Maayos na dumaan ang ilang buwan na magkakasama sila at sa bawat araw na iyun ay sinigurado nila na magiging maayos at tatatak sa mga ala-ala nila ang bawat sandali nang sa gayun ay wala silang pagsisihan sa huli.Ganun pa rin ang takbo ng buhay ni Euphie. Nagtatrabaho pa rin siya sa Femme Fatale tuwing sabado kung saan mas dumoble pa ang kaniyang mga taga-hanga. Naging kilala siya na pati sa kalsada at kilala at tinatawag siya ng ibang tao. Samantalang dumami rin ang nais hingin ang kamay niya ngunit mabilis naman niyang ipinapahayag na pagmamay-ari na ni Leonard ang puso niya. Maging si Analiza na mukhang may pagtingin kay Leonard ay wala ring nagawa sakanila kundi ang tanggapin na lang ang lahat at maging masaya para sakanila.Desyembre na ngayon't puno na ng mga palamuti ang bawat bahay at mga kalsada ng mga nagliliwanag na ilaw at mga parol. Ang lahat ng tao ay sabik na sabik na talaga sa pagrating ng kapaskuhan ngunit lingid sa kaalaman nila na bago mangyari yun

  “Hindi mo pa nga pala nasasabi sakin ang iyong buong pangalan, Ginoo.” wika ni Euphie kay Matteo pagkatapos niya silang dalhin sa maliit na ospital na pagmamay-ari niya.“Hindi pa ba? Kung gayun, hayaan niyo akong magpakilala sa inyo mga binibini. Ako nga pala si Matteo Natividad at isa akong doktor.” magalang na sagot naman ni Matteo sakanila.“Ikinagagalak ko ang makilala ka Ginoong Matteo. Ako naman ho si Isa.”sagot naman ni Isa sakaniya.“Hindi mo na kailangang maging pormal, Matteo na lang.”“Tutal tinulungan mo kami ay nais kong magpakilala rin ng pormal sayo. Ang totoo ko nga palang pangalan ay Euphemia.. o Euphie at hindi Agatha.” tapat na pakilala naman ni Euphie sakaniya.“Euphie..” paguulit ni Matteo habang nakatingin sakaniya. Ngumiti ito't tumango. “Walang anuman sa akin iyun. Ang mahalaga ay ligtas kayong dalawa.”“Pero ano nang plano? Wala akong alam sa pag-aalaga ng tao.” tapat na sagot naman ni Euphie sakaniya.“H'wag kang mag-alala dahil tutulun

 “Napatingin si Euphie sa kulay pulang kalangitan habang tahimik at nakapaang siyang naglakad habang pinagmamasdan naman niya ang mga sirang gusali, ang maruming kalsada at ang madilim na ulap na wari mo'y bubuhos ang malakas na ulan ano mang oras.Napatigil siya saglit at napatingin sa mga kamay niyang puno ng galos at kalyo. Ang kamay na nagpapakita kung gaano siya naghirap sa mundong ito. Dahan dahan niyang ibinaba ang kaniyang kamay at muling napalingon sa walang katao-taong kalye. Bigla siyang nakaramdam ng kung anong kalungkutan na wari niya'y unti unting dinudurog ang puso niya.Nakakalungkot isipin na ang dating masigla at mataong lugar kagaya nito ay ngayo'y nagmistulang abandonadong lugar na. At ang mas ikinalulungkot pa niya ay mukhang wala talaga siyang ibang magagawa kundi ang tignan at magbigay simpatya lang. Dahil una sa lahat, Hindi naman siya nararapat sa lugar na 'to at mukhang hanggang dito na lang talaga siya. Tapos na ang tungkulin niya. Nagawa na niya ang

  “Wow. I didn't know you look good at wearing long skirts. Bagay pala sayo yung mga vintage fashion eh!” sabi ni Hyacinth matapos niyang makita ang kaibigan niya na nakasuot ng Brown long skirts at White long-sleeve blouse.“Talaga?” at napangiti lang si Euphie saka siya humarap sa salamin upang tignan ang sarili niya.Tinignan niya ang sarili niya mula ulo hanggang paa. Parang bumalik lang siya sa 1941 dahil sa ayos niya ngayon. Gustuhin man niyang magsuot ng mga usong damit ngayon ay para bang mas komportable siya pag ganito ang ayos niya. Marahil na rin siguro ay dahil sa nakasanayan na niya ang ganito.“Oo nga pala, medyo maulan ulit sa labas. Sigurado ka bang okay lang?” nag-aalalang tanong bigla ni Hyacinth sakaniya.“Oo. Ayos lang ako..” matamlay na sagot niya.“Okay. Sinabi mo eh. Magdala na lang tayong payong okay? Pero nasa loob naman pala yung booth nila eh.”“Okay.”“Oo nga pala, Euphie..” dugtong pa ni Hyacinth sakaniya.“Ano yun?” sabay lingon niya

  “Euphie.. Euphie..” malambing na bigkas ng isang boses kay Euphie habang siya'y mahimbing na natutulog.Napangiti siya nang bigla niyang maramdaman ang mainit na kamay na humahaplos sa mukha niya. Unti unti niyang idinilat ang kaniyang mata at nakita ang isang binatang nakangiti sa tabi niya.Tinignan niya ang paligid at nakita niya ang sarili niyang nakahiga sa tabi ng piano sa gilid ng hardin sa bahay ni Leonard. Nakaupo ang binata sa tabi niya habang may hawak itong isang libro. Mukhang nakatulog ata siya sa binti nito.“Nandito ka..” sambit ni Euphie na punong puno ng iba't ibang emosyon.“Oo naman. Ang lalim ng tulog mo kanina, Mukhang maganda ata ang napanaginipan mo ah?” malumanay na wika ni Leonard naman sakaniya.“Hindi..” at umiling-iling lang siya. “Sa totoo lang, Isa iyong bangungot.”“Bangungot? Bakit? Paano mo naman nasabi?”“Kasi.. Pumunta raw ako sa isang lugar na hindi na kita kasama. Hindi na kita makita. Hindi na kita makausap at hindi ka na da