“Hoy, okay ka lang ba?”
Napaangat ako nang tingin kay Felize nang marinig ang tanong niya. Marahan akong tumango sa kaniya at pilit na ngumiti.
“Mukha kang hindi okay. Pagod ba sa trabaho? May nangyari ba?”
Umiling ako nang mariin.
“Wala. Nag-iisip lang ako kung anong puwede kong bilihin para sa mga kapatid ko. Matagal na kasing nagre-request ng pasalubong ang mga iyon. Hindi ko naman nabibil’han dahil palagi kong nakakalimutan,” paliwanag ko sa aking kaibigan na ngayon ay titig na titig sa akin.
“You’re not lying, are you?”
I laughed.
“Hindi. Okay lang ako. Siguro, bibili nalang ako ng chocolates na favorite nila.”
Nang hindi pa rin umaalis sa harapan ko si Felize ay pabiro ko siyang tinulak. Tumawa naman siya.
“Ikaw, Leah, kapag may problema ka, palagi kang masasabi sa akin o hindi kaya kay Kuya. Alam mo namang nandito lang kami
Nang makita ko siyang mabilis na tumawid para puntahan ako sa kinaroroonan ko ay mabilis akong tumalikod para punasan ang luha sa mga mata ko. I can’t let him see me crying.Hinawakan niya ako agad sa braso pagkarating niya.“Why are you crying, Leah?”Umiling naman ako.“Hindi ako umiyak. Napuwing lang ako.”Nanatili ang tingin niya sa akin. Halata sa kaniyang reaksiyon na hindi siya naniniwala sa sinabi ko. Napatingala pa siya na tila ba kinakalma ang sarili.“I said stop lying to me,” mariin niyang sambit.“Hindi ba dapat ako ang magsabi sa akin niyan? Sir Leander, ang sabi mo sa akin kanina, kaya ka aalis dahil ime-meet mo for lunch ay ang mga taong makakasama natin sa Ilocos bukas.”Natigilan naman siya sa sinabi ko. I heaved a sigh at marahang binawi ang braso ko mula sa pagkakahawak niya.“Alam mo, okay lang naman na sabihin mo sa akin na ma
“Alam mo, hindi ko alam kung talagang malas lang ako sa pag-ibig o talagang ayaw pa ng tadhana na magmahal ako. Hindi ko maintindihan ang mga nangyayari sa akin. The last time I fell in love back when we were in college was with Julian. It was painful when he left me without saying anything. Ngayon namang nagkaroon ako ulit ng interes sa pag-ibig, nagkataon namang hindi rin puwede dahil sa pagkakaiba ng estado namin sa buhay. Mayaman siya, mahirap lang ako. I have to strive hard para magkaroon ako ng matinong sahod para masuportahan ang pamilya ko lalo na ang mga kapatid ko. Pero siya, he can do anything he want because he has money.”Humugot ako ng malalim na hininga, pinipigilan ang aking sarili na muling umiyak. Dahil ayaw kong pumasok sa loob ng bahay, ipinaalam nalang niya ako sa aking mga magulang na maglalakad-lakad muna kami sa court. Sakto at gabi na rin, kaya wala nang tao roon. Ngayon, nakaupo kami sa damuhan. Yakap-yakap ko ang aking dala
Napatitig din ako kay Leander pero agad ding nakabawi nang marinig ko ang boses ni Liam na tinatawag ang pangalan ko.“Of course, I’d be happy. He’s my friend.”Mabilis akong tumalikod at naglakad palapit kay Liam.“Anong ginagawa mo rito?” excited na tanong ko.Sandaling tumingin sa akin si Liam, pagkatapos ay bumaling sa taong nasa likuran namin. Kumunot-noong muli akong bumaling sa aking likuran. My eyes widened a bit when I saw his Boss.“Don’t tell me, kasama kayo sa Ilocos?”Liam smiled.“That wasn’t the original plan. Nabigla lang din ako sa tawag ni Boss kanina. Dapat siya lang talaga ang sasama sa inyo.”Sa totoo lang, hindi ko naman alam na sasama ang boss niya. Kahapon, ang sinabi ni Leander ay may kakausapin siyang makakasama namin sa business trip na ito.“Kayo po ba ang nakausap ni Sir Leander kahapon na makakasama n
“Sa wakas, nasa Laoag na rin tayo. Matagal-tagal na rin akong hindi nakakapunta rito sa lugar na kinalakihan ko.” Dinig kong sambit ni Mr. Prieto pagkasakay namin sa white minivan na minamaneho ng isang unipormadong lalaki.Dahil nasa likuran ako ng driver nakapuwesto, bahagya kong sinilip ang sleep ng kaniyang suot na uniform.Java Hotel? Ah, this guy must be working in Java Hotel. Nagmadali akong kinuha ang phone ko sa bulsa ng aking bag at nagtipa sa search box. My lips formed an “o” when I saw that photo of the hotel.Marahan kong kinalabit ang katabi ko sa pag-aakala kong si Liam iyon. Ipapakita ko sana sa kaniya yung kuwarto at yung scenery ng hotel kaso nakalimutan kong sa likuran pala sumakay si Liam at ngayon, ang katabi ko ay walang iba kundi si Leander na mukhang kanina pa pinagmamasdan ang ginagawa ko.Nagkatitigan kami ng ilang segundo. Nang matauhan ako ay agad akong umiwas nang tingin s
