Ito na marahil ang katapusan. Nawalan na ako ng pag-asa. Hindi ko na magagawang patayin ang aking ama. Hindi ko nahanap ang batong Fuego. Wala ito sa itinurong pinagtaguan ni Carmela sa hardin ng mga Agoncillo.Naalala ko ang aking kaibigang si Carmela. Hindi ko alam kung buhay pa ba siya o tuluyan ng pinaslang buhat sa nangyari kagabi. Ako ang dahilan, at hindi ko kailanman matatanggap, kung bakit siya napahamak. Iniligtas niya ako. Iniligtas niya ako upang magawa kong tapusin ang lahat ng ito. Pero, bigo ako. Binigo ko ang aking kaibigan. Binigo ko rin ang aking sarili.Dahan dahan pa rin akong naglalakad dahil sa iniindang sakit buhat na natamong sugat sa aking tagiliran at likuran. Kahit unti unti ng nanghehelom ang mga sugat na ito, nariyan pa rin ang taglay na sakit nito.Napadpad ako sa mercado. Dahil sa marumi at mabaho kung kasuotan, dagdag pa ang magulo kong buhok ay tinataboy ako ng mga nanininda sa pag akalang ako ay isang nababaliw na taong grasa. N

Dumating na ang hapon. Kagaya ni Pablo, hinanap ko muna si Manuela sa buong Santa Lucia. Umabot pa ako sa giliran ng bayan at sinubukan ko kung totoo nga bang may harang ang palabas sa bayan.Hindi mo man makikita at kung iyong tatahakin palabas, may biglang na lamang pipigil sayo. Kahit anong gawin mong pagkalas, hindi mo talaga magagawang makalabas sa di makitakitang harang.Ito ang harang na tinawag na Polaris, ayon sa narinig ko kina Viktor at ang nakamaskara, isa itong makapangyarihang harang na nagtatagal lamang sa susunod na pagsikat ng araw.Tugma ang hakahaka nila. Maaari ngang lulusob mamayang dapithapon ang mga kinatatakutang mga alagad ng dilim. Ang mga alagad ng aking ama. Puwersa ng malalakas na mga bampira.Kaya dapat ay mailigtas ko na si Carmela bago pa man lumubog ang araw upang bago pa man lumusob ang aking ama sa kinasuklaman niyang bayang ito ay makikita ko na ang batong Fuego na siyang tanging kahinaan nito.Alam kong pumapata

Buhat sakay ng isang karwahe ay nagawa naming makatakas mula sa mga humahabol na mga kasapi ng Sinag Araw. Sinadya naman naming iniwan ang karwahe sa may gilid ng daanan nang maisipang maglakad papasok sa gubat ng Santa Lucia.Sa ngayon, ang gubat ang pinakaligtas na lugar na pagtataguan dahil hindi lamang sa maramang mapagtataguang puno at damo kundi dala na rin na mas malawak ang kabuuan nito kaysa sa sentro ng Santa Lucia.Kanina pa ako nag alala kina Carmela at Eduardo. Nagkahiwalay kami ng daan kanina paglabas ng simbahan. Dasal ko lamang ay huwag naman sanang naabutan at nadakip ang dalawa ng mga lalaking humahabol sa aming pagtakas.Isinandal ko muna ang nanghihinang si Damian sa katawan ng isang malaking puno. Panay naman ang pagmamatyag ni Pablo sa paligid-ligid at baka sakaling may sumusunod namga tauhan ng Sinag Araw sa amin.Sa lilim ng punong iyon naisipan naming magpahinga muna.Muli kong sinugatan ang aking braso at idinampi ko itong

"Lumulubog na ang araw, Toto," pagbalita sa akin ng aking kasamang si Kulas. May nangangamba pa ito tono sa pagsasalita. Hindi ko naman siya masisisi sa kanyang ngangatog na bigkas dahil sa mga oras na ito, kami ang naatasang magbantay sa hilagang bahagi ng Santa Lucia.Ang bahagi kung nasaan ang pangunahing daan papalabas at papasok ng bayan. Limangpu kaming naatasang magbantay sa bahaging ito at malas namang nakasama ko ang duwag na si Kulas na talagang nakakahawa ang kaduwagan."Alam ko, Kulas, kaya igihin mo ang pagmamatyag sa paligid. Aalahanin mo, tayo ang unang sasagupa sa anumang paglusob," anya ko sa kanya na nagtapang-tapangan pa. Narinig ko ang paglunok ni Kulas sa kanyang sariling laway tanda ng pagkatakot."Toto, hindi naman natin dapat pilitin ang ating mga sarili na sumali sa digmaang ito. Maaari  naman tayong umatras

Gaya ng hiling ni Damian, hinanap namin ang kuwebang sinasabi niya na nasa gubat. Hiling niya na dito raw siya namin iiwan bago namin simulan ni Pablo ang paghahanap kay Manuela at sa batong Fuego. Hindi ko alam kung anong mayroon sa kuwebang iyon at ganoon na lamang kaatat si Damian na marating ito.Kailangan na naming magmadali, anya ko sa aking sarili. Halos wala na kasi ang araw sa kalangitan. Bumaybay na sa kalawakan ang takipsilim. Kailangan na naming marating kaagad ang kuwebang iyon bago lumitaw ang kabilugan ng buwan dahil kung hindi, kutob ko, ay may masamang mangyayari.Itinuro naman ni Damian sa amin ang daan sa masukal na kagubatan ang patungo sa kuwebang sinasabi niya. Para rin mapadali ang aming paglalakad, inakbayan siya naming dalawa ni Pablo upang makasabay sa amin ang nanghihina pang si Damian. Nadaanan pa nga namin ang pinagpunuang bahagi ng mga kahoy na Bernados na nakakapanibago dahil halos lahat na ng mga puno roon ay pinutol na.Patingin