KASALUKUYAN kaming naglilibot sa pamilihan upang hanapin si Mikhel. Alam kong hindi pa nakakalayo iyon. Naagaw ni Vivi ang atensyon ko nang bumalik siya matapos ang ilang sandali, lumipad patungo sa amin. "Nakita ko na ang traydor. Nakita ko na ang traydor," aniya habang lumilipad paikot sa itaas namin. Matapos niyon ay agad din siyang lumipad pataas upang ipirating na sundan namin siya. Nagkatingin kaming tatlo at agad na tumakbo patungo sa direskyon nililiparan ni Vivi. Sinundan namin siya hanggang sa makalayo kami sa pamilihan at mapunta sa kagubatang puro puno ng kawayan ang mga nakatayo. "Ayun siya!" wika ni Gudan. At mula sa malayo ay nakita kong mabilis na tumatakbo si Mikhel. Walang dumaraang nilalang kaya nangingibabaw ang ingay ng mga yabag namin at ang langitngit ng mga kawayang tinatangay ng hangin. Patuloy lamang sa pagtakbo ang ginoo at hindi lumilingon pabalik. 'Takbo pa, Mikhel. Siguraduhin mong hindi kita maaabutan. Al

"MASARAP nga," namamanghang wika ng ginoo matapos iyong inumin. "Sinabi ko naman sa iyo!" Tumawa ako at bahagyang hinampas ang dibdib niya. Napahawak pa siya roon na tila nabighani sa aking ginawa. Hangal. "Maaari ko ba ulit tikman? Kakaunti lamang ang ibinigay mo sa akin," aniya pa. Akmang kukuha ulit sa banga ngunit agad kong tinapik ang kamay niya palayo roon. "Hindi maaari, Ginoo. Bilhin mo na ang isang banga kung kulang pa sa iyo. Kung gusto mo ay damihan mo na para may mapagsaluhan kayo ng mga kasama mo sa loob." Tinuro ko ang tarangkahan at sinilip ang awang dito ngunit agad niyang hinarang ang sarili sa akin. Muli akong ngumiti nang bahagyang kumunot ang noo niya. "Magkano ba ang isang banga?" tanong niya, muling naging alerto sa aming presensya. Masyado siyang maingat sa mga ibang nilalang na napadpad dito, halatang may itinatago sa loob. "Dalawang baryang pilak lamang, Ginoo!" Itinaas ko pa ang dalawang daliri na ginaya ni Gu

DINAMA ng paa ko ang malamig na tubig ng dagat, itinuloy ko ang paglalakad hanggang sa makatapak akong muli sa lupain ng Kozania, dumikit ang mga buhangin sa basa kong paa at sa laylayan ng mahaba kong saya. Hindi ko na pinansin iyon, tumalikod ako at humarap sa karagatan kung saan paalis na ang bangkang sinakyan ko, nilakad ko ng kaunti ang tubig dahil hindi maaaring sumayad ang bangkang iyon sa dalampasigan. May kalahikan iyon at dalawang nilalang lamang ang sakay kasama ang maraming produktong ikakalakal nila sa Farianio. "Maligayang pagbabalik, Binibini. Maligayang pagbabalik, Binibini," wika ni Vivi sa aking balikat. Bumuntong hininga lamang ako, hindi inaalis ang tingin sa bangka hanggang sa lumiit iyon sa paningin ko. Sa pag-alis ko sa kaharian ng Widolla ay iniwan ko ang mga naging alaala ko roon, simula sa muling pagkikita namin ni Sevasti hanggang sa pagkamatay ni Mikhel. Wala na akong dapat pang balikan sa mga iyon, ang dapat kong gawin ay muling ipagpatul

HINIHINGAL kong iwinasiwas sa ere ang aking espada upang mapaslang ang huling kalabang sumugod sa akin, pagod man ay nagpakawala ako ng isang tagumpay na ngiti nang ilibot ko ang paningin sa paligid. Patuloy pa rin ang laban ngunit kitang-kita na kami ang mananalo. Halos paubos na ang pwersa ng kalaban kaya kaunting sandali na lamang ay magagapi na sila. Itinaas ko ang braso sa ere nang lumapit si Vivi. "Narito na ang ginoo. Narito na ang ginoo," aniya kaya muli akong napangiti. Lumipad siyang muli paalis kaya ginamit ko ang bilis ko upang makarating sa likurang bahagi ng lugar. Doon ay natagpuan ko si Sevasti na naghihintay sa pagdating ko, sa lupa ay nakaluhod si Idaho habang sa kamay niya ay ang kadenang pumipigil sa paggamit niya ng kapangyarihan. Nakapiring din siya at nakabusal ang bibig upang hindi makapagsalita, pilit nagkukumawala sa kadena ngunit mas matibay pa iyon sa bato. Agad na lumapit sa akin ang ginoo at hinawakan ang magkabilang bali

IBINABA ko ang talukbong ng balabal ko nang malapit na ako sa malaking pamilihan ng Farianio. Pinapunta kong muli si Vivi sa kaniya upang ipaalam na nandito na ako kaya aabangan ko siya sa labas ng palasyo. Kahit nagapi na namin ang mga kalaban kagabi ay maingat pa rin akong nagmamatyag sa paligid dahil hindi ko alam kung sino ang kalaban at kakampi sa kahariang ito. Isa pa ay ito pa rin ang teritoryo ni Henicio na siyang unti-unti nang nakakapansin sa presensya ko. Hindi magtatagal ay sigurado akong maiisip na naman niyang ipapatay ako sa tapat niyang tauhang si Favier katulad noong una. Nang makita ko na siya ay napangiti ako, nasa labas na siya ng palasyo at mukhang hinihintay ako. Napatitig ako sa kabuuan niya dahil kay kisig niyang tingnan sa maayos niyang tindig at lutang ang kaniyang kaguwapuhan sa magara niyang kasuotan.