บทที่ 2

ฉู่เซียวเหอถูกทั่วป๋าเฟยเยวียนลอบทำร้าย แถมบริเวณที่บาดเจ็บยังเป็นท่อนล่างอีกด้วย!

ยามฉู่เยว่หลีรุดมาถึง ฉู่เซียวเหอนอนบนเตียง ลมหายใจรวยริน

หมอทำแผลให้เขาเรียบร้อยแล้ว พร้อมทั้งเปลี่ยนกางเกงที่อาบไปด้วยเลือด

หมอเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก “เกรงว่าท่านทัพจะ... มีทายาทไม่ได้อีกต่อไปแล้วขอรับ”

ในหัวของฉู่เยว่หลีอึ้งอึงไปหมด ราวกับมีสายฟ้าฟาด

ตระกูลกั๋วกงจงรักภักดี ลูกชายทั้งสามของกั๋วกงตายในสงครามกลางทะเลทรายทั้งหมด

ลูกชายคนโต จงหย่งโหวคือพ่อของฉู่เยว่หลี สู้จนตัวตายในสนามรบ หลงเหลือเพียงนางและพี่ใหญ่สองพี่น้อง

อารองและอาสามตายในสงครามตั้งแต่ยังหนุ่ม อารองเพิ่งจะแต่งงานก็ออบรบ อาสามยังไม่ทันได้แต่งงานด้วยซ้ำ

ด้วยเหตุนั้นพี่ใหญ่จึงคือบุรุษเพียงหนึ่งเดียวในจวนกั๋วกงของพวกเรา

ทว่ามีดนั้นของทั่วป๋าเฟยเยวียน ทำให้ไฟดวงสุดท้ายของจวนกั๋วกงดับมอดลง!

พี่ชายที่ซื่อสัตย์ภักดี ทว่ากลับถูกนางทำลายชีวิต!

ฉู่เยว่หลีหยิบมีดสั้นบนพื้นขึ้นมา แล้วพุ่งตัวออกไป

“คุณหนู! คุณหนูอย่าวู่วามเจ้าค่ะ!” จื่อซูไล่ตามหลัง ร้อนรนจนสองตาแดงก่ำ

ฉู่เยว่หลีไม่จำเป็นต้องตามหาทั่วป๋าเฟยเยวียน เพราะลู่เฟิงจิ่นพาตัวนางเข้ามาในเรือนแล้ว

“ปล่อยข้า!” ทั่วป๋าเฟยเยวียนอวดดี นางไม่อาจหลุดพ้นจากการจับกุมของลู่เฟิงจิ่นได้ จึงยกเท้าถีบท้องของลู่เฟิงจิ่น “ไอ้ชาติหมา! ปล่อยข้า!”

ลู่เฟิงจิ่นถูกนางถีบ แต่สีหน้ายังคงเดิม ทว่ามองมีดในมือของฉู่เยว่หลี สีหน้ากลับเปลี่ยนไปในทันที “อาหลี...”

ฉู่เยว่หลียกมีดขึ้น เดินจ้ำมาหยุดอยู่ตรงหน้าของทั้งสอง ไม่พูดพร่ำทำเพลง เล็งมีดไปที่ทั่วป๋าเฟยเยวียน

“อาหลี ทำอะไรของเจ้าน่ะ?” ลู่เฟิงจิ่นยื่นมือออกมาโดยพลัน คว้าข้อมือของฉู่เยว่หลีเอาไว้ เอ่ยเสียงร้อนรน “อาหลี มีอะไรค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จา!”

“นางทำลายพี่ใหญ่ของข้า ข้ากับนางไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก! นางแทงพี่ใหญ่ข้าหนึ่งมีด ข้าก็จะแทงนางคืนหนึ่งมีด!” ฉู่เยว่หลีออกแรงดีดดิ้น

ลู่เฟิงจิ่นเอ่ยเสียงร้อนใจ “อาหลี นั่นเป็นเรื่องเข้าใจผิด ข้าจะพานางไปขอโทษแม่ทัพฉู่เดี๋ยวนี้”

“ขอโทษอย่างนั้นรึ?” ฉู่เยว่หลีอยากจะหัวเราะยิ่งนัก แต่ยามนี้นางหัวเราะไม่ออกแม้แต่นิด “นางทำลายทั้งชีวิตของพี่ชายข้า เรื่องแบบนี้ขอโทษคำเดียวก็ชดเชยได้หรือ?”