“Eh paano nga kung gusto ka niya? Ayaw mo iyon, modelo ang nagkakagusto sa’yo?”Hindi ko tinigilan si Liam hangga’t hindi siya napipikon sa akin. Malalaman ko lang iyon kapag pinalayas niya na ako sa kaniyang kuwarto. Pero nakaupo pa rin siya at patuloy na nagre-reply sa mga emails sa kaniyang laptop.“Kung totoo man iyon, edi ang malas ng ex-boyfriend mo. Hindi siya gusto ng ka-date niya.”Pinaningkitan ko siya ng mata.“Excuse me? Hindi ko siya naging boyfriend,” reklamo ko sa kaniya.He looked at me and smirked.“But almost, right?”Dahil sa sinabi niya ay napairap ako.“Whatever, Liam.”“Parang kahapon lang umiiyak ka ah. In fairness, ang bilis mo mag-move on.”Tumihaya ako ng higa sa kama at napatitig sa kisame ng kuwarto. Mukha bang mabilis akong maka-move on? Mukhang okay na ba ako ngayon? O magaling lang akong
Dahil sa pag-aakalang mababaw lang ang tubig ng pool, tumalon ako. Pero maling desisyon pala iyon. Pagbagsak ko sa tubig, agad na sinubukang abutin ng paa ko ang sahig ng pool, pero hindi ko ito maabot. My estimation was wrong. Mali ako nang akala. Sa pagkakataong iyon, hindi ko napigilan ang sarili ko na mag-panic. Hindi naman ako noon takot sa tubig. Nagagawa ko pang sumali sa swimming contest noong unang taon ko sa highschool at sa mga sumunod pa. Pero magmula nang mawala si Chase, hindi ko alam kung bakit nawala na rin ang kakayahan kong lumangoy. Hindi ko magawang lumangoy ngayon. I don’t know if I can save myself. Patuloy lang ako sa pagbulusok sa ilalim ng pool. Ilang sandali pa ay naramdaman na ng paa ko ang sahig nito. I tried to open my eyes and look around. Baka sakaling mayroon akong makita na puwedeng kapitan. Pero wala, nasa gitna yata ako ng pool napunta.Ilang sandali pa ang lumipas, naramdaman kong unti-unti na akong kinakapo
Sinubukan kong matulog nang gabing iyon. Pero kahit anong pikit ko. Kahit anong subok ko, hindi ko magawa. Nakapatay na ang ilaw sa loob ng kuwartong tinutulugan ko nang magdesisyon akong bumangon para magtungo sa switch para mabuksan ang ilaw.Pagkasindi niyon ay agad akong bumaling sa wall clock ng kuwarto.11:45 Malapit na maghating-gabi pero gising na gising pa rin ako. Humugot ako malalim na hininga bago muling naglakad pabalik sa kama at umupo roon.I should’ve been sleeping and resting for tonight. Bukas ay kailangan naming umalis para pumunta sa meeting na naka-schedule para kay Leander kasama si Mr. Prieto. Hindi naman ako puwedeng magmukhang lutang bukas. Mahirap na dahil baka mapagalitan pa ako. Kanina, nakita ko kung paano pagtaasan ni Leander ng boses iyong babae.Muli akong humiga at sinubukang matulog pero wala pa rin. Muli akong bumuntong-hininga at pagod na bumangon sa kama. Dire-diretso akong naglakad
“Nakatulog ka ba nang maayos kagabi? Gusto ko sanang puntahan ka, kaso naisip ko ring baka mas gusto mong mag-isa?”Nakangiti akong bumaling kay Liam at marahang tumango. Narito kami sa isang beach ngayon. Katatapos lang ng meeting ni Mr. Prieto at ng boss kong si Leander kasama ang kanilang business partner na taga rito sa Ilocos. Hindi na namin inaksaya ni Liam ang pagkakataon. Agad kaming nagpaalam sa dalawa, para makapaglibot kami sa paligid. Hanggang sa nakarating kami sa dalampasigan. Sa buhanginan kami nakaupo ni Liam habang nakatanaw sa karagatan. Mabuti nalang at maulap ang kalangitan at mahangin ang paligid.“Nag-alala ka ba sa akin?” mapang-asar na tanong ko sa kaniya. Matagal siyang tumitig sa akin saka ngumiti.“Ako? Mag-aalala sa’yo?” Tumawa siya bago tumingin sa karagatan.“Bakit? Hindi ka talaga nag-alala? Muntik na akong—”“Sobra akong nag-alala, Leah,&