บททั้งหมดของ Mahirap hanapin ang Ex-Wife Ko: บทที่ 2141 - บทที่ 2150

Sa bar, may suot na berdeng shirt si Christopher, nakaupo siya sa sulok ng kwarto habang umiinom siya ng beer at nakatingin sa oras. Naglabas siya ng elegante at malamig na Aura na mag papalapit sa mga babae sa kanya, ngunit kahit na maraming babae ang lumagpas sa kanya, hindi niya tiningnan ang mga babaeng ito at sa halip ay hinintay niyang dumating ang kaibigan niya. “Ano ang ginagawa niya dito?” Sa malayo, kinuha ni Laura ang baso niya at uminom siya dito at tumingin siya kay Christopher. Pumunta siya sa bar na ito para lunurin ang kalungkutan niya. Noong una, akala niya na kapag nanatili siya sa tabi ni Joshua, mapagtatanto ni Joshua na isang matagumpay at nakakaakit na babae siya at mas mabuting babae pa siya kaysa kay Luna. Hindi niya inaasahan na ang isang tao na kasing gwapo at matagumpay na tulad ni Joshua ay sunod sunuran sa isang babae! Sa sobrang mahal niya kay Luna ay hindi magbabago ang isip niya tungkol kay Luna, kahit ano man ang sabihin ni Laura. Sa is

“Ako?” Ngumisi si Jim at tumingin siya kay Christopher. “Hindi ko alam na mahalaga pala sayo ang ibang tao maliban kay Bonnie.” Pagkatapos, umupo siya ng mas komportable, sumandal siya sa mesa, at dinagdag niya, “Noong binanggit mo siya noong tinawagan mo ako, akala ko ay kakausapin mo ako para sa kanya.” “Hindi. Hindi niya kailangan ng kaibigan na tulad ko na sinaktan siya dati, paano pa kaya… ang kausapin ka para sa kanya.” Ngumiti si Christopher na para bang tinatawanan niya ang sarili niya, pagkatapos ay lumingon siya para tumitig kay Jim. “Jim, may importante akong ginagawa ngayon, at sa sandali na tapos na ako, baka isama ko si June papunta sa norte.” “Binigyan na ako ni Aunty Rosalyn ng recipe para gumawa ng gamot sa sakit ko, at makakagawa na ako ng sarili kong gamot. Gusto kong…” Huminto siya ng ilang sandali bago siya nagpatuloy, “Gusto kong dalhin sa ibang lugar si June kung saan walang nakakakilala sa amin para magsimula kami ng bagong buhay.” Tumigas ang buong ka

Sa Tea Cottage? Napahinto ang driver nang marinig niya ang lugar na ito na matagal nang hindi nabanggit. “Sir, sisiguraduhin ko lang po… gusto niyo pong pumunta sa Tea Cottage?” Naalala niya na ang tanging panahon na pumunta si Jim sa Tea Cottage noong nawala ang mga alaala nito ay para harapin si Bonnie, kaya’t bakit biglang gusto pumunta ngayon ni Jim doon?” Bukod pa dito… lumipat na ba paalis ng Tea Cottage si Bonnie? Kung ganun, isang abandonadong mansion na lang ang Tea Cottage. “Ano ang pakialam mo dito?” Kumunot ang noo ni Jim nang marinig niya ito. Humiga siya sa backseat, nakapikit pa rin, at sinabi niya na may bahid ng pagka irita sa boses niya, “Sundin mo na lang ang sinasabi ko. Ikaw ba ang driver, o ako?” Agad na tumahimik ang driver at binuksan niya ang makina nang marinig niya ang galit na tono ni Jim. Umalis na ng main road ang kotse. Kahit na nakapikit si Jim, hindi niya mapigilan na banggitin ang pangalan ni Bonnie ng pabulong. Nagbuntong hininga ang

Sa sandali na matapos magsalita si Jim, tumahimik ang buong kwarto. Katahimikan. Pinigilan ni Bonnie ang paghinga niya habang nakatitig siya kay Jim, na para bang tumigas ang buong katawan niya. Tumigil ang isip niya, at hindi siya makaimik, naramdaman niya na para bang huminto ang puso niya. Kinagat niya ang labi niya at tumitig siya ng tulala sa painting sa pader sa harap niya. Ito ang painting na binili nilang dalawa ni Jim mula sa isang street painter na nakita nila sa biyahe nila noong anim na taon na ang nakalipas. Ito ay isang drawing nilang dalawa ni Jim, nakatayo ng magkatabi sa isang tulay sa tabi ng dagat, pinapanood ang paglubog ng araw. Hindi nila alam na pinipinta sila ng artist, at nang matapos na sila manood ng paglubog ng araw, lumapit ang artist sa kanila at pinakita ang painting sa kanila, sinabi ng artist na hindi niya matiis na ipinta ang mahika na sandali na ito sa artwork niya. Sa mga oras na ‘yun, gustong iregalo ng artist na ito ang painting sa

Lumingon si Jim at tumitig siya sa direksyon ng hagdan at tinawag niya, “Ano ang idinagdag mo sa soup?” Tumigil sa paglalakad si Bonnie, pagkatapos ay bumaba siya ng hagdan. Tumingin siya ng kakaiba kay Jim at sumagot siya. “Oat milk.” Pagkatapos, lumingon siya at idinagdag niya, “Lactose intolerant ako, kaya’t hindi ako pwede uminom ng gatas, at bukod pa dito, kakabalik ko lang ngayong araw, kaya’t sa kasamaang palad, wala akong gatas sa ref.” “Base sa orihinal na recipe, dapat akong maglagay ng gatas sa soup, pero dahil wala akong gatas, nilagay ko na lang ang oat milk ko.” Huminto siya ng ilang sandali bago niya sinabi, “Kahit na magkaiba ang gatas ng baka at oat milk, pareho silang sagana sa protina, at hindi rin masama ang lasa ng brand ng oat milk na ito.” Tinikom niya ang mga labi niya. “Bukod pa dito, hindi rin ito ang unang beses na nalasahan mo ito. Ininom mo rin ito bago mawala ang mga alaala mo, at sinabi mo pa na masarap ito. Anong problema? Hindi mo na ba ito gu