“Bad!” sigaw ng batang babae kay Xenon.Tumakbo ako sa gawi ng anak ko. Ramdam ko ang pagsunod sa ‘kin ni Xeonne. Umiiyak bamang tumakbo sa mama nito ang batang babae.“Honey, are you alright?” Dali-dali kong pinatayo si Xenon at pinagpagan ang shorts na binalot ng buhangin.Hindi siya sumagot. Inusisa ko kung nasaktan ba siya. Wala naman akong nakitang gasgas ngunit nakatulala ang anak ko. Sinundan ko ang tingin ni Xenon at natagpuan ko ang batang babaeng hanggang ngayon ay umiiyak pa rin.“Danda,” bulong ng anak ko.Nagkanda plato sa laki ang mga mata ko sa narinig. Mabilis ko siyang binuhat. “Naku ang bata mo pa pero may nalalaman ko na.”“That’s my boy.” Marahang kinurot ni Xeonne ang pisnge ng anak.Sinamaan ko siya ng tingin. Kunsintihin ba naman. Lalapit sana kami sa gawi ng batang babae pero nagtago ito sa bisig ng ina nang makita si Xenon.“Maglaro muna kayo ro’n.” Binigay ko si Xenon sa kaniya bago lapitan ang batang babae at mama niya.“Pasensya na kung ano man ang ginawa n

"Sino ka?" bungad ng kaharap ko.Parang may tumambol sa dibdib ko. Napamura ako sa likod ng isipan. Hindi pwedeng mabuking ako. Yumuko ako para bahagyang itago ang mukha. Naestatwa ako sa kinatatayuan.Umiikot ang paningin ko. Bago tuluyang bumagsak ang talukip ng mga mata ko ay naaninag ko ang isang pares ng sapatos na binalot ng brilyante ang naglalakad palayo. Stuart Weitzman Diamond Dream stilettos.“Sabi ko sino ka at ano’ng ginagawa mo rito?!” Hinila ako ng boses pabalik sa kasalukuyan. Inangat ko ang mga mata. Nagsalubong ang mga kilay ko. Hindi ko inaasahan ang mukhang nakita.Drizelle?"Hoy, miss. Binngi ka ba-"Binangga ko siya para makalabas ng silid. Nawalan siya ng balanse at natumba. Kinuha ko ang pagkakataong iyon para makatakas. Binilisan ko ang paghakbang. Tinawag niya ako pero ipinagwalang bahala ko iyon. Hinabol pa niya ako ng malulutong na mura pero wala akong panahong patolan siya.Sa elevator na ako dumiretso. Hindi ko pa pala kayang harapin si Dad at maliban do

Napalunok ako. Mag-aaway na namn ba kami? Kakabati lang namin kanina ehh. "Business." I did my best to give him a real smile but the more I want to make it seem real the more it turned out forced. "Business?"Binigyan niya ako ng mapanghusgang tingin. "Kailangan bang nakahawak ka sa braso niya while doing business?" dagdag niya. At diniinan pa talaga niya ang salitang business. "What's wrong with it?" Ako naman ngayon ang nagdala ng mga braso sa dibdib. Napaismid siya sa sagot ko. "What's wrong with it? Seriously?" "Teka nga. Nagseselos ka ba?" Lumapit ako at tinaas-babaan siya ng kilay. "May dapat ba akong ikaselos?" pagbabalik niya ng tanong. "Syempre wala," direktang sagot ko kasi wala naman talaga. Bumuntong hininga siya at binaba ang mga kmay. "I don't want any other man around you, Anastasia." Kinabig niya ang bewang ko at marahang hinila ako palapit sa kaniya. Napahawak naman akos a dibdib niya. "Akin ka lag. Pagmamay-ari kita kaya babakuran kita," pg-aangkin niya. Pinu

Binuksan ko ang huling drawer at naghanap ng mga files na mapakikinabangan ko. Inipit ko ang maliit na flashlight sa pagitan ng leeg at balikat ko. Kinuha ko ang pinakahuling folder pero gaya ng karamihang binasa ko ay wala rin itong silbi. Napahilot ako sa sintido.Tinungo ko ang desk ni Dad at nilapag ang flashlight dito. Tanging ang liwanag ng buwan sa labas ng bintana na nakapuwesto sa likuran ng mesa ni Dad ang naging ilaw ko. Ito na lang ang huling pag-asa ko. Hinila ko ang drawer sa ilalim lang mismo ng mesa ng desk niya. Napatulala ako sa nakita. Sumakit ang dibdib ko na para bang may pumipiga sa bagay sa loob nito.Kinuha ko ang larawang naka-frame. Larawan namin ni Dad no’ng graduation ko. Isa ito sa pinakamasayang mga segundo ng buhay ko at hinding-hindi ko makakalimutan. Isang take lang ‘to at minadali pa kasi nagmamaktol si Ella pero hanggang ngayon ramdam ko pa rin ang saya na naramdaman ko ng araw na ‘yon.“Dad.” Pinasada ko ang mga daliri sa larawan namin ni Dad para p

“Wife, let’s talk,” he said out of nowhere. His was staring at me blankly.“Tungkol saan?” Sinayahan ko ang tono ng boses para pagaanin ang tensyon sa paligid ngunit lalo lang itong bumigat.“Hindi ko pa nakakalimutan ang ginawa mo no’ng nakaraang araw,” malamig niyang sabi.Iniwasan ko ang mga tingin niya.“Alam mo bang delikado ang ginawa mo? Paano kung nahuli ka? Oo, pinalaki ka niya at tinuturing mo siyang ama pero hindi ibig sabihin no’n ay hindi ka na mapapahamak,” pangaral niya. Nanatiling walang ka emo-emosyon ang mukha niya.“Sa tingin mo sasaktan niya ako? Mahal ako ni Dad,” depends ko naman.“Hindi ka man niya sasaktan ay hinayaan ka naman niyang masaktan!” Napatayo siya sabay hampas ng mesa.Napapitlag ako sa ginawa niya. Ipinagwalang bahala ko ang gulat. Ipagtatanggol ko si Dad kahit ano ang mgayari. Sasagot na sana ako pero inunahan niya ako.“The one who turns a blind eye and acts deaf is much worse than the abuser.”His words were like knives thrown at me. It hurts but