"Saan mo ba ako dadalhin hijo?" tanong ni Aling Teresa kay Ethan. Kasalukuyan itong nasa loob ng sinehan. Nakapiring ang kaniyang mga mata ng puting panyo habang dahan-dahan siyang inaalalayan ng binata sa braso nito."Basta ho. O dahan-dahan lang po ha?" aniya habang pababa naman sila ng hagdanan. Nang makarating na sila sa pwesto nilang dalawa ay inalis din niya kaagad ang panyong nakatakip sa mata nito.Halos namangha ang matanda sa kaniyang nakita. May malaking screen sa harapan niya at tangging silang dalawa lamang ang nandoon."Bakit tayo nandito? bakit mo ako dinala sa ganitong lugar? hindi ba't pang magkasintahan lamang ang lugar na ito?" usisa ni Aling Teresa sa kaniya. Ngumisi naman ang binata sa kaniya at siyaka inilabas ang isang talumpon ng bulaklak na kanina pa niya itinatago sa likuran niya."Sharan! magandang bulaklak para sa magandang binibini." Nakangiting bati

Ethan's POVAugust 01, 2019. Ang araw na nawala sa buhay ko ang dalawang babaeng naging parte ng aking puso. Halos sila lang din ang dahilan kung bakit palagi akong nasasabik na umuwi at hinihintay ang pag-ikot ng orasan. Nasanay na ako sa pagtapos ng klase ay dumeretso ako kaagad sa bakery at bumibili ng paborito naming spanish bread. Pagkatapos ay tatakbo ako at apurahang papasok sa loob ng hospital. "Aling Tere, Aling Len!" at pagkapasok na pagkapasok ko pa lang sa loob ng kuwarto ay kinakawayan ko na sila mula sa tapat ng pinto. Palagi ganoon ang ikot ng maghapong araw ko, pero hindi ako nagsasawa bagkus ay mas lalo pa akong nasasabik na makita sila at makipagkwentuhan.Pero ngayong araw na ito, hindi ko alam kung kakayanin ko pang gumising at bumangon sa umaga pagkatapos ng mga nangyari. Hindi ko alam kung magiging okay pa ako, pagkatapos ng lahat.Ang hirap, sobrang hirap maka

"Umf, wait for a minute."Binaba ng anunsyador ang kaniyang maykropono at lumingon siya sa mga staff nila kung bakit hindi pa rin lumalabas si Mara mula sa back stage, gayong nakailang ulit na itong nag-anusyo at binanggit ang kaniyang pangalan.Tila ang lahat ay nangamba at nagtataka sa mga nangyayari. Maging si Ethan ay hindi mapalagay, kung kaya't naisipan niyang puntahan ang dalaga. Subalit nakakailang hakbang pa lamang siya nang bigla itong lumabas at sumulpot sa kanilang harapan.Sweeheart mermaid wedding dress, iyon ang kasalukuyang gown na suot ni Mara habang naka-heels siyang kulay pula na medyo may kataasan. Kaya naman parang nahihirapan siyang maglakad at hindi rin siya komportableng ipakita sa ibang tao ang makinis niyang balat, pati na rin ang perfect cleavage line niya na mas bumagay lalo sa revealing dress nito."Okay, here she comes our last bride Ms. Mara!" anunsyo nito sa dalaga sabay

(Ethan's POV) "Congratulations, contestant number five!" nag-anunsyo na ang anunsyador pero tila lutang pa rin ang isipan ko at nabingi ako sa aking narinig. Tinamaan ako sa siko ni Mara, kung kaya't napalingon ako sa kaniya at may bakas na pagtataka sa mukha. "Ano raw?" usisa ko. "Ethan, nanalo daw tayo." Ang sabi niya.Narinig ko naman yung sinabi ng anunsyador pero tila ayaw lang talaga tanggapin ng isipan ko ang katotohanang, nanalo nga kami. "Congratulations to the both of you, at heto na nga! ang pinaka-inaabangan ng lahat. Ang couple kiss prize mula kina contestant number five!" anunsyo pa nito na lalong nagpaingay sa buong sambayanan at parang pinagpipiyestahan kaming dalawa. "Ethan, gumawa ka ng paraan. Hindi maaari 'to." Bulong ni Mara sa akin. Sa boses pa lang niya ay tansya ko na kung gaano siya kinakabahan. Sabagay, hindi ko naman talaga siya

Andrew's POV"What?" halos napatayo sa sobrang gulat si Mr. Lee nang sabihin kong magreresign na ako bilang manager sa restaurant niya. "Seryoso ka ba diyan sa sinasabi mo, Andrew? halos kakapromote ko pa lang sa iyo as a manager, pagkatapos magreresign ka na kaagad?" ang sabi pa nito pero yumuko na lang ako at nanatiling tahimik sa harapan niya. Alam ko rin naman na mabigat itong bibitawan kong posisyon, pero sa tuwing pumapasok ako sa restaurant na iyon ay palagi ko lang naaalala si Mara at sa naganap na kaguluhan nuon. Sa tuwing sumasagi sa isipan ko ang tungkol sa kaganapang iyon ay para rin akong unti-unting sinasaksak sa puso ko. Inaamin ko naman sa aking sarili na talagang may pagkakamali rin ako sa pangyayaring iyon. Naging duwag ako at walang kuwentang nobyo sa harapan niya noong araw na iyon. Hindi ko man lang nagawang protektahan siya sa harap ng mga mapanghusgang mata. Nagi