Episode 7 : คืนเขา

น็อต

ความสุขของผมมันสุขจนล้นใจ แต่เหมือนความสุขของผมมันใกล้จะหมดเวลาแล้ว

ผมยืนฟังแฟนผมคุยกับเพื่อนของผู้ชายคนนั้น เขารักใบบัวมากสินะถึงได้ตัดสินใจจบชีวิตตัวเองด้วยวิธีที่สิ้นคิดแบบนั้น ผมควรจะดีใจใช่มั้ยที่ได้ยินเรื่องที่คนที่ชื่อพายุมาบอกกับแฟนของผม

“กลับคอนโดกันครับ” ผมเดินเข้ามาหาแต่ดูเหมือนใบบัวจะยืนเหม่อลอยไม่ได้สนใจคำพูดของผมเลย

“ไม่จริง” ถึงคำพูดของใบบัวมันจะเบาแต่ผมได้ยินเต็มสองหู

“ใบบัวครับกลับคอนโด” ผมสะกิดแขนจนใบบัวสะดุ้ง

“คะ....ค่ะกลับค่ะ”

ตามจริงผมกับใบบัวคบกันมาพักใหญ่แล้วครับ ผมเองรักใบบัวตั้งแต่แรกเจอเลยแต่เพราะตอนนั้นเธอมีแฟนอยู่แล้วจนเธอเลิกกับแฟนผมก็เริ่มเข้าหาเธอใหม่

ผมขับรถกลับคอนโดระหว่างทางใบบัวเหม่อลอยนั่งมองนอกกระจกรถไม่พูดไม่จา

“โอเคมั้ย” ผมถามออกไปจนใบบัวหันมามองผมพร้อมยิ้มให้

“ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย” ใบบัวตอบผมก่อนจะหันมองไปที่นอกกระจกรถอีกครั้ง

ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้อะไรเลยนะ ผมรู้ว่าใบบัวกำลังเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะต้นเหตุมันมาจากเธอ แต่ผมก็ไม่อยากถามอะไรตอนนี้ ใบบัวเองพยายามจะกลั้นน้ำตาและทำเสียงให้เป็นปกติเพื่อให้ผมสบายใจ

“บัวรักพี่น๊อตนะ” ผมอึ้งกับคำพูดของใบบัวที่พูดออกมา ถามว่าดีใจมั้ยดีใจครับแต่มันควรจะไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้

“พี่ก็รักหนู รักมากนะครับ” ใบบัวเพียงแค่ส่งรอยยิ้มกลับมาให้ผมเท่านั้น

คอนโด

ผมเดินตามใบบัวเข้ามาในห้อง ผมมองใบบัวที่นั่งอยู่ที่โซฟาผมไม่สบายใจที่เธอเป็นแบบนี้ ผมยืนมองแฟนตัวเองอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งลงข้างใบบัว

"พี่ขอถามอะไรได้มั้ย"ผมถามพร้อมจับมือใบบัวไว้

"พี่น๊อตถามมาเลย"ใบบัวยิ้มตอบผม

"ในใจของใบบัวเคยมีพี่อยู่บ้างหรือเปล่า"

ผมตัดสินใจถามออกไป ที่จริงผมพอรู้ว่าคำตอบมันจะเป็นยังไง ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้อะไรเลยนะแต่ผมเลือกที่อยู่กับความสุขมากกว่าเพราะอย่างน้อยใบบัวก็เป็นแฟนผม ใบบัวมองหน้าผมนิ่งไม่ได้ตอบอะไรและสายตาใบบัวสั่นจนผมรู้สึกได้

"......"

"เพราะทุกวันนี้พี่กำลังหลอกตัวเองอยู่ว่าใบบัวรักพี่"

ที่ใบบัวบอกรักผมเมื่อกี้นั่นมันเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินคำว่ารักจากปากเธอ ผมรู้ว่าใบบัวอยากให้ผมสบายใจว่าเธอไม่ได้รู้สึกกับผู้ชายคนนั้นแล้ว

"พี่น๊อต"

“พี่ดีใจที่บัวบอกรักพี่ แต่พี่จะดีใจกว่านี้ถ้าบัวพูดจากใจไม่ใช่พูดเพื่อให้พี่สบายใจ” ผมบอกไปและมันก็เป็นอีกครั้งที่ใบบัวเงียบไป

“.......”

