ตอนที่4 คำบอกรัก

บ่ายวันต่อมาพอฉันเริ่มรู้สึกตัวได้บ้างจากที่เมามายเมื่อคืนฉันก็รู้สึกเจ็บระบมร่างกายไปทั่วทั้งตัว ฉันค่อยๆ เปิดเปลือกตาทั้งสองข้างที่หนักอึงขึ้นและพบเข้ากับเพดานห้องที่แทบจะไม่คุ้นเคยเลย

ฉันพยายามมองไปรอบๆ ห้องรวมถึงชายหนุ่มที่นอนข้างกายฉันด้วยพอมองเข้าไปดีๆ ก็พบเข้ากับเขาพลูโตแฟนเก่าของฉันเองและเรือนร่างกายที่เปลือยเปล่าของฉันและเขา มันเดาไม่ยากเลยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

ฉันค่อยๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ความเจ็บมันก็ถาโถมเข้ามาจนแทบขยับไปไหนไม่ได้เลยทั้งนั้น แต่ด้วยความปลอดภัยของตัวเองฉันจึงต้องจำเป็นฝืนร่างกายให้เดินออกไปจากที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุด ฉันหยิบชุดของตัวเองขึ้นมาใส่แต่ก็พบกับรอยต่างๆ ที่อยู่บนเรือนร่างจึงโฉบฉวยโอกาสหยิบเสื้อแจ๊คเก็ตยีนสีดำออกมาสวมใส่อย่างถือวิสาสะ

ฉันเดินออกมาจากห้องของพลูโตทันทีและรีบต่อแท็กซี่เพื่อที่จะกลับคอนโดของตัวเองและเดินเข้าไปอาบนํ้าชำระล้างเรือนร่างกายและเข้านอนทันทีแต่ก็ไม่ลืมที่จะกินยาเพื่อป้องกันตัวเอง

ความเจ็บปวดและอ่อนเพลียเข้าเล่นงานทำเอาฉันทำอะไรไม่ได้เลยในตอนนั้นแค่แบกสังขารตัวเองกลับมาได้ก็ถือว่าดีสักเท่าไหร่แล้ว

PART PRUTO

ในตอนนี้เป็นช่วงบ่ายๆ ได้ ผมได้ยินเสียงปิดประตูของห้องจึงทำให้ผมหลุดออกมาจากห้วงแห่งความฝันและลุกตื่นขึ้นมาก็พบกับความว่างเปล่าที่เคยมีคนตัวเล็กนอนอยู่ ผมเดินเข้าไปในห้องนํ้าเพื่อสำรวจมองหาเธอแต่ก็ไม่พบจึงหยิบชุดคลุมเพื่อเดินออกไปหาเธอด้านนอกแต่ก็ว่างเปล่า

"เห็นผู้หญิงคนเมื่อคืนไหม"

"เธอออกไปแล้วครับ เมื่อกี้นี้เอง"ผมพยักหน้าตอบกลับลูกน้องของตัวเองและเดินเข้าไปสวมใส่เสื้อผ้าภายในห้องนอนของผมและเตรียมตัวที่จะไปตรวจเช็กของที่โกดัง

ผมพยายามต่อสายไปหาเธอแต่ก็ไม่มีใครรับเธอคงโกรธหรือหลับไปแล้วแน่ๆ ผมจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากและทำงานของผมต่อไป

"นายครับ ของของเราที่จะส่งวันเสาร์นี้พวกมันขอเลื่อนเป็นวันพุธหน้านะครับ"

"อือ แล้วเรื่องที่กูให้สืบไปถึงไหนละ"

"สายของเรารายงานมาว่าที่เธอกลับมาจากอังกฤษเพราะเป็นคำสั่งของพ่อเธอครับ แต่....กลับมาแต่งงานนะครับนาย"ผมหันไปมองลูกน้องนิ่งๆ ที่รายงานข่าวให้กับผม แอลลีนกำลังจะแต่งงานงั้นหรอทำไมกันแล้วเธอจะแต่งงานกับใคร แบบนี้ผมยอมไม่ได้แน่ๆ เพราะผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้นผมจะไม่ยอมเสียคนที่ผมรักไปจากผมได้อีกแน่

"มันเป็นใคร!!!"

