“WIFE?” ULIT NI LAURA.Seryosong tumango si Rave. “This is the only option we can do for now. You’ll be safe as Laura Sanjercas. No, let’s change your name as well.” Sandali itong nag–isip. “Are you okay with Lara Sanjercas. Inilas ko lang ‘yong ‘u’ sa Laura mo.”“Eh?”Ni sa hinagap ay ‘di niya na isip na tutulungan siya ng isang Rave Sanjercas. Kahit ‘di niya lubusang kilala ang lalaki ay alam niyang hindi ito basta–basta kagaya ng mga kaibigan nito. Ayaw niyang sagarin ang kabutihan nito sa kanya. Sobra na para sa kanya ang magpanggap na asawa nito para sa kaligtasan niya.“Sir Rave,” malumanay niyang tawag dito. “Malaki ho ang pasasalamat ko sa inyo. Halos buong buhay na ho ang utang ko sa kabutihan n’yo sa akin. Alam ko ho na maari ho akong balikan ng tiyo ko. Pero sobra na ho ang pagpanggapin n’yo akong

ISANG BOX NG SAPATOS ang bumati kay Laura nang umagang ‘yon. Nakapatong ‘yon sa itaas ng mesa katabi ng kanyang kama. Sa pagkakaalala niya ay wala naman ‘yon kagabi. Kailan at sino naman kaya ang nag–iwan ng box ng sapatos sa silid niya?Umayos siya ng upo sa higaan niya bago inabot at binuksan ang shoe box. Namilog ang mga mata niya nang makita ang laman ng kahon. Isang pares ng pulang doll shoes na may desinyong ribbon. Ang ganda!Tila kumikinang ang sapatos na ‘yon. Kahit simple lamang ang design ay maganda ang pagkakagawa at halatang mamahalin. Napakurap–kurap siya, sino naman ang magbibigay sa kanya nang ganoong klaseng sapatos?Mayamaya pa ay may napansin siyang nakausling papel sa isa sa mga sapatos. Kinuha niya ‘yon, isa pala ‘yong sticky note.I noticed that you don’t have any shoes. I hope you don’t mind if I give you one. –RaveNapatanga

PAGPASOK NA PAGPASOK pa lang ni Laura sa Mind Creatives ay hindi na niya mapigilan ang sarili na mamangha. Ito ba ‘yong kompanya ni Mykael? Sa pagkakaalala niya ay parehong ipinundar ‘yon nila Rave at Mykael pero ibinenta na ni Rave ang lahat ng shares nito kay Mykael kaya ito na ang nag–iisang may–ari ng Mind Creatives. Mukhang pinag–isipan nang mabuti ang bawat detalye ng loob ng building. Kung titignan sa labas ay parang simpleng gusali lamang ‘yon pero tila ibang mundo naman ang loob. Sa lobby pa lang ng Mind Creatives ay litaw na litaw na ang creativity ng mga taong nagtatrabaho roon. May malaking lighted signage ng Mind Creatives sa likod ng reception counter. Sa ibaba no’n ay may naka caption na ‘WELCOME LIVING THINGS’ na tila nakasulat sa ibang linggwahe pero kayang–kayang basahin ng mga mata. Napa–wow siya roon. Sa harap naman ng reception counter ay malaking cursive written lighted cut out words na CAPTCHA. ‘Yon ba ‘yong sa internet na nagpa–pop–up

“CHEERS!” Sabay na kinalansing nila Rave, Mykael, Kevin, Peter, at Laura ang mga wine glasses nilang hawak. Nasa rooftop pa rin sila ng building ng Mind Creatives. Iilan na lang ang nanatili at kumakain sa pa–reception ni Mykael pagkatapos ng halos dalawang oras at kalahating photoshoot sa kasal ‘di umano nila ni Rave. Pare–pareho na rin silang nakapagpalit ng damit. Halos pare–pareho lang sila ng get up na lima. Pakulo na naman ni Mykael. Pareho silang nakasuot ng puting T–shirt at itim na pantalon. Ang kaibahan lamang ay ang nakasulat na statement sa harap ng T–shirt. May malaking bold letters na BEAUTIFUL WIFE ang sa kanya. Kay Rave naman ay BLESSED HUSBAND. Kevin ay BEAST MAN. Mykael ay VERY BEAST MAN. Peter ay UNKNOWN MAN. Natawa siya nang magpa–picture silang lima. Ang kukulit ng tatlo. Lalo pa siyang napangiti nang makita niyang halos nakangiti lang si Rave simula pa kanina. Sa ilang araw na magkasama sila ay mabibilang lang sa kamay ang pagngi

“RAVE GISING KA na, please.” Nakatunghay si Laura kay Rave. May sofa bed ito sa loob ng working area nito at doon ito natutulog. Nakasalampak siya ng upo sa sahig at nakaharap sa natutulog na anyo nito. Kanina pa niya ginigising ito pero ang himbing ng tulog nito. Alas sais na nang umaga at gising na siya pero natatakot siyang bumaba. Natatakot talaga siya sa nanay nito. Baka mag–breakfast siya ng sermon at taas kilay. “Gising ka na.” Gamit ang isang daliri ay sinundot–sundot niya ang pisngi nito. “Samahan mo ako sa baba.” Pero sa halip na i–pressure ang sarili na gisingin si Rave ay naaliw pa siyang pagmasdan ang gwapo nitong mukha. Napaka–peaceful ng anyo nito. Malayong–malayo sa gising na si Rave na laging seryoso. Alam niyang mas matanda ito sa kanya pero hindi naman ‘yon halata dahil sadyang pinagpala ito ng langit sa angking kakisigan at kagwapohan – mga halos sampung taon ang agwat nila kung ‘di siya nagkakamali. “Ang mantika mo matulog. Anong