“ตั้งแต่เราคบกันมาพี่มีความสุขมากนะ พี่ดีใจที่พี่ทำให้บัวยิ้มได้แต่พี่เสียใจที่พี่ไม่สามารถทำให้บัวลืมเขาได้เลย” ผมบอกไป เพราะผมรู้มาตลอดว่าใบบัวไม่เคยลืมผู้ชายคนนั้นได้สักวัน ไม่เลยสักวันแต่ผมเลือกที่จะเงียบและอยู่กับความสุขที่ผมคิดไปเองคนเดียว

“บัวไม่ได้รักเขา” ใบบัวพูดเสียงเบา

“อย่าพูดเพื่อแค่ให้พี่ดีใจเพราะพี่รู้ว่าบัวยังรักเขาอยู่และหัวใจของบัวยังมีแต่เขา” ผมพูดแล้วจับมือใบบัวไว้อีกครั้ง

“ฮึก พี่น๊อต” สุดท้ายสิ่งที่ใบบัวกลั้นไว้มันก็ไหลออกมา และนั่นมันทำให้ผมมั่นใจว่าเธอไม่เคยลืมเขาได้จริงๆ

“พี่ไม่ได้พูดให้บัวรู้สึกผิดนะแต่พี่พูดความจริง พี่ไม่ได้ขอให้บัวรักพี่แค่พี่ได้รักบัวดูแลบัวแค่นี้พี่ก็พอใจแล้ว”

“ขอโทษค่ะ”

พรึ่บ

ผมดึงใบบัวเข้ามากอดผมรู้ว่าเธออ่อนแอมากตอนนี้ ผมควรจะอยู่ข้างเธอถึงแม้ว่าวันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้อยู่กับใบบัวก็ตาม

“รักเขามากใช่มั้ย” ผมถามคนในอ้อมกอด

“แต่บัวไม่อยากเจ็บ”

“ร้องให้พอแล้วพี่จะพาไปหาเขา โอเคมั้ย” ผมบอกพลางกอดใบบัวแน่นขึ้น

“ฮึก บัวเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้”

“อย่าพึ่งคิดไปเองสิ”

“ถึงบัวไม่มีใคร บัวก็กลับไปหาเขาไม่ได้พี่น๊อต” ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่ได้ยินคำพูดนี้จากปากใบบัว

“แต่บัวก็คงไม่กลับมาหาพี่” ผมพูดเสียงเบา

“.....”

“พี่ได้ตัวบัวแต่หัวใจบัวอยู่กับคนอื่น เราสองกำลังหลอกตัวเองว่ามีความสุข และพี่ไม่อยากหลอกตัวเองอีกต่อไปแล้ว”

“พี่น๊อตบัวขอโทษ ฮึก บัวขอโทษ”

ผมไม่เคยโกรธใบบัวเลย แต่ผมโกรธตัวเองมากกว่าที่ไม่สามารถทำให้เธอรักผมได้ ผมนั่งกอดใบบัวอยู่นานผมอยากใช้เวลานี้ให้มันคุ้มค่าที่สุดเพราะผมอาจจะไม่มีโอกาสได้ใบบัวกอดอีก

“ไปกับพี่”

ผมปล่อยให้ใบบัวร้องไห้อยู่นานและตอนนี้ผมกำลังจะพาเธอไปหาเขา แต่ใบบัวกลับรั้งมือผมไว้พร้อมเครื่องหมายคำถามที่อยู่บนใบหน้า

“ไปไหนคะ” ใบบัวถามผม

“พี่อาจจะเจ็บที่พี่ทำแบบนี้ แต่พี่จะเจ็บกว่าถ้าพี่เห็นน้ำตาของบัวอีก พี่รักหนู จุ้บ” ผมกดจูบที่ปากเล็กไป

ผมขับรถออกจากคอนโดมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลทันที ส่วนใบบัวได้แต่มองผมทั้งน้ำตาและนั่นมันทำให้ผมใจจะขาด

“พี่ไม่ชอบน้ำตาบัวนะ อย่าทำให้พี่เป็นห่วงบัวสิ พี่โอเคไม่ต้องห่วงพี่เลย” ผมบอกไป

“ฮึก ขอโทษนะคะ”

“เราเลิกกันเถอะ”