"คุณสหรัฐครับ เห็นบอกว่าตกลงกันทางธุรกิจครับนาย เลยต้องแต่งงานเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์"

"เหอะ!! แต่งงานงั้นหรอ ไม่มีวันซะหรอก"พูดจบผมก็ยื่นเอกสารให้กับลูกน้องและเดินออกไปจากโกดังทันทีเมื่อได้ยินข่าว ผมรีบขับรถออกไปจากตรงนั้นเพื่อที่จะรีบไปหาคนตัวเล็กที่คอนโดของเธอตามที่อยู่ที่ได้มา

ไม่ว่าคนที่เธอจะต้องเข้าร่วมพิธีการแต่งงานจะเป็นใครหรือคนนั้นจะเป็นเพื่อนสนิทของผมก็ตาม ผมก็ไม่ยอมให้เธอตกไปเป็นของใครแน่ๆ เพราะเธอเป็นของผมคนเดียวและการรอคอยของผมจะต้องไม่เสียเปล่าแน่นอน

@คอนโดชั้น10ของแอลลีน

ผมเดินเข้ามาในคอนโดของเธอโดยที่ได้รู้มาจากทางนักสืบที่ผมจ้างไปสืบมาในเรื่องราวของเธอ ผมเดินไปคนเดียวอย่างเรียบนิ่งก่อนที่จะพบเข้ากับชายปริศนาคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูของเธอและมีข้าวของที่พะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด

แต่ผมก็ไม่ได้สนใจและเดินแทรกไปเคาะประตูห้องของคนตัวเล็กดักหน้า และยืนรอเธอให้มาเปิดประตูไปก่อนที่ไอ้นั่นจะเอ่ยถามผมออกมาด้วยนํ้าเสียงดุจริงจัง

"คุณเป็นใคร"

"แล้วคุณล่ะเป็นใคร!"

แกร๊ก

"มาทำอะไรกัน"คนตัวเล็กที่เดินออกมาเปิดประตูในสภาพที่แทบจะดูไม่ได้ชุดนอนสายเดี่ยวแต่โชว์เกือบทั้งร่างกายที่ขาวอวบจนผมทนเห็นไม่ได้รีบถอดเสื้อสูทเดินเข้าไปคลุมตัวเธอไว้

"ไอ้นี่เป็นใครกันแอล ทำไม....."

"ผมเป็นผัวแอล ใส่!!"

"ผมเป็นพี่ชายแอลลีน"พูดจบก็ทำเอาผมนิ่งไปเลยทีเดียวเพราะนี่คือพี่ชายต่างสายเลือดของแอลลีนที่เธอเคยเล่าให้ฟัง แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากและยังคงยืนโอบกอดคนตัวเล็กไว้อย่างนิ่งๆ

"ที่รักครับ เค้าง่วงแล้วน้าาไปนอนกันเถอะ"ผมทำเป็นอ้อนคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าก้มตาหลบหลีกสายตาของพี่ชายของเธออยู่ตรงนั้น

PART ALLEN

ตั้งแต่ที่ฉันหลับไปและเลื่อนนัดการประชุมเป็นที่เรียบร้อยฉันก็นอนหลับไปลึกมากและมาสะดุ้งตื่นเมื่อสักครู่เพราะเสียงเคาะประตูที่ดังเอามากๆ

พอฉันเปิดออกมาก็เจอเข้ากับพี่ชายต่างพ่อต่างแม่ของฉันและแฟนเก่าของฉันที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูพี่จอมพลมองหน้าฉันนิ่งๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่ฉันก็เกร่งๆ เพราะกลัวเขาจะเอาไปบอกพ่อและมาทะเลาะอะไรกับพ่ออีก

'ไล่พี่เธอกลับไป ไม่งั้นอย่าหาว่าพลูไม่เตือน'พลูโตก้มลงมากระซิบลงที่ข้างหูของฉันเบาๆ

