***Nagising na lamang ako ng maramdaman ko ang pagsakit ng katawan ko, hindi ko alam kung saan, hindi ko maintindihan.“AHHH!” malakas kong daing, napabangon na lang ako sa higaan ko. Narinig ko ang paglipad ng mga ibon na nakadapo sa mga puno. Halos gumapang ako sa lupa sa tindi ng sakit ng katawan ko, pakiramdam ko humahapdi ang mga balat ko pero hindi ako sigurado dahil kapag hinahawakan ko iyun ay wala naman akong maramdaman. Napakalmot na lang ako sa damuhan dahil mas lalo iyung tumitindi, napahiga ako at napatingala sa buwan na bilog na bilog sa kalangitan at tila kalalabas lang nun sa mga ulap. Napatingin ako sa mga kuko ko ng unti unti iyung humaba at tumulis. Anong nangyayari? Lumabas na ang pangil at mahahaba kong kuko bilang bampira pero yung nakikita ko ngayon ay hindi kuko ng isang bampira, para itong kuko ng isang hayop.“AHHH!” muli kong daing, napaluhod na ako sa damuhan, pakiramdam ko kapag tumatama sa akin ang

“Amara!” rinig kong sigaw ni Lucas kaya mabilis akong lumingon sa likod ko at inunahang paslangin ang nagtangkang papatay sa akin. Inilibot ko ang paningin ko at kahit saang sulok ay tanging iyakan na lamang ang naririnig ko. Minsan ko pang nilingon ang katawan ni Ina at si Ama na patuloy pa ring nakikipaglaban. Patawarin mo ako Ina. Tumalikod na ako at tinulungan ang mga nilalang na walang alam sa pakikipaglaban subalit sinusubukan pa rin para sa kanilang kaligtasan. Walang awa kong pinihit ang mga ulo nila at hinayaang tangayin ng hangin ang kanilang mga abo, ang paglubog ng mga kuko ko sa mga leeg nila. Nag-anyo akong lobo at para silang mga hayop na kinagat at inihagis ko sa kung saan. Mabilis kong tinakbo ang isang batang puntirya ngayon ng dalawang kadilimang ito, bago pa man sila makarating sa bata ay humarang na ako at hinarap sila. Hindi naman na ako nagsayang ng oras at kinalmot ang mga mukha nila at kinagat ang ulo at pilit kong inihiwalay sa katawan nila saka

“Alam kong gusto niyo lang namang mamuhay ng tahimik pero hindi na ho ako ang magiging dahilan ng pagkawasak ng mundo natin, ako na ang proprotekta sa inyong lahat dahil kaya ko ng kontrolin ang kapangyarihan ko.” itinaas ko ang kanan kong kamay at nagpalabas ng apoy ganun na rin sa kaliwa kong kamay pero tubig naman dun.“Makontrol mo man o hindi ang kapangyarihan mo, oras na nakuhanan ka kahit na isang patak lang ng dugo ng mga nasa kadiliman ay wakas na ng lahat.” hindi naman ako nakapagsalita, kita ko sa gilid ko ang paglapit sa akin ni Lucas.“Bakit natin siya kailangang pagdudahan? Mangyayari lamang ang sinabi niyo kung mayroon sa mga katulad natin ang traydor sa kaniya. Siguro naman ay lahat tayo ayaw ng kaguluhan kaya oras na trinaydor niyo siya lahat ng nilalang dinamay niyo. Kesa ang punuin natin siya ng katanungan bakit hindi na lang natin siya protektahan at suportahan?” usal ni Lucas. Nilingon ko siya at ngin

Lumipas ang gabing iyun at bago pa lamang tuluyang sakupin ng liwanag ang madilim na paligid ay muli kaming naglakbay, ng sa gayon ay mabilis kaming makarating sa paroroonan namin. Ilang araw pa ang lumipas sa paglalakbay namin at paulit ulit lamang iyun, hihinto para magpahinga at kakain. Nang malapit na kami ay pareho na kaming nakasakay ngayon ni Ina sa likod nila Lucas at Ama. Napapangiti na lamang ako dahil alam kong ilang minuto na lamang ay makikita ko na uli si Lola. “Lola, here we come!” malakas kong sigaw habang nakabuka ang dalawa kong kamay at dinadama ang hanging dumadampi sa balat ko. Halos dalawang buwan din akong nawala kay Lola at sa wakas ay magkikita na kaming dalawa at hindi ko na siya masasaktan. Thanks to Clayton. Napahawak na lang ako kay Lucas ng muntik na akong mahulog. “Are you okay?” sabay pa naming tanong sa isa’t isa. “Ako ang dapat magtanong, what happened?” tanong ko sa kaniya. “Pa

“I miss you, I really miss you Amara. Halos mabaliw ako sa araw araw na hindi kita nakikita. Pakiramdam ko uhaw na uhaw ako, hindi ko pa kailan man naramdaman ito kahit na noong hindi ko pa alam na ikaw pala ang kapareha ko pero simula noong gabing yun. Noong gabing una kong mabasa ang laman ng isip mo ay halos hindi na ako makatulog, pakiramdam ko palaging may kulang. Kahit anong aliw ang gawin ko sa sarili ko ay hindi ko magawang magsaya o kalimutan ka man lang. Parang mababaliw ang buong sistema ko kapag nalalayo ka sa akin at hindi ka nakikita. Noong makita kitang nakasakay sa lobong yun, gusto ko siyang sapakin sa mukha at sabihin sa kaniyang akin ka eh, bakit ka niya sinakay na dapat ako ang unang nakagawa nun para sayo. Mababaliw ako sa selos Amara, mababaliw ako.” mahaba niyang litanya, parang natunaw naman ang puso ko sa mga sinasabi niya sa akin. Pinilit ko ang sarili kong hindi mag-isip ng kung ano ano dahil alam kong maririnig niya ang laman ng isip ko.