป่านนี้เธอเสร็จฉันไปนานแล้ว”

“...”

“ฉันไม่อยากล่วงเกินเธอนะแพรวา เพราะฉันมองเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง” คำพูดของคุณองศาทำให้ฉันพยักหน้ารับยกมือกุมศีรษะตัวเอง ปวดหัวชะมัดแล้วฉันควรทำแบบนั้นทำไมกัน “นอนพัก พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”

“อย่าไปได้ไหมคะ?” ยังคงรั้งคนตัวสูงไว้แต่คุณองศาก็ดันไหล่ฉันให้นอนลง พร้อมดึงผ้าห่มสีดำคลุมจนมิดคอ

“ฉันต้องไปทำงานต่อ”

“แต่ว่า...”

“ฉันรู้ว่าถ้าเธอไม่เมา คงไม่ทำอะไรแบบนี้แน่”

พูดจบก็หรี่ไฟในห้องจนมืดสนิท หากแต่ว่ามีเพียงแสงจากด้านนอกที่สาดเข้ามาเล็กน้อย แอร์เย็นๆ และความมึนเมา อาการปวดหัวทำให้เปลือกตาของฉันค่อยๆ หลับลงโดยอัตโนมัติ ความฝันที่เกิดขึ้นในห้วงความมืดมิด ทำให้ฉันนอนกระสับกระส่ายและรู้ตัวเองว่า... เหมือนตกลงไปในเหวที่ลึกมาก ไม่มีใครช่วยฉันได้เลยกระทั่งคุณองศามาและฉุดฉันขึ้นมาจากเหวลึกนั้นจนปลอดภัย

*---------------------------*