"ที่รักเค้าง่วงแล้วนะ"

"แอลพี่มีอะไรจะคุยด้วย"

"ที่รักครับ เค้าง่วงจริงๆ นะครับไปนอนกันเถอะ"ฉันลังเลใจเล็กน้อยว่าควรจะไล่พี่ชายฉันไปไหมหรือจะออกไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง

"พี่จอมพลกลับไปก่อนเถอะค่ะ มีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้"

"เรากำลังจะแต่งงานนะแอล จะอยู่กับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้ได้ไง"

"พี่กลับไปก่อนเถอะค่ะ ขอโทษนะคะ"พูดจบฉันก็รีบปิดประตูคอนโดทันทีและเดินตรงไปยังโซฟาตามด้วยแฟนเก่าของฉันที่เดินตามมาด้วย

"แอลจะแต่งงานงั้นหรอ"ฉันยังคงไม่ตอบและนั่งกอดอกมองออกไปทางนอกระเบียงเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองเพราะคนที่จะต้องแต่งงานด้วยก็คือเพื่อนสนิทสุดที่รักของเขานั้นเอง

"ว่าไง!!! ตอบมาดิแอล"

"ใช่! แอลกำลังจะแต่งงาน พอใจรึยัง!!"ฉันหันไปแวดเสียงใส่คนตรงหน้าด้วยความโมโหและหงุดหงิดจนลืมตัวไปเลย ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินหนีเขาไปแต่ก็ถูกไอ้คนเจ้าเล่ห์จับรั้งข้อมือฉันไว้และกระตุกให้ฉันลงไปนั่งบนตักของเขา

"อ๊ะ!! พลูทำอะไรเนี่ย"

"แต่งกับใคร"

"มันไม่ใช่เรื่องของพลูอ่ะ ขอตัวก่อนนะ"ฉันพยายามจะลุกเดินอีกครั้งแต่คนตัวสูงกลับไม่ยอมและรั้งตัวฉันไว้ที่เดิม

"พลู!!!"

"แอลรักเค้าหรอ แอลถึงต้องแต่ง"ฉันไม่ได้ตอบคำถามของพลูโตเลยและเลือกที่จะเงียบแทนเพราะไม่อยากจะมีปัญหากับเขาจริงๆ

"เงียบทำไมอ่าแอล!"

"แอลไม่อยากทะเลาะกับพลูไง"

"ก็อธิบายดิ รู้ปะทุกครั้งที่มีปัญหากันแล้วแอลไม่อธิบายพลูโคตรเบื่อแอลเลย"พลูโตสบทคำออกมาและบีบแขนของฉันแรงขึ้นเรื่อยๆ จนมันเกิดรอยแดงขึ้น

"พลู แอลเจ็บนะ"

"....."เขาค่อยคลายมือออกและเบนหน้าหนีไปทางอื่นแทน แต่ทว่าเขาก็ยังคงไม่คลายมือออกจากฉันเลยแม้แต่น้อย

"พลูจะกลับตอนไหนหรอ"

"ทำไม!!!นัดใครไว้รึไง"เขาหันมาตะคอกใส่ฉันอีกครั้งจนฉันต้องยอมนั่งนิ่งไปเพราะความกลัวคนตรงหน้า แต่ทว่าจู่ๆ มือหนาก็ค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาจับปลายคางของฉันไว้และดึงฉันเข้าไปบดจูบอย่างนุ่มนวล

รอยจูบที่แสนอ่อนหวานกับคนตรงหน้าที่ห่างหายไปนาน รสสัมผัสที่โหยหาและคิดถึงมานาน ฉันจูบตอบกลับแบบเก้ๆ กังๆ ตอบกลับเขาไป

และจูบนั้นก็เป็นจูบที่เนิ่นนานเอามากๆ ไม่รู้ว่ามันเลยเถิดมาขนาดไหนและพอมาตั้งสติได้อีกครั้งตอนนี้มือของคนข้างกายดันลุกลํ้าขึ้นมายังเนินอกอวบแล้ว

