All Chapters of The Dove of The Lost Lands: Chapter 31 - Chapter 40

PagsumamoSa bawat pagpikit, mga hininga ang kumawala sa aking bibig. Minsan naman ay maliliit na tinig. At habang nasa ganoon akong sitwasyon ay patuloy ang pagsisimula ng Hari. Napahawak sa kanyang buhok, doon ako kumapit ng gawin niyang panulat ang kanyang dila sa aking dibdib.Hindi napigilan ang pagtingala nang iwan niya iyon at dumako naman sa aking leeg, panga, at sa labi. May luhang bumalatay. Hindi mawari kung dahil sa halina o sa sitwasyong noon ay kinamuhian ko.Sitwasyong hindi mag-aakalang mabibihag ako nang dahil sa isang hamon na siyang tinanggap ko. Isang hakbang upang tulungan ang Haring hindi ko pa tuluyang nakikilala ngunit sa kanya'y ngayon nagpaalila sa haplos, dampi at halik niya."Mahal na Hari..." mahinang anas ko nang kanyang kagatin nang bahagya ang parte ng aking leeg dahil sa pangigigil.Hindi ko alam kung kailan matatapos ang tagpong ito. Hindi ko rin alam kung ano ang magiging resulta kinabukasan. Basta ngayon, maraming emosyon ang kumawala, bumalot at nga

ImbitasyonNaghalo ang munting ingay na nanggagaling sa kutsara't tinidor at ang nakakabinging katahimikan dito sa hapagkainan. Sa mahabang lamesa na puno ng masasarap na pagkain, tanging kaming dalawa ang naririto.Wala naman akong lakas ng loob na magsimula ng usapan lalo pa't hindi naman gaanong malapit ang relasyon namin ng Hari.Hindi ko alam kung kaya ko pa bang sumubo pa ng pagkain dahil sa katahimikang namamagitan sa amin."Is the food wasn't like your taste?" Biglang dinig ko sa kanya.Napaangat ako ng tingin sa kanya. Elegante at pino pa rin ang galaw niya kahit sa pagkain kumpara sa kagaya kong nagsisimula pa lang mag-aral ng tamang pagkilos. Nagugulat pa rin talaga ako sa mga inaakto niya. Mayroon pa rin naman siyang taglay na nakakasama ng loob ko, pero tila may kakaiba ngayon.Tipid naman akong umiling."Hindi naman. Mukhang hindi pa lang ako nasasanay," nasabi ko na lang."Hindi ba't patuloy pa rin ang pagtuturo sa'yo ni Maestro Saldivar? I expect some improvements sinc

GunitaSa hindi mabilang na pagkakataon, sa gitma ng lamig at tila paraisong tanawin buhat ng mga nahuhulog na niyebe, ngayon ko lang nadama ang totoong panahon ng taglamig.Dahil sa tuwing dumarating ang ganitong panahon, tanging mga malulungkot na araw lamang ang aking naaalala. Kung dati'y nababalisa pa ako kung saan makakatulog nang mahimbing ngayon naman ay animo'y niyayakap na ang lamig dahil sa paglalakbay. Kung hindi dahil sa karwaheng kung saan kami lulan, makapal na kasuotan at talukbong, maaring maging kagaya na lamang ako sa mga katubigang nagyelo na. Ilang araw na ring hindi bumuhos ang niyebe pero may dala pa rin na hamig ang klima, kahapon lamang muli ang mga ito nahulog pababa mula sa kalangitan. Kung kaya't maingat ang pagpapatakbo ng aming karwahe.Ngayong araw na ito ay mamalagi ako pansamantala sa tahanan ni Senyora Valleri. Magsisimula na ang kanyang 'pagtuturo'. Hindi ko maunawaan kung bakit biglaan na lamang ang kanyang pagsuhestiyon sa Hari tungkol rito.Dinal

Unang PagsubokSimula pa lamang ng aming paglalakbay ay naiisip ko na ang tungkol sa pagsasanay. Kung gaano ba iyon ka-komplikado, kahirap o mas higit pa ba iyon sa naranasan ko sa kamay ng Senyora Varrella.Subalit ang lahat ng iyon ay balewala kung hindi makikita sa personal, sa iyong mga mata, at higit sa lahat mararanasan.Unang araw pa lamang ay halos ko hindi na aakalaing ganito kahirap. Paulit-ulit na pinatakbo ako ni Senyora Valleri sa matarik at mataas na bundok. Mapataas o baba. Parang paunahan, kung sino ang mauunang dumating sa tuktok ng bundok, siya ang makakakain ng masarap na pagkain.At kapag nahuli ay siya naman ang magugutom o hindi kaya'y tubig lang. Ang bilin ng Senyora'y pagdating sa tunay na labanan ay hindi lang galing sa pakikipaglabanan ang iyong alas. Kakailanganin mo iyon ng mabilis na kilos kasabay ng walang kahit na anong ingay sa iyong paggalaw. Tumakbo man o maglakad ng mabilis.At sa totoong labanan, hindi lahat ng oras ay mapupuno ang sikmura dahil hin

Pangalawang PagsubokMula sa mga naranasan ko, sa pagiging alipin at minsanang pagsanay sa akin kung paano gumamit ng armas para sa protektahan ang sarili at pakikipaglaban, at sa lahat ng mga nangyari kung bakit ako naririto, akala ko'y iyon na ang mga pagsubok na siyang susubok sa akin.Hindi ko naman aakalain na ganito pala iyon kahirap, kakomplikado at higit sa lahat mga kakaibang bagay na kahit minsan ay hindi ko inaasahan.Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, mula sa hirap at sakit, may naghihintay naman na kalayaan, saya at pagkakaisa.Naipikit ang mga mata, dala ng hangin ay may halong lamig at kilabot sa aking sistema. Dulot ng taglamig ay nasa pagitan ng ganda at panganib. Hindi ko maikakailang naging parte na iyon ng aking buhay, ngayon at sa susunod pa.Panahong maaring makaantig ngunit kayang makapagkitil. Kung kaya't isang linggo rin akong nagpahinga, nag-ipon ng lakas para sa susunod pa na proseso at hakbang.Inilahad ang kanang kamay sa ere, pinakiramdam ang bawat hampas