“ถุย! ข้าไม่ขอโทษหรอก! ข้าเป็นคนแทงแล้วอย่างไรเล่า?” ทั่วป๋าเฟยเยวียนถลึงตามองฉู่เยว่หลี สีหน้าลำพองใจ “ฉู่เซียวเหอล้อมจับพ่อข้า ทำให้พ่อข้าตายอย่างอนาถ ข้าแทงเขาแค่ครั้งเดียว แค่นี้ก็ถือว่าไว้ชีวิตเขาแล้ว”

“พ่อเจ้าก่อกบฏจลาจล ชาวเมืองต้องตายเพราะฝีมือพวกเจ้าไปเท่าไหร่? พวกเขาตายโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่”

ข้อมือของฉู่เยว่หลียังคงถูกลู่เฟิงจิ่นยึดเอาไว้แน่น

นางเงยหน้าขึ้น สบตากับลู่เฟิงจิ่น สองตาแดงก่ำ แววตาเย็นชา น้ำเสียงแหบพร่า “พี่ใหญ่ข้าสร้างคุณูปการไม่ว่ายามสงบหรือยามศึก เป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์! แต่หญิงผู้นี้คือลูกสาวของโจรกบฏ องค์ชายจะปกป้องนางหรือ?”

“อาหลี นางเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ยังไม่รู้ความ...”

“นางไม่รู้ความ แต่รู้ว่าทำอย่างไรจวนกั๋วกงของข้าจะสิ้นทายาทได้อย่างนั้นรึ?” ฉู่เยว่หลีและลู่เฟิงจิ่นรู้จักกันมานานหลายปี นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่มองกันและกันด้วยสายตาเย็นชาเช่นนี้

ฉู่เยว่หลีเป็นคนใจเย็น ไม่เคยทะเละกับลู่เฟิงจิ่น ลู่เฟิงจิ่นถึงกับสงสัยว่านางไม่เคยโมโหเลยหรือ?

ทว่าคราวนี้คือครั้งแรกในชีวิตของเขา ที่ได้เห็นฉู่เยว่หลีเดือดดาลกับตาของตัวเอง

“คนของจวนกั๋วกง ไม่ใช่คนที่ใครจะมารังแกได้ตามใจ”

ฉู่เยว่หลีมองเขาด้วยสายตาเย็นชา มือที่ถือมีดยังคงถูกเขากำไว้แน่น

นิ้วทั้งห้าของนางพลันคลายลง มีดสั้นล่วงหล่นจากมือ นางเอื้อมมือซ้ายไปคว้าไว้ หมุนข้อมืออย่างรวดเร็ว

“กรี๊ดดด...”

เสียงร้องโหยหวนของทั่วป๋าเฟยเยวียนดังขึ้น ร่างทั้งร่างล้มลงกับพื้น กระตุกเกร็งสั่นสะท้าน

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วยิ่งนัก แม้แต่ลู่เฟิงจิ่นยังตั้งตัวไม่ทัน

“ยัยเด็กบ้า!” ลู่เฟิงจิ่นตกใจจนใบหน้าเปลี่ยนสี เขาผลักฉู่เยว่หลีออกไป ก่อนจะอุ้มทั่วป๋าเฟยเยวียนขึ้นมา

เลือดอาบไปทั้งอกของทั่วป๋าเฟยเยวียน มีดนั้นของฉู่เยว่หลีกรีดลึกลงบนสัดส่วนงดงามของหญิงสาว!

ทั้งลึกทั้งฉกรรจ์

ลู่เฟิงจิ่นใบหน้าซีดเผือด ร้องตะโกน “ใครก็ได้ เรียกหมอที! เรียกหมอมาเร็วเข้า!”

จากนั้นเขาหลุบตาลง ถลึงตามองฉู่เยว่หลี แรงอาฆาตที่แม้แต่ตัวเองยังไม่เคยสัมผัสฉายขึ้นในแววตา “นางเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เหตุใดเจ้าถึงทำร้ายนางรุนแรงกับนางเช่นนี้? ฉู่เยว่หลี เจ้าทำเกินไปแล้ว!”