ซูกั๋วหลินและซูไห่เฉาถูกทิ้งไว้ในห้องประชุมซูกั๋วหลินหน้าดำคร่ำเครียด เขาพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ฉันไม่รู้ว่าซูหยิงเซี่ยวางยาอะไรจงเหลียง ตำแหน่งของแกในบริษัทสูงกว่าเธอแท้ ๆ แต่เขากลับไม่ไว้หน้าแกแบบนี้”ซูไห่เฉากัดฟันกรอด เขาเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเย้ยหยันว่า “ซูหยิงเซี่ยคงจะนอกใจไอ้คนต่ำต้อยนั่นน่ะสิ คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ” “จะเพราะอะไรก็ช่าง เรื่องนี้ต้องให้เธอเป็นคนจัดการเท่านั้น สิ่งที่คุณย่าพูด ท่านรักษาคำพูดเสมอ” ซูกั๋วหลินพูดพร้อมกับถอนหายใจเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ซูไห่เฉาก็ปวดหัว รู้อย่างงี้เมื่อคืนเขาไม่น่าโทรหาซูหยิงเซี่ยเลย เพราะตอนนี้เขาต้องไปขอร้องให้ซูหยิงเซี่ยออกมารับหน้าแทนเขา เรื่องนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไปจนเขาตั้งตัวไม่ทัน“ผมคงต้องโทรหาเธอ”ซูไห่เฉาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหมายเลขของซูหยิงเซี่ยเขาไม่กล้าชักช้าในเรื่องนี้ เพราะถ้าหากจงเหลียงเลือกบริษัทอื่นเป็นหุ้นส่วนขึ้นมาจริง ๆ คงไม่มีทางแก้ไขได้อีกแล้ววันนี้ซูหยิงเซี่ยถูกสั่งให้พักผ่อนอยู่ที่บ้าน ในใจของเธอรู้สึกหดหู่และขุ่นเคือง ขณะที่เธอดูทีวีอยู่ที่บ้าน โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นเธอกำลังจะลุกขึ้นไปรับโทรศ

ซูไห่เฉารู้สึกกลัวจนตัวสั่น เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก และไม่มีข้อสงสัยกับคำพูดของหานซานเฉียนอีก“พวกนายกำลังทำอะไรกัน?” ซูกั๋วเย่าและเจี่ยงหลานกลับมาถึงบ้าน เห็นฉากนี้เข้าพอดี“กั๋วเย่า ลูกเขยของนายกล้ามาก มันตีลูกชายของฉัน” เมื่อซูกั๋วหลินเห็นซูกั๋วเย่า เขาก็แสดงท่าทีหยิ่งยโสอีกครั้ง ตั้งแต่เด็กซูกั๋วเย่าเป็นน้องชายที่ไร้ค่า ตอนนั้นเขาขโมยลูกอม ขโมยหนังสือเรียน และขโมยแฟนสาวของซูกั๋วเย่า ซูกั๋วเย่าก็ยอมแพ้มาตลอด ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าเขามีอำนาจกว่าซูกั๋วเย่าเสมอซูกั๋วเย่า เขาถูกรังแกตั้งแต่ยังเด็กจนเป็นภาพติดหัว เมื่อเขาเห็นพี่ชายคนนี้เขาจึงรู้สึกหวาดกลัว“หานซานเฉียน แกบ้าไปแล้วเหรอ...”ซูกั๋วเย่ายังพูดไม่ทันจบก็ถูกเจี่ยงหลานดึงตัวไว้แม้ว่าเจี่ยงหลานจะไม่ชอบหานซานเฉียน แต่เมื่อคืนนี้ซูไห่เฉาแย่งตำแหน่งผู้รับผิดชอบโครงการของซูหยิงเซี่ยไป และเธอหาโอกาสแก้แค้นซูไห่เฉาไม่ได้เลย ที่เขาถูกตีมันก็สมควรแล้ว “พี่เขยคะ ที่ลูกชายของพี่ถูกตีก็เพราะเขาทำตัวเองทั้งนั้น ทำเรื่องอะไรไว้ก็ต้องรับผลกรรมค่ะ” เจียงหลานพูด“เธอ…” ซูกั๋วหลินพูดพลางชี้นิ้วอันสั่นเทาไปที่เจียงหลานด้วยความรู้

