Semua Bab Celestial Zodiacs: The Chosen Twelve (Tagalog): Bab 11 - Bab 20

Binilisan ko ang pagtakbo dahil medyo malayo na ang agwat sa akin ni Caya. Naka-siyam na ikot na kami at isang ikot na lamang sa field, malalaman na namin kung sino ang nagwagi sa aming dalawa. Hindi ako magpapatalo sa kaniya. “Caya, malapit na ako. Humanda ka dahil hindi ako papayag na matalo mo ako ngayong araw!” sigaw ko sa kaniya at saka dinoble ang bilis ng aking pagtakbo, kahit pa may nakatali sa aking bloke ng bakal.“Hahaha! Siguraduhin mo lang dahil--” Naputol ang kaniyang sinasabi sa akin dahil bigla na lamang siyang nadapa. Hindi niya kasi tinitingnan ang kaniyang dinaraanan, at lumingon sa akin habang tumatakbo. Pagkakataon ko na ito para maunahan siya sa karera.“Mauuna na ako, Cay! Magkita na lamang tayo sa finish line,” hayag ko sa kaniya at saka nilampasan na ang babae. Hinihipan niya ang kaniyang sugat sa tuhod dahil siguro sa hapdi. “Bruha ka! Huwag mo akong unahan. Hindi

 Napabaling ang atensiyon namin kay Archmaster, na bigla na lamang lumitaw sa harapan naming lahat. “Good job, everyone. Hindi ko napanood ang inyong laban kanina, dahil abala ako sa paglilipat ng mga estudyante sa ligtas na lugar. Ngunit, alam kong ginawa niyo ang lahat nang makakaya niyo para protektahan ang Caelum Academy,” bungad niyang pagbati sa amin, at saka nginitian kaming lahat.Tumango naman sa kaniya ang ilan sa amin. Mahina akong napabuga ng hangin mula sa aking ilong. Mukhang tapos na ang laban. Salamat naman. Makakahinga na ako nang maluwag. “Archmaster Leonard, ano nang gagawin natin sa kaniya?” tanong ni Almirah, habang nakaturo ang kaniyang daliri sa kalabang nakalutang pa rin sa itaas at naghuhumiyaw dahil sa paghihirap na nararanasan pa rin hanggang sa ngayon. “Aaahhh! Aaahhh! Aaahhh!” walang hanggang daing ng aming kalaban dahil sa

Humarap sa akin si Deborah at hindi ko inasahan ang sumunod niyang ginawa. Napaawang na lamang ang aking bibig dahil sa labis na pagkagulat. Bigla niya akong dinamba ng yakap at saka umiyak sa aking balikat. “Ate Ash!” malungkot niyang sambit, at saka impit siyang napahikbi. “Debbie,” mahinang bulong ko. Nagsimulang mangilid ang aking mga luha hanggang sa hindi ko na napigilang tumulo ang mga ito. Na-miss ko 'to. Na-miss ko ang kaniyang mga yakap noong mga bata pa lamang kami. Na-miss ko ang batang Deborah na sobrang higpit ng yakap sa akin tuwing may mga kulog at kidlat. “Ate Ash...” muling pagtawag niya sa aking pangalan, at tila may gusto siyang sabihin na hindi niya maituloy-tuloy.“Ssshhh, huwag kang mag-aalala. Nandito na ang iyong Ate. Hindi na ako mawawala,” pagpapatahan ko sa kaniya, habang hinahagod-hagod ang kaniyang ulo. “Ate, patawarin mo ako!&rd

Inis kong sinigawan si Raid, kahit pa napakalapit namin sa isa't-isa. Mabilis akong nakatanggap ng reklamo sa kaniya dahil sa aking ginawa. Paano ba naman kasi, muntik na akong mahulog dahil sa bilis niyang magpatakbo ng kaniyang celestial spirit habang iniilagan ang mga baging na umaatake sa amin.“Ano ba, Raid! Kanina ko pa sinabi sa'yong bagalan mo lang,” asik ko sa kaniya.“Anong magagawa ko? Kailangan kong bilisan para mailagan ang mga buwisit na mga baging na 'yan. Kumapit ka kasi nang mahigpit sa akin,” singhal niya at halatang naiinis na rin sa akin, ngunit wala akong pakialam.Sinubukan kong kumapit muli sa kaniya. Nakakailang kaya. Hindi ko alam pero nahihiya ako. Tapos nakakapa ko pa ang mababatong abs niya sa kaniyang tiyan. Tila nakukuryente ako sa tuwing dumadampi ang balat namin sa isa't-isa.Binilisan niya pa ang pagpapatakbo ng kaniyang alagang leon na naging dahilan para mas lalong humigpit ang pagkakayakap ko sa

Napatakip na lamang ako ng aking bibig nang makita kung ano ang bagay na dinampot ni Acanta mula sa sahig. Isa itong batang sanggol na hindi maipaliwanag ang kaniyang hitsura. Baluktot ang mga binti at braso nito. Nakausli ang mga ngipin at tabingi ang ilong at mga mata. Ito kaya si Artos? Kaya ba siya nagtatago sa likod ng kaniyang mga ilusyon dahil sa kaniyang hitsura. Ngumawa ang batang sanggol na hawak ni Acanta. Nakakaawa ang kondisyon nito. Nakakadurog ng puso. Kahit hindi ako isang ina, alam ko kung gaano kasakit na magkaroon ng anak na may abnormalidad sa katawan. “Hindi ka ba naaawa sa akin? Ipinanganak akong may kasuklam-suklam na karamdaman. Hindi ako magawang tanggapin ng aking mga magulang kaya itinapon nila ako sa isang ilog na patungo sa Underworld. Sanggol pa lamang ay nakaranas na ako ng pagmamalupit. Ngunit, isang bathala ang nagligtas sa akin at itinuring na parang totoong anak. Binigyan niya ako ng mahika at ginawang isa sa mga Nin