“Aldrick!” Halata ang excitement sa boses ko kaya bigla siya na napatawa. Lumapit siya sa akin at hinalikan ako sa may noo, “What are you doing?” “Nothing, nag-iisip lang. Nagmumuni-muni, nagbabalik-tanaw sa nakaraan.” Pagkibit-balikat na sagot ko sa kan’ya. “I told you to stop thinking about the past, Tash. Don’t stress yourself with things that doesn’t matter anymore. The present is more important, lalo ka na and the babies. So bawal ka mai-stress okay?” Malapad na ngiti ang sinukli ko sa kan'ya. Sa muli na pagbabalik ko rito ay naging malapit kami ni Aldrick. Parati niya ako na pinupuntahan dito sa palasyo at minsan ay magkakasama kami nila Akiro na mamasyal lalo na at hindi sila abala sa komite. Dahil sa pagbubuntis ko hindi na muna ako pinayagan na maging bahagi ng komite at inaalala ng mga magulang ko na baka masyado ako na mapagod. “You brought the cake!” Masayang sabi ko pa sa kan'ya habang inabot ang cake na dala-dala niya. “Of course, request mo ‘yan, princess. But jus

Tanggap ko na nga ba si Aldrick sa buhay ko? Natigilan ako sa tanong na ‘yon ni Aki. Alam ko na espesyal sa akin si Aldrick ngayon pero ang nararamdaman ko ba sa kan’ya ay sapat na para makalimutan ko si Colton? Hindi ba isa na naman na pag-rebound ang gagawin ko kung sakali? “Atasha, don’t overthink things and don’t make everything too complicated. Sundin mo kung ano ang sinasabi niyan.” Sabay turo ni Aki sa bahagi ng puso ko. “I think so, Aki. I think I do.” “You think what?” Pareho kami na napalingon ni Akiro sa boses na ‘yon ni Aldrick. Bigla na naman ang pamumula ng pisngi ko dahil hindi ko alam kung saan parte ng pag-uusap namin ni Akiro ang narinig niya. “Sabi ni Tash ay tingin niya nagsinungaling ka na naman sa kan’ya kanina. Sorry, bro, ‘di mo sinabi na ang sabihin ko ay hapon pa ang meeting.” Napabuga ako ng hangin ng mabilis ako na saluhin ni Aki. “Ah, eh, Tash, I didn’t mean to, gusto ko lang talaga sumama sa –“ “I know. You don’t have to explain.” Masuyo ko siya na

“Hon, let’s go out for lunch.” Bungad ng babae na kakapasok lamang sa opisina ni Colton Mijares. Kasalukuyan siya na nasa pagpupulong kasama ang mga kaibigan nang dumating ang babae kaya napasimangot ang bilyonaryo. “Lia, why are you here? I told Lawrence no visitors allowed as we are in a meeting.” Inis na inis na turan naman ng masungit na CEO habang madilim ang pagkakatingin sa babae na pumasok. “Quit it, hon, I am not a visitor. I work here, remember? And most importantly, I am your girlfriend! And besides, sina Migs at Kane naman ang kausap mo. Kaya come on, let’s have lunch first. What is so important na hindi ka man lang makapag-lunch kasama ang girlfriend mo?” Lumapit si Lia sa kan’ya at dire-diretso na h*****k sa labi niya sa harap ng mga kaibigan. Kitang-kita ang pagkadismaya sa mga mukha ng dalawa sa ginawa ng babae. “Lia, it’s not even lunch break yet. And this is an important matter. Let’s just have dinner later okay?” Halata ang pigil na inis ni Colton sa babae. “Hm

Mahihina na katok sa pintuan ng aking silid ang nagpatigil sa malalim ko na pag-iisip. Paglingon ko ay nakadungaw sa may pintuan si Aldrick. "Are you ready, babe?” Malungkot na tanong niya habang papalapit sa akin. Umiling ako sa kan’ya. Hindi pa ako handa. Kailan ba magiging handa ang isang ina na magpaalam sa kan’yang anak? Marahil hindi kailanman. “Hinding-hindi ako magiging handa, Aldrick. Hinding-hindi.” Muli na naman nagsimula magsilagasan ang mga luha sa aking mga mata. Limang araw na ang nakakaraan. Limang araw buhat nang mangyari ang malagim na aksidente na ‘yon. Aksidente na kumuha sa isa sa mga kambal ko at nagdala kay Akiro sa ospital na hanggang sa mga oras na ito ay wala pa rin malay. “Alam ko masakit, Tash dahil nararamdaman ko ang sakit na nararamdaman mo ngayon. Hindi lang ikaw, Atasha. Para ko na rin anak si Cole at lahat tayo ay apektado sa pagkawala niya. Alam ko higit ang sakit na nararamdaman mo kumpara sa amin lahat pero pangako, babe, mananagot ang dapat m

Tahimik na naglalaro si Ashira sa play area. Simula nang mawala si Cole ay hindi ko na ginusto na pumupunta sa kuwarto nila ni Ashira. Masyado na marami ang memorya na naro'’n at hindi ko kakayanin na lagi na maalala ang mga iyon. Nasasaktan pa rin ako hanggang ngayon at alam ko na hindi mawawala ang sakit na ito. Gumapang si Ashira upang abutin ang isang bola na malimit nila na pinaglalaruan ng kan’yang kakambal. Pagkaabot niya ay bigla siya na tumawa na akala mo ay naro’n lang si Cole at kalaro niya. Muli ako na napaluha sa tanawin na ‘yon. Marahil nilalaro si Ashi ng kan’yang kambal na isa nang anghel ngayon. Bigla rin nanumbalik sa alaala ko si Colton, ang kanilang ama na pinagtaguan ko. Hindi pa man niya nakikilala ang kan’yang mga anak ay nawala na ang isa. Hindi na siya nabigyan ng pagkakataon na makilala at makasama ang mga anak niya. Natatakot ako na malaman niya ang lahat at sumbatan niya ako sa mga pagkukulang ko. Kaya ngayon isa lang ang tangi na hiling ko, ang sana ay ‘