เช้าวันรุ่งขึ้นซูหยิงเซี่ยมีนิสัยชอบวิ่งออกกำลังกายตอนเช้า และเธอจะตื่นนอนตอนหกโมงเช้าทุกวันหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ซูหยิงเซี่ยก็เดินเข้าไปหาหานซานเฉียนที่นอนอยู่บนพื้นข้างเตียง พลางพูดว่า “ยังแกล้งหลับอยู่อีก?”หานซานเฉียนลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า เขาคิดไม่ถึงว่าเธอจะรู้ว่าเขาไปเฝ้าเธอหลังเลิกงานทุกวัน และเธอรู้แม้กระทั่งว่าเขาตามเธอไปวิ่งในตอนเช้าอีกด้วยทั้งสองคนออกไปข้างนอกพร้อมกัน สามปีมานี้ซูหยิงเซี่ยจะวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าในเส้นทางเดิมทุกวัน โดยต้องวิ่งผ่านคฤหาสน์เขาหยุนติงด้วยเมื่อมาถึงเขตถนนบริเวณคฤหาสน์เขาหยุนติง หานซานเฉียนถามซูหยิงเซี่ยว่า “ทำไมคุณถึงมองที่ตรงนี้ทุกวันเลยล่ะ?”“ถ้าหากได้วิ่งออกกำลังกายบนภูเขาแบบนี้จะได้รับอากาศที่ดีกว่าอย่างไรล่ะ” ซูหยิงเซี่ยพูดด้วยแววตาปรารถนา เธอรู้ว่าประตูที่อยู่ใต้ภูเขาไม่มีใครสามารถเข้ามาในพื้นที่นี้ได้ นอกจากผู้อยู่อาศัยบริเวณนี้เท่านั้น ซูหยิงเซี่ยรู้ดีว่าที่นี่อยู่ไกลเกินเอื้อมของเธอ ดังนั้นเธอจึงพอใจที่จะได้เห็นมันแบบนี้ทุกวัน“คุณย่าของฉันต้องการอยู่ที่นี่ เพราะการอยู่ที่นี่เท่านั้นที่จะทำให้เธอสามารถก้าวเข้าสู่

หญิงชรามองไปที่หานซานเฉียนอย่างไม่พอใจและถามเขาว่า “แกพูดว่าไม่ได้ป่วย เรื่องนี้มันหมายความว่ายังไง?”“ท่านต้องให้หยิงเซี่ยเป็นหัวหน้าโครงการ เธอได้รับความร่วมมือจากบริษัทลั่วเฉว ไม่ว่าซูไห่เฉาจะพูดอย่างไร แต่การตัดสินใจเปลี่ยนหัวหน้าโครงการเป็นของท่าน เรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบของซูไห่เฉา แต่มันก็เป็นความผิดของท่านเช่นกัน ตามที่ท่านได้เคยพูดไว้ใช่หรือไม่ครับ?” หานซานเฉียนพูดอย่างเฉยเมย“หานซานเฉียน แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าถามคุณย่าแบบนี้” ซูไห่เฉาพูดขึ้นอย่างโกรธจัดซูกั๋วหลินรู้สึกโกรธมากเช่นกัน เขาเป็นลูกเขยที่แต่งงานเข้าครอบครัวตระกูลซู เขายังไม่เคยรู้สึกหมดความอดทน หรือคิดที่จะประณามความผิดกับหญิงชราท่านนี้เลย“หานซานเฉียน แกไม่ควรจะพูดอะไรที่นี่ แกควรจะไปให้พ้นหน้าฉัน ไม่อย่างนั้นอย่ามาโทษที่ฉันหยาบคายกับแก” ซูกั๋วหลินพูด“คุณย่าครับ ตอนนี้มีเพียงหยิงเซี่ยเท่านั้นที่จะสามารถจัดการกับความร่วมมือนี้ได้ใช่ไหมครับ?” ไม่ว่าพวกเขาจะรู้สึกตื่นตระหนกแค่ไหนแต่ หานซานเฉียนก็ดูสงบนิ่งอยู่เสมอหญิงชราสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพูดว่า “การยั่วโมโหฉัน และทำเช่นนี้จะมีประโยชน์อะไร แกกลัวว่า

ซูกั๋วหลินได้รับโทรศัพท์และพูดด้วยความตกใจว่า “ราคามันสูงมาก! ประมาณหกสิบล้านหยวนไม่ใช่เหรอ?”“ใครชนะการประมูล?”เมื่อตระกูลซูได้ยินสิ่งที่ซูกั๋วหลินพูด พวกเขาก็รู้ว่าเขากำลังพูดถึงการประมูลคฤหาสน์ที่ใจกลางภูเขาหยุนติง พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ซูกั๋วหลินและฟังอย่างตั้งใจ“ฉันเข้าใจแล้ว”ซูกั๋วหลินวางสายโทรศัพท์แล้วถอนหายใจ“พ่อ ราคาซื้อขายอยู่ที่เท่าไหร่?” ซูไห่เฉาถามอย่างร้อนใจ“แปดสิบเก้าล้านหยวน” ซูกั๋วหลินพูดตัวเลขนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกตกเป็นอย่างมาก หญิงชรายังไม่สามารถสงบสติอารมณ์ให้สงบลงได้ มันเกินราคาประมูลไปมากกว่ายี่สิบล้านหยวน สามารถจินตนาการได้เลยว่าการประมูลนั้นดุเดือดแค่ไหน ที่สำคัญที่สุดคือ มูลค่าที่แท้จริงของคฤหาสน์หลังนั้น ไม่ค่อยคุ้มค่านักกับเงินแปดสิบเก้าล้านหยวนทั้งหมดนั้นถูกใช้เพื่อความมีหน้ามีตาในสังคม“ยิ่งไปกว่านั้น อี้หานพูดถูกจริง ๆ เขาเป็นผู้ซื้อที่ลึกลับ ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาเป็นใคร” ซูกั๋วหลินยังคงพูดต่อซูอี้หานใจเต้นโครมคราม เธอตื่นเต้นมาก เธอแค่พูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง!ถ้าหากว่าเป็นตระกูลหานผู้ลึกลับซื้อมันมานั้นยิ่งทำให้เ