ฉันค่อยๆ ดันตัวออกมาแต่เขากลับจู่โจมอย่างแรงยิ่งดิ้นยิ่งรุนแรงขึ้นมากจนฉันต้องยอมนิ่งและเป็นฝ่ายเขาเองที่ยอมผละตัวออกมา

ใบหน้าหล่อเหลาแสยะยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าฉันก้มหน้าก้มตาไปและใช้มือกุมตรงกลางอกอย่างกังวล

"หึ จูบไม่เก่งเหมือนเดิม"

"พลูจะกลับตอนไหนหรอ"เขายังคงเงียบนิ่งไม่ได้ตอบกลับอะไรและหยิบมือถือขึ้นมานั่งเล่นอย่างไม่ได้สนใจอะไรเลยทั้งนั้น

ด้วยความอ่อนเพลียและง่วงนอนมากฉันจึงเอนตัวฟุบหลับไปที่หัวไหล่ของคนตัวสูงอย่างไม่มีทางเลือกแต่เขาก็ยังคงนั่งเล่นโทรศัพท์ของตัวเองอยู่อย่างปกติ

หน้าจอสี่เหลี่ยมที่ปรากฏคือรูปของสาวในไอจีสุดเซ็กซี่ ฉันแอบมองเขาเป็นพักๆ และค่อยๆ หลับตาลงไปในที่สุด

'เป็นอะไรครับ โกรธพลูหรอ'

'เปล่าสักหน่อย พลูจะดูสาวๆ ก็ไม่ผิดหนิ'

'หึงพลูหรอครับ อย่าหึงเลยนะคะพลูไม่ได้อะไรเลยยังไง .....พลูก็มีแค่แอลคนเดียวนะครับ'

ฟอด~~~~

'พลูรักแอลนะครับ'

'แล้วแอลล่ะรักพลูไหม'

'รักสิ รักมากเลย'

"แอลรักพลูนะ"ฉันละเมอพูดออกมาอย่างไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซํ้าบนตักของเขา

PART PRUTO

ผมที่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่เพราะอยากสวมกอดแฟนเก่าสุดที่รักคนนี้ไว้ให้นานๆ ที่สุดก่อนที่เธอจะหลับใหลไป

ผมแอบมองเธอเป็นระยะๆ ความเป็นห่วงแต่ก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นเพราะอยากทำให้เธอหลับให้สนิทก่อนแล้วค่อยพาไปนอนด้วยกัน

"แอลรักพลูนะ"แต่ยังไม่ทันไรจู่ๆ แอลก็ดันพูดออกมาแต่เหมือนจะละเมอออกมาทำเอาผมถึงกับวางมือถือและนั่งจ้องมองไปตรงหน้าอย่างตกใจ

ผู้หญิงที่ผมรักเอามากๆ และทิ้งผมไปมาบอกรักผมผมรู้สึกได้ว่าเธอยังไม่ลืมผมและรักผมมาก แต่ทำไมเธอถึงต้องทิ้งผมหรือมันอาจจะเป็นแค่คำหลอกลวงก็ได้

ผมทำผิดกับเธอผมยอมรับแต่ก็สามารถปรับตัวเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ถ้าเธอหึงผมบ้างแต่ก็ไม่ แอลไม่เคยหึงหรือหวงผมเลยเวลาผมอยู่ใกล้ผู้หญิง เธอเอาแต่เงียบและออกห่างผมอยากให้เธอพูดออกมาบ้างและห้ามปรามผมสักทีแต่คนอย่างแอลคงไม่มีวันนั้นจนต้องมาเลิกกันเข้าจริงๆ

"ถ้าแอลรักพลูจริง ทำไมแอลต้องเลิกกับพลูล่ะ"ผมอุ้มเธอเข้าไปในห้องและฟุกตัวนอนลงไปพร้อมกับเธอมือหนาเลื่อนขึ้นไปเขี่ยเส้นผมที่ปกคลุมใบหน้าของหญิงสาวไปทัดหูและจ้องมองเธอไปยันเช้า