XXIRAMDAM na ramdam niya ang pangangatog ng kaniyang tuhod. Ramdam na ramdam niya rin ang kaba sa kaniyang dibdib, ilang beses niya na itong nakaharap ulit pero hindi sa paraang ganun na kitang-kita nito ang mukha niya. Kitang-kita niya kung paano nagbago ang ekspresyon ng mukha nito, kung paano naging kulay pula ang buong mukha nito dahil sa galit, kung paano nito ikinuyom ang kaniyang kamao at halos maglabasan din ang mga ugat nito sa mukha. Halos hindi siya makagalaw, tila tumigil ang pag-inog ng mundo ng sandaling iyon. Tila biglang naramdaman niya ang panghihina at parang mawawalan siya ng lakas.Sinalubong niya ang mga titig nito, titig na punong-puno ng galit at pagkamuhi. Hindi nito naitago ang matinding galit nito sa mga mata."U-umuwi na tayo Debbie." Sa wakas ay natagpuan niya rin ang kaniyang dila at nakapagsalita. Hinila niya na ang kaniyang anak at tatalikod na sana ng biglang may tila bakal na kamay ang pumigil sa kaniya.Napalingon siya rito pero hindi ito nakatin

XXIIINAALIMPUNGATAN si Astrid dahil sa ingay na nagmumula sa kanilang salas. Pupungas-pungas pa siyang bumangon at marahang kinusot-kusot ang mata at lumabas para alamin kung anong ingay yoon.Biglang nagising ang kaniyang diwa ng makita niya si Davin sa kanilang maliit na sala, kaharap si Debbie. May kapeng nasa lamesa na kalahati na lamang ang laman at nasisiguro niyang kanina pa ito.Agad napalingon ang mga ito sa kaniya at tumigil sa pagtatawanan."Oh mabuti at gising ka na." Sabi nito na may himig na sarkasmo ang tinig. Agad nitong dinampot ang isang puting envelope sa tabi nito at inilabas ang mga papel na nasa loob n'on."Ano ito?" Nagsasalubong ang kilay niyang tanong ng iabot nito ang isang pirasong papel.Gulat na gulat na nagpabalik-balik ang kaniyang tingin kina Debbie at Davin. Hindi siya makapaniwala sa nakikita at nababasa niya sa hawak niyang papel. Isa iyong DNA test! Na nagpapatunay na si Davin at si Debbie ay mag-ama pero, pero paano nito nalaman na ito ang ama ni

XXV"HINDI mo siya pwedeng ilayo sakin! Hindi mo siya pwedeng kuhanin saakin!" Sigaw ni Astrid at maluha-luhang tiningnan si Davin. Iyon pala ang pakay nito kaya nagpunta ito ng maaga sa bahay nila, ang kunin si Debbie mula sa kaniya. Ang ilayo si Debbie sa piling niya. "Ako ang ina niya." Nang oras na iyon ay hindi na napigil ni Astrid ang kaniyang luha na tumulo mula sa kaniyang mga mata. "Ako rin ang nagpalaki sa kaniya, simula sanggol----""Stop it, Astrid!" Galit na napatayo si Davin sa kinauupuan nito at biglang nagtagis ang mga bagang dahil sa galit. "Kung sana noon pa sinabi mo na may anak ako, na may anak tayo sana hindi tayo umabot sa ganito." Malumanay pero may diin ang bawat salitang binibitawan nito.Wala siyang naisagot sa sinabi nito, hindi niya nagawang sumagot dahil alam niya sa sarili niya na kapag ini-explain na naman niya ang side niya ay magmumukha na naman siyang masama, na nagtatagpi at gumagawa na naman siya ng kwento para paniwalain ito.Ang tanging nagawa niy

XXVIIYUN ang unang gabi nila Astrid sa pad ni Davin at hindi niya alam kung makakapasok siya ngayong gabi sa club dahil baka mahuli siya nitong lumabas ng gabi. Okay lang sana kung dadalawa lang sila ni Debbie pero ibang usapan na ito ngayon kaya agad niyang tinawagan si Emma."Mahabang kwento Emma, ipapaliwanag ko ang lahat kapag nagkita tayo." Sabi niya rito sa telepono. Nagpaalam siya na hindi muna siya makakapasok ng ilang gabi. Napabuntung-hininga na lamang siya pagkatapos na patayin ang telepono at napatitig sa kisame. Hanggang kailan niya kailangang magtrabaho sa club? Hanggang kailan niya maitatago kay Davin na siya at si Faye ay iisa?Napalingon na lamang siya sa kaniyang anak at pagkatapos ay niyakap ito. Payapa na itong natutulog dahil gabi na. Hinalikan niya muna ang noo nito bago rin siya pumikit upang matulog na.ISANG mahinang katok ang narinig ni Astrid habang nagluluto siya ng tanghalian nila ni Debbie. Pangalawang araw na nila ngayon sa pad ni Davin, lagi naman i

XXIXNAPAPIKIT si Astrid at pagkatapos ay napatakip sa kaniyang mukha. Nasa club siya ng mga oras na iyon dahil para tuluyan ng magpaalam kay Emma at pati na rin kay Dulce. Naramdaman niya naman ang paghagod ng kamay sa likod niya, hindi man niya lingunin ito ay alam niyang si Dulce iyon. Kaninang dumating siya roon ay saktong nagbibihis ito at hindi pa nakakalabas kaya kinausap niya ito, kwinento ang lahat ng nangyari."Wala ka namang kasalanan Astrid, wala ka lang choice," sabi nito at patuloy pa rin sa paghagod sa likuran niya. Naramdaman niya na naman na magtutubig ang kaniyang mga mata, naisip niya si Debbie, si Davin? Paano kapag nalaman nito ang totoo?Napahikbi siya, hindi niya na mapigilang lumabas ang emosyon na pilit niyang pinipigil.Naramdaman niya niyakap na siya ni Dulce, "Tama na Astrid, maiintindihan din ng anak mo ang lahat." Sabi nito.Pero hindi pa rin siya tumigil sa pag-iyak. Ang bigat-bigat ng dibdib niya. Kaninang pag-alis ni Marietta ay pilit niyang kinatok