9   Shit! Kanina pa balisa si Chad. Kahit anong gawin niya ay hindi siya mapakali. Kung bakit ba kasi lumabas sa kanyang bibig ang mga masasakit na pangungusap na iyon. Na-offend niya si Van. Barako iyon pero nakita niyang tila naiiyak ito. Ayaw niya ng ganito, ang nagkakatampuhan sila ng kaibigan. Ang lalim ng pinagsamahan nila ni Van. They had gone a long way. Simula noong umuwi siya mula sa US noong teenager siya ay ang thirteen-year old pa noong si Van ang lagi niyang kasama.  “She bothers you.” Biglang nawala sa kanyang isipan na naririto si Natasha, kasama niya. Nasa Kusina man kasi sila ni Nat ay panay ang tingin niya sa labas. Sa mismong direksyon ng tattoo station ni Van. Mukhang wala lang naman kay Van ang lahat. She acted as normal as ever but he knew he hit something in her heart. Kaydali naman sanang suyuin ito pero may pwersang pumipigil sa kanya. Isa pa, naririto si Nat. “Who?” “’Yong kaibi

11 Dalawang buwan pa ang lumipas. Tuluyan na ngang nagkalamat ang relasyon nila ni Chad. They had become so distant with each other. Tila ba may pader na nakaharang sa pagitan nila. Ang nangyari sa kanya sa resort, wala man lang pangungumustang natanggap mula rito. Tinanggap niya na lang nang lihim na nagbago na talaga ito. Gayunpaman, hindi niya maiwasang makaramadam ng pambabalewala. She missed the good times. She missed being with him. Nananabik siya sa pagpapahalagang mayroon ito sa kanya noon. Gaya na lang ngayon. Maano ba naman at kumplimento siyang yayain ng lalaki sa birthday party ng ina nito kung taon-taon naman siyang inaanyayahan nito kahit 'di siya dumadalo at tanging pagpapadala ng regalo lang ang ginagawa niya. Nakakahiyaan naman niyang tanungin ito gayong halos kibuin-dili siya 'pag nagkakasalubong sila sa trabaho. Tanging tipid na hi at tango na lang ang namamagitan sa kanilang komunikasyon. Naiisip niya tuloy na umalis na lang. Pero saan naman siya magtatrabaho? Wa

“I’m sorry.” Parang hangin lang na lumampas sa pandinig ni Chad ang sinabi niya. Tuluy-tuloy lang ito sa paglalakad papasok ng café kinaumagahan. Senyales na ayaw siya nitong makausap o makita man lang. Matapos nang nangyari at mahimasmasan ay matiyaga niyang hinintay si Chad upang humingi ng sorry. Kinapalan na niya ang mukha kahit alam niyang galit ito sa kanya. “Sorry. Sorry, Chad.” Marahas nitong ipiniksi ang kamay niya nang tangkaing pigilan ito. Determinado siyang makausap ito. "Kausapin mo naman ako, Chad. Sorry.” Huminto ito at humarap sa kanya. Sumambulat ang malamig na galit sa mga mata ni Chad. Nagkasala siya kaya gaano man kalaki ang hinanakit nito ay sasalubungin niya makuha lang niya ang kapatawaran nito. “Alam kong galit ka, naiintindihan ko 'yon. Pero magalit na ang buong mundo sa akin huwag lang ikaw.” Her voice broke. Nasa bingit na siya ng pag-iyak. “I don’t think it’s a good idea for you to come here.”

Sunud-sunod na tunog ng alarm clock ang gumising sa natutulog niyang diwa. Sinubukan niyang idilat ang mga mata ngunit kaagad ding napapikit muli nang sumigid ang kirot sa kanyang ulo. Shit! This hangover is killing him but he needs to get up. Napabalikwas siya ng bangon. Only to find out na hindi siya nag-iisa sa silid. May ibang tao sa loob at mismong katabi niyang nahiga sa kama. On his frigging king-sized bed. “Who the hell is this woman?” Sinuri niyang mabuti ang mukha ng katabing babae sa kama na parang tukong nakapulupot sa kanya. Lorelie ang pangalan ng babaeng ito. Game na game na nakiumpok sa kanila ng mga high school friends sa bar na kinaroroonan kagabi. “Shit!” Niyugyog niya sa balikat ang babae. “Hey, wake up!” Kasunod ng paglundo ng kama ay nagmulat ng mga mata ang naturang babae. Kumurap-kurap ito ng ilang beses, kinakabisado ang kinaroroonang lugar. “Hi sweetheart!” Matamis ang naging ngiti nito kapagkuwan. Wal

“My goodness, Nessa! Bakit ngayon ka lang dumating? Sa lahat ng araw ngayon ka pa talaga pumalya at nagkaaberya?” Ang tindi rin ng kaibigan niya, ha. Kasalanan nito kung bakit naiwan ang pinakaimportanteng gamit tapos heto at sinasabon pa siya. Kung alam lang nito ang pinagdaanan niya makaabot lang sa takdang oras. “Follow me.” Nagpatiuna na itong pumanhik sa loob ng hotel. Tumatagaktak pa ang takong nito sa bawat pag-apak sa tiles. Mabuti na lang at wedge ang suot niya at hindi maingay sa paa.  “Kailangan pa ba talaga ako do'n?” Nasa kamay na ni Mikaela ang kailangan nito. Maaari na siyang umalis. Tumirik ang mga mata ni Mikaela na napahinto at tinitigan siya mula ulo hanggang paa. “Of course, ikaw ang may mas alam sa landscaping na gagawin mo. Isa pa, nandito ka na rin lang. why don’t you try to meet with the client? 'Di 'yong ako na lang lagi ang sumasagot on your behalf.” Bakit ba may pakiramdam siya na may kakaibang mangyayar