Lahat ng Kabanata ng Aliara: Ang Kaharian: Kabanata 61 - Kabanata 70

HUMINTO ako mula sa pagtakbo at nagtago sa likod ng malaking puno nang makita ang tatlong nilalang dito sa gitna ng kagubatan, sa itsura ng mga ito ay alam kong kami ang pakay.Hanggang ngayon ay hindi pa rin sila sumusukong paslangin kami. Mga hangal talaga."Narito na naman sa Kozania ang hangal na ito," inis kong bulong.Wala akong panahon para sa kanila ngayon kaya hinintay kong makalampas sila bago ako muling tumakbo patungo kay Matias.Bumagsak ako sa lupa nang makaramdam ng kirot sa aking kanang binti, naitukod ko ang kanang braso na siyang sumalo ng bigat ko dahilan upang magkasugat ito at tila napilayan pa.Napapikit ako sa sakit kasabay nang mahina kong pagdaing. Sa pagdilat ay tiningnan ko ang nangyari sa binti ko. Isang palaso lamang naman ang nakatarak sa binti ko!Muli akong dumaing sa sakit, nag-aalab ang mga mata sa galit."Sino ang hangal na gumawa nito?!" galit kong wika. Nilingon ang banda kung saan narinig ko ang y

NAKATITIG ako sa malaking palasyo ng Farianio, maliwanag sa loob nito at buhay na buhay. Ang sinag ng bilog na buwan ay nagdedepina ng kalakihan at karangyaan nito. Hindi maipagkakaila na maunlad ang kahariang ito.Ibinaling ko ang paningin sa bilog na buwan dahil sumasakit ang mata ko sa palasyong ito. Sa tuwing makikita ko ang bawat bahagi nito ay hindi maiwasang hindi ko maisip ang hangal na si Henicio, kung paano niyang inagaw ang kaharian ko at ginamit para lamang mapunta sa kaniya ang kapangyarihang tinatamasa ngayon. Matapos niyang magtagumpay na maagaw ang trono ng Farianio ay pinabagsak niya ang Kozania.Maraming buhay ang kinuha niya para lamang makuha ang bagay na hindi naman para sa  kaniya. Pinagtaksilan niya ang kaniyang kaharian ngunit ngayon ay masagana siyang nabubuhay. Hindi iniisip ang mga naging kabayaran ng lahat, ang paghihirap naming mga Kozanian.Marahil ay nakalimutan na iyon ng lahat ngunit ako hinding-hindi makakalimot. Nakatatak

MARAHAN kong idinilat ang mga mata ko. Sumalubong sa akin ang maliwanag na paligid, ang mga nagsasayawang dahon sa ilalim ng puno kung nasaan ako. Naramdaman kong nakahiga ako sa madamong lupa. Mukhang nasa gitna ako ng kagubatan, sakto ang lugar na ito kung nais mong magpahinga. At sa itsura ng kalangitan ay nalaman kong hapon na.Ngunit agad akong napabangon nang maalala ang huling nangyari bago ako napunta sa lugar na ito. Dinala ako ng mga sanga ng puno rito, at dalawang lahi lamang ang kilalang may ganoong kapangyarihan. Hindi ko alam kung sino sa kanila ang nagdala sa akin dito, maging ang intensyon niya kung bakit niya ito ginawa.Marahil ay para iligtas ako? Ilayo sa kapahamakang nais kong gawin? Hindi ko alam.Hindi ko alam kung magpapasalamat ba ako o magagalit.Mabilis akong tumayo at pinagmasdan ang paligid. Walang kahit na isang nilalang akong nakikita, ako lamang mag-isa rito. Sa masaganang puno at mga buhay na buhay na halamang nakikita ko

NGINITIAN ko lamang siya at mabilis na gumalaw upang makipaglaban sa kaniyang mga kawal. Nang matalo ko ang ilan ay tumakbo ako patungo sa malapit na pader at tumapak dito upang makatalon ng mataas, sa muli kong pagsugod ay nakatutok ang talim ng aking espada sa mga ito. Saktong tumarak sa dibdib nang isa, agad ko itong binawi dahilan upang bahagyang kumalat ang kaniyang dugo. Ngumisi ako at muling humarap sa iba pa na determinadong mapaslang ako, nakikitaan man ng pag-aalinlangan ay walang habas na hinahampas sa akin ang kanilang mga espada na siya ko namang nasasangga. Ginagantihan ko sila ng pagsugod sa tuwing magkakaroon ako ng pagkakataon, iikot kapag iiwas, ginagamit ko rin ang siko, paa at ang malaya kong kamao sa pakikipaglaban sa kanila para mas madali silang matalo. Sa bawat paghampas ko ng espada sa iba't-ibang direksyon ay nag-iiwan ito ng sugat sa mga kalaban. At sa ilang sandaling lumipas ay kalahati na ng bilang nila ang napatumba ko. Saglit akong humi

HINDI nagtagal ay nakarating na rin ako sa aming kuta dahil sa taglay kong bilis, tama nga ako na nandoon pa rin ang mga kawal. Halos lahat sila ay nasa unahang bahagi ng aming kuta kaya muli kong ginamit ang taglay kong bilis at nagtungo sa likod na bahagi ng lugar ng hindi nila napapansin. Nagmamadali ngunit maingat kong kinuha ang maraming palaso at isang pana sa lagayan ng mga armas. Halos wala akong naririnig na ingay sa paligid, hindi gumagawa ng anumang kilos ang mga kasamahan ko dahil alam nilang mas lamang ang mga kawal dahil sa bilang nila. At isa pa ay malalim na ang gabi kaya siguradong hindi sila handa sa pagsalakay ng mga ito. Napatingin ako sa gilid nang biglang sumulpot ang isa kong dalagitang kasamahan, si Layla, mukhang nagtatago rin siya at nais kumuha ng armas. Umiling lamang ako upang iparating na huwag siyang gagawa ng anumang ikapapahamak niya. Iminuwestra ko sa kaniya ang hawak upang ipakita ang nais kong gawin sa mga kalaban at itinap