ผมตัดสินใจพูดคำที่เจ็บปวดที่สุดออกไป ถึงผมไม่พูดวันนี้วันข้างหน้าผมก็ต้องพูดอยู่ดีและทุกอย่างในรถก็ตกอยู่ในความเงียบ

“พี่น๊อต” ใบบัวเรียกผมเสียงเบาหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน

“พี่ว่ามันดีสุดแล้วสำหรับเราสองคน พี่อยากได้บัวทั้งตัวและหัวใจ” ผมยิ้มให้

ผมจับมือใบบัวเดินเข้ามาในโรงพยาบาลก็เจอกลุ่มเพื่อนของเขานั่งอยู่ ซึ่งทุกคนตกใจเมื่อเจอผมและใบบัว

“ขอบคุณที่มานะ” คนที่ชื่อพายุยิ้มให้

“เขา...ฮึก”

“อยู่ในนั้น” เขาชี้ไปที่ห้องไอซียู

“มันเป็นเพราะหนูเพราะหนูคนเดียว คนที่อยู่ในนั้นมันควรจะเป็นหนูไม่ใช่เฮียพี่พาย ฮึก” ใบบัวร้องไห้หนักเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่ในห้องกระจกใสจนผมต้องกอดใบบัวไว้

“ขอเข้าไปเยี่ยมได้มั้ยครับ” ผมถามเพื่อนของเขาก่อนที่พี่เขาจะพาผมไปเปลี่ยนชุด ผมเดินตามเขาไปที่ห้องและใบบัวยืนร้องไห้จนพี่เขาต้องพาออกไป ตอนนี้เหลือแค่ผมกับคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง

ผมเดินเข้าไปข้างเตียงก่อนจะก้มลงหาเขา ผมหวังว่าเขาคงจะรับรู้กับสิ่งที่ผมกำลังจะบอกนะเพราะนั่นเป็นสิ่งที่เขารออยู่

“ผมพาหัวใจของพี่มาคืนแล้ว รีบฟื้นนะครับเธอรอพี่อยู่ และเธอยังรักพี่เหมือนเดิม หัวใจของพี่ผมคืนให้และผมหวังว่าพี่จะดูแลหัวใจของพี่และหัวใจของผมให้ดีกว่าที่ผ่านมานะ”

“ถ้าพี่ไม่ฟื้นขึ้นมา ผมจะเอาหัวใจของผมคืนเหมือนกัน และเมื่อถึงวันนั้นผมจะไม่ยอมให้หัวใจของผมกับใครอีกแม้แต่พี่ก็ไม่มีสิทธิ์” ผมพูดเสร็จก็ออกจากห้องทันที ผมเดินมาหาใบบัวที่ยืนร้องไห้อยู่

“ถ้าเขาทำร้ายหนูหรือไม่รักหนูแล้วได้โปรดกลับมาหาพี่นะครับ” ผมบอกพลางเกลี่ยน้ำตาให้ใบบัว

“พี่น๊อตจะไปไหน” ใบบัวถามผมก่อนที่ผมจะดึงใบบัวเข้ามากอดอีกครั้ง ซึ่งกอดครั้งนี้มันเจ็บปวดมากสำหรับผม

“กลับมาหาพี่นะถ้าไม่มีใคร พี่จะรอหนูอยู่ตรงนี้ที่เดิมไม่ไปไหน”

“ฮึก ขอบคุณที่เข้าใจบัว ขอบคุณที่รักคนเห็นแก่ตัวอย่างหนูนะ”

"อย่าทำให้พี่เป็นห่วงสิ พี่ไม่ชอบน้ำตาของหนูนะหยุดร้องนะคนดี"ผมพูดเสียงดุ

"ฮึก บัวจะเข้มแข็งค่ะ"

“ใบบัวอยู่ในนี้ครับและมันจะอยู่ตลอดไป” ผมชี้นิ้วไปที่หัวใจของตัวเอง

“พี่น๊อตจะอยู่ในทุกๆ ความทรงจำของบัวนะ”

“กลับมาหาพี่นะถ้าเขาไม่รักใบบัวแล้ว จุ้บ”

ผมเดินออกมาจากโรงพยาบาลโดยไม่หันกลับไปมองใบบัว ถึงเวลาที่ผมต้องยอมรับความจริงแต่ ถ้าถามว่าผมทำใจได้มั้ย ไม่ได้หรอกครับและผมไม่รู้ว่าจะลืมใบบัวได้วันไหน