Patuloy kami sa paglalakad paitaas. Medyo napapagod na nga ako pero hindi ko lang ipinapahalata sa lalaking kasabayan ko sa paglalakad. Hindi ko naman talaga siya kasabayan, nauuna siya sa akin ng bahagya. Gusto ko sana magtanong ng kahit ano pero mas pinili ko na lamang na manahimik. Kanina pa kasi rin tumatakbo sa isip ko ang mga bagay-bagay na patuloy na gumugulo sa isip ko. Kahit ako nga ay nalilito na sa kung anong emosyon ba ang dapat kong ipakita. Napabuntong hininga ako. Maswerte na lang ako dahil ito lang ang trabaho ko, na ganito ang trabaho ko. Hindi ako pagod, hindi rin ako pinagpapawisan. Ang kaso nga lang, kahit saan ako magpunta ay minamaliit ang pagkatao ko. Mapait akong napangiti. Muli na namang pumasok sa isip ko ang nangyari sa mall kailan lang. Hindi ko maintindihan, hindi ba talaga ako bagay ba idikit sa lalaking 'to? Napahinga ako ng malalin. Wala naman akong balak na sumabay sa kanya, dahil kagaya nga ng sabi nang secret

Tulala lang akong nakaupo habang nandito sa loob ng sasakyan ni Michael. Hindi ako umiimik magmula kanina pa. Hindi ko rin kasi alam kung bakit muling pumasok sa isipan ko ang nangyari labing-dalawang taon na ang nakakaraan. Ang maalala ang bagay na 'yon ang isa sa pinaka ayaw kong nangyayari. Pero hindi ko alam kung bakit paulit-ulit akong hinahatak pabalik ng nakaraan. Sa sobrang sama ng pakiramdam ko, hindi ko na namalayan na nakasakay na kami ni Michael ng elevator. Magmula kasi nang yakapin niya ako kanina ay hindi na ako tumigil pa sa pag-iyak, hindi ko rin alam kung saan kami pupunta sa mga oras na ito. Basta nang bumalik ang huwisyo ko ay nakasakay na ako rito sa sasakyan habang tulalang nakatingin sa labas. "Are you okay?" narinig kong tanong ni Michael mula sa aking tabi. Mabilis ko naman siyang nilingon. "Oo naman," sagot ko bago ako napayuko. Hindi ko alam pero napakabigat pa rin ng dibdib ko sa mga oras na ito. "Are you su

Nakaupo ako sa isang upuan. Nakapalibot kami sa isang malaking lamesa. Hindi ko alam kung paano nangyari ang bagay na ito, samantalang biglaan lang naman ang pagpunta namin ni Michael dito. "Maligayang kaarawan, anak!" pagbati ni mommy bago siya umupo sa aking tabi. "Salamat po, Mommy," nakangiting sabi ko bago ko siya mahigpit na niyakap. "Matapos ang nangyari dati sa daddy mo, at sa pamilya natin, 'di na natin na-ce-celebrate ang kahit kaninong birthday. Kaya masaya ako na nagkaroon ng pagkakataon na ma-celebrate natin ang araw na 'to," sabi niya sa akin. Tumango naman ako bilang pagsang-ayon. Dahil totoo naman, ni-hindi ko na nga napapansin na tapos na pala ang kaarawan ko maliban na lang kung mabanggit ang araw na 'yon. Matagal ko na kasing kinalimutan ang araw ng kaarawan ko. Hindi naman dahil sa may kung anong 'di magandang nangyari no'ng araw na 'yon, ayaw ko lang din kasi bigla na lang maalala nila mommy ang pagkawala ni daddy, dahil a

Naglalakad kami ngayong dalawa ni Michael sa isang koridor papunta sa kwarto na nirentahan niya para sa aming dalawa. Pareho kaming walang kibo at walang kahit anong sinasabi sa isa't-isa. Magmula kasi nang ihatid namin sila mommy sa kwarto nila ay pareho na kaming walang kibo, kahit tinginan sa isa't isa ay hindi na namin ginawa pa. Wala na rin sina Redenn at Tyron dahil umalis na sila at nagpaalam na bababa raw muna sila ulit para pumunta sa beach club. Gusto ko sanang i-open ang mga naging pag-uusap namin kanina pero mas pinili ko na lamang na itikom pa ang bibig ko. Sa totoo lang, kanina pa ako na-a-amaze sa ganda ng apartell na 'to. Hindi ko alam kung ano ang eksatong tawag dito pero maganda rito, napaghahalataang mahal ang renta sa bawat kwarto rito. "We are here," pag-anunsyo ng lalaking katabi ko. Tinignan ko naman siya bago ang pinto ng hinintuan naming kwarto. Nagtataka nga ako kanina pa dahil ang layo naman n

Kanina pa ako tulala habang nakaupo sa kama. Wala na rito sa apartelle sila mommy. Hindi ko alam kung paano, gusto ko sana magwala sa pag-aalala pero sinabi naman sa akin ni Michael na ligtas sila at hindi napaano. Hindi rin nila alam ang kung ano ang nangyari. Wala silang kaalam-alam na muntik na rin sila maligo sa sarili nilang dugo.Napatingin ako sa sahig ng kwarto nila mommy rito sa apartelle. Kagaya sa kwarto namin ni Michael, may mga lalaki ring duguan at wala ng buhay ang nakahiga rito.Hindi ko alam kung ano ang dapat isipin, hindi ko rin alam kung ano ba ang dapat na gawin.Napatingin ako kay Michael na ngayon ay kausap si Tyron.Patuloy ba na mangyayari 'to? Malalagay ba ng paulit-ulit sa peligro ang buhay ko at ng pamilya ko?Nanatili akong nakatingin sa gawi nila Michael, hindi rin nagtagal ay nagawi ang paningin sa akin ni Michael.Pero bakit gano'n, matapos ng nasaksihan ko, matapos ng nakita ko, bakit hindi man lang ako natakot? Bakit hindi man lang sumagi sa isip ko na