Nasa mesa ako ng aking silid, nagsusulat muli sa aking journo tungkol sa naganap kagabi na talagang ikinagulat ko. Naalala ko ang nagpakitang Liwanag ng Araw sa pulong na iyon na talagang dama ko ang kakaibang damdamin sa sinuman ang nasa likod ng gintong maskarang iyon. Iniisip ko man ito ngunit napakasakit punahin sapagkat wala akong ni isang naalala o napag alaman tungkol sa Liwanag sa buong kasaysayan ng Sinag Araw. Pati ang aking mga kasamahang matatandang kawani kagabi ay walang alam ukol sa Liwanag ng Araw. Bukod pa roon, hindi ko rin inaasahang makita ang Supremong Sinag sa bansa. May tatlong buwan na pala ito narito sa Felipinas at ni kahit isa sa mga kasapi ng Sinag Araw ay walang kamuwangmuwang maliban kina Padre Paterno at ang yumaong Don Agapito.Naalala ko ang una pagkikita namin ng Supremo, dalawang taon na ang nakakaraan. Pumunta kaming pitong kawani, maliban kay Donya Dolores, ang Ikapitong Sinag, patungo sa bansang Pransya. Nagkaroon ng mahalagang pagtitipon

Bampira. Isang nilalang na mapanganib at walang ibang dinadala sa mga tao kundi marahas na kamatayan. Nabubuhay sa dugo at libanga'y ang kumitil ng buhay ng mga inosenteng tao.Walang kaluluwa. Alagad ng demonyo.Hindi ko kailanman makakalimutan ang mga salitang iyon na sinabi sa akin ni Padre Paterno. Ito ang mga salitang naglalarawan sa maalamat na nilalang na kung tawagin ay bampira. Hindi bago sa aking pandinig ang salitang bampira, sapagkat minsan ko nang nabasa ang tungkol rito sa isang libro na ibinigay ng aking ama noon.Ngunit sa pagkakataon ito, hindi isang bunga ng kathang isip ang mga nilalang ito. Nakita mismo ng aking dalawang mata ang isang bampira nang minsan ay ipinakita ito sa akin ni Padre Paterno na siyang pinatay rin kagabi sa pagpupulong na tinawag na Piedra del Sol. Sa una'y hindi ako naniniwala sa mga sinabi ng prayle tungkol sa mga bampira ngunit nang makita ko ang katulad nito kagabi ay bumaligtad ang lahat.Totoo ito. Totoo ang

Nagkagulo sa buong tanghalan. Nagsilabasan mula sa kawalan ang mga bampirang animo'y mga mababangis na hayop.Karahasan ang naidulot ng mga ito sa mga walang kamalay-malay na mga manunuod sa gabing iyon.Lahat kinakagat sa leeg at pinapatay sa pamamagitan ng pag-inum at pagtutuyo sa dugo ng mga nasusunggaban.Balot ang buong lugar ng tanawing kalagimlagim tingnan.Nagkalat ang mga duguang manunuod na nakabulagta sa lupa. Maririnig pa rin ang mga sigaw ng mga nabibiktima ng mga lumusob na halimaw.Isang pagsigaw ang binigay nila sa huli patungo sa kanilang kamatayan.Simula nang magkagulo sa tanghalan, dahil sa mga nagtakbuhan sa takot ang mga tao, hindi ko na nahagilap sa aking paningin ang aking bulag na pinsan. Napuno ng pangamba ang aking puso kung ano na ang nanyari sa kanya. Ngunit bukod sa lahat ng ito, alam kong nakaligtas si Manuela. Kailangan ko siyang hanapin siya upang mailayo rito.Nagkahiwalay kami nina Natalia at Pablo. Marahil

Hindi ko pa rin nagawang makita at mahanap si Manuela. Simula ng magkagulo sa tanghalan, ang mahanap siya lamang ang pinagtuonan ko nang oras. Puno ng pangangamba ang nasa aking kalooban dahil nagkalat ang mga halimaw na mga bampira na walang kaluluwang pumapaslang sa mga nanunuod sa tanghalang iyon. Paikot ikot ako sa buong lugar na iyon mahanap ko lamang ang babaeng aking sinisinta.Hawak ko sa paghahanap ang aking rebolber na may lamang balang yari sa kahoy ng Bernados. Simula noong matuklasan ang katangian ng kahoy laban sa mga bampira, sinimulan ng kapatiran ang paggawa ng mga sandata para sa Sinag Araw. Mula sa mga kahoy na bala, sa lubid hanggang sa pinatulisang kahoy, lahat ng mga ito na siyang hawak ng mga kasapi namin sa Sinag Araw ay lahat gawa mula sa kahoy ng Bernados.Kaya ganoon na lamang ang aking katapangan upang lumusong sa gulo mahanap lamang ang nawawalang si Manuela.Sa bawat sulong ng mga halimaw sa akin, pinapuputukan ko ang mga dibdib nil

Hindi ako makatulog simula kagabi. Tila gusto ko ng magising mula sa isang masamang panaginip na ito. Gusto kong magising muli sa katotohanan ngunit kahit anu man ang gawin ko ay tila hindi ako magising gising sa masamang panaginip na ito.Walang oras buong magdamag ang hindi ko naisip si Carmela. Nandirito pa rin sa aking puso ang tindi ng pagkagulat. Hindi maalis sa aking isipan ang kanyang mga sinabi.Ang kanyang pagiging isang bampira. Ang uri ng halimaw na pumaslang sa aking ama.Hindi kapanipaniwala ang malamang ang siyang pinakamamahal ko ay kauri nang siyang pinakakasuklaman ko.Hindi ko alam kung ano ang mas nangingibabaw sa akin. Ngunit ang makitang nasaktan si Carmela kagabi habang ako ay walang nagawa ay dumudurog sa aking puso. Mahal ko si Carmela, mahal na mahal, ayaw kong makita siyang nasasaktan ngunit hindi pa rin tanggap ng aking loob ang pagiging bampira niya.Mulat pa rin ako sa kakaisip ng sumikat na ang araw sa kalangitan. Nar